Πού βρίσκεται η ευτυχία;

Αυτό που θα σου πω τώρα παιδί μου, θα στο διδάξει οπωσδήποτε η ζωή. Πίστεψέ με λοιπόν από τώρα, ότι είναι αδύνατον να υπάρξει ευτυχία αληθινή, χωρίς την πίστη στο Θεό, χωρίς την πνοή της αγάπης Του, χωρίς τη γλυκειά ελπίδα που πηγάζει απ’ Αυτόν.
Πλαστήκαμε από τον Θεό και είναι φυσικό μονάχα στο Θεό να βρίσκουμε την ανάπαυσή μας.

Αδύνατο είναι επίσης να υπάρξει ειρήνη μακριά από το Θεό. Όλα τα πράγματα μέσα στο Σύμπαν ακολουθούν το δρόμο που τους καθορίζει η φύση τους. Τα αστέρια κινούνται συνεχώς γιατί τα σπρώχνει η έλξη. Το οξυγόνο και το άζωτο έχουν καθορισμένο τρόπο αναμίξεως. Η φλόγα της φωτιάς υψώνεται πάντοτε προς τα επάνω. Η πέτρα όταν την αφήσεις θα πέσει πάντα προς τη γη. Το λάδι ανεβαίνει πάντα στην επιφάνεια του νερού.
Έτσι και η ψυχή κατευθύνεται προς το Θεό. Όσο κι’ αν προσπαθήσεις να την κρατήσεις μακριά Του, είναι μάταιος ο κόπος και αναταραχή μόνο δημιουργείς.

Είναι μεγάλο το δράμα της ψυχής εκείνης που ενώ θέλει να πετάξει κοντά στο Θεό και να χαρεί την παρουσία Του, εν τούτοις το «σκεύος» της επιμένει να την κρατά δεμένη στους σκοτεινούς διαδρόμους της λύπης και της παρανομίας.

Σε κάτι τέτοιες περιστάσεις περιστάσεις είναι που ακούστηκαν οι σπαραχτικές εκείνες κραυγές σαν αυτή:

Απ’ την καρδιά μου χάθηκε, πέταξε η χαρά,
απ΄ τη στιγμή που έχασα, της ζωοδότρας πίστης τα φτερά.
Ή αυτό το ακόμη σπαραχτικότερο:
Χαρά και ευτυχία είναι ο θάνατος,
όταν ζεις τη ζωή σου χωρίς πίστη.
Ποιά νάναι όμως της απιστίας η αφορμή; Γίνονται άραγε οι άνθρωποι άπιστοι επειδή προοδεύουν στις γνώσεις τις επιστημονικές ή επειδή ζουν μια ζωή παράνομη κι’ αμαρτωλή;

Μου φαίνεται πως για τους περισσότερους ισχύει ο δεύτερος λόγος.
Η φλόγα της πίστεως για να υψωθεί ολόλαμπρη προς τον ουρανό, είναι ανάγκη, είναι απαραίτητο να την φυσήξει ο καθαρός αέρας της ηθικής. Η μολυσμένη πνοή της ανηθικότητος αδυνατίζει και στο τέλος σβήνει τη φλόγα αυτή.

Κι’όμως παιδί μου, το πόσο απαραίτητη είναι η πίστη, εκτός των άλλων περιπτώσεων της καθημερινής ζωής, μπορείς να το αντιληφθείς, αν μελετήσεις τις τελευταίες στιγμές εκείνων που έζησαν τη ζωή τους σαν άπιστοι. Οι περισσότεροι άρπαξαν στα χέρια τους με μια απελπισμένη κίνηση το σωσίβιο της πίστεως και έστρεψαν τα μάτια τους ικετευτικά στον Πολυεύσπλαγχνο Θεό.

Θέλεις μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα;

Ο περίφημος φιλόσοφος της απαισιοδοξίας ο Σοπεγχάουερ που σκληρά πολέμησε τη χριστιανική πίστη, όταν κάποτε αρρώστησε, άρχισε να επικαλήται τη βοήθεια του Θεού. Κατάπληκτος τότε ο γιατρός του τον ρώτησε:
−Ώστε αγαπητέ μου φιλόσοφε, υπάρχει Θεός;
−Μέσα στον πόνο η φιλοσοφία είναι μηδέν. Απάντησε ο «άπιστος» φιλόσοφος. Ο Θεός είναι το πάν. Όταν γίνω καλά θα αλλάξω ζωή και αντιλήψεις.

Ο επίσης άπιστος ποιητής Χάϊν, λίγο πριν το θάνατό του έγραφε στην αδελφή του: «Στη ζωή μου ύψωσα θρασή το μέτωπό μου εναντίον του Θεού, γι’ αυτό κυλιέμαι τώρα στη γη σαν σκουλήκι. Δόξα και τιμή στον Κύριο τον εν Ουρανοίς!»
Στη διαθήκη του σημείωνε:
«Πάνε τέσσερα χρόνια που άφησα τις ανόητες και αλαζονικές μου ιδέες και ξαναγύρισα στην πίστη. Επέστρεψα στο Θεό. Πεθαίνω σαν πιστός και με άκρα ταπείνωση ζητώ το έλεος του Κυρίου».

Ο πιο βάναυσος και θρασύς άπιστος απ’ τους σύγχρονους του ήταν χωρίς αμφιβολία ο Γάλλος λογοτέχνης Ανατόλ Φράνς. Μεγάλα ήταν τα κέρδη που του έδιναν τα βιβλία του στα οποία εκήρυττε την απιστία και την ανηθικότητα. Παρ’ όλα όμως τα κέρδη, ήταν αληθινά δυστυχισμένος.
Να τί αναφέρει σχετικώς ο ιδιαίτερος γραμματεύς του Μπουσόν:
«Αν μπορούσες − του είπε κάποτε ο Φράνς − να δεις μεσ’ την ψυχή μου θα έφριττες. Είναι αδύνατο να έζησε στον κόσμο άνθρωπος δυστυχέστερος από μένα. Πολλοί με ζηλεύουν εγώ όμως ποτέ δεν γνώρισα την ευτυχία. Δεν θυμάμαι να υπήρξα ευτυχής ούτε μια μέρα, ούτε μια μόνο στιγμή!»

Αυτό είναι, αγαπητό μου παιδί, το κατάντημα της ψυχής χωρίς Θεό. Υπάρχει αλήθεια, φρικτότερη κατάσταση;