Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών -- Ψυχολογική εμβάθυνση στην παραβολή του ασώτου.

Η παραβολή του Ασώτου εκτιμάται ιδιαιτέρως υπό του πληρώματος εν γένει της Εκκλησίας. Η ευσπλαγχνία και η απεριόριστος αγάπη του ουρανίου Πατρός προς τον αμαρτωλόν άνθρωπον, η τονιζομένη μεγαλειωδώς εις την όλην ευαγγελικήν περικοπήν, προκαλεί έντονον αίσθησιν εις τας ψυχάς των πιστών. 
Λόγω δε της τοιαύτης εντυπώσεως, την οποίαν η παραβολή του Aσώτου δημιουργεί, εξισούται αύτη, ως γνωστόν, πολλάκις πλήρως προς το λοιπόν περιεχόμενον της Αγίας Γραφής. Ούτως αναγνωρίζεται ότι η παραβολή αύτη είναι μεστή σωτηριολογικών νοημάτων και ότι εν αυτή εύρηται συμπεπυκνωμένη η όλη χριστιανική διδασκαλία περί της σωτηρίας του ανθρώπου δια της εν Χριστώ Θείας Αποκαλύψεως.

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος - Κυριακή Του Ασώτου


«Ἐπιγνῶμεν ἀδελφοὶ τοῦ Μυστηρίου τῆς μετανοίας τὴν δύναμιν»

Η ΔΕΥΤΕΡΗ Κυριακὴ τοῦ Τριωδίου εἶναι ἀφιερωμένη στὴν μετάνοια, στὴν ἐπιστροφὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ τῆς εὐαγγελικῆς παραβολῆς. Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν τὴν ἡμέρα αὐτὴ νὰ ἀναγιγνώσκεται στοὺς ναοὺς ἡ πασίγνωστη παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, τὴν ὁποία κήρυξε ὁ Χριστός, γιὰ νὰ μᾶς γνωρίσει τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ δύναμη τῆς μετάνοιας. Νὰ μᾶς παρουσιάσει μία ἄλλη «εἰκόνα» καὶ ἀντίληψη τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ αὐτὴ ποὺ εἶχε ὁ πτωτικὸς κόσμος ὥς τότε: τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης, τοῦ οὐράνιου Πατέρα, ὁ Ὁποῖος «φλέγεται» ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιὰ τὸ ἐκλεκτὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, ποὺ μὲ δική του εὐθύνη, ἐγκατέλειψε τὴν «πατρικὴ στέγη» καὶ δραπέτευσε σὲ ἀλλότριες «χῶρες», γιὰ νὰ «γευτεῖ» τοὺς δηλητηριώδεις καρποὺς τῆς ἁμαρτίας.

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns


Ο Θεσσαλονίκης Γρηγόριος: «Η αγία των Αγίων αναφανείσα, η και των δι΄ αρετής κεκαθαρμένων πνευμάτων το σώμα καθαρώτερον έχουσα και θειότερον» (Λόγω β΄ εις τα Εισόδια) ου η αρχή: «Ει εκ του καρπού το δένδρον γινώσκεται».

Τη ΙΣΤ΄ (16ην) Φεβρουαρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΦΛΑΒΙΑΝΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Φλαβιανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου του Μικρού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη υη΄ - υν΄ (408-450). Πρεσβύτερον ων της εν Κωνσταντινουπόλει Αγίας Εκκλησίας, δια δε την ενάρετον αυτού πολιτείαν εχειροτονήθη εν έτει υμστ΄ (446) Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως με την θέλησιν του Θεού και με την ψήφον της Συνόδου, του βασιλέως και της Συγκλήτου· διανύσας δε εις τον θρόνον έτη τρία, κατά παραχώρησιν Θεού, εξώσθη του θρόνου του παρά του Μονοφυσίτου Διοσκόρου και των ομοφρόνων αυτού και επέμφθη εις εξορίαν, όπου υπομείνας πολλάς θλίψεις δια την Ορθόδοξον πίστιν και ασθενήσας, προς Κύριον εξεδήμησεν.

Ούτος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών Φλαβιανός Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως ηξιώθη μαρτυρικού τέλους καθ’ ον χρόνον ηγωνίζετο υπέρ των αληθειών της Αγίας Ορθοδόξου πίστεως και κατά των Μονοφυσιτών, είναι δε λίαν ανεπαρκείς αι παρεχόμεναι ενταύθα πληροφορίαι υπό του Συναξαρίου, διο προσθέτομεν και τα εξής:

Χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν.    
--------------------
Αείμνηστε Καθηγητά Ιωάννη Κορναράκη, τώρα πως πορεύονται οι Αγιορείτες;

Το Περιβόλι της Παναγίας  αποσαθρωμένο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας !!!

Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Ομοτίμου Καθηγητού της Θεολογικής Σχολής Αθηνών.
«Ο Θεός ήλθοσαν έθνη εις την κληρονομίαν σου, εμίαναν τον ναόν τον άγιόν σου, έθεντο Ιερουσαλήμ ως οπωροφυλάκιον» (Ψαλμ. 78, 1)


Η επέλαση της παπικής αιρέσεως, τον Νοέμβριο του 2006, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, μετέβαλε το Άγιο Όρος ή μάλλον την πνευματική του ηγεσία, τους ηγουμένους των είκοσι Ι. Μονών του, σε εγκαταλελειμμένο και έρημο οπωροφυλάκιο Ορθοδοξίας!

Ο λαός του Θεού, το πλήρωμα της Εκκλησίας, ανέμενε την άμεση, δυναμική παρέμβαση του Αγίου Όρους στα διαδραματισθέντα στο Φανάρι, με την επίσκεψη-συλλειτουργία του Πάπα, ως αυτονόητη παρουσία ορθόδοξης αντιδράσεως και μαρτυρίας, όπως ακριβώς συνέβη στο παρελθόν επί Πατριάρχου Αθηναγόρα, με την άρση των αναθεμάτων, όταν σύσσωμο το Άγιο Όρος, η πνευματική του ηγεσία, διέκοψε τη μνημόνευση του ονόματός του!

ΔΙΑ ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Εἶναι θαυμαστό τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό ἔξοχο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί τήν τελειότητα ἀνάμεσα στόν σύμπαντα ὑλικό κόσμο. Ἡ ἀνθρώπινη ἐξοχότητά του βρίσκεται στά μοναδικά πνευματικά του χαρίσματα τῆς ἀθάνατης ψυχῆς του. Τίποτε δέ μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τή συνείδηση, τό λογικό καί τήν ἐλευθερία του. Μονάχα ὁ ἄνθρωπος χαρακτηρίζεται γιά τό ἦθος καί την πνευματική του ζωή. Καί το μέν ἦθος εἶναι ὁ σταθερός τρόπος ἠθικῆς συμπεριφορᾶς. Ἕνας τρόπος πού ἀναφέρεται στό σύνολο τῶν βουλητικῶν καί συναισθηματικῶν ἐκδηλώσεων τῆς προσωπικότητάς του. Εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, ὁ χαρακτήρας τοῦ ἀνθρώπου. Ἄμεση σχέση μέ τό ἀνθρώπινο ἦθος ἔχει ἡ πνευματική, ἡ ἐσωτερική ζωή, σάν ἔκφραση τῆς θρησκευτικῆς εὐσέβειας. Εἰδικότερα στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό, ἡ πνευματικότητα —ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ— ἐκφράστηκε καί βιώθηκε στήν ὀρθόδοξη παράδοση καί ζωή. Εἶναι ἡ ζωή τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου. Ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα εἶναι Ὀρθοδοξία καί ὀρθοπραξία. Εἶναι θεῖος ἔρωτας. Εἶναι γνήσια καί αὐθεντική ζωή «ἐν Χριστῷ» καί «κατά Χριστόν».

π. Θεοδώρητος Μαύρος: Όποία διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας!

Λέγουν χαρακτηριστικώς, ότι ένεργούν έτσι, διότι έπθυμοΰν νά εύρίσκωνται έντός ‘Εκκλησίας, άφού, όπως ισχυρίζονται, μόλις διακόψουν κοινωνίαν μέ τούς αιρετικούς προϊσταμένους των ή τούς κοινωνούντας μέ αύτούς, θά εΰρεθούν αμέσως έκτός Εκκλησίας. Όποία διαστροφή τής όρθοδόξου διδασκαλίας! Ένώ οί Iεροί Κανόνες καί ό σύνολος χορός τών όμολογητών Πατέρων χαρακτηρίζουν, ώς σωτηριώδη άντίδρασιν καί προστασίαν τής ‘Εκκλησίας τήν διακοπήν κοινωνίας μέ τούς αιρετικά κηρύσσοντας, αύτοί ισχυρίζονται τα ακριβώς άντίθετα! Έτσι όχι μόνον συμμαχούν πρός τήν αΐρεσιν καί τήν ένισχύουν διατηρούντες τό ποίμνιόν τους άνύποπτο στό πλευρό τών κακοδόξων, άλλά καί υβρίζουν όλους τούς όμολογητάς πατέρας τού παρελθόντος, χαρακτηρίζοντας αύτούς, ώς έκτός ‘Εκκλησίας άγωνισθέντας, άφού, ώς γνωστόν, έπραξαν τά ακριβώς αντίθετα, από ό,τι πράττουν αύτοί σήμερα.
------------------------------------
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Οἱ λίγες αὐτές γραμμές τοῦ μακαριστοῦ π. Θεοδωρήτου ἀποτυπώνουν ὅλην τήν κακοδαιμονίαν πού ἐπικρατεῖ εἰς τά ἐκκλησιαστικά κατά τά τελευταῖα 100 περίπου χρόνια, μετά τό ἑορτολογικόν σχίσμα τοῦ 1924, ἡ ὁποία ὀφείλεται εἰς τήν ἀντορθόδοξον στάσιν τῶν λεγομένων «συντηρητικῶν», οἱ ὁποῖοι, μή ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι, κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς Οἰκουμενιστάς καί ταυτοχρόνως διώκουν τούς Ὀρθοδόξους, οἱ ὁποῖοι, ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι, ἀποτειχίζονται ἀπό τήν αἵρεσιν.