+Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος : Η αγάπη και η ταπείνωσις ουδέποτε εκπίπτουν.

Δια της παρούσης μου σου στέλω μίαν συνταγήν περιέχουσαν δύο φάρμακα δραστικότατα καθ’ όλων των παθών και θεραπευτικά παντός πάθους, πάσης κακίας και αμαρτίας. Η συνταγή είναι ιδική μου, τα δε φάρμακα θα τα ζητήσης από το φαρμακείον του Θεού και θα τα λάβης χωρίς πληρωμήν δωρεάν. Δια να τα λάβης, όμως, πρέπει να γνωρίζης τον τρόπον πως θα τα ζητήσης. Θα τα ζητήσης με τον τρόπον που ζητούν οι πτωχοί από τους πλουσίους και άρχοντας ελεημοσύνην, ιδίως όταν κινδυνεύουν εκ πείνης. Φωνάζουν, κλαίουν, κόπτονται. Λυπήσου με, κινδυνεύω, πεθαίνω από την πείναν. Και εάν είναι ελεήμων και εύσπλαχνος τους δίδει ό,τι χρειάζονται και έτσι σώζονται. Αλλ’ οι πλούσιοι ως επί το πλείστον είναι ασυμπαθείς, άσπλαχνοι, φιλάργυροι, πλεονέκται και ως τοιούτοι αποστρέφονται τους ενδεείς, ή τους δίδουν ολίγα ψίχουλα και αυτά όχι με την καρδιά των. Μα ο ιδικός μας Άρχων, ο πλούσιος εν ελέει και οικτιρμοίς, ο κατέχων τα πάντα εις την χείρα Αυτού, ο ουράνιός μας, Πατήρ, είναι τόσον συμπαθής, ελεήμων και φιλάνθρωπος, ώστε ο ίδιος μας παραγγέλει να του ζητούμε και θα μας δώση. Αιτείτε και δοθήσεται, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανηγήσετε… Ζητείτε την Βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν. Λοιπόν μη κάθεσαι και αμελείς. Ζήτησε μετά πίστεως, ευλαβείας, κατανύξεως και δακρύων από τον Θεόν να σου δώση ταπείνωσιν εσωτερικήν, ουχί εξωτερικήν, ταπεινόν φρόνημα και ουχί ταπεινόν σχήμα. Ζήτησε να σου δώση και άδολον-καθαράν αγάπην και επίμεινον έως να λάβης.
Και όταν με την χάριν του Θεού αποκτήσης ταπείνωσιν και αγάπην τότε απέκτησες τας αρετάς, Αυτόν τον Θεόν, ο οποίος κατοικεί εις τας καρδίας των ταπεινών και πραέων, και μένει μαζί με εκείνους που έχουν αγάπην. Η αγάπη και η ταπείνωσις ουδέποτε εκπίπτουν.

Μ. Βασίλειος : η αληθινή νηστεία είναι αποξένωση από τα κακά.

Μη λοιπόν περιορίζεις το καλό της νηστείας στην αποχή μόνον από τα φαγητά. Διότι η αληθινή νηστεία είναι αποξένωση από τα κακά. «Να λύσεις τα δεσμά της αδικίας» (Ησ. 63, 6)· συγχώρησε τον πλησίον για την λύπη, συγχώρησε τον για τα χρέη. «Να μη νηστεύετε χάριν διαμάχης και φιλονικίας» (Ησ. 63, 4). Δεν τρώγεις κρέατα, αλλά τρώγεις τον αδελφό σου. Δεν πίνεις οίνο, αλλά δεν είσαι εγκρατής στις ύβρεις. Περιμένεις το βράδυ για να λάβεις τροφή, αλλά ξοδεύεις την ημέρα στα δικαστήρια. «Αλλοίμονο σ' αυτούς που δεν μεθούν με κρασί» (Ησ. 28, 1). Τι είναι ο θυμός, η λύπη και ο φόβος. Ο θυμός είναι η μέθη της ψυχής, διότι την κάνει παράφρονα όπως ο οίνος. Η λύπη είναι μέθη και αυτή, διότι καταπνίγει την διάνοια. Ο φόβος είναι άλλη μέθη, όταν συμβαίνει εκεί που δεν πρέπει. «Διότι, από τον φόβο, λέγει, του εχθρού να απαλλάξεις την ψυχή μου» (Ψαλμ.63, 2). Και γενικά, καθένα από τα πάθη που παραλογίζει το νου δικαίως θα ονομαζόταν μέθη. Σκέψου, παρακαλώ, τον οργιζόμενο Πως μεθά από το πάθος. Δεν είναι ο ίδιος κύριος του εαυτού του· αγνοεί τον εαυτό του, αγνοεί τους παρόντες, σαν να μάχεται μέσα στη νύχτα τα πιάνει όλα, σκοντάφτει σ' όλα, δεν ξέρει τι λέγει, είναι δυσκολοσυγκράτητος, υβρίζει, κτυπά, απειλεί, ορκίζεται, κραυγάζει, ξεσχίζεται. Απόφυγε αυτή την μέθη, μήτε να καταδεχθείς την μέθη από τον οίνο. Να μην περιφρονήσεις την υδροποσία από την οινοποσία. Να μην σε οδηγήσει η μέθη στη νηστεία. Δεν υπάρχει είσοδος στη νηστεία από την μέθη· ούτε βέβαια από την πλεονεξία στην δικαιοσύνη, ούτε από την ακολασία στη σωφροσύνη, ούτε, για να πω γενικά, από την κακία στην αρετή. Άλλη είναι η θύρα για τη νηστεία. Η μέθη εισάγει στην ακολασία και η εγκράτεια στη νηστεία.  Ο αθλητής προγυμνάζεται, ο νηστευτής προεγκρατεύεται. Μη θέτεις την μέθη προ των πέντε ημερών, σαν να εκδικείσαι τις ημέρες, ούτε σαν να εξαπατάς με σοφίσματα του νομοθέτη. Καθ όσον μάλιστα ανώφελα κοπιάζεις, το μεν σώμα να διαλύεις, ούτε δε να παρηγορείσαι για την στέρηση. Η αποθήκη είναι αναξιόπιστη, αντλείς σε τρυπημένο πιθάρι. Διότι ο μεν οίνος διαρρέει, τρέχοντας τον ίδιο δρόμο, η δε αμαρτία παραμένει. Ο δούλος δραπετεύει όταν τον κτυπά ο κύριος, συ όμως παραμένεις στον οίνο, που καθημερινά σου κτυπά το κεφάλι; Μέτρο άριστο της χρήσεως του οίνου, η ανάγκη του σώματος (Α' Τιμ. 5, 23). Εάν δε φύγεις έξω από τα όρια, αύριο θα είσαι με βαρύ κεφάλι, θα χάσκεις, θα ζαλίζεσαι, θα μυρίζεις κρασίλα· όλα θα σου φαίνονται ότι γυρίζουν, όλα ότι κλονίζονται. Η μέθη βέβαια ύπνο μεν φέρει, αδελφό του θανάτου, εγρήγορση δε που μοιάζει με όνειρα.

Ενδιαφέροντα τα όσα έλεγε παραβολικά ο Γέροντας Γεώργιος

Οι Γέροντες αντιμετώπιζαν το θάνατο με γενναιό­τητα και βαθιά πίστη στην αιώνια ζωή. Ενδιαφέροντα τα όσα έλεγε παραβολικά ο Γέροντας Γεώργιος, καθώς αισθανόταν ότι το τέλος της επίγειας ζωής του ήταν πολύ κοντά: «Πρέπει να φύγω. Είναι θέλημα Θεού και πρέπει να φύγω, γιατί η αμαρτία προχώρησε πολύ. Μέσα στο βούρκο της αμαρτίας κυλιέται ο κόσμος και δεν το κατα­λαβαίνει. Και αυτά έμενα με κουράζουν. Πρέπει να φύγω. Εκείνο πού λυπάμαι όμως είναι τα δέντρα πού φύτεψα στο περιβόλι, γιατί είναι ακόμα μικρά και αδύνατα. Δεν πρόλαβαν να μεστώσουν, να γίνουν δέντρα με γερό κορμό και με τον πρώτο αέρα θα λυγίσουν». «Έκανα ένα κοπάδι πρόβατα και είμαι τσοπάνος και φροντίζω τα πρόβατα μου να είναι όπως εγώ τα θέλω. Όταν όμως θα φύγω, το κοπάδι μου θα σκορπίσει. Θα μείνουν βέβαια πρόβατα στη μάντρα μου, αλλά πολλά θα φύγουν και θα ταλαν­τεύονται εδώ και εκεί. Θα έρθουν και ξένα πρόβατα στη μάντρα μου και θα διδαχτούν από τα πιστά μου πρόβατα και δεν θα λυγίσουν με κανένα τρόπο». Και άλλοτε έλεγε σε πνευματικά του τέκνα: «Μη στενοχωριέστε, γιατί όλοι θα φύγουμε από εδώ. Περαστικοί διαβάτες είμαστε. Εδώ ήρθαμε για να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε».

«ΧΡΙΣΤΩ ΣΥΝΕΣΤΑΥΡΩΜΑΙ»

Ο άγιος  Απόστολος Παύλος έδωκε με σαφήνειαν όλον το πνευματικόν βάθος του Σταυρού του Κυρίου, όλην την σημασίαν του δια τον βίον των πιστών: «Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». Τα λόγια αυτά του αγίου Αποστόλου ακτινοβολούν τον χριστοκεντρισμόν της αγιωτάτης του ψυχής. Σταυρωμένος με τον Χριστόν, συλλυτρωμένος με τον Χριστόν, συμπάσχων με τον Χριστόν και μη ζων την ιδικήν του ζωήν, αλλά την ζωήν του Χριστού. Και η ζωή του Χριστού, ως θυσία, ως αγάπη, ως έλεος, ως άκτιστος θεία ενέργεια, ενοικεί εις την ηγιασμένην ψυχήν του. Λέγει ένας μεγάλος θεολόγος, ότι «ο φιλών τον Χριστόν μεταμορφούται εις τον Χριστόν». Και ο ιερός Αυγουστίνος συμπληρώνει: «Επειδή η αγάπη μεταστοιχειοί τον φιλούντα εις το φιλούμενον», και συμπεραίνει: «Όθεν, ει φιλείς Θεόν, θεός έση, ει δε φιλείς διάβολον, διάβολος έση, ει δε σάρκα, σάρξ».

Ουδέν ηγαπήθη υπό αγίων ψυχών τόσον, όσον ο Σταυρός του Κυρίου. και καμμία επιθυμία αγίας ψυχής δεν υπήρξε τόσον έντονος, όσον η συσταύρωσις μετά του Χριστού. Διότι το πρώτον έργον του θείου έρωτος, κατά τον άγιον Νικόδημον τον Αγιορείτην, είναι «να ενώνη τον φιλούντα μετά του φιλουμένου». Ως λέγει και ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, «το όνομα του θείου έρωτος, δυνάμεώς εστιν ενοποιού και συνδετικής και διαφερόντως συγκριτικής εν τω καλώ και αγαθώ». Δεύτερον  έργον του θείου έρωτος είναι το «αμοιβαίον». Όπως ακριβώς συνέβη εις τον Απόστολον Παύλον, ο οποίος λέγει, καθώς ο Χριστός εσταυρώθη δι’ εμέ, ούτω και εγώ αμοιβαίως «Χριστώ συνεσταύρωμαι». Το δε τρίτον έργον του θείου έρωτος είναι «το να κάμνη τον φιλούμενον να φιλή τον φιλούντα και να εντυπώνη αυτόν εις όλα τα ορώμενα και νοούμενα». Και το τέταρτον έργον του θείου έρωτος είναι «να προξενή έκστασιν εις τους εραστάς». Δηλαδή οι ερασταί να μη ζουν την ιδικήν των ζωήν, αλλά την ζωήν των ερωμένων των, κατά τον θείον Διονύσιον. «έστι δε και εκστατικός ο θείος έρως, ουκ εών εαυτών είναι τους εραστάς, αλλά των ερωμένων». Αυτή λοιπόν η διπλή ζωή του Αποστόλου Παύλου, ή μάλλον η απλή «εν Χριστώ» ζωή, εις όλην την έντασίν της και εις όλας τας παραλλαγάς των θείων βιώσεών της, τον έκαμνε να μη αισθάνεται ούτε φόβους ούτε ηδονάς ούτε κόπους ούτε ανθρωπίνην δόξαν να επιθυμή ούτε να ζη εις την γην. Αντιθέτως, έχαιρε δι’ όλας τας καταδρομάς και τας θλίψεις του μέχρι σημείου, να καυχάται εις αυτάς και να αισθάνεται άρρητον αγαλλίασιν πάσχων δια τον Χριστόν και το μυστικόν σώμα του, την Εκκλησίαν. Διότι είχε μεταβληθή εις Χριστόν, εγένετο ένα μετά του Χριστού. Αυτό παρατηρούμεν και εις τα πλήθη των πιστών, που ετρώθησαν τω θείω έρωτι του Χριστού και εμαρτύρησαν χαίροντα δια την αγάπην του. Από την αγάπην προς τον εσταυρωμένον Χριστόν, έγραφεν ο άγιος Ιγνάτιος προς Ρωμαίους, «ο εμός έρως εσταύρωται», και όλα εκείνα τα ερωτικά, πορευόμενος προς το μαρτύριον. Από την αγάπην προς τον εσταυρωμένον Κύριον, έλεγεν ο θείος Απόστολος Ανδρέας μετά την καταδίκην του εις τον δια σταυρού θάνατον, «ω Σταυρέ, τον οποίον πάλαι επόθουν, ιδού τώρα απολαμβάνω την τελείωσιν του πόθου μου». Ο πανάγιος του Κυρίου Σταυρός εγένετο σύμβολον αγάπης και έρωτος προς τον επ’ αυτού καθηλωθέντα και το μέτρον της προς τον Ιησούν αφοσιώσεως. Εις την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ο Σταυρός του Κυρίου δεν προσέλαβε, ως εις την δυτικήν Εκκλησίαν, την σημασίαν οργάνου δικανικής υφής. Δια τους Ανατολικούς Πατέρας και τους Δυτικούς ακόμη, μέχρι του Ανσέλμου Κανταβριγίας, ο Σταυρός του Σωτήρος δεν εδόθη εις ημάς προς ικανοποίησιν της δήθεν θιγομένης θείας Δικαιοσύνης δια των αμαρτιών μας, αλλ’ ως μέσον παιδαγωγίας και «σταυρώσεως των μελών των επί της γης». Ο Απόστολος Παύλος καυχάται εν τω Σταυρώ, κατά τον Κορέσσιον, «δια πίστεως και χάριτος, ενθυμούμενος την ευεργεσίαν και δικαίωσιν, όπου έλαβεν από τον Σταυρόν». Δια τούτο έλεγε και ο θείος Χρυσόστομος: «Δια του Σταυρού και το μέγεθος της αμαρτίας και το μέγεθος της θείας φιλανθρωπίας γνωρίζεται». Εις την πρακτικήν και πνευματικήν μας ζωήν, κατά τον Ομολογητήν άγιον Μάξιμον, «ο φόβος του Θεού, Σταυρός εστι και η μνήμη των άνω, και η κυριότης κατά των παθών, ήτοι του θυμού και της επιθυμίας, και η αλλοτρίωσις από της αγάπης των συγγενών και φίλων δια τον προς Θεόν έρωτα». Κατά μεν τον Αββάν Ησαϊαν, «Σταυρός κατάργησίς εστι πάσης αμαρτίας», κατά δε τον όσιον Μάρκον τον Ερημίτην, «πάσα αρετή Σταυρός εστιν». «Η πράξις του Σταυρού, λέγει ο θείος Ησυχαστής Ισαάκ, διπλή εστι, και τούτο προς το διπλούν της φύσεως… και η μεν, προς το υπομείναι τας θλίψεις της σαρκός… και καλείται πράξις. Η δε, εν τη λεπτή εργασία του νου και εν τη θεία ευρίσκεται αδολεσχία, έτι και εν τη διαμονή της προσευχής, και καλείται θεωρία, και η μεν πράξις, το παθητικόν μέρος της ψυχής καθαρίζει εν τη δυνάμει του ζήλου, η δ’ άλλη, την ενέργειαν της αγάπης της ψυχής».

Ας προσευχώμεθα, αδελφοί εν Χριστώ, ας προσευχώμεθα αδιαλείπτως, όπως καθαρθώμεν «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος», δια να είπωμεν μετά του Αποστόλου Παύλου: «Χριστώ συνεσταύρωμαι. Ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός, ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του Υιού του Θεού, του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού». Ας αγωνιζώμεθα «τον καλόν αγώνα», δια να γίνωμεν άκτιστοι, «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» του Θεού, ως λέγει ο θείος Γρηγόριος ο Παλαμάς: «Κτιστός ην ο Παύλος μέχρις αν έζη την προστάγματι Θεού εξ ουκ όντων γεγονυίαν ζωήν, ότε δε μηκέτι ταύτην έζη, αλλά την ενοικήσει του Θεού προσγενομένην, άκτιστος γέγονε τη χάριτι, και πας ο ζώντα και ενεργούντα μόνον τον του Θεού λόγον κτησάμενος». Ας αγαπήσωμεν και ημείς τον Σταυρόν του Κυρίου, όπως ο θεοφόρος Ιγνάτιος, ο οποίος υπό του ιδίου έρωτος με τον Απόστολον Παύλον πυρπολούμενος, έγραφε προς Ρωμαίους, «…άρτον του Θεού θέλω, άρτον ουράνιον, άρτον ζωής… και πόμα θέλω το πόμα αυτού, ο εστιν αγάπη άφθαρτος και αέναος ζωή, ουκ έτι θέλω κατά άνθρωπον ζην. Χριστώ συνεσταύρωμαι, ζω δε ουκέτι εγώ, επειδή περ ζη εν εμοί Χριστός». Και ας ψάλλωμεν εν κατανύξει και πόθω, «Κύριε, όπλον κατά του διαβόλου, τον Σταυρόν σου ημίν δέδωκας, φρίττει γαρ και τρέμει, μη φέρων καθοράν αυτού την δύναμιν…».

θ.μ.δ.

Greek-Orthodox archbishopric in Beirut looted, vandalized

BEIRUT: Thieves broke into the Greek-Orthodox archbishopric in Beirut overnight, stealing money from a safe and vandalizing a number of its offices.

“The archbishopric had been sabotaged, destroyed and stolen by unknown vandals,” Father George Dimas told a local radio station Wednesday.

Priests and staff of the Orthodox archdiocese were shocked when they arrived Wednesday morning to find out that the offices had been robbed and vandalized.


Read more: http://www.dailystar.com.lb/News/Local-News/2011/Nov-16/154248-greek-orthodox-archbishopric-in-beirut-looted-vandalized.ashx#ixzz1dsM7K4PV
(The Daily Star :: Lebanon News :: http://www.dailystar.com.lb)

Να έχουμε θάρρος, αν­δρεία, πίστη.

Ο Γέροντας Φιλόθεος έλεγε ότι ο άνθρωπος στην παρούσα ζωή περνάει από πολλές δυσκολίες, τις οποίες πρέπει να αντιμετωπίζει με πίστη στο Θεό. Ειδικό­τερα τόνιζε: «Ή παρούσα πρόσκαιρη ζωή μοιάζει με θά­λασσα και εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλοιάρια. Και όπως τα πλοία πού ταξιδεύουν στη θάλασσα δεν συναντούν μό­νο γαλήνη αλλά πολλές φορές συναντούν ισχυρούς ανέ­μους και μεγάλες τρικυμίες και κινδυνεύουν, έτσι και ε­μείς, οι οποίοι ταξιδεύουμε στη θάλασσα της πρόσκαιρης ζωής, συναντούμε πολλές φορές ισχυρούς ανέμους, και μεγάλες τρικυμίες, σκάνδαλα, πειρασμούς, ασθένειες, θλί­ψεις, στενοχώριες, διωγμούς και διάφορους κινδύνους. Δεν πρέπει όμως να δειλιάζουμε. Να έχουμε θάρρος, αν­δρεία, πίστη. Και αν ως άνθρωποι ολιγόψυχοι και ολιγόπιστοι δειλιάσουμε στους κινδύνους, να φωνάξουμε στο Χριστό όπως ό Πέτρος και εκείνος θα απλώσει το χέρι του και θα μας βοηθήσει»

Make ready, O Bethlehem..

Make ready, O Bethlehem: let the manger be prepared, let the cave show it's welcome. The truth has come, the shadow has passed away...

On November 15th we begin the forty day period where we proclaim the miracle of God becoming man. This is the time in the Orthodox Church where our attention is drawn to the great mystery of the Incarnation of our Lord and Savior Jesus Christ.  We await his coming in anticipation of the great joy of His birth on Christmas Day. For our preparation the wisdom of our Church asks us to participate in a fast, with all the inconvenience and discomfort it may bring. If this is a season of such great joy, why is this the practice of Orthodox Christians around the world? Why are we asked to fast when we hear daily the hymn "Hark, the herald angels sing!" almost every pace we go?

By our fasting we are reminded that this is not simply the birth of a baby, but God being united with man.  It is the moment when the unchangeable is joined with the changeable, eternal life with mortal life, He who holds the universe in His hand and who created all comes in the flesh for our salvation.

Thou who has adorned the vault of heaven with stars has been well pleased to be born as a babe; and Thou. Who holds all the ends of the earth in the hallow of Thy hand art laid in a manger of dumb beasts... (Sticheron of  Third Hour, Eve of the Nativity)

This is an event that should make us tremble with awe and wonder, bring us to humility and desiring to offer thanksgiving. But are we not engulfed in the secular traditions of this holiday season with its focus on gifts and parties, where the significance of this great event is often less than an afterthought? Do we take time to think about why God was incarnated and became man? Do we reflect on the truth that it is through His becoming one with us that we can now become one with Him? Do we remember that before this event man was not able to overcome the fear of death, held in bondage to sin? The reality is that the Virgin birth of Jesus is the greatest miracle in the history of mankind. Now man can become like God and be united with Him in Paradise with eternal life. With a fast we are preparing for celebration of the beginning of the transformative journey He prepared for our salvation.

November 15 is the starting point for a spiritual journey to the day of this great joy.  This journey is one one that requires our development of greater humility so we can fully appreciate what God have given to us.  This is by nature an ascetic journey. Like our journey to be united with God, it is not one where we can make use of our social relationships or our material possessions.  This is a journey where we must learn to surrender our souls to the will of God, relinquish our control over the journey to Him whose birth we are about to celebrate. This is the spirit we must embrace as we enter into this fast. It is a period of preparation just as the manger was prepared for Christ.

Make ready, O Bethlehem: let the manger be prepared, let the cave show it's welcome. The truth has come, the shadow has passed away; born of a Virgin, God has appeared to men, formed as we are and making godlike the garment He has put on. Therefore Adam is renewed with Eve, and they call out: 'Thy good pleasure has appeared on earth to save our kind.' 

Christmas Day is about the great mystery of God's becoming like us, we who are bound to death, so He can transform us to become like Him, overcoming our mortality and becoming fully alive in Him. The Canon of Matins for the Nativity says, "He establishes a path for us, whereby we may mount up to heaven." This coming event is not just about God coming to us, but all of humanity being lifted up into He who is born on Christmas Day in the form of man, Christ the Incarnation of God.

This Nativity fast is to help us lift ourselves above all those things which bind us to our worldly life, freeing ourselves to be united in Him. As we fast we are reminded that we depend on Him for our food and have also are in need for spiritual food that is much more than our daily bread. We learn this by forgoing the extra sweets, the pleasurable drinks, the abundant foods so we will not be fully satisfied by the earthly pleasures but seek instead the treasures that are beyond this life and world. In this process of fasting we are lifting our thoughts to things that are of the heavenly realm that bring us true joy and unbounded pleasures. The fast is a time to break our attachments to those things which have power over us, learning to set them aside so we can be freely governed by God's will alone.

By engaging in this period of fasting where we can work towards our purification with the help of God's grace, we cooperate with God in our spiritual growth and the all important journey to become one with Him.  after all, this is the aim of our Orthodox way of life. In this way we are able to approach Him on Christmas Day with joy, just as did the Magi and the shepherds of Bethlehem.

Cleansing our minds through fasting, let us offer through our lives virtues instead of myrrh, preparing with faith our entry into the feast of the Nativity, storing up treasure in our souls and crying: Glory in the highest to God in Trinity, whose good pleasure is not

revealed to men, that in His love for mankind He may set Adam free from the ancestral curse (death). Christmas Day is truly the day of our Salvation. This is the joy we should celebrate when this day comes.

The Nativity Fast is like the fast of Lent, but not quite as strict. Let us not rebel against such self-imposed constraints on our desires, but embrace this practice which Christ Himself practiced and called us to do likewise when He said, "When you fast, do not be like the hypocrites." Note he did not say IF you fast, but WHEN you fast.  Why do we resist this important practice? It seems odd that we are willing to pay large sums of money to enter into special diet programs like Jenny Craig, while, when the Church asked us to engage inn such rates for our spiritual well being, we resist and even think it something impossible to do.  Unfortunately fasting is not practiced in much of the Christian world the days. Our Protestant friends do not fast and even the Catholics no longer give much importance to fasting. It is a Tradition given to us through Christ Himself and passed on to us by the Apostles that many have lost.  But the Orthodox Church still teaches at his important practice. If you do choose to follow our Lord and do as He asks of us and enter into a fast in preparation of this most special day, you will be rewarded when that day comes.