ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Ένας πρόδρομος τού Άντιχρίστου, πού δουλεύει πυρετωδώς στίς μέρες μας, γιά νά έτοιμάση τόν δρόμο τής άπιστίας είναι ό Οίκουμενισμός. Τί είναι ό Οίκουμενισμός; Είναι ή λεγομένη κίνησις γιά τήν " Ένωσι τών Έκκλησιών" σάν πρώτο βήμα, καί κατόπιν τήν ένωσι τών ύπολοίπων θρησκειών. Έιναι ή άντίχριστη προσπάθεια, τήν όποια έδημιούργησε ό Διεθνής Σιωνισμός τό 1948, πού έπιδιώκει ν΄ άνακατέψη τήν άληθινή πίστι, τήν Όρθόδοξο Έκκλησία μέ όλες τίς χριστομάχες αίρέσεις, μέ όλες τίς κακοδοξίες καί τίς πλάνες, άρχής γενομένης μέ τόν Παπισμό. Τό σύνθημα τής ένώσεως τό έχουν ώραιοποιήσει, σάν διάλογο άγάπης, σάν προσπάθεια θεία! Καί όμως ό κεντρικός στόχος όλης αύτής τής ίστορίας είναι νά πλήξουν τήν Όρθοδοξία, νά θολώσουν τήν έννοια τού Δόγματος, νά γκρεμίσουν, όπως έλπίζουν, τήν Όρθόδοξο Έκκλησία, πού κρατάει άνόθευτη τήν άλήθεια τού Εύαγγελίου καί τήν Παράδοσι, ώστε νά μπορέσουν έπειτα οί άντίχριστες πλάνες καί αίρέσεις νά δουλέψουν άνενόχλητα γιά τόν Πλάνο καί Άνομο τών έσχάτων καιρών.  Ό Οίκουμενισμός, σάν σχέδιο, είναι φοβερό καί ύπουλο. Είναι σκοτεινό καί έπιδιώκει, μέ τήν μέθοδο τού Δουρείου Ίππου, νά έπιτύχη τήν άλωσι τής πίστεώς μας. Κεντρικό του όργανο είναι τό  "Παγκόσμιο Συμβούλιο Έκκλησιών". Καί τό Συμβούλιο αύτό δέν έχει καμμιά σχέσι μέ τήν Έκκλησία τού Χριστού καί τόν Ίδρυτή της. Τό όργανο, όμως, πού κατευθύνει όλο αύτό τό κύκλωμα, καί πού παλεύει, σατανικά, παντοιοτρόπως, νά έξαλείψη τήν Έκκλησία τού Χριστού είναι ή γνωστή Άντίχριστος Δύναμη πού έπιδιώκει παγκόσμιο κυριαρχία μέ τήν ένθρόνισι τού Άντιχρίστου. Αύτοί κινούν τά νήματα τής " Ένώσεως τών Έκκλησιών". Καί όνομάζουν Έκκλησίες όλες τίς πλάνες, ένώ είναι γνωστό, ότι μόνο Μία είναι ή Έκκλησία. Είναι ή Όρθόδοξος Έκκλησία, ή όπως διατυπώνεται στό Σύμβολο τής Πίστεως, πού συντάξανε οί Άγιοι Πατέρες μας στίς Οίκουμενικές Συνόδους, είναι ή ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μία είναι ή Έκκλησία, όπως ήτανε τότε, τόν καιρό τών Άγίων Οίκουμενικών Συνόδων. Οί πλάνες καί οί αίρέσεις δέν μπορούν νά όνομασθούν Έκκλησία. Ό Παπισμός αύτοαποκαλείται έκκλησία, μά Έκκλησία δέν είναι, είναι αίρεσις, κοσμικό κατασκεύασμα, πλάνη.Καί τώρα τί μάς λένε οί Οίκουμενιστές, οί "ένωτικοί"; Μάς λένε νά ένωθούμε. Μέ ποιούς παρακαλώ; Μέ τούς βλάσφημους αίρετικούς, μέ τούς άντίχριστους; Νά ένώσωμε τήν άλήθεια τού Χριστού μέ τό ψέμα τού Διαβόλου;  Ή φοβερή τούτη παναίρεσις τού Οίκουμενισμού όδηγεί τούς Όρθοδόξους, πού πέφτουν στήν πλάνη του, έξω άπό τήν Έκκλησία, στήν άπώλεια. Έκεί, πού θέλει καί ό Σατανάς.


Δέν είναι ύπερβολή, έάν είπωμεν, ότι εύρισκόμεθα είς τό κύκλωμα φοβερών ήμερών διά τήν Όρθόδοξο πίστι. Συντελείται είς βάθος καί έκτασι προδοσία, τήν όποία δέν δυνάμεθα νά φαντασθούμε!

                                            ***

 ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ


Γίνονται τρομερές προδοσίες τής Πίστεως στίς ήμέρες μας. Άλλοτε οί αίρερικοί άρνούνταν μερικές άλήθειες τής Πίστεως. Οί Οίκουμενισταί ύποτιμούν, περιφρονούν, άπορρίπτουν συλλήβδην όλο τό Χριστιανισμό καί θέλουν νά μάς ένώσουν όχι μόνο μέ όλους τούς αίρετικούς άλλά καί μέ όλες τίς ψευδοθρησκείες τού κόσμου.
(Νικόλαος Σωτηρόπουλος, θεολόγος-φιλόλογος καί ίεροκήρυξ, άπό τό βιβλίο: Αρχιμ, Σωφρόνιος Βαζούρας σελ. 22).

*** Ο Οικουμενισμός, η μεγαλυτέρα αίρεσις του εικοστού αιώνος, κηρύττουσα τον δογματικόν και θρησκευτικόν συγκρητισμόν και τείνουσα εις εν είδος πανθρησκείας δια της εξισώσεως των χριστιανικών ομολογιών και θρησκειών, αποτελεί την πλέον θανάσιμον απειλήν δια την Ορθοδοξίαν... 
(Αρχιμ. Σπυρίδωνος Μπιλάλη, «Ορθοδοξία και Παπισμός», Τομ. Α' σελίς 377, Αθήναι 1969). Οικουμενισμός , Ορθοδοξία και Παπισμός) *** 

ΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΕΙ Ο ΘΕΟΣ.


Ὁ Ἀχώρητος Τριαδικός Θεός κατοικεῖ καί εἶναι «πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν», ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ὁ Σιναΐτης ὅμως λέγει στά «Νηπτικά Κεφάλαιά» του ὅτι:  

«Ὅπου ὑπάρχει ταπείνωσις, ὅπου ὑπάρχει μνήμη Θεοῦ, πού ἀποτελεῖται ἀπό νῆψι καί προσοχή, καί ὅπου ὑπάρχει συνεχής προσευχή, ἡ ὁποία στρέφεται κατά τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων, ἐκεῖ ἀσφαλῶς εἶναι ὁ τόπος τοῦ Θεοῦ, δηλαδή καρδιακός οὐρανός, ὅπου ἡ φάλαγγα τῶν
δαιμόνων φοβᾶται νά παραμείνη, ἐπειδή στόν τόπον αὐτόν κατοικεῖ ὁ Θεός».

 Ἰδού λοιπόν, ποῦ κατοικεῖ Θεός ἀπό ἀγάπη πρός τά πλάσματά του, ὅταν καί ἐκεῖνα τόν ἀγαποῦν ἀληθινά.

Mε διαύγειαν κρυστάλλου...

Δι’ ημάς τους χριστιανούς, δεν δύναται να νοηθή η ιστορία, να ερμηνευθή η εξέλιξις, η πορεία των πραγμάτων, ειμή μόνον ορωμένη από της περιωπής της πίστεως εις ένα Θεόν, υπέρτατον ρυθμιστήν. Μόνον από της αρχής ταύτης εκκινούντες, και τα πολυσύνθετα προβλήματα απλοποιούμεν, αλλά και την αιτιολόγησιν των φαινομένων επιτυγχάνομεν, βλέποντες την αλληλουχίαν της ιστορίας με διαύγειαν κρυστάλλου.

Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων;

Η ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2006
ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ

Εκείνο στάθηκε Πνευματική αιτία της τουρκοκρατίας για 400 τόσα χρόνια …..
τώρα πόσο χρόνια θα κρατήσει η οικονομική υποδούλωση ?

Ο Γεννάδιος Β’ ο Σχολάριος έλεγε " Άθλιοι Ρωμαίοι εις τι επλανήθητε και απεμακρύνατε εκ της ελπίδος του Θεού, και ελπίσατε εις την δύναμιν των Φράγκων, και συν τη πόλει εν η μέλλει φθαρήναι, εχάσατε και την ευσέβειάν σας; Ίλεώς μοι Κύριε. Μαρτύρομαι ενώπιόν σου, ότι αθώός ειμι του τοιούτου πταίσματος. Γινώσκετε άθλιοι πολίται, τι ποιείτε; και συν τω αιχμαλωτισμώ, ός μέλλει γενέσθαι εις υμάς, εχάσατε και το πατροπαράδοτον, και ωμολογήσατε την ασέβειαν; ουαί υμίν εν τω κρίνασθαι!
"
ΑΝΑΓΚΗ  ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ  ΗΘΟΥΣ
Εκκλησία είναι άθροισμα πιστών ανθρώπων ενωμένων με την κοινήν αγάπη στο Χριστό και ενωμένων μεταξύ τους με την αγάπην, αφού ο Χριστός είναι σαφής: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις» (Ιωαν. Ιγ,35). Δηλαδή υπέρτατο κριτήριο της ιδιότητος των πιστών και μαθητών του Κυρίου Ιησού είναι η μεταξύ τους αγάπη. Οπότε είναι αληθινή τραγωδία να νομίζει κανείς ότι είναι μαθητής Χριστού και ότι αγωνίζεται για τη δόξα του, ενώ είναι γυμνός από την αγάπη στον πλησίον του. Βέβαια οι Χριστιανοί ούτε μηχανές ομόρρυθμα λειτουργούσες είναι, ώστε να ομοφρονούν πάντοτε, αλλά και «ως σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες και υπό του διαβόλου πλανώμενοι», υφίστανται αλλοιώσεις μη καλές, απατώνται λίγο ή πολύ στη διακρίβωση του αληθινού και στην επιλογή τρόπων και μεθόδων ενεργείας και, εφ’ όσον τελούν υπό το κράτος των μη καλών παθών σε ποικίλο βαθμό, επόμενον είναι να νικώνται από τον εχθρό διάβολο και φυσικά να αμαρτάνουν. Απολείπεται βέβαια η μετάνοια σαν μοναδικό μέσον επιστροφής «όθεν πεπτώκαμεν», δοθέντος ότι είναι φιλάνθρωπος και πολυεύσπλαγχνος ο Κύριός μας και «προσδέχεται τον τελευταίον καθάπερ και τον πρώτον». Όλος ο βίος των χριστιανών τελειώνει με την χωρίς τέλος μετάνοια, της οποίας έχουν ανάγκη όχι μονάχα οι ασθενείς, αλλά και αυτοί οι άγιοι, όσο βρίσκονται υπό τους όρους της παρούσης ζωής, γιατί μέσα στο χρόνο συντελείται η ανοδική κίνηση της ψυχής.

Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more

«Οἱ ταγοὶ τοῦ λαοῦ –Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι– προδίδουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς δισταγμὸ ἀνοίγουν τὴν πόρτα στὸν Οἰκουμενισμό»



(
μιλία ες τν προφ. σαΐα, ριθ. 85, 1997, . Μ. Παντοκράτορος)

+π.
θανάσιος Μυτιληναος


«...Κα
μία λόκληρη τοπικ κκλησία μπορε ν καθεύδει κα ν χει νάγκη ατς τς φυπνίσεως. Θ λέγαμε κόμη, ν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, τι κα σ λόκληρη τν ρθόδοξη κκλησία (πως θ συμβε κα συμβαίνει δη στ σχατα, διότι εμεθα στν περιοχ τν σχάτων, ν ψει το ρχομο το ντιχρίστου), λόκληρη κκλησία ν εναι σ μι κατάσταση ναρκώσεως, ξω π πρόσωπα, ξω π πρόσωπα -τ λέγω δυ φορές-, τ ποα θ εναι σ κατάσταση γρηγόρσεως.

Χριστς πόσες φορς τ επε: «Γρηγορετε κα προσεύχεσθε, να μ εσέλθητε ες πειρασμόν». Ατ τ «γρηγορετε» εναι ναγκαιότατον σύνθημα πρς τν κκλησίαν· κα βέβαια δν γρηγορον λοι ο νθρωποι· μακάριοι μως ο γρηγοροντες. Κα τοτο διότι ρχεται φοβερ ποχή. Ζομε τν ποχ ατή, χουμε εσέλθει στν περιοχ ατς τς φοβερς ποχς.
τσι, ταν θ ρχίσει ν πλώνεται –κα πλώνεται– Οκουμενισμς κα στν πατρίδα μας, κα στ Πατριαρχεα μας, –τ κούσατε ραγε;– κα στ πατριαρχεα μας, κα στς ρχιεπισκοπές μας, τότε δν εναι πέξω χθρός· κα ταν τελευταία, θ λέγαμε, πράξη εναι Οκουμενισμός, κα θ εναι ργαλεο στ χέρια το ντιχρίστου, συνεπς, δν πρέπει ν εμεθα ξύπνιοι; Ναί, πρέπει, λλ ο πολλο μπορε ν μ εναι ξύπνιοι. τσι θ λέγαμε, τι μοιάζει κάποτε λόκληρη ρθοδοξία ν κοιμται, ταν Πατριάρχαι κα ρχιεπίσκοποι μπορε ν τν προδίδουν. Ναί. Τότε μοιάζει μʼ κενο τ πλοιάριο στ ποο Χριστς κάποτε κοιμτο. κενο τ πλοιάριο μ τος μαθητς εναι τύπος τς κλλησίας...
Κα
βλέπουμε σʼ ατν τν εκόνα: Χριστς καθεύδει. Ποιός καθεύδει; Μοιάζει τι καθεύδει Χριστός. τσι, σ μι ποχ παρακμς κα καθιζήσεως πνευματικς, ο λίγοι σωστο πιστο κραυγάζουν τν διο λόγο: «πιστάτα, πολλύμεθα, βοήθησον μν». Τότε τν επαν πιστάτη, προϊστάμενο. Σήμερα λέμε: «Κύριε χανόμαστε, βάλε τ χέρι Σου». Δν τ λέμε; Τ λέμε μ πόνο, μ δύνη, μ δάκρυα...

Μ. Βασίλειος : Η νηστεία

Η νηστεία μεν λοιπόν είναι ωφέλιμη για όλο τον χρόνο, για αυτούς που την προτιμούν (διότι ούτε η δαιμονική επήρεια δεν αποθρασύνεται κατά του νηστευτή, και οι φύλακες της ζωής μας άγγελοι με περισσότερη προθυμία παραμένουν στους καθαρισμένους στην ψυχή από τη νηστεία)· πολύ δε περισσότερο τώρα, όποτε σε όλη την οικουμένη διαδίδεται το κήρυγμα. Και ούτε κάποιο νησί, ούτε ήπειρος, ούτε πόλη, ούτε έθνος, ούτε άκρη της γης, υπάρχει που να μην ακούεται το κήρυγμα. Αλλά και τα στρατόπεδα και οι οδοιπόροι και oι ναύτες και οι έμποροι, όλοι ομοίως και ακούουν την διδασκαλία και με χαρά την υποδέχονται. Ώστε κανείς να μην εξαιρέσει τον εαυτό του από τον κατάλογο των νηστευτών, σ' αυτόν συμπεριλαμβάνονται όλα τα γένη και κάθε ηλικία και όλες οι διαφορές των αξιωμάτων. Άγγελοι είναι που απογράφουν σε κάθε εκκλησία τους νηστευτές. Πρόσεχε μη στερηθείς για την μικρή ηδονή των φαγητών την απογραφή του αγγέλου, υπόδικο δε κάνεις τον εαυτό σου στο στρατολόγο, για δίκη επί λιποταξία. Μικρότερος είναι ο κίνδυνος κάποιου που πέταξε την ασπίδα στην μάχη να τιμωρηθεί παρά να φανεί ότι απορρίπτει το μεγάλο όπλο της νηστείας. Είσαι πλούσιος; Μην βρίζεις τη νηστεία, απαξιώνοντας να την κάνεις ομοτράπεζο· μήτε να την αποπέμψεις από το σπίτι σου ατιμασμένη από την ηδονή, για να μην σε καταγγείλει κάποτε στο νομοθέτη των νηστειών και σου επιφέρει πολλαπλάσια την στέρηση από καταδίκη, η σωματική αρρώστια, ή κάποια άλλη δυσχερή περίσταση. O φτωχός να μην ειρωνεύεται τη νηστεία, διότι από πολύ παλαιά την έχει συγκάτοικο και ομοτράπεζο. Στις γυναίκες δε όπως η αναπνοή, έτσι και η νηστεία είναι οικεία και φυσιολογική. Τα παιδιά, όπως τα θαλερά από τα φυτά, με το νερό της νηστείας ας ποτίζονται. Στους μεγαλύτερους ελαφρώνει τον κόπο η παλαιά οικείωση με αυτή· διότι οι κόποι που έχουν εμπεδωθεί κατόπιν μακράς συνηθείας, δεν προκαλούν τόσον πόνο στους γυμνασμένους. Στους οδοιπόρους η νηστεία είναι καλός συνταξιδιώτης. Διότι όπως ακριβώς η τρυφή τους αναγκάζει να σηκώνουν βάρη, κουβαλώντας μαζί τους τις απολαύσεις, έτσι η νηστεία τους κάνει ελαφρούς και ευκίνητους. Έπειτα, όταν αναγγελθεί εκστρατεία έξω από τα όρια της χώρας, τα αναγκαία, όχι εκείνα που είναι για τέρψη, προμηθεύονται οι στρατιώτες· εμείς δε που εξερχόμαστε στον πόλεμο κατά των αοράτων εχθρών και μετά τη νίκη αυτών τρέχουμε προς την ουράνιο πατρίδα, δεν θα αρμόζει πολύ περισσότερο, σαν να τρεφόμαστε σε στρατόπεδο, να αρκούμαστε σ' αυτά τα αναγκαία; Να αθλείσαι σαν καλός στρατιώτης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Receiving the Light of Christ

Our aim is to know God in a direct way, not intellectually or through reason.  This is often  referred to as receiving the light of Christ. When we receive this light we experience a sense of joy. When it is a light sent by the devil we feel a bit of agitation or obscureness. 

Saint Seraphim says,
The Christian heart, when it has received something divine, does not demand anything else in order to convince it that this is precisely from the Lord...
Saint Seraphim also gives many pointers about how to prepare to receive this gift of lights.

He says,
To receive and behold in the heart the light of Christ, one must, as far as possible, divert one's attention away from the visible objects. Having purified the soul beforehand by repentance and good deeds, and with faith in the Crucified, having closed the bodily eyes, immerse the mind within the heart, in which place cry out with the invocation of the name of our Lord Jesus Christ; and then, to the measure of one's zeal and warmth of spirit toward the Beloved, a man finds in the invoked name a delight which awakens the desire to seek higher illumination.
What is important to remember that this gift comes after we have purified our heart and soul of the attachment to the passions of the body and committed to a life of ongoing repentance and good deeds, including participation in the sacraments of the Church.
Saint Seraphim goes on to describe this gift.
When a man beholds the eternal light interiorly, his mind is pure and has no sensory representations, but, being totally immersed in contemplation of uncreated goodness, he forgets envy thing sensory and wishes not even to see himself; he Desiree's rather to hide himself in the heart of the earth if only he not be deprived of this true good--God.
This is the gift that is available to all up who are willing to cooperate with God and undertake the necessary preparation.