Εἰς τὸν θεολογικὸν διάλογον ποὺ ὠργανώθηκε ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου εἰς τὸ Ρέθυμνον Κρήτης, οἱ κύριοι ἐκπρόσωποι, ὁ Καρδινάλιος κ. Κούρτ Κόχ ἐκ μέρους τῶν
Παπικῶν καὶ ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων, προέβησαν εἰς δηλώσεις.
Συμφώνως μὲ ὅσα ἔγραψε ὁ «Ο.Τ.». εἰς τὸ κύριον ἄρθρον τὴν 24ην Ἰουνίου, οἱ δύο ἐκπρόσωποι φρονῶ ὅτι ἀπεγοήτευσαν. Καὶ ναὶ μὲν ἀπὸ πλευρᾶς Βατικανοῦ δὲν ἀναμένουμε ὑπεύθυνες θέσεις – δηλώσεις. Ἀπούσης τῆς συναισθήσεως τῶν τρωτῶν των, πασχίζουν διὰ
τὴν ἕνωσιν, ὅπως αὐτοὶ τὴν ἐννοοῦν. Δυστυχῶς καὶ ἀπὸ πλευρᾶς Ὀρθοδόξων, πάγιον πλέον γεγονός, οἱ ἑκάστοτε ἐκπρόσωποι παρουσιάζονται νὰ μὴ ἐκπροσωποῦν ἐπάξια καὶ ὑπεύθυνα τὰ τῆς πίστεως. Ἄλλ᾽ ἄς προσεγγίσωμεν τὰς δηλώσεις των. Ὁ Καρδινάλιος κ. Κούρτ Κόχ τόνισε μεταξὺ ἄλλων:
«Εἴχαμε μιὰ χιλιετία, ποὺ ζήσαμε μαζί, ποὺ εἴχαμε
κοινὰ πράγματα, καὶ μιὰ δεύτερη χιλιετία, ἡ ὁποία φθάνει μέχρι σήμερα, ποὺ οἱ δύο Ἐκκλησίες εἶναι διαιρεμένες». Ἀβίαστα διαπιστώνεται ὅτι ἐκπροσωπεῖ Ἐκκλησία καὶ οὐδὲν ἐκ μέρους του τὸ διατὶ ἡ μία κατ᾽ αὐτὸν ἔγινε δύο. Ἐπιρρίπτει δηλ. ἐνοχὴ ὅτι διὰ τὸν χωρισμὸν πταίουν καὶ αἱ δύο.
Ἀπαράδεκτη τοποθέτησις, ποὺ τὸν καθιστᾶ νὰ στερεῖται τῆς ἐννοίας τῆς ὄντως ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Χριστοῦ καὶ ἡ ὁποία οὐδέποτε ἔπαψε νὰ ὑπάρχη καὶ ποτὲ ἡ ΜΙΑ δὲν γίνεται δύο. Ξεκάθαρα λόγῳ ἑωσφορικοῦ ἐγωϊσμοῦ καὶ ἐπάρσεως, ὡσὰν οἱ Πάπαι νὰ θέλουν νὰ ἀναβιώσουν τὴν
παλαιὰν Ρωμαϊκὴν αὐτοκρατορίαν (θέσις Ἁγίου Νεκταρίου) ἀπεκόπησαν ὡς σεσηπότα μέλη, ὁπότε καὶ λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν ἔναρξιν τῆς 2ας χιλιετίας ἔπαψαν νὰ εἶναι κατ᾽ οὐσίαν Ἐκκλησία Χριστοῦ. Ὄν τως ἡ θέσις αὐτὴ ὑπῆρξε ἡ ἀπαρχὴ τῆς πτώσεώς των. Καὶ συνεχίζει ὁ κ. Κόχ «Θέλημα τοῦ Κυρίου εἶναι νὰ ἑνωθοῦν ὅλοι καὶ ἕνας παράγοντας διὰ τὴν πραγματοποίησιν τῆς θείας ἐν τολῆς εἶναι ὁ θεολογικὸς διάλογος ἐκ μέρους τῶν δύο Ἐκκλησιῶν».
Ἀσυλλήπτων διαστάσεων ἡ ψευδαίσθησίς των. Ἐὰν τοῦτο γίνη ὄντως δεκτὸν ὅτι εἶναι οἱ Λατῖνοι Ἐκκλησία καὶ ὄχι παναίρεσις πλέον, θὰ πρέπει ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι νὰ ἀμφισβητήσωμεν πρωτίστως Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας ποὺ πολέμησαν καίρια τῶν Παπισμὸ ὡς αἵρεσι, μαζὶ καὶ κορυφαίους θεολόγους τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ὅτι κακῶς ἐνήργησαν. Ἐφόσον εἰς τοὺς «Διαλόγους» συνέρχονται ἐπὶ ἴσοις ὅροις καὶ ἡ Ὀρθόδοξη πλευρὰ τοὺς θεωρεῖ «Ἐκκλησία», ἤδη ἡ ἀμφισβήτησις τῶν προμάχων
τῆς Ὀρθοδοξίας ἔχει ἐπέλθη. Δυστυχῶς, ἡ καίρια αὐτὴ ἐκ μέρους μας θέσις – πλευρὰ δὲν ὑπολογίζεται, δὲν φαίνεται νὰ ἀπασχολῆ Ὀρθοδόξως, ἐνῶ πρέπει νὰ φοβίζη. Ἀκόμη τόνισε:
«Ὑπάρχουν θεολογικὰ ἐρωτήματα καὶ ζητήματα ποὺ πρέπει νὰ συζητηθοῦν καὶ νὰ ἀπαντηθοῦν.
Καὶ τὸ θέμα ποὺ ἐξετάζουμε σήμερα ὡς Ἐπιτροπή, εἶναι «τὸ Πρωτεῖον καὶ ἡ Συνοδικότης ἐξ ἀπόψεως θεολογικῆς καὶ ἐκκλησιολογικῆς». Τὶ σημαίνουν αὐτά; Ὅτι αὐτὰ εἶναι χονδρὰ ἀγκάθια μέσα εἰς τὴν βατουλιώνα τῶν παπικῶν πλανῶν καὶ διὰ τὰ ὁποῖα ἔχει χυθῆ πολὺ μελάνι, πλὴν οἱ
κύριοι τοῦ Βατικανοῦ πλέον δὲν συνέρχονται Ὀρθοδόξως, παρὰ πασχίζουν «μὲ τὸν διάλογον τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀληθείας», δηλ. μὲ τὴν «διπλωματίαν τῆς ἀγάπης» νὰ κάμψουν τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα.
Ἐπειδὴ ὁ λόγος περὶ «πρωτείου», ἀξίζει νὰ γίνη γνωστὴ μία ἄγνωστη δυστυχῶς βασικὴ παπικὴ πτώση:
«Δύο ἀποφάσεις τοῦ 1327 καὶ 1351 ὅπου οἱ Πάπαι Ἰωάννης, ὁ 22ος καὶ Κλήμης ὁ 6ος εἶχαν ἀναθεματίσει καὶ καταδικάσει κάθε ἄνθρωπο καὶ θεωρία, ποὺ θὰ τολμοῦσε νὰ ἀρνηθῆ ὅτι ὁ
Ἀπ. Παῦλος εἶχε διατελέσει κάτω ἀπὸ τὶς διαταγὲς τῆς ἀπόλυτης ἐξουσίας τοῦ Πρώτου τῶν Παπῶν τοῦ Ἀπ. Πέτρου. Ὁ Μαρτίνος ὁ 5ος εἶχε ἀναθεματίσει τὸν Ἰωάννη Χούς στὴ Σύνοδο τῆς Κωνστάντσας. ...Διάταγμα τοῦ 1647 τοῦ Πάπα Ἰννοκεντίου τοῦ 10ου ὑποχρέωνε ὅλους
τοὺς πιστούς, μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς μεταθανατίου τιμωρίας τους, νὰ πιστεύουν ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος,
σὲ ὁλόκληρη τὴν ἀποστολική του δράση καὶ ζωή, δὲν εἶχε ἀσκήσει τὸ ἀποστολικό του ἔργο ἐλεύθερα
καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ κάθε ἐπίγειο ἐξουσία, ἀλλὰ ἀντίθετα διατελοῦσε ὑπὸ τὴν μοναρχικὴ ἐξουσία τοῦ
Ἀπ. Πέτρου τοῦ Πρώτου τῶν Παπῶν καὶ βασιλέως τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν ἐξουσία αὐτὴ κληρονόμησαν
διὰ τῆς κατ᾽ εὐθεῖαν διαδοχῆς οἱ λοιποὶ Πάπαι, ἐπίσκοποι τῆς Ρώμης. ...
Ἄλλοι Πάπαι ὅπως ὁ Πίος ὁ 9ος 1870, ὁ Πίος ὁ 10ος 1907, ὁ Βενέδικτος ὁ 14ος τὸ 1920 εἶχαν ἐπαναλάβει τὶς ἴδιες καταδίκες μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο. Ἡ «Ἐκκλησία» τῆς Ρώμης δὲν θέλει νὰ ἀκούση τὸν Ἀπ. Παῦλο» Περισσότερα1. Τὰ γνωρίζουν αὐτὰ οἱ παπικοί;
Ὁ Σεβ. Περγάμου κ. Ἰωάννης ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων: «... Ἐπὶ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μεταξὺ τῆς
Ὀρθοδόξου Ἐκκλησία καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας...» Εἰς τὸ ἴδιο μοτίβο μὲ τὸν κ. Κόχ
προσαγορεύει τὸν παπισμὸ Ἐκκλησία. Ὄντως διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν καὶ ἐπίσημα φέρει ἡ δήλωσις
κυνισμόν. Εἰς αὐτὸν τὸν ἀμφιλεγόμενον «Διάλογον» ταυτίζει Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμό, βάζει τὰ δύο ἀνόμια κατ᾽οὐσίαν εἰς τὸ ἴδιο «καλάθι». Καὶ ἐρωτᾶται: Ὀρθοτομεῖ τὸν «λόγον τῆς Ἀληθείας» ὁ κ. Ἰωάννης ἤ παζαρεύει; Ἄν ὑπάρχη κάτι ποὺ ἀπάδει ἀπόλυτα ὡς πρὸς τὶς ὅποιες ἐργασίες «τῆς
Συντονιστικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου» εἶναι τὸ δέξιμο Ὀρθοδόξως ὅτι εἶναι
Ἐκκλησία Χριστοῦ, ἀφοῦ οὕτω πως ἄμεσα ἤ ἔμμεσα ἀμνηστεύονται μύρια ὅσα. Ὁ Περγάμου Ἰωάννης
–καὶ ὄχι μόνον– ἀδυνατεῖ νὰ ὁμιλῆ εὐθέως τὴν γλῶσσαν τῆς Ἐκκλησίας τῆς δεύτερης χιλιετίας ὡς πρὸς
τὸ πῶς δέχεται τοὺς Λατίνους ὡς αἵρεσιν. Ἔτσι τὸν βολεύει νὰ κάνη λόγον διὰ τὸ ἀνακῦψαν «μεγάλο σχίσμα τὸν 11ο αἰῶ να». Σχίσμα τότε, ἀκόμη Σχίσμα ἐμεῖς δι᾽αὐτούς; Καὶ ὅτι πλέον, «μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἔχουν συσσωρευτεῖ πολλὰ προβλήματα ἐπὶ χίλια χρόνια». Ἰδοὺ καὶ αὐτὸς ἀφήνει μερίδιο εὐθύνης καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν Ὀρθοδοξίαν. Ἀνεύθυνα πρόσωπα σὲ ὑπεύθυνες θέσεις. Μεγάλο τὸ κρῖμα.
Βέβαια φανερὸν ὅτι συμπλέει μὲ τὸν προϊστάμενόν του κ. Βαρθολομαῖον τὸν τύποις καὶ μόνον Πατριάρχην.
Θέσιν ἐδῶ ἔχουν οἱ ἀπαράδεκτες δηλώσεις του πρὸ ἐτῶν, πάντα ἐπίκαιρες: «Οἱ κληροδοτήσαντες
εἰς ἡμᾶς τὴν διάσπασιν προπάτορες ἡμῶν ὑπῆρξαν ἀτυχῆ θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως... ἀλλ᾽ ὀφείλομεν
ἐνώπιον Αὐτοῦ, ὅπως ἐπανορθώσωμεν τὰ σφάλματα ἐκείνων» Τὶ ἄλλο πλέον ἐπιπόλαιο καὶ ἀνεύθυνο
ἀπὸ τὶς φράσεις αὐτές; Ὄντως ὑπῆρξε καὶ ὑπάρχει βλάσφημος ὁ λόγος αὐτός, ὁ ὁποῖος θίγει καίρια
προμάχους τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ βλέπετε μὲ ὅ,τι συνεχῶς κάνει ὡς πρὸς τὴν σχέσιν του μὲ τὸ Βατικανό, τὸ κάνει
πρὸς ἐπανόρθωσιν τῶν σφαλμάτων ἐκείνων. Καὶ μόνο αὐτὲς οἱ δηλώσεις του σύμφωνα μὲ τὸ ἱερὸν Πηδάλιον τὸν
καθιστοῦν καθαιρετέον. Ποῖοι δὲ εἶναι «οἱ προπάτορες ποὺ ὑπῆρξαν θύματα τοῦ ἀρχικάκου ὄφεως» κατὰ τὸν κ.
Βαρθολομαῖον; Τὸν λόγον εἰς τὸν Πατριάρχην Ἱεροσολύμων Δοσίθεον, (1641 – 1707), τὸν παπομάστιγα κατὰ τὸν
Ἅγιον Νικόδημον τὸν Ἁγιορείτην. Τὸ σχετικὸ κεφ. ἔχει τίτλο: «Πόσους ἡμεῖς γινώσκομεν Ἕλληνας συγγράψαντας
κατὰ τῶν καινοτομιῶν τῶν Λατίνων»2. Εἶχα τὴν ὑπομονὴ νὰ τὰ μετρήσω. Κατ᾽ἀκρίβειαν τὰ ὀνόματα αὐτὰ εἶναι 143.
Ἀρχίζουν ἀπὸ τὴν ἐποχὴν πρὸ τοῦ Σχίσματος μέχρι τὴν ἐποχή του. Ἐντός αὐτῶν ὑπάρχουν φυσικὰ καὶ πολλὰ
γνωστὰ ὀνόματα, εἶναι οἱ ἐπαΐοντες στὰ ἐκκλησιαστικὰ αὐτὰ θέματα, οἱ ὑπέρμαχοι τῆς πίστεως.
Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε: Κορέσιος Γεώργιος, Φώτιος Πατρ. Κων/λεως, Χρυσολωρᾶς Δημ. Ζυγαβινὸς Εὐθύμιος,
Συμεὼν Ν. Θεολόγος, Ψελλός Μιχαήλ, Χωνιάτης Νικήτας, Κάλλιστος Νικηφόρος, Θεοφύλακτος Βουλγαρίας,
Βρυέννιος Ἰωσήφ, Γρηγόριος Παλαμᾶς, Σχολάριος Γεώργιος, Λούκαρις Κύριλλος.... Ἀπὸ τοὺς 143, οἱ δέκα εἶναι
πατριάρχαι Κων/λεως, οἱ πέντε Ἱεροσολύμων. Μὲ πρόχειρο ὑπολογισμό περὶ τὶς δύο δεκάδες εἶναι ἅγιοι τῆς
Ἐκκλησίας. Πέραν τῶν ἱερῶν προσώπων ἀναφέρει καὶ ὀκτώ Συνόδους (Ὀρθοδόξους) ποὺ ἀσχολήθηκαν μὲ τὸν
Παπισμόν. Τοὺς Ἁγιορεῖτες τοὺς ἀναφέρει μία φορὰ ὡς ἑξῆς: «Ἁγιορεῖται πολλάκις κατὰ διαφόρους καιροὺς πολλοί».
Καὶ ὅλοι αὐτοὶ φυσικὰ ἕως τὴν ἐποχὴν τοῦ Δοσιθέου 1707. Πάμπολλοι καὶ οἱ μετέπειτα. Πρέπει νὰ συγκαταριθμηθοῦν
καὶ οἱ πατριάρχαι ποὺ συγκρότηταν τὴν Σύνοδον τοῦ 1848 καὶ 1895 καὶ ἐξέδωσαν τὴν καυστικὴν ἐπιστολὴν πρὸς
τὸν Ὀρθόδοξον Κόσμον. Χωρὶς περιστροφές, μὲ τὴν ἀνοίκειον ἐκείνων φράσιν στρέφεται εὐθέως ἐναντίον ὅλων
αὐτῶν ὁ κ. Βαρθολομαῖος ὅτι τάχατες «ἔπεσαν θύματα τοῦ ὄφεως» Ἔλεος!!!
Πέραν αὐτῶν καὶ ἄλλων ποὺ θίγουν Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθοδόξους, ἐπίκεντρον παραμένει ὁ Πάπας στὸ Φανάριον
30.11.2006, ὅπου ὁ «ἁγιώτατος» καὶ εὐλόγησε, ποίους; Ὅμως καὶ αὐτὸ φαίνεται «χωνεύτηκε» δυστυχῶς. Καὶ ὅμως
κατόπιν τόσων καὶ τόσων πολλοὶ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὸν προσκαλοῦν εἰς τὰς Μητροπόλεις των,
συλλειτουργοῦν μαζί του «τσοῦρμο» μιτροφόροι, φωτογραφίζονται καὶ φαίνεται τὸ ἔχουν νὰ μετρᾶ ὑπέρ των, κυρίως οἱ καλοῦντες αὐτόν ὅτι ἔφεραν τὸν Οἰκουμενικόν. Ἆραγε ὅλοι αὐτοὶ (λίγοι πλέον οἱ γενικοὶ ἀπόντες), ὅταν σὲ ὥρα λατρείας τοῦ λέγουν ὅτι «ὀρθοτομεῖ τὸν λόγον τῆς ἀληθείας», πῶς τὸ ἀντέχουν; δὲν πάσχουν;
Βέβαια σὲ ἑλληνικοὺς χώρους ὁμιλεῖ ὀρθόδοξα. Ἡ διπλωματία καὶ ἡ πολυγλωσσία του σὲ ἐνέργεια. Οἱ ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες ὡς καὶ τὰ Μ.Μ.Ε. τὸν τιμοῦν ἰδιαιτέρως, ὅμως ὅλοι αὐτοὶ τὸν βλέπουν, τὸν δέχονται ὡς Πατριάρχην τοῦ
Γένους, ἀνήμποροι νὰ εἶναι γνῶστες τῶν ἀνωτέρω σὲ βάρος τῆς πίστεως. Ὡς καὶ ἡ κυρία Κλίντον εἰς τὸ Φανάριον
ἀκούσθηκε νὰ γνωρίζει καὶ νὰ ἐπαινεῖ τὶς διαθρησκειακὲς ἐνέργειές του. Ἐπειδὴ οἱ πολλοὶ καὶ στὴν Ἑλλάδα τὸν
«λιβανίζουν», ἔτσι «ἁλωνίζει». Πέραν κατωτέρων λεγομένων Κληρικῶν, Θεολόγων, ἐκκλησιαστικὰ ἐλεύθερα ἔντυπα
μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν «Ο.Τ.» λέγουν τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, ὡς πρὸς τὸ τὶ εἶναι ὁ Παπισμός, θίγοντες καὶ
ἐνέργειες τοῦ κ. Βαρθολομαίου. Οὔτε ἕνας Μητροπολίτης δὲν ἔχει εὑρεθῆ εὐθέως καὶ μετωπικὰ νὰ τοῦ ὁμιλήση, νὰ
τὸν κουνήση μὲ τὸ κῦρος τῆς ἀρχιερωσύνης τὸ ποῦ τέλος πάντων τὸ πάει, ἀφοῦ ὁσημέραι ὀρθοδόξως ὀλισθαίνει.
Ναὶ μὲν ὑπάρχουν Ἀρχιερεῖς ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν ὅλη πορεία του, ὅμως παραμένουν ἄφωνοι ὁπότε
καὶ δι᾽αὐτοὺς ἡ ἀνοχὴ καθίσταται συνενοχή. Οἱ ἀνὰ τὸν κόσμον ὑφιστάμενοί του Ἀρχιερεῖς καὶ ἐκεῖνοι στὴν Ἑλλληνική ἐπικράτειαν, ἀνύπαρκτοι ἀνήμποροι νὰ τὸν ἀνακαλέσουν εἰς τὴν Ὀρθόδοξον τάξιν. Οὕτω πως μὲ τὴν ἀνοχὴν σχεδὸν ὅλων τῶν ἡγετῶν τώρα καὶ τὸ Ἅγιον Ὄρος πλὴν ἐλαχίστων· τὸ πρᾶγμα φοβίζει μὲ ἄγνωστες προβλέψεις. Οὐδεμία ἐμπιστοσύνη εἰς τοὺς παπόφιλους Ἀρχιερεῖς, καὶ ἀφοῦ ὁ μπροστάρης διὰ ψευδοένωσιν φαίνεται ἄνευ ἐντόνων ἀντιδράσεων ἄκαμπτος. Ἀνάγκη ἐδῶ νὰ θυμηθοῦμε γραφόμενα τοῦ μακαριστοῦ φλογεροῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου
«... Ἡ ἕνωσις, ἡ ψευδένωσις, ἔχει ἀποφασισθῆ εἰς τὰ μυστικὰ διαβούλια Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως, διαβούλια
πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶ θρησκευτικῆς φύσεως, ὧν ἐγκέφαλος ὁ Πάπας... Εὑρισκόμεθα εἰς τὸ κύκλωμα φοβερῶν ἡμερῶν διὰ τὴν ὀρθόδοξον πίστιν. Συντελεῖται εἰς βάθος καὶ ἔκτασιν προδοσία, τὴν ὁποίαν δὲν δυνάμεθα νὰ
φαντασθῶμεν:... Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς θὰ εὑρεθῆ θρησκευτικῶς ἀπροετοίμαστος διὰ μίαν τοιαύτην θύελλαν
..... Ὁ λαὸς ὑπνώττει ὑπὸ τὸ χλωροφόρμιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ...
Τὸ κακὸν ἐκ τῆς ψευδενώσεως θὰ εἶναι τρομακτικόν»3. Ταῦτα ἔγραψε ὁ ἀνεπανάληπτος, ὅταν μπροστάρης στὸ
Φανάριον δὲν ἦταν ὁ Βαρθολομαῖος. Καὶ συνεχίζει ὁ Περγάμου κ. Ἰωάννης: «Εἶναι ἕνας διάλογος, ὁ ὁποῖος κρίνεται ἀπαραίτητος σήμερα διότι πρέπει ὁπωσδήποτε οἱ Χριστιανοὶ μεταξύ τους νὰ διαλεχθοῦν, ὥστε νὰ δοῦν ἐὰν μποροῦν νὰ προσεγγίσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον...». Ὁ λαὸς οἱ πιστοὶ θέλουν ὑπεύθυνους Πνευματικοὺς Ἡγέτες ποὺ νὰ χαράσσουν
δρόμο. Λαὸς μὲ λαὸ πῶς νὰ τὰ εὕρουν εἰς τὶς τόσες διαφορὲς χάους; Ποῖος δὲ ὁ ἀποχρὼν λόγος ποὺ πρέπει
σήμερα ὁπωσδήποτε οἱ Χριστιανοὶ νὰ διαλεχθοῦν; Καὶ μέ τὸ δεδομένο ὅτι οἱ Παπικοὶ μένουν ἀνυποχώρητοι στὸ χάος
τῶν διαφορῶν καὶ ἀπουσιάζει ἡ ΜΕΤΑΝΟΙΑ; Καὶ ἀφοῦ διὰ τῶν «Διαλόγων» οὐδεμία πρόοδος ἔχει ἐπέλθει; Πρὸς τὶ
λοιπὸν ἡ ἀνάγκη σήμερα; Ὅπου γῆς Ἑλληνισμὸς στὸ ἄκουσμα Πάπας – Παπισμὸς μένουν ἀδιάφοροι ἤ
«κουμπώνονται» Τόσα ἄλλα ἀπασχολοῦν σήμερα ἡ ἀθεΐα, ὁ ὑλισμός, ἡ τόση ἀδιαφορία γιὰ τὰ Ὅσια καὶ ἀξίες
τῆς ζωῆς. Πολυτέλεια νὰ ἀπασχολεῖται τόσο ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν Φαναριώτικη ἐμμονὴ γιὰ ἕνωσιν μὲ τοὺς «δικολάβους
τῆς Ρώμης», ἀφοῦ «ἀνιάτως νοσοῦν» ὡς αἱρετικοί. Τελείως τεχνική, ἐμβόλιμος ἡ πίστις, ὑποβόσκει ἡ καθυπόταξις.
Τέλος, ἐπειδὴ τόσον ὁ κ. Κόχ, ὅσον καὶ ὁ Σεβ. κ. Ἰωάννης ὑπεραμύνονται τῶν «Διαλόγων», θέσιν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν
ἔχει στὸ θέμα ὁ διαχρονικὸς πλέον λόγος τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου:
«...Ὁ δὲ νῦν διεξαγόμενος «Διάλογος» ἔχει ἆράγε ὀρθὰς βάσεις, καὶ ὑγιεῖς προϋποθέσεις; Ἀπαντῶμεν ἀπεριφράστως:
Οὐδ᾽ ἐπ᾽ ἐλάχιστον! Οὔτε καλῶς ἐξεκίνησεν, οὔτε καλῶς ἐξελίχθη. Κοσμικὰ καὶ ὄχι ἐκκλησιαστικὰ ὑπῆρξαν τὰ κίνητρα
αὐτοῦ...»4. Καὶ ταῦτα ἔγραφε τότε, ποὺ λίγο διάστημα εἶχαν ἀρχίσει. Σήμερα τὶ θὰ ἔγραφε μὲ τὴν ἀποτυχία – ἀπραγία;
Σημειώσεις
1. Ραμιώτου Κωνσταντίνου Ἀρχιμανδρίτου, πρώην δικαστοῦ.
«Ἡ μαγεία ὑπὸ τὸ φῶς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας» Ἀθήνα 2002 σ. 50–52.
2. Δοσιθέου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Δωδεκάβιβλος:
Βιβλίον 10ον Μέρος στ/ κεφ. γ/ σ. G75 – C77. Ἐκδόσεις Β. Ρηγοπούλου.
3. Καντιώτου Αὐγουστίνου πρ. Μητρ. Φλωρίνης «Ἀντιπαπικά» Ἀθῆναι 1987 σ. 146–148.
4. Θεοδωροπούλου Ἰ. Ἐπιφανίου, Ἄρθρα, Μελέται, Ἐπιστολαί Ἀθῆναι 1981 σ. 682.
Πηγή : "Ορθόδοξος Τύπος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου