ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟ ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
1. Ἐλᾶτε, πάντα τά ἔθνη, πᾶν γένος ἀνθρώπων καί γλῶσσα καί ἡλικία πᾶσα καί κάθε ἀξίωμα νά
ἑορτάσωμεν μετ᾽ εὐφροσύνης τό γενέθλιον τῆς παγκοσμίου εὐφροσύνης. Διότι ἐάν οἱ εἰδωλολάτραι
ἐτιμοῦσαν μέ κάθε τρόπον γεννήσεις θεῶν μέ μύθους ψευδεῖς, πού κλέπτουν τόν νοῦν καί συσκοτίζουν
τήν ἀλήθειαν, καί ἄν ἀκόμη προσφέροντες ὅ,τι εἶ χον ἐτιμοῦσαν γενέθλια βασιλέων, πού τούς ἐτυράννουν εἰς ὅλην των τήν ζωήν, πό σον περισσότερον πρέπει ἡμεῖς νά τιμῶμεν τήν γέννησιν τῆς Θεοτόκου, πού
μετεμόρφωσεν ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον γένος, πού μετέβαλε τήν λύπην τῆς πρώτης μας μητέρας, τῆς Εὔας, εἰς χαράν; Διότι ἐκείνη μέν, ἡ Εὔα ἤκουσε τήν ἀπόφασιν τοῦ Θεοῦ: “Ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα”. Αὕτη δέ ἡ Θεοτόκος: “Χαῖρε, κεχαριτωμένη”· ἐκείνη (ἡ Εὔα), “Πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου”, αὕτη (ἡ Θεοτόκος) “ὁ Κύριος μετά σοῦ”. Τί ἄλλο λοιπόν ἀπό λόγον νά προσφέρωμεν εἰς τήν Μητέρα τοῦ Λόγου;
Η συνέχεια, κλικ πιο κάτω στο : Read more
Πᾶσα ἡ κτίσις ἄς ἑορτάσῃ μαζί μας καί ἄς δοξολογήσῃ τήν ἡγιασμένην γέννησιν τῆς Ἄννης. Διότι ἐχάρισε εἰς
τόν κόσμον ἀναφαίρετον θησαυρόν ἀγαθῶν. Δι᾽ αὐτῆς (τῆς Παναγίας μας) ὁ Κτίστης πᾶσαν κτίσιν πρός τό καλύτερον μετεμόρφωσε μέσῳ τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ἐάν ὁ ἄνθρωπος, μετέχων πνεύματος καί ὕλης, εἶναι σύνδεσμος πάσης ὁρατῆς καί ἀοράτου κτίσεως, ἑνωθείς ὁ δημιουργός Λόγος τοῦ
Θεοῦ μέ τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, ἡνώθη συγχρόνως δι᾽ αὐτῆς μέ ὁλόκληρον τήν πλάσιν. Ἄς ἑορτάσωμεν
λοιπόν τήν λύσιν τῆς ἀνθρωπίνης στειρώσεως, διότι ἔπαυσε δι᾽ ἡμᾶς ἡ στέρησις τῶν ἀγαθῶν.
2. Ἀλλά διά ποῖον λόγον ἐγεννήθη ἡ παρθένος Μήτηρ ἐκ στείρας; Διότι ἔτσι ἔπρεπε τό μόνον καινόν ὑπό τόν
ἥλιον, τό ἀποκορύφωμα τῶν θαυμάτων, νά ἀνοίξῃ τόν δρόμον του μέ θαύματα καί κατά μικρόν ἀπό τά ταπεινότερα νά ἀνεβοῦμεν εἰς τά ὑψηλότερα. Ἔχω καί ἄλλον λόγον ὑψηλότερον καί θεϊκώτερον.
Ἡ φύσις δηλ., ἡττημένη ἀπό τήν χάριν, ἵστατο μέ τρόμον· δέν εἶχε τό θάρρος νά προχωρήσῃ αὐτή πρώτη.
Ὅταν λοιπόν ἐπρόκειτο νά γεννηθῆ ἡ Θεοτόκος παρθένος ἀπό τήν Ἄνναν, δέν ἐτόλμα ἡ φύσις νά
καρποφορήσῃ πρίν ἀπό τήν χάριν, ἀλλά ἔμενε ἄκαρπος, μέχρις ὅτου βλαστήση ἡ χάρις τόν καρπόν: Ἔπρεπε δηλ. νά γεννηθῆ πρωτότοκος ἐκείνη, πού θά ἐγέννα τόν “πρωτότοκον πάσης κτίσεως, ἐν ᾧ τά πάντα συνέστηκεν” (Κολ. α´ 15-17). Ὦ μακάριον ζεῦγος, Ἰωακείμ καί Ἄννα, ὁλόκληρος ἡ κτίσις σᾶς
εὐγνωμονεῖ. Διότι δι᾽ ὑμῶν ἐδώρισε ἡ κτίσις εἰς τόν Κτίστην, τό πιό ἀκριβό ἀπό ὅλα τά δῶρα, μητέρα
σεμνήν, μόνην ἀξίαν τοῦ Δημιουργοῦ. Ὦ εὐλογημένη μέση τοῦ Ἰωακείμ, ἀπό τήν ὁποίαν κατεβλήθη
σπέρμα πανάμωμον. ῏Ω μήτρα τῆς Ἄννης, εἰς τήν ὁποίαν ἀνεπτύχθη κατά μικρόν, ηὐξήθη, διεμορφώθη
καί ἐγεννήθη βρέφος πανάγιον. Ὦ γαστέρα, πού ἐκυοφόρησες μέσα σου τόν ἔμψυχον οὐρανόν,
πλατυτέραν τῆς εὐρυχωρίας τῶν οὐρανῶν. Ὦ ἁλώνι, πού ἐκράτησες ἐπάνω σου τήν θημωνιάν τοῦ
ζωοποιοῦ σίτου, καθώς αὐτός ὁ Χριστός τό ἐδήλωσε: “Ἐάν μή ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσών εἰς τήν
γῆν ἀποθάνη, αὐτός μόνος μένει”. Ὦ μαστοί, πού ἐθηλάσατε τήν θρέψασαν τόν τροφοδότην τοῦ κόσμου. Ὦ θαυμάτων θαύματα καί παραδόξων παράδοξα. Διότι ἔτσι ἔπρεπε νά ἀνοίξῃ μέ θαύματα ὁ δρόμος, διά νά ἐννοήσωμεν τήν ἀνέκφραστον καί ἀπό πολλήν ἀγάπην καί συγκατάβασιν σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά πῶς νά προχωρήσω περισσότερον; Ἡ διάνοια μέν ἐξίσταται, φόβος δέ καί πόθος μέ κυριεύουν.
Ἡ καρδιά πάλλει καί ἡ γλῶσσα μου ἔχει δεθῆ. Δέν ἀντέχω τήν ἡδονήν, μέ νικοῦν τά θαύματα, ὁ πόθος μέ
γεμίζει ἐνθουσιασμόν. Ἄς νικήσῃ λοιπόν ὁ πόθος, ἄς ὑποχωρήσῃ ὁ φόβος, ἄς τραγουδήσῃ ἡ κιθάρα
τοῦ Πνεύματος: “Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί καί ἀγαλλιάσθω ἡ γῆς”.
3. Σήμερον ἀνοίγονται αἱ πῦλαι τῆς στειρώσεως καί παρουσιάζεται πύλη παρθενική θεία, ἐκ τῆς ὁποίας καί διά τῆς ὁποίας θά εἰσέλθῃ “εἰς τήν οἰκουμένην σωματικῶς” ὁ Θεός ὁ πάντων τῶν ὄντων ἐπέκεινα, ὅπως λέγει ὁ Παῦλος ὁ ἀκροατής τῶν ἀρρήτων μυστηρίων. Σήμερον ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί ἐφύτρωσε ράβδος, ἐκ τῆς ὁποίας ἄνθος θά βλαστήσῃ θεοϋπόστατον διά τήν σωτηρίαν τοῦ κόσμου. Σήμερον ἐκ τῆς γηΐνης φύσεως
κατεσκεύασεν οὐρανόν ἐπί γῆς, ἐκεῖνος πού κάποτε παλαιά ἔπηξε μέσα ἀπό τά ὕδατα τό στερέωμα
καί τό ἀνέβασεν εἰς τά ὕψη. Καί ὄντως, ὁ οὐρανός αὐτός εἶναι πολύ θεϊκώτερος καί παραδοξότερος
ἀπό τόν πρῶτον. Διότι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού κατεσκεύασεν εἰς τόν πρῶτον οὐρανόν τόν ἥλιον, θά
ἀνατείλῃ ὁ Ἴδιος εἰς τόν δεύτερον οὐρανόν, ἥλιος δικαιοσύνης. Ἔχει δύο φύσεις καί ἄς μαίνωνται οἱ
Ἀκέφαλοι· ἕνα πρόσωπον καί ἄς διαρρηχθοῦν ἀπό τό κακῶν των οἱ Νεστόριοι· τό ἄναρχον φῶς, πού
ἔχει τήν προαιώνιον ὕπαρξίν του ἀπό ἄναρχον φῶς, τό ἄϋλον καί ἀσώματον, ἐκ ταύτης λαμβάνει
σῶμα καί “ὡς νυμφίος ἐκ παστοῦ προέρχεται” καί μολονότι εἶναι Θεός, γίνεται ἔπειτα ἄνθρωπος τῆς
γῆς. “Ὡς γίγας” θά τρέξῃ μέ χαράν, τόν δρόμον τῆς ἰδικῆς μας ζωῆς, καί διά παθῶν θά προχωρήση πρός
τόν θάνατον, διά να δέσῃ τόν ἰσχυρόν, τόν διάβολον, καί νά τοῦ ἁρπάξῃ τά σκεύη, δηλ. τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μας, καί νά ἐπαναφέρῃ εἰς τήν οὐράνιον γῆν τό πλανώμενον πρόβατον.
Σήμερον “ὁ τοῦ τέκτονος υἱός” ὁ παντεχνήμων Λόγος, πού χάρις εἰς Αὐτόν ὁ Πατήρ κατεσκεύασε τά
πάντα, ὁ δυνατός βραχίων τοῦ μεγάλου Θεοῦ, ἔχων, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα σάν δάκτυλόν του, ἀκονίσει τό σκεπάρνι τῆς φύσεως, κατεσκεύασε διά τόν ἑαυτόν του ἔμψυχον κλίμακα, τῆς ὁποίας ἡ βάσις στηρίζεται εἰς τήν γῆν καί ἡ κεφαλή της ἀκουμπᾶ εἰς τόν οὐρανόν, ἐπί τῆς ὁποίας ἀναπαύεται ὁ Θεός, πού τόν τύπον της εἶδεν ὁ Ἰακώβ, διά τῆς ὁποίας ὁ Θεός καταβάς, χωρίς νά μετακινηθῆ ἀπό τήν θέσιν του, μᾶλλον δέ συγκαταβάς “ἐπί τῆς γῆς ὤφθη καί τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη”. Αὐτά ὅλα σημαίνουν ἡ κατάβασις, ἡ συγκαταβατική ταπείνωσις, ἡ ἐπί γῆς πολιτεία του, ἡ ἐπίγνωσις αὐτοῦ, πού ἐδόθη εἰς τούς ἀνθρώπους τῆς γῆς. Ἐπί τῆς γῆς ἐστηρίχθη ἡ νοητή κλῖμαξ, ἡ παρθένος· διότι ἔχει τήν γέννησιν ἀπό τήν γῆ· καί ἡ κεφαλή
της φθάνει εἰς τόν οὐρανόν. Ἡ κεφαλή βεβαίως κάθε γυναικός εἶναι ὁ ἄντρας, ἀλλ᾽ αὕτη ἡ Παρθένος,
ἐπειδή δέν ἐγνώρισεν ἄνδραν, ἔγινε κεφαλή της ὁ Θεός καί ὁ Πατήρ, ἀφοῦ μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα ἔκαμε
συμφωνίαν μέ τήν Παρθένον καί ἀφοῦ ἐξαπέστειλε οἱονεί θεῖον σπόρον πνευματικόν, τόν Υἱόν καί
Λόγον Του, τήν παντοδύναμον δύναμίν Του. Πράγματι μέ τό κατ᾽ εὐδοκίαν θέλημα τοῦ Πατρός ὄχι
μέ συνάφειαν φυσικήν, ἀλλ᾽ ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου ὑπερφυσικῶς “ὁ Λόγος
σάρξ ἀτρέπτως ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν”. Διότι ἡ ἕνωσις τοῦ Θεοῦ μέ τούς ἀνθρώπους γίνεται
μέ τό Ἅγιον Πνεῦμα. Ὁ χωρῶν χωρείτω· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω· ἄς ἀποφύγωμεν τάς ἀνθρωπίνας σκέψεις. Ἀπαθές τό θεῖον, ὦ ἄνθρωποι, καί ἀπαθῶς γεννήσας τήν πρώτην φοράν φυσικῶς ἀπαθῶς τόν ἴδιον Υἱόν γεννᾶ καί τήν δευτέραν φοράν κατ᾽ οἰκονομίαν. Καί εἶναι μάρτυς ὁ θεοπάτωρ Δαβίδ λέγων: “Κύριος εἶπε πρός με· Υἱός μου εἶ σύ, ἐγώ σήμερον γεγέννηκά σε”. Τό δέ “σήμερον” δέν ἔχει θέσιν εἰς τήν
προαιώνιον γέννησιν, διότι ἐκείνη εἶναι ἄχρονος.
4. Σήμερον οἰκοδομεῖται ἡ πύλη, πού κοιτᾶ πρός ἀνατολάς, διά τῆς ὁποίας ὁ Χριστός “εἰσελεύσεται καί ἐξελεύσεται καί ἔσται κεκλεισμένη ἡ πύλη”, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Χριστός εἶναι “ἡ θύρα τῶν προβάτων”. Ἀνατολή ὄνομα αὐτῷ (Ζαχαρ. 6, 12) (Λουκ. 1,78) διά τοῦ ὁποίου ὡδηγήθη μέν κοντά εἰς τόν ἀρχίφωτον Πατέρα. Σήμερον ἔπνευσαν αὖραι χαρᾶς, προάγγελοι τῆς παγκοσμίου χαρᾶς. Εὐφραινέσθω ὁ οὐρανός ἐπάνω καί “ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ”, ἄς σαλεύεται ἡ θάλασσσα τοῦ κόσμου. Διότι μέσα της γεννᾶται ὁ κόχλος
(τό στρεῖδι), πού μέ τήν ἀστραπήν τοῦ Θεοῦ ἀπό τά οὐράνια θά συλλάβῃ εἰς τά σπλάγχνα του, καί θά γεννήσῃ τόν πολυτίμητον μαργαρίτην, τόν Χριστόν. Ἀπό αὐτό τό στρεῖδι θά ἐξέλθῃ “ὁ βασιλεύς τῆς δόξης” ντυμένος τήν πορφύραν τῆς σαρκός καί θά ἐπισκεφθῆ “τούς αἰχμαλώτους καί θά κηρύξη ἄφεσιν”. Ἄς σκιρτήσῃ ἀπό χαράν ἡ φύσις· διότι ἡ ἀμνάς γεννᾶται, ἐκ τῆς ὁποίας ὁ ποιμήν θά ἐνδύσῃ τό πρόβατον καί θά σχίσῃ τελείως τούς χιτῶνας τῆς παλαιᾶς καί θανατικῆς καταδίκης μας. Ἄς χορεύουν αἱ παρθένοι, διότι
ἐτέχθη, ὅπως εἶπεν ὁ Ἠσαΐας, παρθένος, ἥτις “ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν καί καλέσουσι τό ὄνομα
αὐτοῦ Ἐμμανουήλ· τοὐτέστι “Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός”“. Μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός, γνῶτε, Νεστόριοι, καί ἡττᾶσθε, ὅτι
μεθ᾽ ἡμῶν ὁ Θεός. Ὄχι ἄγγελος, ὄχι πρέσβυς, ἀλλ᾽ αὐτός ὁ Κύριος θά ἔλθῃ καί θά μᾶς σώσῃ.
Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμῖν. Ἄς ἑορτάσωμεν διά τήν γέννησιν τῆς Θεοτόκου. “Εὐφραίνου Ἄννα, στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα· ρῆξον κάι βόησον, ἡ οὐκ ὠδίνουσα. Ἀγάλλου Ἰωακείμ, διότι ἀπό τήν θυγατέρα σου “παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, καί καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς, τῆς παγκοσμίου σωτηρίας, ἄγγελος, Θεός, ἰσχυρός.
Ἄς ντροπιασθῆ ὁ Νεστόριος καί ἄς φιμώσῃ τό στόμα του. Τό παιδίον εἶναι Θεός καί πῶς δέν θά εἶναι
Θεοτόκος ἡ τεκοῦσα αὐτό; “Εἴ τις οὐ Θεοτόκον ὁμολογεῖ τήν ἁγίαν Παρθένον, χωρίς ἐστι τῆς θεότητος”.
Δέν εἶναι ἰδικός μου αὐτός ὁ λόγος, ἄν καί τά λέγω ἐγώ, τά ἔλαβα, θεολογική κληρονομία, ἀπό τόν πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, τόν Θεολόγον Γρηγόριον… Χαίροις, Μαρία, γλυκύτατον τῆς Ἄννης θυγάτριον… Πῶς νά
ἀναπαραστήσω τό σεμνότατον βάδισμά σου; Πῶς τό ντύσιμόν σου; Πῶς τό πρόσωπόν σου τό
χαριτωμένον; Γηραλέον φρόνημα εἰς σῶμα νέας. Ἐνδυμασία εὐγενική χωρίς ἐκζήτησιν καί μαλθακότητα.
Βῆμα σεμνόν καί ἀτάραχον καί χωρίς νωθρότητα. Ὕφος σοβαρόν μαζί μέ ἱλαρότητα, ἀπρόσιτον εἰς τούς ἄνδρας. Καί ἀπόδειξις ὁ φόβος, πού ἐδοκίμασες μέ τήν ἀπροσδόκητον προσφώνησιν τοῦ ἀγγέλου. Πρόθυμος καί ὑπάκουος εἰς τούς γονεῖς σου· φρόνημα ταπεινόν εἰς τάς πλέον μεγάλας ἀποκαλύψεις. Λόγος ἱλαρός προσφερόμενος ἀπό ἤρεμον ψυχήν. Καί τί χρειάζονται οἱ πολλοί λόγοι, ἀξία νά κατοικήση μέσα σου ὁ Θεός! Σέ ἀξίως μακαρίζουν ὅλαι αἱ γενεαί, ὡς πλέον διαλεκτή δόξα τῶν ἀνθρώπων. Σύ εἶσαι καύχημα τῶν ἱερέων, στήριγμα τῶν βασιλέων, χριστιανῶν ἐλπίς, παρθενίας πολύκαρπον φύτευμα· διότι διά σοῦ τό
κάλλος τῆς παρθενίας ἔχει ἁπλωθῆ εὐρέως. “Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί, καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς
κοιλίας σου”. Εὐλογημένοι εἶναι ὅσοι σέ ἀναγνωρίζουν Θεοτόκον καί μένουν εἰς τήν κατάραν ὅσοι σέ
ἀρνοῦνται. Ὦ ἱερό ζεῦγος, Ἰωακείμ καί Ἄννα, δεχθῆτε αὐτήν τήν ὁμιλίαν ἀπό ἐμέ εἰς τά γενέθλια τῆς Μαρίας. Ὦ θυγατέρα Ἰωακείμ καί Ἄννης καί Δέσποινά μου, δέξου τούς λόγους τοῦ ἁμαρτωλοῦ δούλου σου…
Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετά σοῦ· εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός
τῆς κοιλίας σου, ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Αὐτῷ ἡ δόξα σύν Πατρί καί Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς τούς
αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου