“Πρέπει να γνωρίζεις ότι μέσα στις θλίψεις και τα παθήματα, στην υπομονή και στη πίστη, είναι κρυμμένες οι υποσχέσεις του Θεού, όπως επίσης και ή δόξα και η απόκτηση των ουρανίων αγαθών.
Γιατί και το σιτάρι, πού σπέρνεται στη γη, είναι ανάγκη πρώτα να δοθεί στη σήψη και στην ατιμία, φαινομενικά, και έτσι να απολαύσομε την ομορφιά και τον πολλαπλάσιο καρπό του. Αν όμως δεν περνούσε από τη σήψη εκείνη και τη φαινομενική ατιμία, δεν θα έβγαζε καρπό. Αυτό λέει και ο Απόστολος: "Πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις για να μπούμε στη Βασιλεία του Θεού". Και ο Κύριος λέει: "Με την υπομονή σας, θα σώσετε τις ψυχές σας", και: "στον κόσμο θα έχετε θλίψεις”.
ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ
Περί Αυτεξουσίου
“Κανένας δεν είναι αίτιος της απωλείας, παρά το θέλημα του ανθρώπου. Ο Θεός είναι αίτιος της σωτηρίας, ο οποίος μας χάρισε τη ζωή και την μακαριότητα, τη γνώση και τη δύναμη, τον ίδιο τον Εαυτό Του. Αλλά ούτε και ο διάβολος μπορεί να οδηγήσει με την βία τον άνθρωπο στην απώλεια, παρά μόνο βάζει στο νου ενθύμηση του κακού. Εμείς όμως, θεληματικά, και με τη γνώμη μας προτιμούμε να κάνουμε το κακό και δεν μας βιάζει ο υπεράγαθος Θεός, για να μην παρακούσουμε παρά τη βία και έχουμε βαρύτερη τιμωρία. Ούτε και το αυτεξούσιο μας αφαιρεί, το οποίο καλώς μας εχάρισε. Ώστε στο χέρι του ανθρώπου είναι η σωτηρία ή η απώλεια του”
ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Υποκρισία
“Πολλοί τον παρά των πολλών έπαινον επιδιώκοντες, έργω μεν την αδικίαν και πλεονεξίαν, ως ωφέλιμον προτιμώσι, σχήματι δε και λόγω την δικαιοσύνην υπερθαυμάζουσι”.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
«Να αγαπήσεις την σιωπή. Να ζεις στην αφάνεια, αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους τα καλά έργα και τους πνευματικούς κόπους σου. Να σηκώνεις αγόγγυστα τους ελέγχους, τις ατιμίες, τις λοιδορίες και την περιφρόνηση των ανθρώπων, καθώς και τα παιδαγωγικά ραπίσματα του Θεού. Να θυμάσαι τα πολλά σου αμαρτήματα και να συντρίβεσαι γι΄ αυτά. Να μελετάς και να θαυμάζεις τα υπερφυσικά κατορθώματα των Αγίων του Θεού. Να καλλιεργείς την εσωτερική αυτομεμψία. Να αποφεύγεις τους επαίνους σαν φωτιά. Τέλος, να κρατάς πάντοτε στον νου σου τη μνήμη του φοβερού δικαστηρίου του Κυρίου, εκεί που όλοι οι υπερήφανοι θα ταπεινωθούν οριστικά.»
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ (από τις εκδόσεις Ι. Μ. Παρακλήτου).
Είπε Γέρων...
• Ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: “Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα, που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα, που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από τη επιθυμία να αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή το φόβο του Θεού”.
• “Το στόμα του ταπεινόφρονος λέγει πάντοτε αλήθεια”, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. “Όποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει τη θέση του δούλου, που ράπισε τον Κύριο”.
• “Όποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ’ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους.
• Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ’ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυο φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : “Όπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους”.
Ο μισοτελειωμένος τάφος.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να μην φουσκώσει ποτέ από την υπερηφάνεια και ξεχάσει ότι είναι κοινός θνητός, ζήτησε από τους υποτακτικούς του να του φτιάξουν τον τάφο του και να τον αφήσουν μισοτελειωμένο. Μετά τους παρεκάλεσε, κάθε φορά που θα γινόταν μεγάλη γιορτή, να έρχονται μέσα στην επίσημη αίθουσα και μπροστά σε όλους του προσκεκλημένους να του λένε δυνατά : “Ο τάφος σου Δέσποτα είναι μισοτελειωμένος. Δώσε μας εντολή να τον αποτελειώσουμε γιατί είναι άγνωστη η ώρα του θανάτου σας”.
Μακαρίου του Αιγυπτίου
Η γαρ οδός του Χριστιανισμού ούτως εστίν όπου γαρ εστί το Πνεύμα το άγιον, εκεί επακολουθεί, οίον σκιά, ο διωγμός και η πάλη.
Του Αββά Ισαάκ του Σύρου
Και εάν δεν μπορείς να νηστεύσεις δύο ημέρας νήστευσον τουλάχιστον έως το εσπέρας, και εάν δεν ημπορείς πάλιν έως το εσπέρας φυλάττου τουλάχιστον εκ του χορτασμού της κοιλίας, και εάν δεν υπάρχεις άγιος κατά την καρδίαν, γίνε καθαρός κατά το σώμα. Και εάν δεν πενθεί η καρδία σου ας πενθεί το πρόσωπον σου, και εάν δεν ημπορείς να ελεήσεις ομίλει τουλάχιστον ως αμαρτωλός. Και εάν δεν υπάρχεις ειρηνοποιός μη γίνου τουλάχιστον φιλοτάραχος. Και εάν δεν υπάρχεις ικανός και έμπειρος γίνου άοκνος κατά το φρόνημα. Και εάν δεν υπάρχεις νικητής μη υψηλοφρόνει κατά των πταιόντων και υπευθύνων. Και εάν δεν δύνασαι να φράξεις το στόμα του καταλαλούντος κατά του αδελφού αυτού, φύλαξον τουλάχιστον το σον και μη συμφωνήσεις μετ’ αυτού.
Καθώς μία δραξ ψάμμου πίπτουσα εις μεγάλην θάλασσαν χάνεται, ούτω και τα πταίσματα παντός ανθρώπου ενώπιον της ελεημοσύνης του Θεού, και καθώς δια μιας δρακός χώματος δεν φράττεται μια πηγή ήτις αναβρύει πολύ ύδωρ, ούτω και η ελεημοσύνη του Θεού δεν νικάται υπό της κακίας των ανθρώπων.
Άπλωσον το φόρεμα σου και σκέπασον τον πταίοντα, και εάν δεν δυνηθείς ν’ αναδεχθείς συ τα πταίσματα και την παιδείαν και την εντροπήν αντ’ αυτού, καν τουλάχιστον υπόμεινον, και μη καταισχύνης αυτόν.
Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότης, ήτις υποφέρει τας ασθενείας των ανθρώπων, και είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής.
Του Αββά Σισώη
Έλεγαν για τον Αββά Σισώη, ότι όταν επρόκειτο να πεθάνει και κάθονταν οι άλλοι μοναχοί γύρω του, έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο. Και λεει ο αββάς στους μοναχούς: “Να, ήρθε ο Άγιος Αντώνιος”. Και μετά από λίγο λεει: “Να, ήλθε η χορεία των προφητών”. Και πάλι το πρόσωπό του περίσσεια έλαμψε και είπε: “Να, η χορεία των αποστόλων ήρθε”. Και έλαμψε πάλι το πρόσωπό του πιο πολύ. Και ήταν σα να μιλούσε με κάποιους. Και τον ρώτησαν οι άλλοι πατέρες λέγοντας: “Με ποιους μιλάς, Πάτερ;” Κι εκείνος είπε: “Να, οι Άγγελοι ήλθαν να με πάρουν και τους παρακαλώ να με αφήσουν λίγο για να μπορέσω περισσότερο να μετανοήσω”. Και τους είπε ο γέροντας: “Σας βεβαιώνω ότι ακόμα δεν έχω βάλει αρχή μετανοίας”. Όλοι ήξεραν όμως ότι ήταν τέλειος πνευματικά. Και πάλι, ξαφνικά, το πρόσωπό του έγινε σαν τον ήλιο. Και φοβήθηκαν όλοι. Και τους λεει πάλι: “Βλέπετε, ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και φωνάζει: “Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου”. Και αμέσως παρέδωσε το πνεύμα. Και φάνηκε σαν αστραπή, ενώ όλο το κελί πλημμύρισε από μια θεϊκή ευωδία!
Του Αββά Παμβώ
Ήταν κάποιος μοναχός που λεγόταν αββάς Παμβώ. Γι’ αυτόν αναφέρουν ότι επί τρία χρόνια παρακαλο0ύσε το Θεό λέγοντας: “Μη με δοξάσεις πάνω στη γη”. Και τόσο τον δόξασε ο Θεός, ώστε δεν μπορούσε κανείς να τον αντικρίσει κατά πρόσωπό, από τη λάμψη που είχε στην όψη του.
Ήρθαν κάποτε δύο μοναχοί στον Αββά Παμβώ και τον ρώτησε ο ένας λέγοντας: “Αββά, εγώ επί δύο ημέρες νηστεύω και δύο ψωμιά τρώγω”. ΄Άραγε, σώζω την ψυχή μου ή είμαι σε πλάνη;” Είπε και ο άλλος: “Αββά, εγώ κερδίζω δύο μικρά νομίσματα από το εργόχειρο μου κάθε μέρα και κρατώ κάτι για τη διατροφή μου, τα υπόλοιπα τα προσφέρω ελεημοσύνη. Άρα, σώζομαι ή πάω χαμένος;”. Ο γέροντας προσευχήθηκε στο Θεό και έγραψε στο χώμα: “ Ο Παμβώ επί δύο ημέρες νηστεύοντας και δύο ψωμιά τρώγοντας, άραγε μ’ αυτό γίνεται μοναχός;”. Και η απάντηση ακούστηκε από το Θεό. “Όχι”. Και ξαναέγραψε: “Ο Παμβώ κερδίζει με το εργόχειρό του δύο μικρά νομίσματα και τα δίνει ελεημοσύνη. Άρα έτσι γίνεται μοναχός;” Και η απάντηση ακούστηκε από το Θεό. “Όχι ακόμη”. Και τότε λεει ο Παμβώ στους μοναχούς: ‘Καλές είναι βέβαια οι πράξεις. Αλλά αν δεν φυλάξεις τη συνείδησή σου καθαρή απέναντι στον πλησίον σου και δεν είσαι ήσυχος μέχρι τα βάθη της καρδιάς σου, δεν σώζεσαι”!
Έλεγαν για τον Αββά Παμβώ ότι δεν γελούσε ποτέ (αλλά είχε πνευματική χάρη που έκανε το πρόσωπό του να λάμπει). Μια μέρα λοιπόν, θέλοντας οι δαίμονες να τον κάνουν να γελάσει, έδεσαν σε ξύλο ένα φτερό και το κρατούσαν κάνοντας θόρυβο και αλαλάζοντας, Βλέποντας τους ο Αββάς Παμβώ γέλασε. Και οι δαίμονες άρχισαν να χορεύουν και να τον κοροϊδεύουν που κατάφεραν να τον κάνουν να γελάσει. Αυτός όμως τους απάντησε λέγοντας: “Δεν γέλασα γιατί με κάνατε να γελάσω, αλλά καταγέλασα την αδυναμία σας, που είστε τόσο πολλοί και βαστάτε ένα φτερό ενώ θα μπορούσε ένας σας, αν είχατε δύναμη, να το κάνει αυτό”!
Ρώτησε ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης τον Αββά Παμβώ: “Πες μου κάτι ωφέλιμο”. Και με πολύ κόπο του απάντησε: “Θεόδωρε πήγαινε και να είσαι επιεικής και ελεήμων με όλους. Γιατί το έλεος μας κάνει να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα απέναντι στο Θεό”!
«Αρετής όρος εστίν, η της ανθρωπίνης ασθενείας κατ΄ επίγνωσιν προς την θείαν δύναμιν ένωσις»
ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ.
«Ουδέν κρείττον του γνώναι την οικείαν ασθένειαν και αγνωσίαν, ουδέ χείρον του ταύτα αγνοείν»
ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ.
Συμεών του νέου θεολόγου, Ύμνοι θείων ερώτων
Και επί ώμων τον σταυρόν άρον, σφοδρώς τε σφίγξον,
Και μέχρι τέλους βάστασον των πειρασμών τους πόνους,
Οδύνας Τε των θλίψεων, και λυπηρών τους ήλους,
Περιχαρώς κατάδεξαι, ώσπερ στέφανον δόξης,
Των ύβρεων ταις λόγχαις δε βαλλόμενος καθ’ ώραν,
Και λιθαζόμενος σφοδρώς απάσας ατιμίας,
Δάκρυα αντί αίματος προχέων, έση μάρτυς.
Και εμπαιγμούς, και ραπισμούς φέρων πανευχαρίστως,
Της εμής έση κοινωνός Θεότητος, και δόξης...
Ει δε και διωχθήναι σε υπέρ δικαιοσύνης
Γένηται, τότε σκίρτησον, ότι η βασιλεία
Των ουρανών, σου γέγονε, και ποιόν τούτου μείζον;
Τούτο έργω έγνωκα, και γινώσκω Θεέ μου,
Ότι καν νόσω Δέσποτα, καν θλείψεσι, καν λύπαις,
Καν εν δεσμοίς, καν εν λιμώ, καν φυλακή κρατώμαι,
Καν δεινοτέροις αλγεινοίς συνέχωμαι, Χριστέ μου.
Το φως σου λάμψαν άπαντα ως σκότος απελαύνει .
Και εν ανέσει και φωτί, και φωτός απολαύσει
Αίφνης ποιεί με γίνεσθαι το Πνεύμα σου το θείον.
Γιατί και το σιτάρι, πού σπέρνεται στη γη, είναι ανάγκη πρώτα να δοθεί στη σήψη και στην ατιμία, φαινομενικά, και έτσι να απολαύσομε την ομορφιά και τον πολλαπλάσιο καρπό του. Αν όμως δεν περνούσε από τη σήψη εκείνη και τη φαινομενική ατιμία, δεν θα έβγαζε καρπό. Αυτό λέει και ο Απόστολος: "Πρέπει να περάσουμε πολλές θλίψεις για να μπούμε στη Βασιλεία του Θεού". Και ο Κύριος λέει: "Με την υπομονή σας, θα σώσετε τις ψυχές σας", και: "στον κόσμο θα έχετε θλίψεις”.
ΑΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ
Περί Αυτεξουσίου
“Κανένας δεν είναι αίτιος της απωλείας, παρά το θέλημα του ανθρώπου. Ο Θεός είναι αίτιος της σωτηρίας, ο οποίος μας χάρισε τη ζωή και την μακαριότητα, τη γνώση και τη δύναμη, τον ίδιο τον Εαυτό Του. Αλλά ούτε και ο διάβολος μπορεί να οδηγήσει με την βία τον άνθρωπο στην απώλεια, παρά μόνο βάζει στο νου ενθύμηση του κακού. Εμείς όμως, θεληματικά, και με τη γνώμη μας προτιμούμε να κάνουμε το κακό και δεν μας βιάζει ο υπεράγαθος Θεός, για να μην παρακούσουμε παρά τη βία και έχουμε βαρύτερη τιμωρία. Ούτε και το αυτεξούσιο μας αφαιρεί, το οποίο καλώς μας εχάρισε. Ώστε στο χέρι του ανθρώπου είναι η σωτηρία ή η απώλεια του”
ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ
Υποκρισία
“Πολλοί τον παρά των πολλών έπαινον επιδιώκοντες, έργω μεν την αδικίαν και πλεονεξίαν, ως ωφέλιμον προτιμώσι, σχήματι δε και λόγω την δικαιοσύνην υπερθαυμάζουσι”.
Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ
«Να αγαπήσεις την σιωπή. Να ζεις στην αφάνεια, αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους τα καλά έργα και τους πνευματικούς κόπους σου. Να σηκώνεις αγόγγυστα τους ελέγχους, τις ατιμίες, τις λοιδορίες και την περιφρόνηση των ανθρώπων, καθώς και τα παιδαγωγικά ραπίσματα του Θεού. Να θυμάσαι τα πολλά σου αμαρτήματα και να συντρίβεσαι γι΄ αυτά. Να μελετάς και να θαυμάζεις τα υπερφυσικά κατορθώματα των Αγίων του Θεού. Να καλλιεργείς την εσωτερική αυτομεμψία. Να αποφεύγεις τους επαίνους σαν φωτιά. Τέλος, να κρατάς πάντοτε στον νου σου τη μνήμη του φοβερού δικαστηρίου του Κυρίου, εκεί που όλοι οι υπερήφανοι θα ταπεινωθούν οριστικά.»
ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΟΣΤΩΦ (από τις εκδόσεις Ι. Μ. Παρακλήτου).
Είπε Γέρων...
• Ο Αββάς Ησαΐας ο αναχωρητής δίνει την ακόλουθη ορθή συμβουλή: “Μη συνηθίζεις να κουβεντιάζεις για πράγματα, που δεν είδες με τα ίδια σου τα μάτια, σαν να τα έχεις δει. Μη βεβαιώνεις με πεποίθηση εκείνα, που έχεις μόνο ακούσει. Συνήθιζε τη γλώσσα σου να λέει πάντα αλήθεια. Το ψέμα γεννιέται συχνά από τη επιθυμία να αρέσουμε στους ανθρώπους κι απομακρύνει από την ψυχή το φόβο του Θεού”.
• “Το στόμα του ταπεινόφρονος λέγει πάντοτε αλήθεια”, γράφει κι ο Αββάς Μάρκος ο ασκητής. “Όποιος αντιλέγει στην αλήθεια, παίρνει τη θέση του δούλου, που ράπισε τον Κύριο”.
• “Όποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ’ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους.
• Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ’ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυο φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : “Όπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους”.
Ο μισοτελειωμένος τάφος.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για να μην φουσκώσει ποτέ από την υπερηφάνεια και ξεχάσει ότι είναι κοινός θνητός, ζήτησε από τους υποτακτικούς του να του φτιάξουν τον τάφο του και να τον αφήσουν μισοτελειωμένο. Μετά τους παρεκάλεσε, κάθε φορά που θα γινόταν μεγάλη γιορτή, να έρχονται μέσα στην επίσημη αίθουσα και μπροστά σε όλους του προσκεκλημένους να του λένε δυνατά : “Ο τάφος σου Δέσποτα είναι μισοτελειωμένος. Δώσε μας εντολή να τον αποτελειώσουμε γιατί είναι άγνωστη η ώρα του θανάτου σας”.
Μακαρίου του Αιγυπτίου
Η γαρ οδός του Χριστιανισμού ούτως εστίν όπου γαρ εστί το Πνεύμα το άγιον, εκεί επακολουθεί, οίον σκιά, ο διωγμός και η πάλη.
Του Αββά Ισαάκ του Σύρου
Και εάν δεν μπορείς να νηστεύσεις δύο ημέρας νήστευσον τουλάχιστον έως το εσπέρας, και εάν δεν ημπορείς πάλιν έως το εσπέρας φυλάττου τουλάχιστον εκ του χορτασμού της κοιλίας, και εάν δεν υπάρχεις άγιος κατά την καρδίαν, γίνε καθαρός κατά το σώμα. Και εάν δεν πενθεί η καρδία σου ας πενθεί το πρόσωπον σου, και εάν δεν ημπορείς να ελεήσεις ομίλει τουλάχιστον ως αμαρτωλός. Και εάν δεν υπάρχεις ειρηνοποιός μη γίνου τουλάχιστον φιλοτάραχος. Και εάν δεν υπάρχεις ικανός και έμπειρος γίνου άοκνος κατά το φρόνημα. Και εάν δεν υπάρχεις νικητής μη υψηλοφρόνει κατά των πταιόντων και υπευθύνων. Και εάν δεν δύνασαι να φράξεις το στόμα του καταλαλούντος κατά του αδελφού αυτού, φύλαξον τουλάχιστον το σον και μη συμφωνήσεις μετ’ αυτού.
Καθώς μία δραξ ψάμμου πίπτουσα εις μεγάλην θάλασσαν χάνεται, ούτω και τα πταίσματα παντός ανθρώπου ενώπιον της ελεημοσύνης του Θεού, και καθώς δια μιας δρακός χώματος δεν φράττεται μια πηγή ήτις αναβρύει πολύ ύδωρ, ούτω και η ελεημοσύνη του Θεού δεν νικάται υπό της κακίας των ανθρώπων.
Άπλωσον το φόρεμα σου και σκέπασον τον πταίοντα, και εάν δεν δυνηθείς ν’ αναδεχθείς συ τα πταίσματα και την παιδείαν και την εντροπήν αντ’ αυτού, καν τουλάχιστον υπόμεινον, και μη καταισχύνης αυτόν.
Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότης, ήτις υποφέρει τας ασθενείας των ανθρώπων, και είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής.
Του Αββά Σισώη
Έλεγαν για τον Αββά Σισώη, ότι όταν επρόκειτο να πεθάνει και κάθονταν οι άλλοι μοναχοί γύρω του, έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο. Και λεει ο αββάς στους μοναχούς: “Να, ήρθε ο Άγιος Αντώνιος”. Και μετά από λίγο λεει: “Να, ήλθε η χορεία των προφητών”. Και πάλι το πρόσωπό του περίσσεια έλαμψε και είπε: “Να, η χορεία των αποστόλων ήρθε”. Και έλαμψε πάλι το πρόσωπό του πιο πολύ. Και ήταν σα να μιλούσε με κάποιους. Και τον ρώτησαν οι άλλοι πατέρες λέγοντας: “Με ποιους μιλάς, Πάτερ;” Κι εκείνος είπε: “Να, οι Άγγελοι ήλθαν να με πάρουν και τους παρακαλώ να με αφήσουν λίγο για να μπορέσω περισσότερο να μετανοήσω”. Και τους είπε ο γέροντας: “Σας βεβαιώνω ότι ακόμα δεν έχω βάλει αρχή μετανοίας”. Όλοι ήξεραν όμως ότι ήταν τέλειος πνευματικά. Και πάλι, ξαφνικά, το πρόσωπό του έγινε σαν τον ήλιο. Και φοβήθηκαν όλοι. Και τους λεει πάλι: “Βλέπετε, ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός και φωνάζει: “Φέρτε μου το σκεύος της ερήμου”. Και αμέσως παρέδωσε το πνεύμα. Και φάνηκε σαν αστραπή, ενώ όλο το κελί πλημμύρισε από μια θεϊκή ευωδία!
Του Αββά Παμβώ
Ήταν κάποιος μοναχός που λεγόταν αββάς Παμβώ. Γι’ αυτόν αναφέρουν ότι επί τρία χρόνια παρακαλο0ύσε το Θεό λέγοντας: “Μη με δοξάσεις πάνω στη γη”. Και τόσο τον δόξασε ο Θεός, ώστε δεν μπορούσε κανείς να τον αντικρίσει κατά πρόσωπό, από τη λάμψη που είχε στην όψη του.
Ήρθαν κάποτε δύο μοναχοί στον Αββά Παμβώ και τον ρώτησε ο ένας λέγοντας: “Αββά, εγώ επί δύο ημέρες νηστεύω και δύο ψωμιά τρώγω”. ΄Άραγε, σώζω την ψυχή μου ή είμαι σε πλάνη;” Είπε και ο άλλος: “Αββά, εγώ κερδίζω δύο μικρά νομίσματα από το εργόχειρο μου κάθε μέρα και κρατώ κάτι για τη διατροφή μου, τα υπόλοιπα τα προσφέρω ελεημοσύνη. Άρα, σώζομαι ή πάω χαμένος;”. Ο γέροντας προσευχήθηκε στο Θεό και έγραψε στο χώμα: “ Ο Παμβώ επί δύο ημέρες νηστεύοντας και δύο ψωμιά τρώγοντας, άραγε μ’ αυτό γίνεται μοναχός;”. Και η απάντηση ακούστηκε από το Θεό. “Όχι”. Και ξαναέγραψε: “Ο Παμβώ κερδίζει με το εργόχειρό του δύο μικρά νομίσματα και τα δίνει ελεημοσύνη. Άρα έτσι γίνεται μοναχός;” Και η απάντηση ακούστηκε από το Θεό. “Όχι ακόμη”. Και τότε λεει ο Παμβώ στους μοναχούς: ‘Καλές είναι βέβαια οι πράξεις. Αλλά αν δεν φυλάξεις τη συνείδησή σου καθαρή απέναντι στον πλησίον σου και δεν είσαι ήσυχος μέχρι τα βάθη της καρδιάς σου, δεν σώζεσαι”!
Έλεγαν για τον Αββά Παμβώ ότι δεν γελούσε ποτέ (αλλά είχε πνευματική χάρη που έκανε το πρόσωπό του να λάμπει). Μια μέρα λοιπόν, θέλοντας οι δαίμονες να τον κάνουν να γελάσει, έδεσαν σε ξύλο ένα φτερό και το κρατούσαν κάνοντας θόρυβο και αλαλάζοντας, Βλέποντας τους ο Αββάς Παμβώ γέλασε. Και οι δαίμονες άρχισαν να χορεύουν και να τον κοροϊδεύουν που κατάφεραν να τον κάνουν να γελάσει. Αυτός όμως τους απάντησε λέγοντας: “Δεν γέλασα γιατί με κάνατε να γελάσω, αλλά καταγέλασα την αδυναμία σας, που είστε τόσο πολλοί και βαστάτε ένα φτερό ενώ θα μπορούσε ένας σας, αν είχατε δύναμη, να το κάνει αυτό”!
Ρώτησε ο Αββάς Θεόδωρος της Φέρμης τον Αββά Παμβώ: “Πες μου κάτι ωφέλιμο”. Και με πολύ κόπο του απάντησε: “Θεόδωρε πήγαινε και να είσαι επιεικής και ελεήμων με όλους. Γιατί το έλεος μας κάνει να μπορούμε να μιλάμε ελεύθερα απέναντι στο Θεό”!
«Αρετής όρος εστίν, η της ανθρωπίνης ασθενείας κατ΄ επίγνωσιν προς την θείαν δύναμιν ένωσις»
ΑΓΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ.
«Ουδέν κρείττον του γνώναι την οικείαν ασθένειαν και αγνωσίαν, ουδέ χείρον του ταύτα αγνοείν»
ΟΣΙΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Ο ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ.
Συμεών του νέου θεολόγου, Ύμνοι θείων ερώτων
Και επί ώμων τον σταυρόν άρον, σφοδρώς τε σφίγξον,
Και μέχρι τέλους βάστασον των πειρασμών τους πόνους,
Οδύνας Τε των θλίψεων, και λυπηρών τους ήλους,
Περιχαρώς κατάδεξαι, ώσπερ στέφανον δόξης,
Των ύβρεων ταις λόγχαις δε βαλλόμενος καθ’ ώραν,
Και λιθαζόμενος σφοδρώς απάσας ατιμίας,
Δάκρυα αντί αίματος προχέων, έση μάρτυς.
Και εμπαιγμούς, και ραπισμούς φέρων πανευχαρίστως,
Της εμής έση κοινωνός Θεότητος, και δόξης...
Ει δε και διωχθήναι σε υπέρ δικαιοσύνης
Γένηται, τότε σκίρτησον, ότι η βασιλεία
Των ουρανών, σου γέγονε, και ποιόν τούτου μείζον;
Τούτο έργω έγνωκα, και γινώσκω Θεέ μου,
Ότι καν νόσω Δέσποτα, καν θλείψεσι, καν λύπαις,
Καν εν δεσμοίς, καν εν λιμώ, καν φυλακή κρατώμαι,
Καν δεινοτέροις αλγεινοίς συνέχωμαι, Χριστέ μου.
Το φως σου λάμψαν άπαντα ως σκότος απελαύνει .
Και εν ανέσει και φωτί, και φωτός απολαύσει
Αίφνης ποιεί με γίνεσθαι το Πνεύμα σου το θείον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου