Ο άπιστος είναι άνθρωπος δυστυχισμένος, όσο κι’αν θέλει να κρύβεται. Βλέπει γύρω του το παναρμόνιο Σύμπαν, αντικρύζει όλα τα θαυμάσια της Δημιουργίας κι εν’τούτοις προσπαθεί να κρατά τα μάτια του κλειστά. Όλα τον ωθούν να παραδεχτεί την ύπαρξη Δημιουργού κι’αυτός επιμένει με πείσμα να τον αρνήται. Γεύεται τις καλές πράξεις των συνανθρώπων του και παρ’όλα αυτά δεν θέλει να παραδεχτεί ότι εμπνευστής των ευγενικών αυτών πράξεων είναι ο Θεός, που κάποια ημέρα όλα θα τα ανταμείψει.
Στα μάτια του συμβιβάζονται, όσο κι’αν διαμαρτύρεται κρυφά η ψυχή του, τα πιο απίθανα πράγματα. Ο δολοφόνος, που ξέφυγε απ’τη δικαιοσύνη και πεθαίνει πλούσιος από τα κλοπιμαία του θύματος, είναι γι’αυτόν ένας άνθρωπος ευτυχισμένος όπως οι τίμιοι αγωνιστές της ζωής.
Δέχεται ακόμη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, γι’αυτό δεν αισθάνεται ηθικούς δισταγμούς και προσπαθεί συνεχώς να καταπνίγει τη φωνή της συνειδήσεως που διαμαρτύρεται.
Πώς να μην είναι δυστυχισμένος ένας τέτοιος άνθρωπος;
Η ζωή πολλές φορές είναι κουραστική, σκληρή. Οι κόποι και οι ταλαιπωρίες της μας γεμίζουν πολλές φορές αηδία και η ψυχή μας κυριεύεται από μια βαρειά μελαγχολία. Η σκέψη μας τότε κατακλύζεται από ερωτήματα. «Γιατί ζώ; Ποιός είναι ο σκοπός μου; Ποιό είναι το συμφέρον που έχω απ’τη ζωή;»
Αλλοίμονο σ’εκείνον που θα φτάσει σ’αυτή την κατάσταση και δεν θάναι σε θέση να απαντήσει ότι έχει σκοπό μεγάλο, υψηλό, ουράνιο.
Αλλοίμονο σ’αυτόν που δεν θα στηριχθεί σ’αυτές τις φοβερές στιγμές, στο μόνο δυνατό κι’ασάλευτο στήριγμα, στο Θεό.
Πίστεψε, παιδί μου, ότι η ζωή χωρίς το Θεό είναι αληθινά ανυπόφορη.
Ο Βίσμαρκ έλεγε ότι ο άνθρωπος που δεν πιστεύει και δεν θέλει ν’αναγνωρίσει το Θεό είναι αναπόφευκτο να καταντήσει στο σημείο να θεωρεί τη ζωή ανυπόφορη.
Ιδανικά χωρίς Θεό, δεν υπάρχουν.
Ελπίδα χωρίς Θεό, δεν μπορεί να δοκιμάζει η ψυχή.
Χωρίς Θεό, η ζωή γίνεται ζωώδης, θλιβερή, μαύρη.
Πρόσεχε λοιπόν, παιδί μου. Η πίστη είναι η δύναμη που σε ανυψώνει, σου δίνει φτερά, σε κάνει ευτυχισμένο. Φύλαγέ την παιδί μου σαν τον πολυτιμότερό σου θησαυρό.
Στα μάτια του συμβιβάζονται, όσο κι’αν διαμαρτύρεται κρυφά η ψυχή του, τα πιο απίθανα πράγματα. Ο δολοφόνος, που ξέφυγε απ’τη δικαιοσύνη και πεθαίνει πλούσιος από τα κλοπιμαία του θύματος, είναι γι’αυτόν ένας άνθρωπος ευτυχισμένος όπως οι τίμιοι αγωνιστές της ζωής.
Δέχεται ακόμη ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, γι’αυτό δεν αισθάνεται ηθικούς δισταγμούς και προσπαθεί συνεχώς να καταπνίγει τη φωνή της συνειδήσεως που διαμαρτύρεται.
Πώς να μην είναι δυστυχισμένος ένας τέτοιος άνθρωπος;
Η ζωή πολλές φορές είναι κουραστική, σκληρή. Οι κόποι και οι ταλαιπωρίες της μας γεμίζουν πολλές φορές αηδία και η ψυχή μας κυριεύεται από μια βαρειά μελαγχολία. Η σκέψη μας τότε κατακλύζεται από ερωτήματα. «Γιατί ζώ; Ποιός είναι ο σκοπός μου; Ποιό είναι το συμφέρον που έχω απ’τη ζωή;»
Αλλοίμονο σ’εκείνον που θα φτάσει σ’αυτή την κατάσταση και δεν θάναι σε θέση να απαντήσει ότι έχει σκοπό μεγάλο, υψηλό, ουράνιο.
Αλλοίμονο σ’αυτόν που δεν θα στηριχθεί σ’αυτές τις φοβερές στιγμές, στο μόνο δυνατό κι’ασάλευτο στήριγμα, στο Θεό.
Πίστεψε, παιδί μου, ότι η ζωή χωρίς το Θεό είναι αληθινά ανυπόφορη.
Ο Βίσμαρκ έλεγε ότι ο άνθρωπος που δεν πιστεύει και δεν θέλει ν’αναγνωρίσει το Θεό είναι αναπόφευκτο να καταντήσει στο σημείο να θεωρεί τη ζωή ανυπόφορη.
Ιδανικά χωρίς Θεό, δεν υπάρχουν.
Ελπίδα χωρίς Θεό, δεν μπορεί να δοκιμάζει η ψυχή.
Χωρίς Θεό, η ζωή γίνεται ζωώδης, θλιβερή, μαύρη.
Πρόσεχε λοιπόν, παιδί μου. Η πίστη είναι η δύναμη που σε ανυψώνει, σου δίνει φτερά, σε κάνει ευτυχισμένο. Φύλαγέ την παιδί μου σαν τον πολυτιμότερό σου θησαυρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου