ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ Η ΕΣΧΑΤΗ ΑΙΡΕΣΗ.Μέρος 1ο.


Αποκαταστάθηκε ως πρώην Πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Ειρηναίος

Στην άρσης της καθαίρεσης του και την αποκατάστασή του στην Αρχιερωσύνη ως Πατριάρχη πρώην Ιεροσολύμων, του κ.Ειρηναίου προχώρησε ομόφωνα η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου Ιεροσολύμμων, που συνήλθε την Πέμπτη υπό την Προεδρία του Πατριάρχου κ.Θεοφίλου.

Η απόφαση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων
Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, Προεδρευομένη ὑπό τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου εἰς τήν ΡΙ´ Συνεδρίαν αὐτῆς τῆς 12ης/25ης Ἰουλίου 2019, ᾖρε ὁμοφώνως τήν καθαίρεσιν τοῦ μοναχοῦ Εἰρηναίου καί ἀποκατέστησε Αὐτόν εἰς τό Ἀρχιερατικόν ἀξίωμα, τό ὁποῖον ἐκέκτητο πρίν καί εἰς τόν βαθμόν τοῦ πρῴην Πατριάρχου Ἱεροσολύμων, ἀποδιδοῦσα εἰς Αὐτόν πλήρη τόν ὀφειλόμενον σεβασμόν εἰς τό ἀξίωμα Αὐτοῦ τοῦτο.
Εἰς τήν ἀπόφασιν ταύτην ἤχθη ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος διά τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται εἰς τό κάτωθι κείμενον αὐτῆς:

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns


Τη ΚΗ΄ (28η) Ιουλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΕΙΡΗΝΗΣ της εκ Καππαδοκίας μεν ορμωμένης, ασκησάσης δε εν τη Μονή του Χρυσοβαλάντου.

Ειρήνη η Οσία Μήτηρ ημών, η Ηγουμένη της Μονής του Χρυσοβαλάντου, ήκμασε μετά τον θάνατον του μισοχρίστου και φιλοχρύσου βασιλέως Θεοφίλου αποθανόντος εν έτει ωμβ΄ (842), ότε η ευσεβεστάτη και θεοφιλεστάτη Θεοδώρα η σύζυγος του Θεοφίλου έμεινε διάδοχος της βασιλείας, αλλ’ όχι και της ασεβείας αυτού. Τότε αύτη εστερέωσε την Ορθοδοξίαν, αναστηλώσασα τας αγίας Εικόνας, και ούτως απέλαβε πάλιν η Εκκλησία μας την ευπρέπειαν των αγίων Εικόνων ως πρότερον. Έως ου δε ήτο ο υιός της Μιχαήλ ανήλικος, εκυβέρνα αυτή η αοίδιμος το βασίλειον· όταν δε έφθασεν ο βασιλεύς εις χρόνους ιβ΄ (12) ηθέλησε να τον υπανδρεύση, όθεν έστειλεν ανθρώπους εις διαφόρους τόπους, να εύρωσι κόρην τινά ωραίαν, ευγενικήν και ενάρετον, ήτις να είναι αξία δια σύζυγον βασιλέως.

Εκοιμήθη σε ηλικία 71 ετών ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος από ανακοπή καρδιάς.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος Πρωτοπαπάς γεννήθηκε το 1948 στην Πλατειά Τήνου. Σπούδασε στη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1973 και Πρεσβύτερος το 1975. Διετέλεσε Διευθυντής του Ρ/ Σ της Εκκλησίας της Ελλάδος (1990- 1996). Συνέγραψε μελέτες θεομητορικού, ιστορικού και λογοτεχνικού περιεχομένου και δημοσίευσε πολλά άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά. Εξελέγη Μητροπολίτης Φθιώτιδος το 1996. 

Δημοσιογραφικό όργανο: Διμηνιαία εφημερίδα «Φθιωτική Εκκλησιαστική Φωνή» (Τηλ. 2231050552 fax: 2231050554). Ρ/ Σ 89, 4. 

Ἡ ἀπιστία.

Ἐμφανίσθηκε στὸν παράδεισο καὶ κατέλαβε τοὺς πρωτόπλαστους, οἱ ὁποῖοι ἀπίστησαν στὸ Θεὸ καὶ πίστευσαν στὸν διάβολο. Ἔκτοτε συνυπάρχει μετὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ ὑφίσταται μέχρι τὴν Β΄ Παρουσία, ἀπειλώντας ἐνίοτε καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Ἡ ἀπιστία κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴν τέχνη, τὴ φιλοσοφία, τὰ ἀντιχριστιανικὰ ἤθη καὶ ἔθιμα, τὴ νομοθεσία, τὴν παιδεία. Εἰδικὰ στὴν ἐποχὴ μας ἐν ὀνόματι τῆς ἀνεξιθρησκείας καὶ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ἐπιχειρεῖται ὁ ἐξοβελισμὸς σέ κάθε τι ποὺ θυμίζει τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία του. Παγκοσμίως καὶ μάλιστα στὴν δῆθεν χριστιανικὴ Δύση ἐπιχειρεῖται ἡ ἐπιστροφὴ στὴν πρὸ Χριστοῦ ἐποχή.

ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΑΠΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ «ΑΓΙΑΣ ΔΩΡΕΑΣ»

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Εν Πειραιεί τη 26η Ιουλίου 2019

Η Εκκλησία της Ρώμης ήταν στην πρώτη μεταχριστιανική χιλιετία μια αξιοσέβαστη Εκκλησία, η οποία ορθοτομούσε την ορθόδοξη πίστη. Ο θρόνος της Ρώμης ανάδειξε μια πλειάδα αγίων Παπών ομολογητών, οι οποίοι κοσμούν το αγιολόγιο της Εκκλησίας του Χριστού. Αφότου, όμως, η Δυτική Εκκλησία υποτάχτηκε στους βαρβάρους και αιρετικούς Φράγκους, προοδευτικά από τον 9ο αιώνα ως το έτος 1009 ή 1012, και αποσχίστηκε (το 1054) από την μία και αδιαίρετη Εκκλησία, απώλεσε την εκκλησιαστικότητά της και αποτέλεσε ιδία θρησκευτική κοινότητα, με δικά της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία επέβαλαν σ’ αυτή οι κακόδοξοι Φράγκοι. Αμέσως μετά την κατάληψή της, της επιβλήθηκαν σοβαρές αιρετικές πλάνες, αλλά και ριζική αλλοίωση της εκκλησιαστικής ζωής, όπως αλλαγή των πατροπαράδοτων εθίμων, και επιβολή των απολίτιστων φραγκικών.