1. Όποιος θέλει να φτιάξει το ευωδιαστό θυμίαμα, θα πάρει το διαφανές λιβάνι, την κασσία, τον όνυχα και τη στακτή και θα τα ενώσει σε ίσες ποσότητες, σύμφωνα με το νόμο. Αυτά είναι η τετράδα των αρετών. Αν αυτές είναι εντελώς ολοκληρωμένες και ίσες, δε θα προδοθεί ο νους.
Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ
του μακαριστού Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου,
2
Να ξέρετε ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου· διότι όταν θα γίνη μία ισοπέδωσις θρησκευτική και πολιτική – κυβερνητική, θα υπάρξη ένας μόνον που θα κυβερνήση τον κόσμον, αυτός ο ένας, κατά την Αγίαν Γραφήν και τους Πατέρες, θα είναι ο Αντίχριστος.
As an Orthodox remember
Remember it is not enough to say : “Well, whatever the ‘Orthodox’ Patriarchs do is of no concern to us; it has nothing to do with us”. What any Patriarch does, affects all of us in one way or another. We are all part of the same Body of Christ, and therefore we are all responsible for the Faith, from the most anonymous layman to the most highly placed hierarch. We are all accountable to God for the precious treasure of Orthodox Christianity. Those of us who fear to speak up must take courage from the example of the greatly-revered Elder Philotheos (Zervakos) of Greece (+1980), who boldly rebuked Patriarch Athenagoras and other Ecumenists for betraying Orthodoxy.
Ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση
Ὁ Παπισμὸς εἶναι αἵρεση, κατὰ τὴν ἀλάνθαστη ἀπόφανση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ διαχρονικὴ συνείδησή Της, ἐκφρασμένη ἀπὸ πλῆθος Ἁγίων, Οἰκουμενικῶν (8ης καὶ 9ης) καὶ Τοπικῶν Συνόδων, ἀπὸ τὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας (9ος – 14ος αἰ.), τὸ ὁποῖο ἐν τῷ προσώπῳ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου κατακρίνει τὸν λατινικὸ θωμισμὸ καὶ σχολαστικισμό, ἀπὸ ἐγκυκλίους τῶν Πατριαρχείων τῆς Ἀνατολῆς στὸν 19ο αἰῶνα (1848 καὶ 1895), ἀπὸ τοὺς ἐσχάτως ἀναγνωρισθέντες Ἁγίους θεολόγους Νικόλαο Ἀχρῖδος (Βελιμίροβιτς) καὶ Ἰουστῖνο τῆς Μονῆς τοῦ Τσέλιε (Πόποβιτς) καὶ ἀπὸ πλῆθος ἱερῶν ὀρθοδόξων φωνῶν διαχρονικῶς. Ὁ λατινισμὸς ἀποδέχεται τὴ θέαση τῆς θείας οὐσίας σύμφωνα μὲ τὴν ἀρχαία αἵρεση τοῦ εὐνομιανισμοῦ τοῦ 4ου αἰῶνος, τὸν ὁποῖον κατεδίκασε ἡ Β΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (βλ. σχετικῶς καὶ τὰ ἔργα τοῦ π. Ἰω. Ρωμανίδη), ἀκόμη δὲ ἐμπίπτει εἰς τὰ ἀναθέματα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, περὶ ὅσων ἀλλοιώνουν τὸ Σύμβολο Νικαίας-Κωσταντινουπόλεως (προσθήκη “Filioque” στὸ «Πιστεύω»). Τὸ ὅτι ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση, ἀποτελεῖ αὐτὸ ποὺ στὴν Ἐκκλησία ἐπιστεύθη «πάντοτε, πανταχοῦ καὶ ὑπὸ πάντων», “quod semper, quod ubique, quod ab omnibus creditum est”, ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐξαιρέσεως μεταξὺ τῶν Ἁγίων Πατέρων· συνεπῶς, στοὺς ἐκπροσώπους τοῦ αἱρετικοῦ Παπισμοῦ ἁρμόζει θεσμικὴ ἀντιμετώπιση τέτοια ποὺ προβλέπεται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες.