Hυχήθην τω Θεώ να είχομεν όχι μίαν, αλλά χιλίας Κερατέας

…Δεν θα λησμονήσω ποτέ το αίσθημα της ανακουφίσεως, όπερ ησθάνθην, ότε πέρυσιν επεσκέφθην την περιβόητον Μονήν Κερατέας. Βεβαίως η Μονή αύτη, και δογματικάς τινας πλάνας έχει, και υπερβολάς ασκητικάς ίσως, αλλά και σκάνδαλα οικονομικής υφής συνέβησαν εν αυτή, οφειλόμενα κυρίως εις ολιγάριθμον κλίκα καλογραιών. Αλλά η ωραία ι. Μονή με την απαστράπτουσαν καθαριότητα, με την βαθείαν σιωπήν, με την απόλυτον του βίου τάξιν, με τας σεμνοτάτας μοναζούσας, αι οποίαι νηστεύουσι και αγρυπνούσι και ψάλλουσιν αγγελικώς, εν προνομιούχω φυσικώ περιβάλλοντι, μοι έδωσαν τοιαύτην ψυχικήν ανάψυξιν, μετά βραχυτάτην παραμονήν εις το πάλαι ανθούν ιοστρεφές Άστυ, οίαν δοκιμάζει οδοιπόρος απεράντου ερήμου ότε πλησιάζει όασίν τινα. Και πράγματι. Εκεί μεν ύμνοι και ωδαί πνευματικαί· εδώ δε, άσματα πορνικά και ηλίθια· εκεί περισυλλογή, εργόχειρον και προσευχή· εδώ ασθμαίνουσα ενεργητικότης δια τα υλικά, σπουδή δια τα άσεμνα θεάματα, βλασφημίαι και ύβρεις· εκεί χαρά αληθής και θεία προσδοκία· εδώ βλακώδης γέλως και δεινή αθλιότης· εκεί ειρήνη Θεού και σωφροσύνη· εδώ ταραχή και ακολασία, δια να φήσω τα λοιπά, «α αισχρόν εστι και γράφειν». Ένας κόσμος, όστις στρατεύεται κατά των κατωτέρων απολαύσεων και αγωνίζεται να ανυψωθή πνευματικώς, ασφαλώς είναι άξιος παντός σεβασμού και μιμήσεως. Είναι ένας κόσμος ωραίος, ηθικός και αληθινός. Και ηυχήθην τω Θεώ να είχομεν όχι μίαν, αλλά χιλίας Κερατέας, πέριξ κυρίως της Αττικής, όπου «πλεονάζει η αμαρτία δια να υπερπερισσεύση η χάρις…».
(Αθωνικά άνθη τομ. Α’ σελ. 273)

Δεν υπάρχουν σχόλια: