Ασίζη, 2011- Ολόκληρη η τελική τελετή του διαθρησκειακου θεάτρου.
Uploaded by megasfilippos on Oct 29, 2011
Ευχαριστούμε την αδελφή μας Ζωή και τον αδελφό μας Αντώνιο από :
http://agiooros.org/
Τότε και Τώρα....
Όθεν παρακαλούμεν το κράτος σου να προστάξης, να μη μας πειράζωσι πλεον εις τα ζητήματα της Πίστεως, διότι άτοπον και παράλογον πράγμα είναι το και να είπη κανείς μόνον, ότι οι τόσοι ημείς Ιεροσολυμίται Ασκηταί και οι τόσοι άλλοι ενάρετοι άνθρωποι δεν επαιδεύθημεν καλώς εις την Πίστιν και τώρα εις το γήρας μας θέλετε σεις να μας ερμηνεύσητε την ευσέβειαν. Όθεν φανερόν είναι ότι αυτή η καινοφανής διόρθωσις, όπως την ονομάζετε, της Πατροπαραδότου και υγιούς Πίστεως, δεν είναι διόρθωσις, αλλά διαστροφή και νόθευσις. Μάλιστα δε και όσοι αυτήν παραδέχονται, απέρχονται εις την αιώνιον κόλασιν. Όθεν ημείς ουδόλως θέλωμεν δεχθή καινοτομίαν τινά της Πίστεως, εμμένομεν δε εις όσα παρέδωκαν εις ημάς οι θεοφόροι ημών Πατέρες οι τε εν Νικαία το πρώτον συνελθόντες Τριακόσιοι Δέκα Οκτώ και οι των λοιπόν Αγίων τριών Οικουμενικών Συνόδων, και είμεθα έτοιμοι όχι μόνον πάσαν θλίψιν και κάκωσιν, αλλά και μυρίους θανάτους να λάβωμεν, παρά να εξέλθωμεν από την Ορθοδοξίαν έστω και επ’ ελάχιστον.
( Όσιος Σάββας ο ηγιασμένος).
Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων:
Τόσον ιερόν και Θείον δώρον είναι η Πατρίς, αγαπητοί, ώστε ένα των μεγίστων σημείων τής κατά των ανθρώπων, δικαίας οργής του Θεού γίνεται, πολλάκις, η στέρησις της Πατρίδος. Ειδωλολάτρουν οι Ιουδαίοι; Ποίαν ποινήν τούς έστειλεν ο Θεός; Την στέρησιν της Πατρίδος. Μετενόουν διά τα αμαρτήματά των; Τί τούς αντίμοιβεν ο Θεός; Την απόλαυσιν της Πατρίδος. Πατρίδα, λοιπόν! Ούτε φυσικώτερον, ούτε γλυκύτερον άλλο παρά τούτο το όνομα ήθελεν ευρεθεί να εικονίσει την αιώνιον μακαριότητα. Και αν, λοιπόν, η Πατρίς είναι τόσο σεβάσμιον, τόσον πολύτιμον, τόσον αγαπητόν εις τον Θεόν, φανερόν ότι Χριστιανός ο οποίος αγαπά μάλιστα τον Θεόν και τον πλησίον χρέος έχει να αγαπά την ιδίαν αυτού πατρίδα.
Βίωμα συνεχούς μετανοίας και αγιότητος.
Ο πολύς λαός βλέπει την Εκκλησία σαν μια εθιμοτυπική επέκταση της κοσμικής κουλτούρας του, και όχι σαν βίωμα συνεχούς μετανοίας και αγιότητος.