Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς. ερμηνεία του 15ου Κανόνος.

λλο θέμα εναι, ν κάποιοι μετά τήν ποτείχισι δημιουργον παρατάξεις καί «κκλησίες», δηλαδή σχίσματα καί λλο, ξαιτίας ατο το φόβου, νά προτιμομε τήν πλήρη νσωμάτωσί μας μέ τήν αρεσι διά μέσου τς ναγνωρίσεως καί μνημονεύσεως το αρετικο πισκόπου. Καί σέ τελευταία νάλυσι εναι προτιμώτερο τό σχίσμα πό τήν αρεσι, διότι τό σχίσμα δημιουργεται ξαιτίας προσωπικν παθν καί δυναμιν, ν αρεσις εναι λλο Εαγγέλιο, κκλησία προσωποπαγής καί θεμελιωμένη χι στήν Πεντηκοστή καί στούς γ. ποστόλους, λλά στήν αθαίρετη διδασκαλία καί ρμηνεία κάστου, αρεσις ποία δηγεσέ λλο Χριστό, τόν ντίχριστο καί δέν εναι τίποτε λλο πό τήν θεοποίησι τς νθρωπίνης λογικς καί τς παιτήσεως τς ποταγς το Θεο ες ατήν.
ς μικρότερο κακό κρίνει τό σχίσμα πό τήν αρεσι καί γ. Νικόδημος γιορείτης ρμηνεύοντας τόν Α΄ Κανόνα το Μ. Βασιλείου. ναφέρει τά ξς: «Σχισματικοί δέ νομάζονται κενοι που διαφέρονται πρόν τήν καθολικήν κκλησίαν, χι διά δόγματα πίστεως, λλά διά κάποια ζητήματα κκλησιαστικά καί εκολοϊάτρευτα. Αρετικοί δέ νομάζονται κενοι τν ποίων διαφορά παρευθύς μέσως εναι περί τς ες Θεόν πίστεως, τοι ο κατά τήν πίστιν καί τά δόγματα, χωρισμένοι πό τούς ρθοδόξους καί παντελς πομεμακρυσμένοι» (Πηδάλιον, σελ. 588). Εναι λοιπόν ρμόδιο νά ναφέρωμε κάποιες σκέψεις διά τό σχίσμα, τό πς συντελεται καί διατί ναφέρει παρών Κανών τελειώνοντας τι, ο ποτειχισμένοι πό τόν αρετικό πίσκοπο πρό συνοδικς κρίσεως, χι μόνο δέν κάνουν σχίσμα λλά «σχισμάτων καί μερισμν τήν κκλησίαν σπούδασαν ρύσασθαι». Τό σχίσμα δύναται νά ννοηθ ς μία κκλησιαστική κτροπή, πό τήν ννοια τι πίσκοπος εναι ρθόδοξος ες τήν πίστιν καί ρθοτομε τόν λόγον τς ληθείας καί κάποιοι κληρικοί γιά προσωπικούς λόγους καί φερόμενοι μπαθς δέν τόν ναγνωρίζουν, λλά ποσχίζονται πό ατόν, προβάλλοντας κάποια κκλησιαστικά ζητήματα ες τά ποα πιθανόν ατός νά σφάλλη. Ατή θά λέγαμε εναι κλασσική μορφή το σχίσματος, ποία βεβαίως θεωρεται μέγιστον μάρτημα δι’ ατούς πού ποσχίζονται πό τόν ρθοτομοντα τόν λόγον τς ληθείας πίσκοπον· δέ γιος ωάννης Χρυσόστομος διά νά δείξη τό μέγεθος το κακο ναφέρει τι οτε τό αμα το μαρτυρίου δεν συγχωρε ατόν πού θά τολμήση νά δημιουργήση σχίσμα στήν κκλησία. Λέγει γιος: «Οδέν οτως κκλησίαν δυνήσεται διαιρε ς φιλαρχία · οδέν οτω παροξύνει τόν Θεόν, ς τό κκλησίαν διαιρεθναι. Κν μυρία μεν ργασάμενοι καλά, τν τό σμα ατο διατεμόντων οκ λάττονα δώσομεν δίκην ο τό πλήρωμα κατατέμνοντες το κκλησιαστικόν... Τατα μοι οχί πρός τούς ρχοντας ερηται μόνο, λλά καί πρός τούς ρχομένους. νήρ δέ τις γιος επέ τι δοκον εναι τολμηρόν, πλήν λλ’ μως φθέγξατο. Τί δέ τοτο στίν; Οδέ μαρτυρίου αμα ταύτην δύνασθαι ξαλείφειν τήν μαρτίαν φησεν. Επέ γάρ μοι, τίνος νεκεν μαρτυρες; ο διά τήν δόξαν το Χριστο; τοίνυν την ψυχήν προέμενος πέρ το Χριστο, πς τήν κκλησίαν πορθες πέρ ς τήν ψυχήν προήκατο Χριστός» (P.G. 62,85).

Συνεχίζεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου