Θεός και πατρίδα

Να ένα ζήτημα ενδιαφέρον. Μπορεί να είναι κανείς άπιστος και συγχρόνως φιλόπατρις; Αυτός που δεν αγαπά την αιώνια Πατρίδα, μπορεί άραγε να αγαπά την πρόσκαιρη; Αυτός που την καρδιά του  δεν δονεί ο ιερός ενθουσιασμός για την Ουράνια και μόνιμη Πατρίδα, πώς είναι δυνατόν να υποτάξει τον εγωισμό του και να σκεφτεί τις υποχρεώσεις του για την Πατρίδα του την πρόσκαιρη;

Θα πάρω το θάρρος, στα ερωτήματα αυτά να απαντήσω, όχι!
Και θα προσθέσω κάτι ακόμη περισσότερο. Θα πω − και πιστεύω πως είναι αλήθεια − ότι ο άπιστος, αργά ή γρήγορα αποδεικνύεται για την Πατρίδα του άχρηστος ίσως και επιζήμιος. Ενώ ο πιστός είναι η χρυσή ελπίδα, το γερό θεμέλιο, η σταθερή πεποίθηση ότι το μέλλον της Πατρίδος θα είναι καλό και ένδοξο.

Μπορεί βέβαια να βλέπεις και τον άπιστο φίλο σου να συμμετέχει σε πατριωτικές εκδηλώσεις και να πρωτοστατεί ίσως στις φωνές. Όλα αυτά δεν είναι παρά επιφανειακές μονάχα εκδηλώσεις. Θυσίες πραγματικές για το καλό της Πατρίδος, μόνο η ψυχή εκείνη που έχει βάση της την πίστη, μπορεί να κάνει. Στις κρίσιμες στιγμές, μόνο ο πιστός είναι ικανός να δείξει αυτό που λέμε, ηρωϊσμό.

Ο πατριωτισμός που περιορίζεται στις προσφωνήσεις των επισήμων γευμάτων και συγκεντρώσεων ή στις υστερικές κραυγές της αρθρογραφίας των εφημερίδων, δεν εξυπηρετεί καθόλου τα συμφέροντα του Έθνους. Εκείνος που αγαπά μ’ όλη του την καρδιά την Πατρίδα του δεν φωνάζει, αλλά εργάζεται και με το τίμιο παράδειγμά του προσφέρει υπηρεσία αληθινά πατριωτική.

Σκέφτηκες αλήθεια, παιδί μου, τι θα πει φιλοπατρία; Είναι τάχα ο σύνδεσμός μας με το Πατρικό μας σπίτι; Όχι. Ο σύνδεσμος αυτός δεν είναι παρά ένα στοιχείο μόνο της αληθινής φιλοπατρίας.
Μήπως τότε είναι φιλοπατρία η αγάπη του χωριού μας, της πόλεώς μας, του λαού μας; Κι’ αυτό δεν είναι παρά στοιχείο. Στοιχείο που δεν αποδίδει το σύνολο.

Τότε λοιπόν ποιά είναι η αληθινή φιλοπατρία; Η αληθινή φιλοπατρία πρώτα − πρώτα δεν είναι μόνο αίσθημα. Είναι προ πάντων έργα. Είναι αφοσιωμένη και σκληρή πολλές φορές προσπάθεια για το καλό του λαού σου, της κοινωνίας, της πατρίδος ολόκληρης.

Τότε αγαπώ πραγματικά την Πατρίδα μου, όταν ποθώ να τη δω να λάμπει, με τα έργα της μπροστά σε όλο τον κόσμο. Όταν δουλεύω για να γίνουν οι νέοι της πατρίδος μου − το μέλλον της δηλαδή − άνθρωποι με χαρακτήρα σταθερό, τίμιο, ειλικρινή, ακέραιο. Όταν αγωνίζομαι να φτάσει η ζωογόνος πνοή της πίστεως μέχρι τον τελευταίο συμπατριώτη μου κι’ όταν ποθώ να δω την κοινωνία καθαρή όπως τα μάτια του άκακου βρέφους.

Αυτή είναι η αληθινή φιλοπατρία και όπως βλέπεις, είναι ριζωμένη σε έδαφος θρησκευτικό. Κι’είναι παιδί μου φυσικό. Γιατί μόνο η πίστη η Χριστιανική μπορεί να ανεβάσει ψηλά τα άτομα και τους λαούς. Η πίστη, να το ξέρεις, έχει μέσα της το μυστικό της μεγαλουργίας.

Οι επιπόλαιοι κατηγορούν τον Χριστιανισμό ότι ενδιαφέρεται μόνο για την μέλλουσα ζωή και όχι για την παρούσα, την επίγεια.
Τίποτα πιο ανακριβές απ’ αυτό. Ο ίδιος ο Κύριος, με το θεϊκό Tου κύρος, είπε:
«Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ». Κι’ αυτά τα λόγια τί άλλο κάνουν παρά να δικαιώνουν την άποψη ότι η αιώνια πατρίδα, τρέφει και συντηρεί την πρόσκαιρη;

Μου δόθηκε η ευκαιρία να το διαπιστώσω αυτό προσωπικώς όταν ταξίδεψα στην Αμερική και συνάντησα τους ξενιτεμένους συμπατριώτες μας. Ε λοιπόν όλοι εκείνοι που διατηρούσαν μέσα τους νοσταλγική την ανάμνηση της μικρής μας Πατρίδος και έκλαιγαν όταν την έφερναν στο νου, ήταν άνθρωποι πιστοί. Ενώ οι άλλοι… ω ας μην αναφέρω το παράδειγμά τους γιατί μου προξενεί φρίκη!

Έτσι είναι παιδί μου. Πίστη και φιλοπατρία βαδίζουν ενωμένες στενά. Βλέπω επίσης με πόνο ότι κι’άλλο ένα ζευγάρι δεν μπορεί να βαδίσει χωρισμένο. Η απιστία και η προδοσία. Όπου η πίστη ατονεί, ατονεί και η αγάπη της Πατρίδος. Εκείνος που προδίδει την πίστη του δεν θ’ αργήσει και την πατρίδα του να προδώσει.