Ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ—(νυν άγιος Ραφαήλ)-- πειθαρχεί στο Θεό και αρνείται να παραστεί στο συλλείτουργο των προδοτών
...............Φτάνουμε στο 1452 μ.Χ., όπου έρχεται άλλη μια μεγάλη δοκιμασία για όλους. Η "Ψευδοένωση" των Εκκλησιών… Μάλιστα στην Κωνσταντινούπολη, στις 12 Δεκεμβρίου 1452, γίνεται "ενωτική λειτουργία", παρόντος του απεσταλμένου του Πάπα, Καρδινάλιου Ισιδώρου.
Όμως - έτσι έρχεται η Θεία Χάρις - ο Πρωτοσύγκελος Ραφαήλ, αν και προσωπικός φίλος του Αυτοκράτορα Κ. Παλαιολόγου, αποφασίζει να πειθαρχεί στο Θεό και όχι στους ανθρώπους και αρνείται να παραστεί!!! Κάτι που εξόργισε βέβαια τον Παλαιολόγο, ο οποίος είχε την απατηλή εντύπωση ότι έτσι εξυπηρετούσε το Έθνος… Ξεχνώντας ότι μοναδικός φίλος και ανίκητος σύμμαχος είναι ο ίδιος ο Χριστός, που τις πρεσβείες της Υπερμάχου Στρατηγού, αμέτρητες φορές είχε διασώσει τη Θεοφύλακτη στο παρελθόν.… Αυτό ήταν το δεύτερο μαρτύριο συνείδησης που περνούσε ο Αγιος Ραφαήλ. Μαζί με τον Διάκονο Νικόλαο δεν παρέστη στην απαράδεκτη σκηνή, στο απαράδεκτο “συλλείτουργο”, καταματωμένος στην ψυχή, εκεντημένος λόγχες αόρατες και τρομερές, που του σακάτευαν ότι αγαπούσε περισσότερο. Την Πίστη του και την Πατρίδα του! Που όμως όχι, δεν τα παρέδωσε!
Ο θυμός όμως του Παλαιολόγου ήταν ασυγκράτητος και τιμώρησε με εξορία τους δύο Αγίους!!! Έτσι όταν άρχισε η πολιορκία της Κωνσταντινούπολης, οι Άγιοι δεν ήταν στην Πόλη. Το τρομερό νέο, τους βρίσκει στη Μακεδονία, απ΄ όπου αργότερα με πλοίο, καταφεύγουν μαζί με άλλους πρόσφυγες στη Λέσβο. Φτάνουν στις Καρυές, όπου και τους δέχονται πολύ φιλικά. Μάλιστα ο Προεστός του χωριού, τους οδηγεί στο Μοναστηράκι του Λόφου των Καρυών, όπου και μονάζουν επί εννέα έτη.
Τον Ηγούμενο Άγιο Ραφαήλ, αυτό το ασύγκριτο παλικάρι της Ορθοδοξίας και της Πατρίδας, θα τον δέσουν σε ένα δέντρο και θα του πριονίσουν ζωντανό το σαγόνι, με το πριόνι μέσα στο στόμα, υποβάλλοντάς τον σε ένα από τα τρομακτικότερα μαρτύρια που έχουν καταγραφεί!!!
Ο Αρχιδιάκονος Άγιος Νικόλαος, πέθανε από τα μαρτυρικά βασανιστήρια των Τούρκων και το φρικτότατο μαρτύριο του Αγίου Ραφαήλ που έβλεπε!!!
Την δωδεκάχρονη μόλις Αγία Ειρήνη της έκοψαν το ένα χεράκι της, έριξαν ζεματιστό νερό μέσα στο στοματάκι της και στο τέλος τα θηρία την έκαψαν ζωντανή μέσα σε πιθάρι, μπροστά στα μάτια της μητέρας της Μαρίας, που δεν άντεξε και σταμάτησε η καρδιά της από το εφιαλτικό μαρτύριο του παιδιού της!!! Τον δε πατέρα της, τον Προεστό Βασίλειο, τον κατέσφαξαν, αφού πρώτα τον καταβασάνισαν με διαμελισμούς και απερίγραπτα μαρτύρια!!! Πριν όμως απ΄ όλα αυτά, είχαν αρπάξει το εντεκάμηνο βρέφος Ραφαήλ, το άλλο παιδί τους, αδελφό της Ειρήνης και βαφτιστήρι του Αγίου Ραφαήλ, και το ποδοπάτησαν συντρίβοντας το κεφαλάκι του!!
Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν οι οικουμενιστές ως αρνίον επί σφαγήν.
Μέχρι πότε επίσκοποι, ιερείς, μοναχοί και λαϊκοί θα επιτρέπουμε τους αιρετικούς, να λακτίζουν και να μιαίνουν τα Ιερά και τα Άγια της Ορθοδοξίας;
Όσο απρακτούμε και βρίσκουμε διάφορες προφάσεις πνευματικοφανείς, το βδέλυγμα της ερημώσεως θα ίσταται εν τόπω Aγίω!
Uploaded by panagiaeforos on Nov 19, 2011
H σειρά της ελληνικής Ορθοδοξίας να ελευθερωθεί από την αίρεση του οικουμενισμού.
ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΕΡΒΙΑΝ:
ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ
Εὐλαβικὸν προσκύνημα εἰς τάς συγχρόνους ἐπιγείους «κατακόμβας»
Δρόμοι χωρὶς μποτιλιάρισμα, μικρά, φτωχά, ζωντανὰ χωριουδάκια,
ἀνθρώπινα· καὶ τὸ τοπίο πράσινο, βλάστηση συνεχὴς καὶ πυκνή·
χορταίνουν τὰ μάτια, ἠρεμεῖ ἡ καρδιά· μιὰ μικρὴ ἀποζημίωση αὐτοῦ
τοῦ κουραστικοῦ ταξιδιοῦ μὲ προορισμὸ τὴν Σερβία καὶ τὶς σύγχρονες
κατακόμβες της, ποὺ ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε μὲ δυὸ αὐτοκίνητα,
ἑλλαδίτες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὸ Αἴγιο καὶ τὸ Βόλο. Τὸ τοπίο εὐλογημένο
σὲ παρασέρνει νὰ σιγοψάλλεις «οὐκ ἐλάτρευσαν τὴν κτίσιν οἱ
θεόφρονες, ἀλλὰ τὸν κτίσαντα»· καὶ ἡ καρδιὰ ἀναμένει νʼ ἀντικρύσει
τὶς σύγχρονες κατακόμβες· τὶς ἐπίγειες «κατακόμβες» ποὺ δημιούργησαν
οἱ ἀνάλγητες οἰκουμενιστικὲς διώξεις «ὀρθοδόξων ποιμένων» καὶ ἡ
σθεναρὰ ἀντίσταση ἑνὸς ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ διωκομένου
Σέρβου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχές,
ποὺ ἀψήφισαν τὰ πάντα γιʼ Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα.
Πρὶν γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὰ πράγματα, ζωγραφίζαμε μὲ τὴ φαντασία
τὴν πιθανὴ εἰκόνα ποὺ θὰ συναντούσαμε: κάποιους αὐστηροὺς
–κυρίως γέρους– μοναχούς, ποὺ ἡ ἄσκηση, τὰ χρόνια, τὰ σκληρὰ
πολεμικὰ γεγονότα, οἱ ἀπάνθρωπες Νεοταξικὲς πρακτικές, θὰ εἶχαν
αὐλακώσει τὸ σῶμα τους, τὸ πρόσωπο καὶ κυρίως τὴν ψυχή τους,
καὶ θὰ τοὺς εἶχαν μεταβάλει σὲ ἀπόκοσμους, καχύποπτους, ὅσο κι
ἀσυμβίβαστους ἀνθρώπους, ἕτοιμους νὰ δώσουν ἄλλη μιὰ μάχη μʼ
ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπιβουλευθοῦν τὸ τελευταῖο ἀγκωνάρι ποὺ ἔχουν γιὰ
προσκέφαλο, τὸ κεραμίδι ποὺ ἀπέμεινε στερνὸ σύμβολο ἑνὸς «οἴκου
ἄοικου».
Νέοι εἰς τόν Μοναχισμόν
Μὰ ὅταν φτάσαμε στὶς κατοικίες τους, συναντηθήκαμε μὲ τὸ ἀπρόσμενο.
Ἀντὶ γιὰ σκληραγωγημένους γέρους καὶ ἀγέλαστες γερόντισσες,
ἀντικρίσαμε μὲ ἔκπληξη νεότατους μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ τὸ μαῦρο
τους ράσο τόνιζε πολλαπλασίως τὰ φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπά τους·
νέους καὶ νέες, ποὺ σὰν μόλις τώρα νὰ ἐπέστρεψαν ἀπὸ κάποιο
σπουδαστήριο ἢ νὰ τελείωσαν τὴ διδακτορική τους διατριβή. Καλύτερα·
σὰν μόλις νὰ γύρισαν ἀπὸ κάποια κατανυχτικὴ ὁλονυχτία, στὴν ὁποία
γεύτηκαν θεῖες ἐμπειρίες. Μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ ἕνα ἀνυπόκριτο
αὐθορμητισμό, σὰν νὰ μᾶς γνώριζαν χρόνια· ὅπως τὸ ἴδιο αὐθόρμητα
δάκρυσαν μετὰ ἀπὸ λίγο, καθὼς τραγουδοῦσαν πονεμένα τραγούδια τῆς
χαμένης τους πατρίδας, τοῦ Κοσσόβου, ἀπʼ τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς ξερίζωσαν
οἱ Ἀλβανοὶ φρουροί, ἀλλὰ οἱ πρώην σχολάζοντες πατριοὶ ποιμένες καὶ οἱ
πατριαρχεύοντες τοποτηρητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
Ὁ Ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος
Κι ἀνάμεσα στοὺς μοναχοὺς καὶ τὶς μοναχές, καὶ μπρός τους, καὶ δίπλα τους
ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέμιος. Ἁπλός, χαριτωμένος, ποὺ λόγῳ τοῦ ὕψους του
χανόταν ἀνάμεσά τους, «μικρὸς τῇ ἡλικίᾳ», «ὑψηλὸς ταῖς φρεσί». Χωρὶς καμία
γοητεία, στόμφο, φαντασία, δύναμη, ἐξουσία. Μὲ φανερὴ τὴ σφραγῖδα τῆς
Παύλειας αὐτοσυνειδησίας: «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ».
Κι ἀναρρωτιέσαι; Ἀλήθεια! Αὐτὸς ὁ μικρὸς τὸ δέμας ἄνθρωπος, δίχως ὅπλα
καὶ δίχως φαρέτρα, δίχως φίλους, οἰκονομικοὺς πόρους, Μέσα Ἐπικοινωνίας
καὶ κοσμικὸ κῦρος, αὐτός, ἔχει γίνει ὁ πονοκέφαλος τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας;
Αὐτὸς ἔχει προβληματίσει τόσο τοὺς ἐπισκόπους τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ἔχει
φοβίσει τόσο τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, ὥστε νὰ τοῦ ἀπαγορεύσει ἐδῶ καὶ
μιὰ δεκαετία τὴν εἴσοδο στὸ Ἅγ. Ὄρος; Ἀλήθεια! Αὐτοὶ οἱ εὐφρόσυνοι μοναχοὶ
κι αὐτὲς οἱ ἀδύναμες καλωσυνάτες μοναχές, ποῦ βρῆκαν τὴ δύναμη νὰ
ἀντισταθοῦν στοὺς περιβεβλημένους «πορφύραν καὶ βύσσον» ἐπισκόπους
καὶ Πατριάρχες, πῶς δὲν πτοοῦνται ξέροντας ὅτι πίσω ἀπὸ τοὺς ἀχυρένιους
ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες στέκονται τὸ Βατικανὸ καὶ οἱ ἀδίστακτοι σχεδιαστὲς
τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων καὶ τὰ ὄργανά τους, οἱ Κοσσοβάροι ἐξτρεμιστές;
Ἦταν ὁλοφάνερο γιατὶ δὲν πτοοῦνται. Δὲν πτοοῦνται, γιατὶ –ἐπίσκοπος, ἱερεῖς
καὶ μοναχοὶ– ἔχουν ἐνστερνισθεῖ καὶ ἀγωνίζονται νὰ ἐφαρμόσουν συνειδητά,
ὅσα δίδαξαν καὶ ἐφάρμοσαν οἱ Ἅγιοι Ἰουστῖνος Πόποβιτς, Μᾶρκος Εὐγενικός,
Γρηγόριος Παλαμᾶς, οἱ Μ. Ἀθανάσιος καὶ Βασίλειος, ὁ ἀπόστολος Παῦλος:
«Ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται». Ἡ ἀπόφαση τῆς θυσίας γιὰ τὴν
ἀλήθεια τῆς Πίστεως, μεταποιεῖ τοὺς ἀδύνατους καὶ χοϊκοὺς ἀνθρώπους, σὲ
δυνατοὺς καὶ οὐρανοπολίτες, οἱ ὁποῖοι «πάντα ἰσχύουν ἐν τῷ ἐνδυμανοῦντι
(αὐτοὺς) Χρι στῷ». Εἶναι, γιατὶ ὁ ἀγώνας τους δὲν ἀποβλέπει σὲ δόξες,
ἡδονὲς καὶ ἐξουσία. Ὁ ἀγώνας τους ἀποβλέπει στὴν διατήρηση τῆς σώζουσας
ὀρθοδόξου Πίστεως, ποὺ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μεθοδικὰ ἀνατρέπει
καὶ μὲ γρήγορους ρυθμοὺς ἀποδομεῖ. Ἐμμονὴ στὴν ὀρθοδοξία μὲ ὅποιο κόστος.
Πρῶτος σταθμός μας ἡ προσωρινὴ κατοικία τοῦ π. Ἀρτέμιου, ἔξω ἀπὸ ἕνα
μικρὸ χωριό, τὸ Ljuljaci, κοντὰ στὴν πόλη Kragujevac. Ἐκεῖ μᾶς ὑποδέχτηκε
μὲ ἁπλότητα ὁ ἴδιος ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καὶ Πριζρένης π. Ἀρτέμιος μὲ
μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἱερομόναχους καὶ μοναχοὺς ποὺ τὸν ἔχουν ἀκολουθήσει,
συμπαραστεκόμενοι στὸν διωγμό του. Εἶναι μιὰ μακρόστενη διώροφη,
ἡμιτελὴς οἰκοδομὴ καὶ δίπλα ἕνας μικρὸς ναός. Τὸ κτήριο προοριζόταν γιὰ
γηροκομεῖο καὶ προσφέρθηκε, γιὰ νὰ καλύψει τὶς ἀνάγκες τους.
Εἶδαν τήν ἀδικία
Καὶ δὲν εἶναι τὸ μόνο. Κι ἄλλα τέτοια κτήρια, κι ἄλλες τέτοιες ἐκτάσεις
ἐμπιστεύθηκαν, ἁπλοὶ πιστοὶ τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας, στὸν Σεβ. Ἀρτέμιο γιὰ
τὶς ἀνάγκες στεγάσεως τῶν 100 περίπου μοναχῶν (ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν),
ποὺ τὸν ἀκολούθησαν, ἐπειδὴ στὸ πρόσωπό του εἶδαν τὸν συνεχιστὴ τῆς
Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Γιατὶ οἱ πιστοὶ κατάλαβαν τὸ θέατρο, ποὺ παίζεται
ἀπὸ τοὺς ἐπικεφαλῆς τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας. Εἶδαν τὴν ἀδικία. Καὶ συρρέουν
κατὰ ἑκατοντάδες ἀπὸ ὅλα τὰ μέρη τῆς Σερβίας, γιὰ νὰ λάβουν τὰ μυστήρια
ἀπὸ Ὀρθόδοξο κι ὄχι ἀπὸ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες καὶ Πατριάρχη.
Αὐτὴν τὴν κοσμοσυρροὴ τὴν ζήσαμε στὴν Θ. Λειτουργία, τὴν ἡμέρα τῆς
Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, σὲ μιὰ ἄλλη «κατακόμβη», στὴν
περιοχὴ Leusice. Σʼ ἕνα κτῆμα ποὺ κι αὐτὸ δωρήθηκε, χωρὶς ὅμως Ναό,
μʼ ἕνα μικρὸ οἴκημα στὴν κορυφή. Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τῶν πιστῶν –ποὺ μὲ
δεκάδες αὐτοκίνητα ἔφτασαν ἀπὸ ὅλη τὴ Σερβία– εἶχαν στηθεῖ δυὸ μεγάλα
ὑπόστεγα-σκηνές. Τὸ ἕνα χρησιμοποιήθηκε γιὰ τὴν Θ. Λειτουργία, τὸ ἄλλο
γιὰ τὸ γεῦμα «ἀγάπης», ποὺ εἶχαν ἑτοιμάσει μοναχὲς καὶ μοναχοὶ γιὰ τοὺς
ἑκατοντάδες πιστούς.
"Ο.Τ"