Το ταξείδιόν μας τούτο εις τον παράδεισον και εις τον άδην, ας τελειώσωμεν με τα ευαγγελικά μηνύματα ενός συγχρόνου ισαποστόλου ορθοδόξου Επισκόπου, όντως Χρυσοστόμου της εν Σερβία Ορθοδόξου Εκκλησίας, του αειμνήστου Νικολάου Αχρίδος και Ζίτσης (+1956). Ταπεινώς και με προσευχήν ευχόμεθα, το ευαγγελικόν φως των θεοσόφων σκέψεών του να φωτίση με αγιοπατερικόν τρόπον και διασαφηνίση τα προβλήματα περί των οποίων γίνεται λόγος. Αγιοπατερικώς βυθισμένος εις τα μυστήρια του ανθρωπίνου γένους ο Επίσκοπος Νικόλαος ευαγγελίζεται:
Ο ένδοξος προφήτης Ησαϊας προεφήτευσε τα εξής: «Όταν αναστή ο Κύριος θραύσαι την γην… ταπεινωθήσεται το ύψος των ανθρώπων, και υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τη ημέρα εκείνη» (Ησαϊας 2,11). Και πάλαι ποτέ ανέστη πολλάκις ο Κύριος να συντρίψη την γην ένεκα της λατρείας ανθρώπων αντ΄ Αυτού, του μόνου Θεού, ένεκα επιβληθέντων και εν επάρσει ζώντων ανθρωποθεών. Ανέστη και εις τας ημέρας μας*,
[(*Το εν λόγω μήνυμα του Επισκόπου Νικολάου εγράφη κατά το διάστημα του β΄ παγκοσμίου πολέμου και δη εις εν κελλίον του Νταχάου Γερμανίας. Το μήνυμα δημοσιεύεται δια πρώτην φοράν και μολονότι φέρει επάνω του τα ίχνη των περιστάσεων εις τας οποίας εγράφη, εν τούτοις δεν χάνει την αξίαν μιας εξαιρετικής πνευματικής μαρτυρίας. Ο +Νικόλαος απεβίωσεν εξόριστος από την πατρίδα του, βλέπων με πόνον και θλίψιν πως εις την τράπεζάν της ο Χριστός έχασεν ακόμη και την τελευταίαν θέσιν. Οι άρχοντές της προετίμησαν την «Ευρώπην» αντί του Χριστού (σημ. Μεταφρ.)].
και όντως συνέτριψεν όλην την γην εν τη δικαία οργή Αυτού να σπάση την ανθρωπίνην έπαρσιν και να ταπεινώση την ψευδή υψηλοφροσύνην του ανθρώπου. Μία τοιαύτη επανάστασις του Θεού εναντίον του ανθρώπου συχνάκις ηκολούθει την επανάστασιν του ανθρώπου εναντίον του Θεού. Οι αιρετικοί λαοί της εποχής μας έδωσαν εις τον Χριστόν και Κύριον την τελευταίαν θέσιν εις την τράπεζαν του κόσμου τούτου, ως εις έσχατον επαίτην, ενώ εις τας πρώτας θέσεις ετοποθέτησαν τους μεγάλους των άνδρας, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας, τους μυθοποιούς, τους επιστήμονας, τους κεφαλαιούχους, ακόμη και τους τουρίστας και τους ποδοσφαιριστάς. Όλα τα βλέμματα των λαών αυτών ήσαν προσηλωμένα εις τους μεγάλους τούτους, εις αυτούς τους μοντέρνους θεούς, ενώ ελάχιστοι έστρεφον το βλέμμα των προς τον Χριστόν, τον νικητήν του θανάτου. Την τοιαύτην αναίσχυντον επανάστασιν των βαπτισμένων, αλλά αιρετικών λαών εναντίον του Υψίστου Θεού, έπρεπε κατ΄ ανάγκην να ακολουθήση η επανάστασις του περιφρονημένου Θεού εναντίον των ανόμων ανθρώπων και λαών. Και όντως ανέστη ο Θεός, δια να συντρίψη την γην. Και εγένοντο ανήκουστοι θλίψεις των λαών της γης ενώπιον των οφθαλμών μας και επί της ράχεως ημών. Και όχι μόνον ότι απεδείχθησαν όλοι οι θεοποιηθέντες μεγάλοι των ανθρώπων σβησμέναι φλόγες, από τας οποίας ουδείς πλέον ανεζήτει θέρμανσιν, αλλ΄ επραγματοποιήθησαν και τα εν συνεχεία υπό του προφήτου Ησαϊου λεχθέντα, συμφώνως προς τα οποία οι άνθρωποι θα κρύπτωνται «εις τα σπήλαια και εις σχισμάς των πετρών και εις τας τρώγλας της γης από προσώπου τουφόβου Κυρίου καιαπό της δόξης της ισχύος αυτού» (Ησ. 2,19). Δεν επηληθεύθη τούτο επακριβώς εις τον τελευταίον πόλεμον; Δεν έφευγον οι άνθρωποι μερικών ηπείρων, όπως εξ άλλου και εις την χώραν μας, εις τα πέτρινα σπήλαια και εις τας οπάς της γης, δια να εύρουν καταφύγιον δια την ζωήν των, από τους Ευρωπαίους σπορείς του θανάτου; Και οι σπορείς αυτοί του θανάτου δεν είναι άλλοι παρά οι ένδοξοι μεγιστάνες εκείνοι, τα είδωλα εκείνα των ανθρώπων, τα οποία εκάθηντο επί της τραπέζης του κόσμου τούτου εις τας πρωτοκαθεδρίας και περιεγέλουν τον Χριστόν ως επαίτην εις το τέλος της τραπέζης…
Συνεχίζεται.
Ο ένδοξος προφήτης Ησαϊας προεφήτευσε τα εξής: «Όταν αναστή ο Κύριος θραύσαι την γην… ταπεινωθήσεται το ύψος των ανθρώπων, και υψωθήσεται Κύριος μόνος εν τη ημέρα εκείνη» (Ησαϊας 2,11). Και πάλαι ποτέ ανέστη πολλάκις ο Κύριος να συντρίψη την γην ένεκα της λατρείας ανθρώπων αντ΄ Αυτού, του μόνου Θεού, ένεκα επιβληθέντων και εν επάρσει ζώντων ανθρωποθεών. Ανέστη και εις τας ημέρας μας*,
[(*Το εν λόγω μήνυμα του Επισκόπου Νικολάου εγράφη κατά το διάστημα του β΄ παγκοσμίου πολέμου και δη εις εν κελλίον του Νταχάου Γερμανίας. Το μήνυμα δημοσιεύεται δια πρώτην φοράν και μολονότι φέρει επάνω του τα ίχνη των περιστάσεων εις τας οποίας εγράφη, εν τούτοις δεν χάνει την αξίαν μιας εξαιρετικής πνευματικής μαρτυρίας. Ο +Νικόλαος απεβίωσεν εξόριστος από την πατρίδα του, βλέπων με πόνον και θλίψιν πως εις την τράπεζάν της ο Χριστός έχασεν ακόμη και την τελευταίαν θέσιν. Οι άρχοντές της προετίμησαν την «Ευρώπην» αντί του Χριστού (σημ. Μεταφρ.)].
και όντως συνέτριψεν όλην την γην εν τη δικαία οργή Αυτού να σπάση την ανθρωπίνην έπαρσιν και να ταπεινώση την ψευδή υψηλοφροσύνην του ανθρώπου. Μία τοιαύτη επανάστασις του Θεού εναντίον του ανθρώπου συχνάκις ηκολούθει την επανάστασιν του ανθρώπου εναντίον του Θεού. Οι αιρετικοί λαοί της εποχής μας έδωσαν εις τον Χριστόν και Κύριον την τελευταίαν θέσιν εις την τράπεζαν του κόσμου τούτου, ως εις έσχατον επαίτην, ενώ εις τας πρώτας θέσεις ετοποθέτησαν τους μεγάλους των άνδρας, τους πολιτικούς, τους λογοτέχνας, τους μυθοποιούς, τους επιστήμονας, τους κεφαλαιούχους, ακόμη και τους τουρίστας και τους ποδοσφαιριστάς. Όλα τα βλέμματα των λαών αυτών ήσαν προσηλωμένα εις τους μεγάλους τούτους, εις αυτούς τους μοντέρνους θεούς, ενώ ελάχιστοι έστρεφον το βλέμμα των προς τον Χριστόν, τον νικητήν του θανάτου. Την τοιαύτην αναίσχυντον επανάστασιν των βαπτισμένων, αλλά αιρετικών λαών εναντίον του Υψίστου Θεού, έπρεπε κατ΄ ανάγκην να ακολουθήση η επανάστασις του περιφρονημένου Θεού εναντίον των ανόμων ανθρώπων και λαών. Και όντως ανέστη ο Θεός, δια να συντρίψη την γην. Και εγένοντο ανήκουστοι θλίψεις των λαών της γης ενώπιον των οφθαλμών μας και επί της ράχεως ημών. Και όχι μόνον ότι απεδείχθησαν όλοι οι θεοποιηθέντες μεγάλοι των ανθρώπων σβησμέναι φλόγες, από τας οποίας ουδείς πλέον ανεζήτει θέρμανσιν, αλλ΄ επραγματοποιήθησαν και τα εν συνεχεία υπό του προφήτου Ησαϊου λεχθέντα, συμφώνως προς τα οποία οι άνθρωποι θα κρύπτωνται «εις τα σπήλαια και εις σχισμάς των πετρών και εις τας τρώγλας της γης από προσώπου τουφόβου Κυρίου καιαπό της δόξης της ισχύος αυτού» (Ησ. 2,19). Δεν επηληθεύθη τούτο επακριβώς εις τον τελευταίον πόλεμον; Δεν έφευγον οι άνθρωποι μερικών ηπείρων, όπως εξ άλλου και εις την χώραν μας, εις τα πέτρινα σπήλαια και εις τας οπάς της γης, δια να εύρουν καταφύγιον δια την ζωήν των, από τους Ευρωπαίους σπορείς του θανάτου; Και οι σπορείς αυτοί του θανάτου δεν είναι άλλοι παρά οι ένδοξοι μεγιστάνες εκείνοι, τα είδωλα εκείνα των ανθρώπων, τα οποία εκάθηντο επί της τραπέζης του κόσμου τούτου εις τας πρωτοκαθεδρίας και περιεγέλουν τον Χριστόν ως επαίτην εις το τέλος της τραπέζης…
Συνεχίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου