Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως


Το Περιβόλι της Παναγίας αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Περιβαλλοντικὸ ἔγκλημα, στὸ ὁποῖο ἐμπλέκεται ἡ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας καὶ ὁ ἡγούμενός της Πρόδρομος Λαυριώτης. Σημειώνεται πὼς ἡ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας σύστησε τὸ 2005 τὴν ἑταιρεία μὲ τὴν ὀνομασία «Αἰολικὴ Νότιας Σκύρου ΑΕ» μὲ ἑταίρους κατὰ 95% τὴ Μονὴ καὶ 5% τὴν ἑταιρεία «ΕΝΤΕΚΑ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΑΕ», τοῦ ἐπιχειρηματία Κώστα Φιλιππίδη, μὲ στόχο τὴ δημιουργία τῶν αἰολικῶν πάρκων. Ἡ ἐγκατάσταση ἀνεμογεννητριῶν θὰ εἶναι σὲ προστατευμένη περιοχὴ Natura, 37.000 στρεμμάτων, ποὺ ἀντιστοιχεῖ στὸ 1/8 τοῦ νησιοῦ… προβλέπεται νὰ ἐγκατασταθοῦν 60 ἀνεμογεννήτριες, μὲ ὅρους οἰκοδομησιμότητας, τὸ ὕψος τῆς κάθε ἀνεμογεννήτριας θὰ προσομοιάζει μὲ οὐρανοξύστη ὕψους 60 ὀρόφων. Τέτοιο ὑπεργιγάντιο μέγεθος ἀνεμογεννητριῶν θὰ ἐμφανισθεῖ γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ θὰ ἀποτελοῦν καὶ τὶς μεγαλύτερες Βιομηχανικὲς ὑποδομὲς σὲ ὕψος στὴν Ἑλλάδα (τονίζεται ὅτι ὁ Πύργος Ἀθηνῶν, τὸ ψηλότερο κτίριο τῆς χώρας, ἔχει ὕψος 103 μέτρα). Ἡ τερατώδης Βιομηχανικὴ ἐγκατάσταση ἀνεμογεννητριῶν θὰ καλύψει σχεδὸν τὸ μισὸ νησί. Ἡ ἐγκατάσταση θὰ γίνει σὲ περιοχὴ Natura μὲ σημαντικὴ Βιοποικιλότητα καὶ γιὰ νὰ ὑλοποιηθεῖ τὸ ἔργο θὰ πρέπει νὰ γίνει διάνοιξη δρόμων ποὺ προσεγγίζουν τὶς διαστάσεις λεωφόρων γιὰ τὴ διέλευση φορτηγῶν, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἐμφύτευση χιλιάδων τόνων σκυροδέματος στὸ ἀνάγλυφο τοῦ βουνοῦ γιὰ τὴν πάκτωση τῶν γιγαντιαίων ἀνεμογεννητριῶν μὲ μὴ ἀναστρέψιμη δυνατότητα, ἐνῶ θὰ ἀπαιτηθεῖ καὶ ἡ ἀπόρριψη ἑκατοντάδων τόνων χώματος ἀπὸ τὴν διάνοιξη τῶν βάσεων τῆς ἐγκατάστασης τῶν ἀνεμογεννητριῶν λόγω τῆς ἐκχωμάτωσής τους. Ὅλα αὐτὰ θὰ «ματώσουν» ὁριστικὰ καὶ ἀνεπίστροφα τὸ ἀνάγλυφο τοῦ βουνοῦ. Καὶ θὰ ἀποτελέσουν μία οἰκολογικὴ Βόμβα.

https://www.empam.gr/

ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ -- Orthodox Hymns


Η πάντιμος των Ορθοδόξων Παράδοση, μας διδάσκει, ότι η Αειπάρθενος Κόρη ευρέθη η μόνη καθαρά και άμωμος, ώστε να σαρκωθή εξ Αυτής ο πάσης επέκεινα καθαρότητος Υιός και Λόγος του Θεού. Είναι Ναός του Υψίστου υγιασμένος πρώτα με την προσωπικήν Της αγιότητα και αρετήν και ύστερα με την επιφοίτησιν της αγιαστικής δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος. Κάθε άλλη υπερτίμηση ή υποτίμηση της Ορθοδόξου αυτής θεωρήσεως αποτελεί ασέβεια και βλασφημία στο πρόσωπό Της και οδηγεί σε αίρεση και πλάνη.


Τη ΙΓ΄ (13η) Ιουνίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΚΥΛΙΝΗΣ.

Ακυλίνα η Αγία Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει 298 καταγομένη εκ της Βίβλου, πόλεως της Παλαιστίνης θυγάτηρ περιφανούς τινος άρχοντος, Ευτολμίου ονομαζομένου. Πενταετής εβαπτίσθη υπό του Επισκόπου Ευθαλίου, όταν δε έφθασεν εις το δέκατον έτος της ηλικίας της εδίδασκε τας ομήλικας αυτής κόρας να απέχωσι μεν από της πλάνης των ειδώλων, να προσέρχωνται δε εις την πίστιν του Χριστού·

ΤΑ ΑΠΟΚΡΥΦΑ ΠΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίον του «Αόρατος πόλεμος» :

«Μέσα εις το βάθος της καρδίας μας ευρίσκονται τόσον λεπτά και τόσον κρύφια πάθη, όπου ουδέ αν είναι πάθη ολότελα ηξεύρομεν. Πως λοιπόν ημπορούμεν να ξεθαρρεύσωμεν ότι από τα πάθη αυτά εκαθαρίσθημεν; Και αν οι οξυδερκέστατοι εκείνοι και προφητικοί οφθαλμοί του Δαβίδ δεν ηδύναντο ταύτα να γνωρίσουν, πως ημείς δυνάμεθα να τα γνωρίσωμεν; Όθεν καθώς εκείνος πάντοτε παρεκάλει τον Θεόν να τον καθαρίση από αυτά: “ Εκ των κρυφίων μου καθάρισόν με” (Ψαλμ. ΙΗ/Ι3), έτσι και ημείς έχομεν χρείαν να δεώμεθα πάντοτε δια τον καθαρισμόν των τοιούτων κρυφίων μας. Διότι ημείς τας ενεργείας μόνον και τους κλάδους των παθών αισθανόμεθα, τας δε δυνάμεις και ρίζας αυτών ουδαμώς γνωρίζομεν χωρίς τον φωτισμόν του Αγίου Πνεύματος». 

Διὰ Σοῦ τῆς ἐπουρανίου βασιλείας ἐπιτυχεῖν ἐλπίζομεν



Θεοτόκε μου, τὸ ὑπερπόθητον ὄνομα· οὐδὲν γὰρ τῆς σῆς βοηθείας ὀχυρώτατον τρόπαιον. Σὺ γὰρ ἀφεῖλες πᾶν δάκρυον ἀπὸ προσώπου τῆς γῆς· σὺ τὴν κτίσιν ἐνέπλησας παντοίας εὐεργεσίας. Τὰ οὐράνια εὔφρανας, τὰ ἐπίγεια ἔσωσας· τὸ πλάσμα κατήλλαξας, ἐξιλάσω τὸν Πλάστην· τοὺς Ἀγγέλους ὑπέκλινας, τοὺς ἀνθρώπους ἀνύψωσας· τὰ ἄνω τοῖς κάτω δι’ ἑαυτῆς ἐμεσίτευσας· μετεσκεύασας ἄριστα τὸ πᾶν πρὸς τὸ βέλτιον. Διὰ σοῦ τῆς ἀναστάσεως ἡμῶν ἀψευδῆ τὰ σύμβολα κατέχομεν· διὰ σοῦ τῆς ἐπουρανίου βασιλείας ἐπιτυχεῖν ἐλπίζομεν.

Ἀγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

π. Θεόδωρος Ζήσης: Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης.

Αφού οι Επίσκοποι μνημονεύουν τόν Πατριάρχη καί επομένως υπόκεινται καί αυτοί στόν κανόνα: “ο κοινωνών ακοινωνήτω, ακοινώνητος έσται”· καί εγώ μνημονεύω τόν Επίσκοπό μου, ο οποίος μνημονεύει τόν Πατριάρχη, ο οποίος κοινωνεί μέ τόν Πάπα· καί εσείς οι λαϊκοί έρχεστε από μένα, ο οποίος μνημονεύω τόν Επίσκοπο καί κοινωνάτε καί μέ αποδέχεστε. Επομένως, μία σειρά –αυτή η σειρά τού παραπτώματος πού αρχίζει από τόν Πατριάρχη, αρχίζει σιγά-σιγά σάν συγκοινωνούν δοχείον, νά φθάνει σάν ευθύνη μέχρις εμάς!                                       
Αλλά ποιός από τόν κόσμο τά ξέρει αυτά; Οι περισσότεροι από τούς λαϊκούς, θά πούν: “Μά, αφού τό κάνει ο Πατριάρχης, αφού τό κάνει ο Πάπας, τί φταίω εγώ;”. Φταίς κι εσύ!  Δέν δικαιολογείται η  άγνοια...   

Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Πατριάρχης. Δέν είναι μόνον υπεύθυνος ο Επίσκοπος ο οποίος σιωπά καί η οποία σιωπή είναι τρίτο είδος αθεϊας. Είμαστε υπεύθυνοι καί εμείς οι Πρεσβύτεροι καί μαζί μέ εμάς, είστε καί σείς οι λαϊκοί, πού έρχεστε μαζί μέ μάς καί δέν μάς λέτε:  “Φεύγουμε εμείς”.
                                                                                                                                                                              

Η ΠΕΠΟΙΚΙΛΜΕΝΗ -- Aλεξ. Παπαδιαμάντη

Εἶχα τάξιμον νὰ ὑπάγω στὴν Κεχριάν, νὰ ψάλω τὸ «Πεποικιλμένη», εἰς τὰ Ἐννιάμερα, τὴν 23 Αὐγούστου. Ἀπὸ δέκα χρόνων δὲν εἶχα ἐπισκεφθῆ τὴν Παναγίαν τὴν Κεχριάν. Δέκα χρόνια εἶχα ν᾿ ἀσπασθῶ τὴν σεβασμίαν παλαιὰν Εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως, ὁποὺ εἶναι ζωγραφισμένοι, ἐπάνω εἰς δύο ὑπερῷα, ἔνθεν καὶ ἔνθεν, ὁ ἱερὸς Κοσμᾶς (αὐτὸς ὁ θεσπέσιος ποιητὴς τῆς Πεποικιλμένης) καὶ ὁ θεῖος Δαμασκηνός, τείνοντες δύο τόμους κάτω πρὸς τὴν σύνθεσιν τῆς Εἰκόνος, ἐφ᾿ ὧν εἶναι γεγραμμένα δύο τροπάρια, τὸ «Γυναῖκά σε θνητήν, ἀλλ᾿ ὑπερφυῶς καὶ Μητέρα Θεοῦ», καὶ τὸ «Ἀξίως ὡς ἔμψυχόν σε οὐρανὸν ὑπεδέξαντο…» Καὶ δὲν εἶχα ἀγναντέψει οὔτε μακρόθεν τὸν περικαλλῆ θόλον τοῦ σεμνοῦ ναΐσκου, ὅπου ἀστράπτει εἰς τὸν ἥλιον ὅλος πεποικιλμένος ἀπὸ τὰ ὡραῖα παλαιὰ πινάκια, τὰ ἐγκολλημένα εἰς τὸ κτίριον ὡς ὄστρακα μαργαριτοφόρα.
Καὶ παρημέλησα τὸ τάξιμόν μου, καὶ δὲν ἀπεφάσιζα νὰ ὑπάγω. Ἐνύκτωσε, κ᾿ ἐκαθόμουν ἔξωθεν τοῦ μαγαζείου τοῦ ἀγαπητοῦ νεαροῦ φίλου μου, τοῦ Κωστῆ τοῦ Τσαμασφύρου, πολλὰ ρεμβάζων, καὶ οὐδὲν σκεπτόμενος. Ὁ Κωστάκης μοῦ ἔφερε ποτήριον ρακίου, νὰ μὲ κεράσῃ, καὶ μοῦ εἶπε:
― Δὲν πῆγες, μπάρμπ᾿ Ἀλέξανδρε, στὴν Παναγιὰ τὴν Κεχριά; Ἐγὼ θὰ πάω.
― Τώρα ποὺ νύκτωσε; Τί λές!
―Ἔχει φεγγαράκι.

Ο όσιος πατήρ ημών Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει:

«Το ορθόδοξο δόγμα, μάλλον δε το παν-δόγμα περί της Εκκλησίας, απερρίφθη και αντικατεστάθη δια του λατινικού αιρετικού παν-δόγματος περί του πρωτείου και του αλαθήτου του πάπα, δηλαδή του ανθρώπου. Εξ αυτής δε της παναιρέσεως εγεννήθησαν και γεννώνται συνεχώς άλλαι αιρέσεις: το Filioque, η αποβολή της Επικλήσεως, τα άζυμα, η εισαγωγή της κτιστής χάριτος, το καθαρτήριον πυρ, το θησαυροφυλάκιον των περισσών έργων...».