Ο Γέροντας Φιλόθεος έλεγε ότι ο άνθρωπος στην παρούσα ζωή περνάει από πολλές δυσκολίες, τις όποιες πρέπει να αντιμετωπίζει με πίστη στο Θεό. Ειδικότερα τόνιζε: «Ή παρούσα πρόσκαιρη ζωή μοιάζει με θάλασσα και εμείς οι άνθρωποι είμαστε πλοιάρια. Και όπως τα πλοία πού ταξιδεύουν στη θάλασσα δεν συναντούν μόνο γαλήνη αλλά πολλές φορές συναντούν ισχυρούς ανέμους και μεγάλες τρικυμίες και κινδυνεύουν, έτσι και εμείς, οι όποιοι ταξιδεύουμε στη θάλασσα της πρόσκαιρης ζωής, συναντούμε πολλές φορές ισχυρούς ανέμους, και μεγάλες τρικυμίες, σκάνδαλα, πειρασμούς, ασθένειες, θλίψεις, στενοχώριες, διωγμούς και διάφορους κινδύνους. Δεν πρέπει όμως να δειλιάζουμε. Να έχουμε θάρρος, ανδρεία, πίστη. Και αν ως άνθρωποι ολιγόψυχοι και ολιγόπιστοι δειλιάσουμε στους κινδύνους, να φωνάξουμε στο Χριστό όπως ό Πέτρος και εκείνος θα απλώσει το χέρι του και θα μας βοηθήσει».
Τα εκατό χρόνια της Σχολής Βελλάς
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ 6-9 Οκτωβρίου 2011
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
Α' ΣΥΝΕΔΡΙΑ (εναρκτήρια), Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011 (απόγευμα)
(Αίθουσα Τελετών Ακαδημίας Βελλάς)
Η συνέχεια του προγράμματος, κλικ πιο κάτω στο : Read more
Α' ΣΥΝΕΔΡΙΑ (εναρκτήρια), Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011 (απόγευμα)
(Αίθουσα Τελετών Ακαδημίας Βελλάς)
Η συνέχεια του προγράμματος, κλικ πιο κάτω στο : Read more
An interview with Met. Hilarion on his visit to Rome
- Pope Benedict on Thursday met at Castel Gandolfo with the head of the Russian Orthodox Church’s department for external relations, Metropolitan Hilarion Alfeyev. The Orthodox archbishop, a noted theologian, Church historian and composer, spent the past two days meeting with Vatican officials to discuss the ongoing dialogue between the two Churches.
GERONTIKON
The fathers relate to us that, besides other divine gifts, there was also bestowed by God upon Saint Euthymios the following: to perceive, from the external appearance, the internal activities of the souls of people, as though seeing them in mirror images; and to know in detail the thoughts with which each one battled, and, indeed, which among these thoughts he was defeating and by which, through the operation of the devil, he was being defeated.
It is further said of him that sometimes he confided to certain brothers, who went to visit him on their own, that many times he would see angels plainly in front of him, liturgizing and drawing near the Holy Gifts. At the time of the communion of the Master's Body, he saw some of the communicants as though they were shining, while others darkened in appearance - namely those who were not worthy of that light and of the brightness of Holy Communion.
Thus taking the occasion of these supernatural visions, he warned the brothers against participation in the communion of the Divine Gifts without proper preparation, and counseled them excellently, relying on the Apostle, saying that every Christian should take care to examine himself with exactness to see if he is worthy, thereby, of communicating the Holy Bread and the Holy Chalice with shuddering fear.
The communicant - Euthymios the Great continually taught - must know well that whoever approaches unworthily to communicate "eats and drinks" censure and condemnation unto himself.
So if anyone has been overcome by rancor or hate or envy, by pride, abusiveness, obscenity in expression, or indecent desires, or is in any way taken by any other passion whatsoever, let him not participate in Divine Communion, if first he has not cleansed his soul from all of these noxious things through repentance. Because, as the spirit of God says through the Liturgist, the Holy Things are not fitting to those who are profane, but only to the holy.
To the extent, then, that you have a clean conscience and it inspires in you the boldness to approach the Lord, "draw near to Him and be enlightened by Him, being also certain that you will not be chastened."
It is further said of him that sometimes he confided to certain brothers, who went to visit him on their own, that many times he would see angels plainly in front of him, liturgizing and drawing near the Holy Gifts. At the time of the communion of the Master's Body, he saw some of the communicants as though they were shining, while others darkened in appearance - namely those who were not worthy of that light and of the brightness of Holy Communion.
Thus taking the occasion of these supernatural visions, he warned the brothers against participation in the communion of the Divine Gifts without proper preparation, and counseled them excellently, relying on the Apostle, saying that every Christian should take care to examine himself with exactness to see if he is worthy, thereby, of communicating the Holy Bread and the Holy Chalice with shuddering fear.
The communicant - Euthymios the Great continually taught - must know well that whoever approaches unworthily to communicate "eats and drinks" censure and condemnation unto himself.
So if anyone has been overcome by rancor or hate or envy, by pride, abusiveness, obscenity in expression, or indecent desires, or is in any way taken by any other passion whatsoever, let him not participate in Divine Communion, if first he has not cleansed his soul from all of these noxious things through repentance. Because, as the spirit of God says through the Liturgist, the Holy Things are not fitting to those who are profane, but only to the holy.
To the extent, then, that you have a clean conscience and it inspires in you the boldness to approach the Lord, "draw near to Him and be enlightened by Him, being also certain that you will not be chastened."
π. Σεραφείμ Bell - Η μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία
Έτσι, λοιπόν, γίναμε Ορθόδοξοι και έτσι καταλάβαμε ότι είμαστε μέρος ενός φαινομένου στην Αμερική, το οποίο είναι αρκετά ασυνήθιστο. Είναι μια πραγματικά μοναδική περίοδος στην Ιστορία της Αμερικής, είναι δε επίσης και μία μοναδική περίοδος στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Γιατί τώρα, για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αυτή η Ανατολική Εκκλησία βρίσκεται μέσα στη Δύση και αυξάνεται μέσα στη Δύση. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική υπάρχουνε χιλιάδες που επιστρέφουνε και μεταστρέφονται στην Ορθοδοξία κάθε χρόνο. Κι αυτό είναι πραγματικά ένα θαύμα για μας. Είναι επίσης, όμως, και μία εντυπωσιακή πρόκληση, διότι μάς δίνει μεγάλη ελπίδα στην Αμερική, αλλά μάς προσφέρει και μία μεγάλη πρόκληση· και αυτή είναι ότι, όταν γίνεις Ορθόδοξος με Βάπτισμα και Χρίσμα, δεν γίνεσαι Ορθόδοξος μόνο με Βάπτισμα και Χρίσμα, αλλά γίνεσαι με τη μεταστροφή της καρδιάς και της ζωής. Είναι εύκολο για σας, εδώ στην Ελλάδα, γιατί έχετε μία πολύ πλούσια παράδοση στην Ορθοδοξία, έχετε Ορθόδοξες Εκκλησίες παντού, έχετε Αγίους και Άγια λείψανα παντού, έχετε πνευματικούς πατέρες και μητέρες παντού. Στην Αμερική ο πνευματικός μου πατέρας ζει 1.500 μίλια μακριά από μένα. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο, για μας στην Αμερική, όταν θέλουμε να γίνουμε Ορθόδοξοι, να το πετύχουμε αυτό! Μερικοί, εδώ πέρα, έχουν πει ότι αυτό πρέπει να είναι σχεδόν αδύνατο! Πώς ένας μεταστραφείς μπορεί να γίνει Ορθόδοξος μέσα σε μια μεταστραφείσα Εκκλησία; Μπορώ να απαντήσω ότι «μόνο με τη Χάρη του Θεού»! Αυτό, το οποίο είναι αδύνατο για τους ανθρώπους, είναι δυνατό για το Θεό.
Αλλά, άσχετα από το κατά πόσο δείχνει σωστό ή όχι, χιλιάδες Αμερικανοί συνεχίζουν να μεταστρέφονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Και γι’ αυτό το λόγο λέω: «Δόξα τω Θεώ!».
Όλο το κείμενο στον ιστοχώρο της Ιεράς Μονής Παντοκράτορος :
http://www.impantokratoros.gr/serafim-bell-metastrofh.el.aspx
Aγ. Ιωάν. Δαμασκηνός
Δοξολογικές ευχαριστίες
Μας έδειξες , Κύριε, τη μεγάλη και δυνατή αγάπη σου , παραδίνοντας στο θάνατο τον Υιό σου, για τη σωτηρία μας. Γι ʽ αυτό , ευχαριστούντες, κραυγάζομε : δόξα στη δύναμη της αγάπης σου, Κύριε!
Σε Σένα στέλνω τη σκέψη μου την ώρα του όρθρου, τον Δημιουργό του παντός, την ειρήνη, που ξεπερνά κάθε νου, γιατί είναι φως τα προστάγματά σου , και σε παρακαλώ σ ʽ αυτά να μ ʽ οδηγήσεις.
Ο Χριστός είναι η δύναμη, ο Θεός κι ο Κύριός μου, ψάλλει η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, από καθαρή διάνοια, έχοντας γιορτή Κυρίου.
Στο φλογισμένο καμίνι οι τρεις Παίδες άστραφταν με την ομορφιά της ευσέβειας περισσότερο από το χρυσάφι, που καθαρίζεται στο χωνευτήρι, και έλεγαν: Ευλογείτε όλα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.
Συ που φώτισες με την έλλαμψη της παρουσίας σου Χριστέ και χαροποίησες με τον Σταυρό σου του κόσμου τα πέρατα, φώτισε με το φως της θεογνωσίας σου τις καρδιές μας, που ορθόδοξα σ ʽ ανυμνούν.
Είναι αδύνατο στους ανθρώπους να δουν τον Θεό , που δεν τολμούν να τον κυττάξουν των αγγέλων τα τάγματα. Με σένα όμως, Πάναγνε, φάνηκε στους θνητούς ανθρώπους, Λόγος με σάρκα ανθρώπινη. Αυτόν δοξολογούντες, μαζί με τις ουράνιες στρατιές , σε μακαρίζομε, Παναγία Θεοτόκε.
( Άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός )
Από το « Αγιοπατερικό Προσευχητάρι »
Μας έδειξες , Κύριε, τη μεγάλη και δυνατή αγάπη σου , παραδίνοντας στο θάνατο τον Υιό σου, για τη σωτηρία μας. Γι ʽ αυτό , ευχαριστούντες, κραυγάζομε : δόξα στη δύναμη της αγάπης σου, Κύριε!
Σε Σένα στέλνω τη σκέψη μου την ώρα του όρθρου, τον Δημιουργό του παντός, την ειρήνη, που ξεπερνά κάθε νου, γιατί είναι φως τα προστάγματά σου , και σε παρακαλώ σ ʽ αυτά να μ ʽ οδηγήσεις.
Ο Χριστός είναι η δύναμη, ο Θεός κι ο Κύριός μου, ψάλλει η σεπτή Εκκλησία θεοπρεπώς, από καθαρή διάνοια, έχοντας γιορτή Κυρίου.
Στο φλογισμένο καμίνι οι τρεις Παίδες άστραφταν με την ομορφιά της ευσέβειας περισσότερο από το χρυσάφι, που καθαρίζεται στο χωνευτήρι, και έλεγαν: Ευλογείτε όλα τα έργα Κυρίου, τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας.
Συ που φώτισες με την έλλαμψη της παρουσίας σου Χριστέ και χαροποίησες με τον Σταυρό σου του κόσμου τα πέρατα, φώτισε με το φως της θεογνωσίας σου τις καρδιές μας, που ορθόδοξα σ ʽ ανυμνούν.
Είναι αδύνατο στους ανθρώπους να δουν τον Θεό , που δεν τολμούν να τον κυττάξουν των αγγέλων τα τάγματα. Με σένα όμως, Πάναγνε, φάνηκε στους θνητούς ανθρώπους, Λόγος με σάρκα ανθρώπινη. Αυτόν δοξολογούντες, μαζί με τις ουράνιες στρατιές , σε μακαρίζομε, Παναγία Θεοτόκε.
( Άγ. Ιωάννης Δαμασκηνός )
Από το « Αγιοπατερικό Προσευχητάρι »
Πατριαρχείο Αλεξανδρείας
ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΜ
2 Οκτ. 2011
Την 30η Σεπτεμβρίου ε.ε., η ΑΘΜ ο Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Βʼ εδέχθη στην Πατριαρχική Έδρα τον Σύλλογο των Καθηγητών και των Διδασκάλων του Αβερωφείου Γυμνασίου-Λυκείου και του Πρατσικείου Δημοτικού Σχολείου Αλεξανδρείας, οι οποίοι έλαβαν την Πατριαρχιακή ευλογία επί τη ενάρξει του νέου σχολικού έτους 20011 -2012.
Ο Μακαριώτατος εξέφρασε την αγάπη και την τιμή της Αλεξανδρινής Εκκλησίας προς το σημαντικότατο ανθρωπαγωγικό έργο των εκπαιδευτικών, τους οποίους ενημέρωσε για το εν γένει έργο του Πατριαρχείου στην αφρικανική ήπειρο. Ακολούθησε περιήγηση στους χώρους του Πατριαρχικού Οίκου και της Πατριαρχικής Βιβλιοθήκης.
Αρχιμ.Παντελεήμων Αράθυμος
Αρχιγραμματεύς
Αρχιγραμματεύς
H αγία τράπεζα στις φλόγες
ΤΟΝ περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος άλλ' αφανής λευίτης, ο π. Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας.
Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς.
Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξή του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «σε υμνούμε...» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. 'Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές.
Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό.
Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;
-Πως θα γίνει αυτό;
Ειναι εύκολο. Εκεί που είσαι πεσμένος μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, να σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, να λες την ευχή και να τελειώνεις. Την ευχή τη γνωρίζω, ειναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ. Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, αλλά δεν είναι δύσκολο!
Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. 'Ιωάννης. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά που φτάνει τα δύο-τρία μέτρα ύψος.
'Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω για να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Με πιάνει φόβος και τρόμος. Δεν ξέρω τι νά κάνω. Πέφτω τότε στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο να παραμερίσει τις φλόγες για να συνεχίσω.
Ύστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Αν όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς μέχρι να σβήσει η φωτιά ή να βρεθεί άλλος τρόπος που θα μου επιτρέψει να μην καώ.
Πότε-πότε σβήνει η φωτιά και γίνονται όλα όπως πριν.
'Άλλοτε πάλι χωρίζουν οι φλόγες δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, οπότε κάνω το τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά. Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν λειτουργούσε. Γι' αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά χωριά, που περπατούσαν ώρες για να φτάσουν. Μερικές φορές έρχονταν στή λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι έκλαιγαν,
στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυά τους, λες και κάποιος είχε ρίξει νερό!
Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς.
Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξή του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «σε υμνούμε...» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. 'Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές.
Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό.
Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν μπορείς να λες πιο σύντομα την ευχή, για να μη γίνεται χασμωδία;
-Πως θα γίνει αυτό;
Ειναι εύκολο. Εκεί που είσαι πεσμένος μπρούμυτα, να σηκώνεσαι, να σταυρώνεις τα τίμια Δώρα, να λες την ευχή και να τελειώνεις. Την ευχή τη γνωρίζω, ειναι γραμμένη και στη φυλλάδα, αλλά δεν μπορώ. Γιατί δεν μπορείς, πάτερ; Συγχώρεσέ μας, αλλά δεν είναι δύσκολο!
Αυτό δεν εξαρτάται από μένα, απάντησε ο π. 'Ιωάννης. Μόλις αρχίσω να διαβάζω την ευχή, η αγία τράπεζα κυκλώνεται από θεϊκή φωτιά που φτάνει τα δύο-τρία μέτρα ύψος.
'Έτσι δεν μπορώ να πλησιάσω για να σφραγίσω τα τίμια Δώρα. Με πιάνει φόβος και τρόμος. Δεν ξέρω τι νά κάνω. Πέφτω τότε στο έδαφος, κλαίω, αναστενάζω και ικετεύω τον Κύριο να παραμερίσει τις φλόγες για να συνεχίσω.
Ύστερα σηκώνω τα μάτια. Αν έχουν χαθεί οι φλόγες, σηκώνομαι και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Αν όχι, τότε συνεχίζω την ικεσία με δάκρυα και στεναγμούς μέχρι να σβήσει η φωτιά ή να βρεθεί άλλος τρόπος που θα μου επιτρέψει να μην καώ.
Πότε-πότε σβήνει η φωτιά και γίνονται όλα όπως πριν.
'Άλλοτε πάλι χωρίζουν οι φλόγες δεξιά κι αριστερά σχηματίζοντας καμάρα, οπότε κάνω το τόλμημα, πλησιάζω τρέμοντας και σφραγίζω τα τίμια Δώρα.
Ακούγοντας οι χριστιανοί αυτά τα εξαίσια δεν τον ενόχλησαν άλλη φορά. Ήταν άλλωστε πολύ ευλαβής και εξαιρετικά κατανυκτικός όταν λειτουργούσε. Γι' αυτό στην ενορία του εκκλησιάζονταν πιστοί κι από γειτονικά χωριά, που περπατούσαν ώρες για να φτάσουν. Μερικές φορές έρχονταν στή λειτουργία χίλιοι και περισσότεροι πιστοί. και όλοι αυτοί κατανύγονταν κι έκλαιγαν,
στο τέλος μάλιστα της θείας αυτής μυσταγωγίας, το δάπεδο της εκκλησίας ήταν βρεγμένο από τα δάκρυά τους, λες και κάποιος είχε ρίξει νερό!