ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝΘΗ (1)

 Ἡ ἁμαρτωλή συνήθεια

Πολλοί ἄνθρωποι ἀπό τήν νεότητά τους ἱκανοποιοῦν τά σαρκικά τους πάθη καί συνεχίζουν μέχρι τά γεράματά τους. Ἡ ἁμαρτωλή τους συνήθεια εἶναι πολύ ἰσχυρή καί καθημερινά ἐπιδιώκουν τήν ἡδονή. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει γιά τήν δύναμη τῆς συνήθειας: «Ὅταν χρονοτριβεῖ κάποιος μέ προθυμία στίς ἁμαρτίες, δημιουργεῖ μιά σταθερή συνήθεια. Τό παλαιό πάθος τῆς ψυχῆς καί ἡ ἄσκηση τοῦ κακοῦ, πού ρίζωσε μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου εἶναι δυσκολοθεράπευτα ἤ καί παντελῶς ἀθεράπευτα, διότι ἡ

συνήθεια γίνεται φύση. Εἶναι λοιπόν εὐχῆς ἔργο νά μή πλησιάσουμε τό κακό. Δεύτερη δέ προσπάθεια

εἶναι νά τό ἀποφεύγουμε ἀμέσως μετά τή διάπραξη τῆς ἁμαρτίας σάν νά εἶναι πληγή ἀπό φαρμακερό φίδι».

 

οη´.Μεταδίδουν τό κακό

Οἱ ἐργάτες τῆς ἀνομίας προσπαθοῦν μέ κάθε τρόπο νά μεταδώσουν καί στούς ἄλλους αὐτό πού οἱ ἴδιοι

διαπράττουν. Καί ἔχουν τόν λόγο τους. Θέλουν νά εἶναι πολλοί, γιά νά διαλύονται οἱ κακές ἐντυπώσεις, πού δημιουργοῦνται στήν κοινωνία. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει: «Συναγωνίζονται νά μεταδώσουν τό δικό τους κακό σέ ὅλους καί δείχνουν προθυμία νά γίνουν πολλοί ὅμοιοί τους, ὥστε μέ τό νά συμμετέχουν

πολλοί στό κακό νά ἀποφύγουν τήν κατηγορία».

* * *

οθ´. Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ

Οἱ πνευματικοί ἀγωνιστές πολλές φορές δέν ἐκτιμοῦν τήν ἀξία τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ, γιατί λησμονοῦν ὅτι ὁ φόβος αὐτός, ὅταν εἶναι ἔντονος μέσα στήν καρδιά, κάνει εὐκολώτερο τόν ἀγώνα κατά τῆς ἁμαρτίας.  Καί συμβαίνει αὐτό, γιατί λειτουργεῖ ὡς ἐσωτερικός ἀμυντικός μηχανισμός, πού μέ τήν πρώτη ἐπίθεση

τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς ἁμαρτίας κινητοποιεῖται καί ματαιώνει τήν πτώση. ὉΜέγας Βασίλειος λέει σχετικά:  «Ἐκεῖνοι πού ἔχουν τήν ψυχή τους γεμάτη ἀπό τόν φόβο τοῦ Θεοῦ ξεφεύγουν κάθε ἐνόχληση, πού προκαλεῖται ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη».

* * *

π´. Ὁ γαλήνιος νοῦς

Τήν ἐσωτερική εἰρήνη δέν τήν ἀποκτοῦν εὔκολα οἱ ἄνθρωποι, παρόλο πού τήν ποθοῦν. Καί αὐτό γιατί εἶναι σκορπισμένος ὁ νοῦς τους σέ πολλές βιοτικές μέριμνες. ὉΜέγας Βασίλειος λέει σχετικά μέ τό θέμα αὐτό: «Κατά τή διάρκεια, πού συνδεόμαστε μέ τή σάρκα, συνδεόμαστε καί μέ πολλά πού μᾶς ταράσσουν πολύ. Ζήτησε λοιπόν τήν εἰρήνη, τήν ἀπαλλαγή ἀπό τούς θορύβους τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Ἀπόκτησε γαλήνιο νοῦ καί κάποια ἀκύμαντη καί ἀτάραχη κατάσταση τῆς ψυχῆς, πού δέν σαλεύεται οὔτε ἀπό

τά πάθη οὔτε παρασύρεται σέ συμβιβασμό, ἀπό ψεύτικες δοξασίες, πού στηρίζονται σέ πιθανότητες, γιά νά ἀποκτήσεις τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, πού ξεπερνᾶ κάθε νοῦ καί φρουρεῖ τήν καρδιά σου. Ἐκεῖνος πού ζητᾶ εἰρήνη, ζητᾶ μέ πόθο τόν Χριστό, διότι αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη».

* * *

πα´. Ὁ προορισμός τοῦ ἀνθρώπου

Μεγάλη σύγχυση ἐπικρατεῖ στούς κοσμικούς σχετικά μέ τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου. Ἐάν ρωτήσεις τούς φιλοσόφους, τούς διανοούμενους, τούς καλλιτέχνες καί γενικά ὅλους ἐκείνους πού θεωροῦν τόν ἑαυτό τους κατάλληλο νά μιλήσουν γιά τό θέμα, θά ἀκούσεις πολλά καί διάφορα, τά ὁποῖα εἶναι ἀστήρικτα καί

ἀβασάνιστα. Ὁ καθένας, αὐτό πού ἔχει ἐπιλέξει στή ζωή του καί τόν εὐχαριστεῖ, τό θεωρεῖ καί ὡς προορισμό του, ἀρνούμενος κάτι διαφορετικό. Συχνά ἐπίσης ὅλοι αὐτοί συνομιλοῦν καί καταλήγουν σέ συμπεράσματα, πού δέν εἶναι τίποτα ἄλλο

παρά περιγραφές αὐτῶν πού ζοῦν οἱ ἴδιοι. Καί φυσικά ποτέ δέ μιλοῦν γιά τήν αἰώνια ζωή, γιατί ἁπλά τήν ἀρνοῦνται. ὉΜ.Βασίλειος, ἀναφερόμενος στόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου, τονίζει τά ἑξῆς: «Μερικοί ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ἐφιλοσόφησαν

γιά τόν προορισμό τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά κατέληξαν σέ διαφορετικές ἀντιλήψεις περί αὐτοῦ. Ἄλλοι ἀπεφάνθησαν ὅτι σκοπός εἶναι ἡ ἐπιστήμη, ἄλλοι ὅτι εἶναι ἡ τέχνη, ἄλλοι

ὅτι εἶναι ἡ διάφορη χρήση τῆς ζωῆς καί τοῦ σώματος, οἱ δέ κτηνώδεις ἀπεφάνθησαν ὅτι σκοπός εἶναι ἡ ἡδονή. Δι᾽ ἡμᾶς ὅμως σκοπός, χάρη τοῦ ὁποίου κάνουμε τά πάντα καί πρός τόν ὁποῖο ἐπειγόντως τρέχουμε, εἶναι ἡ μακαρία ζωή εἰς τόν ἄλλον κόσμον. Αὐτή τελειοποιεῖται μέ τό νά βασιλεύει σέ αὐτή ὁ Θεός».

Πρεσβ. Διονύσιος Τάτσης

"OΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ"