.... Όπως κάποτε, όταν ζούσε επί της γης ο άγιος Νεκτάριος, όταν ήταν στο μοναστήρι του στην Αίγινα, οι μοναχές του, του ζήτησαν να τους ερμηνεύση τι θέλει να πη: «Πάσα πνοή, αινεσάτω τον Κύριον». Και τους απήντησε ότι: «Θα σας το πω εν καιρώ, περιμένετε». Και κάποια νύχτα καλοκαιρινή με πανσέληνο, βγήκαν στο αλώνι της Μονής, για να κάνουν Απόδειπνο και Χαιρετισμούς. Ο Άγιος μετά το πέρας του Αποδείπνου είπε στις μοναχές να συνεχίσουν την προσευχή τους γονατιστές και ο ίδιος πήγε πιο πέρα και γονάτισε. Για μία στιγμή οι μοναχές, κατά τρόπον υπερφυσικό και χωρίς να μπορέσουν να το ερμηνεύσουν, άκουσαν, ένοιωσαν και αισθάνθηκαν ότι κάθε πέτρα, θάμνος και νυκτολούλουδο, κάθε βράχος και ρεματιά και όλα τα γύρω ερημοκκλησάκια στην πλαγιά του βουνού, τα άστρα και το φεγγάρι, όλη μα όλη η άψυχος κτίσις άρχισε να υμνή ακαταλήπτως τον Θεό, που ήταν αδύνατο να την περιγράψουν. Κι΄ όταν σ΄ αυτήν προσετέθη η παράδοξος δοξολογία από τους γρύλους, τα τριζόνια, τους γκιώνηδες και τα λοιπά νυκτοπούλια, ο θαυμασμός από την πλημμύρα της Χάριτος, αυτής της πανευφρόσυνης δοξολογίας, διέλυσε τις πτωχές καρδιές των μοναζουσών. Και έτσι βιωματικά πληροφορήθηκαν με την δύναμι της προσευχής του αγίου Νεκταρίου, την ερμηνεία του ψαλμικού «Πάσα πνοή αινεσάτω τον Κύριον». Όλη η κτίσις, έμψυχος και άψυχος, με μία πνοή αινούσε τον Κύριο, τον Δημιουργό και τον Πλάστη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου