Πότε επιτέλους θα το παραδεχθούμε; -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Πότε θα το καταλάβουμε πως η χαρά, που αναζητάμε δεν έχει σχέσι με τις ανάγκες του σώματος, του νου ή της ψυχής με την ψυχολογική της έννοια; Έχει σχέσι άμεση και ουσιαστική με τις ανάγκες τού είναι μας για Θεό, για αληθινό Θεό, όπως μας τον φανερώνει η Εκκλησία με την εγγύησι της θείας αποκαλύψεως. Όταν ο πραγματικός εαυτός μας, εκείνος που βρίσκεται κάτω από τα οποιαδήποτε φτιασίδια του κόσμου, με τα ψεύτικα πιστεύω και την ψεύτικη ζωή, αναστηθή από αυτόν τον τάφο του και συνδεθή με τον Θεάνθρωπο Κύριο, τότε θα γεμίση χαρά, τότε θα νιώση ειρήνη, τότε θα καταλάβη ευτυχία. 
                                        
Η μακραίωνη ιστορία των εν Χριστώ λυτρωμένων το μαρτυρεί. Κάνουμε κτήμα μας τη χαρά, όταν κάνουμε δικό μας τον Χριστό, όταν με την υπακοή μας στο άγιο θέλημά Του γινώμαστε οι ίδιοι δικό Του κτήμα. Η Παναγία Μητέρα Του, η πρώτη στη χορεία των αγίων, συνιστά το πρώτο ιστορικό πείραμα που επιτέλεσε η χάρις του Θεού στο ανθρώπινο γένος.  Είνε το πρότυπο και το μοντέλο του χαριτωμένου, του χαρούμενου, του λυτρωμένου ανθρώπου. Είνε η εγγύησι ότι όλοι οι άνθρωποι της γης μπορούμε να γίνουμε χαριτωμένοι και χαρούμενοι, ενωμένοι με τον μοναδικό σωτήρα, τον Ιησού Χριστό.                                                                   Η επίσκεψι και η παρουσία του Κυρίου μέσα μας, όπως συγκεκριμενοποιείται με τα μυστήρια της αγίας Εκκλησίας Του, εξασφαλίζει τη ζωντανή χαρά μας. Αυτή η χαρά δεν αφαιρείται, διότι τίποτε δεν μπορεί να μας την στερήση. Αυτή η χαρά ολοκληρώνει, διότι χορταίνει τον εαυτό μας, χωρίς να εξαρτάται από τίποτε το εξωτερικό ή και το εσωτερικό, από τίποτε το ανθρώπινο.  Ζη ο Κύριος στην καρδιά μας;  Ζη η χαρά στη ζωή μας και ζούμε χαρούμενοι εν Κυρίω κι εμείς.

Δεν υπάρχουν σχόλια: