Ενώ συμπροσευχόταν κάποτε με τους μαθητές του ο Αββάς Σιλουανός, έπεσε σ' έκσταση και έμεινε πολλή ώρα γονατισμένος, ακουμπώντας το κεφάλι του στη γη. Όταν σηκώθηκε, τον είδαν κλαμένο.
— Γιατί θλίβεσαι, Αββά, τον ερώτησαν οι Αδελφοί.
Ο Όσιος τότε αναγκάστηκε να τους φανέρωση, πώς ο νους του την ώρα της προσευχής ξεπέρασε τον γήϊνο κόσμο κι' έφθασε στη μερική κρίση και είδε πολλούς μοναχούς να καταδικάζονται και να οδηγούνται στην κόλαση, ενώ πολλοί κοσμικοί ανέβαιναν στην αιώνιο Βασιλεία. Η καταδίκη εκείνων, που άφησαν τον κόσμο για ν' αφιερώσουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στη λατρεία του Θεού, τόσο έθλιβε τον Όσιο, που σ' όλη του τη ζωή πενθούσε γι' αυτούς και το δάκρυ δε στέγνωσε στα μάτια του. Δεν ήθελε να βγαίνη έξω από το κελί του και όταν αναγκαζόταν να το κάνη, σκέπαζε με το κουκούλι το πρόσωπο να μη βλέπη το γύρω κόσμο.
— Γιατί θλίβεσαι, Αββά, τον ερώτησαν οι Αδελφοί.
Ο Όσιος τότε αναγκάστηκε να τους φανέρωση, πώς ο νους του την ώρα της προσευχής ξεπέρασε τον γήϊνο κόσμο κι' έφθασε στη μερική κρίση και είδε πολλούς μοναχούς να καταδικάζονται και να οδηγούνται στην κόλαση, ενώ πολλοί κοσμικοί ανέβαιναν στην αιώνιο Βασιλεία. Η καταδίκη εκείνων, που άφησαν τον κόσμο για ν' αφιερώσουν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στη λατρεία του Θεού, τόσο έθλιβε τον Όσιο, που σ' όλη του τη ζωή πενθούσε γι' αυτούς και το δάκρυ δε στέγνωσε στα μάτια του. Δεν ήθελε να βγαίνη έξω από το κελί του και όταν αναγκαζόταν να το κάνη, σκέπαζε με το κουκούλι το πρόσωπο να μη βλέπη το γύρω κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου