Αναγκαία η επαγρύπνησις των Ορθοδόξων Χριστιανών -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Στο φύλλο της 5/1/97 η «Καθημερινή» δημοσιεύει άρθρον του Μητροπολίτη Ελβετίας κ. Δαμασκηνού με τίτλο «Αναγκαίος ο διαθρησκευτικός διάλογος». Το ερώτημα που γεννιέται αμέσως στον ορθόδοξο αναγνώστη είναι: Ποιο θα μπορούσε να είναι το περιεχόμενο ενός τέτοιου διαλόγου; Αν και το άρθρο εξηγή καθαρά το σκοπό του προτεινόμενου διαλόγου, εν τούτοις δεν απαντά σ’ αυτό το ερώτημα. Ο συγγραφέας ξεκινάει με την προτροπή του Χριστού προς τους μαθητές Του να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σ’ όλα τα έθνη, αλλά το θέμα του δεν είναι η ιεραποστολή, που είναι ένα θεάρεστο έργο. Το θέμα του Σεβασμιωτάτου είναι η «προώθηση πνεύματος αμοιβαίας κατανοήσεως και ειλικρινούς συνεργασίας» μεταξύ Ορθοδοξίας και Ισλάμ. Ο συγγραφέας τονίζει ότι οι δύο θρησκείες «μπορούν να οφείλουν να αναδείξουν τον άνθρωπο της ειρήνης όχι μόνο με την ανακάθαρση της διδασκαλίας τους από τις μισαλλόδοξες προλήψεις του ιστορικού παρελθόντος, αλλά και με την προσαρμογή της αποστολής τους στις απαιτήσεις των καιρών» (δική μου η έμφαση). Προσθέτει ακόμη ότι ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος «υπήρξε πάντοτε θερμός υποστηρικτής της αναγκαιότητος του διαθρησκευτικού διαλόγου της Ορθοδοξίας με το Ισλάμ». Και συμπεραίνει ότι «οι θρησκείες είναι πρόθυμες να συνεργασθούν στον σύγχρονο οικουμενικό διάλογο για την υπεράσπιση της ειρήνης της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Με άλλα λόγια, θα πρέπει να ξεχάσουμε την Ιστορία και να αναπροσαρμόσουμε την Πίστη μας «στις απαιτήσεις των καιρών» σε μία προσπάθεια να δημιουργήσουμε ένα επίγειο παράδεισο.
Για το τίμημα που απαιτεί ένα τέτοιο πείραμα, ο συγγραφέας δεν κάνει λόγο, σαν να ήταν ανύπαρκτο. Και όμως, όπως έχουν τονίσει πολλές εξέχουσες μορφές της Ορθοδοξίας, αν το οικουμενιστικό πείραμα τεθή σ’ εφαρμογή, θα φέρη μία πρωτοφανή θρησκευτική σύγχυση και θα καταστήση την αλήθεια μία έννοια σχετική. Έχουν αποδείξει με πειστικά επιχειρήματα και με σωρεία ιστορικών γεγονότων, ότι ο Οικουμενισμός είναι η μεγαλύτερη αίρεση όλων των αιώνων, γιατί αποσκοπεί στη δημιουργία μιάς πανθρησκείας, διαστρεβλώνει το κυριώτερο μήνυμα της Καινής Διαθήκης, καταπατά τους Ιερούς Κανόνες των Οικουμενικών Συνόδων και περιφρονεί τους Αγίους της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κατά τους οικουμενιστές, αυτά όλα ανήκουν σε άλλες εποχές, γι’ αυτό και αγωνίζονται για την προσαρμογή της αποστολής της Ορθοδοξίας «στις απαιτήσεις των καιρών». Όλοι γνωρίζουμε, ωστόσο, ότι η αποστολή της Ορθοδοξίας ήταν ανέκαθεν η σωτηρία των ψυχών και όχι η δημιουργία επίγειου παραδείσου. Άρα, εκτός από ουτοπιστικό, το μήνυμα των οικουμενιστών είναι και ξένο με αυτό του Χριστού, που είπε ότι η βασιλεία Του δεν είναι εκ του κόσμου τούτου (Ιωάν. 18: 36) και ότι δεν ήλθε να βάλη ειρήνη στη γη αλλά μάχαιρα (Ματθ. 10: 34 – 35). Φυσικά το τελευταίο το είπε γιατί εγνώριζε με πόση λύσσα θα επολεμείτο η διδασκαλία Του από τους εχθρούς της αλήθειας, που δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν. Το «ειρήνη υμίν», που είπε στους μαθητές Του (Λουκ. 24: 37) έχει πολύ σωστά ερμηνευθεί ότι αναφερόταν στην ειρήνη των ψυχών, η οποία κερδίζεται με αγώνες για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη και όχι με ψεύτικους συμβιβασμούς. Το προτεινόμενο πείραμα όχι μόνο δεν θα ειρηνεύσει τις ψυχές, αλλά και θα τις αναστατώση, αφού θα κληθούν να παραβλέψουν την αλήθεια για χάρη της «αμοιβαίας κατανοήσεως και ειλικρινούς συνεργασίας» μεταξύ των λαών. Ωστόσο, η θρησκεία δεν είναι πολιτική. Η ένωση των χριστιανών, που επιδιώκεται σε πρώτο στάδιο, είναι επιθυμητή μόνο αν οι αιρετικοί πάψουν να διαστραβλώνουν την αλήθεια. Για παράδειγμα, το «αλάθητο» του Πάπα, από τη σκοπιά ενός απλού ορθοδόξου, έχει θεσπισθεί και διατηρείται με πνεύμα παρόμοιο μ’ εκείνο, που ωδήγησε τον Εωσφόρο στην Πτώση. Εν τούτοις, αντί της επιστροφής των αιρετικών στην Ορθοδοξία, η επιδιωκόμενη ένωση προϋποθέτει την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Παπισμό, όπως έχουν ξεκαθαρίσει κατά καιρούς οι πάπες. Γι’ αυτό ο ορθόδοξος λαός θλίβεται όταν βλέπει, ακούει, ή διαβάζει ότι υψηλά ιστάμενοι ιεράρχες της Ορθοδοξίας ακολουθούν την παναίρεση του Οικουμενισμού και καταπατούν τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι θεσπίστηκαν με βάση το λόγο του Χριστού, η εντολή του Οποίου είναι να μην αλλάξουμε ούτε ένα ιώτα ή μία οξεία (Ματθ. 5: 18 – 19). Εκτός από την θλίψη που προκάλεσαν οι συμπροσευχές και οι συλλειτουργίες με τους ετεροδόξους, οι οποίες γίνονται από το 1964, παρά τη ρητή απαγόρευση των Ιερών Κανόνων, μεγάλη θλίψη και αβεβαιότητα για το μέλλον προκάλεσαν και ωρισμένα πρόσφατα γεγονότα, όπως η αλλαγή αυτού τούτου του Συμβόλου της Πίστεώς μας σε μία τέτοια συλλειτουργία που έγινε στη Γερμανία. Συγκεκριμένα, ανάμεσα στις άλλες προσαρμογές που έκαναν, αφαίρεσαν και τα εξής: «Το εκ του Πατρός εκπορευόμενον». Προφανώς, το έκαναν για να μειώσουν τη «θρησκευτική μισαλλοδοξία» μεταξύ ορθοδόξων και παπικών, οι οποίοι έχουν προσθέσει το «και εκ του Υιού». Αλλά, με ποιο ανάστημα, κύριοι οικουμενιστές, τολμάτε να αλλάξετε αυτά που μας παρέδωσαν ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι θεοφόροι Πατέρες; Σε ποιο σημείο του κατήφορου που έχετε πάρει σκοπεύετε να σταματήσετε; Τι έχετε ν’ απαντήσετε στον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη που λέγει: «Έκβαλε και τους ιερούς τούτους κανόνας από την εκκλησίαν, και παρευθύς επεισέρχεται η αταξία»; Αν είναι αλήθεια ότι το 1968 το Βατικανό κατήργησε 30 αγίους (Άγ. Γεώργιο, Άγ. Νικόλαο, Αγ. Βαρβάρα κ. ά), όπως αναφέρει ο κ. Π. Ράπτης σε πρόσφατη επιστολή του προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη («Ορθόδοξος Τύπος» 10/1/97), τότε για τι είδους «αμοιβαίας κατανοήσεως και ειλικρινούς συνεργασίας» μιλάτε και τι είδους θεολογικόν διάλογον κάνετε με τον Πάπα; Στις συλλειτουργίες που κάνετε με τους ετεροδόξους, έχετε τις εικόνες των αγίων αυτών ή μήπως τις κατεβάσατε για να ικανοποιήσετε τον παπικό εωσφορισμό; Γιατί, αντί να επιδιώκετε μια ψεύτικη ένωση με την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Παπισμό, δεν απευθύνετε ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους αιρετικούς χριστιανούς να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία; Δεν γνωρίζετε ότι με τη χρήση διπλωματίας δίνετε λαβές σε ωρισμένα έντυπα ευρείας κυκλοφορίας να γράφουν ότι οι Έλληνες επίσκοποι είναι τόσο πολιτικοί όσο και κληρικοί; («The Economist” 17/8/96, σελ. 44). Ως πότε θα τιμωρείτε με αφορισμό (ή άλλα βαρειά επιτίμια) τους αντιαιρετικούς επικριτές σας, όπως π.χ. τον θεολόγο κ. Ν. Σωτηρόπουλο; Δεν γνωρίζετε ότι έτσι μειώνετε το κύρος της Εκκλησίας και σκανδαλίζετε τις ψυχές αυτών που γνωρίζουν τα γεγονότα; Ή μήπως το ενδιαφέρον σας για τις ψυχές είναι τόσο όσο και για τους Ιερούς Κανόνες; Με το μαστίγιο προσπαθείτε να επιβάλλετε τις αιρέσεις σας; Αυτή είναι η αγάπη για χατήρι της οποίας παζαρεύετε την Ορθοδοξία; Αναρωτηθήκατε ποτέ μήπως αυτή η συμπεριφορά σας μοιάζει μ’ εκείνη των ψευδαποστόλων για τους οποίους μίλησαν ο Χριστός και οι Απόστολοι (Ματθ. 7: 15 – 20, Κορ. Β΄ 11: 12 – 15 και Πέτρ. Β΄ 2: 1 – 3); Πως συμπεραίνετε, Σεβ. κ. Δαμασκηνέ, ότι «οι θρησκείες μας είναι πρόθυμες να συνεργασθούν στον σύγχρονο οικουμενικό διάλογο»; Έχει γίνει κάποια αξιόπιστη έρευνα; Δεν νομίζετε ότι είναι αυθαιρεσία να γράφετε ότι οι αιρετικές θέσεις σας εκφράζουν ολόκληρη την Ορθοδοξία; Κατά κανόνα, αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι, όταν το αναμενόμενο όφελος από την ενέργειά μας αυτή είναι ίσο ή μεγαλύτερο από το αναμενόμενο κόστος. Το υποτιθέμενο όφελος από ένα οικουμενιστικό πείραμα είναι η προώθηση της ειρήνης και της συνεργασίας μεταξύ των λαών, ενώ το φανερό κόστος για τους ορθοδόξους (κυρίως των μελλοντικών γενεών) είναι η θρησκευτική σύγχυση και η απώλεια ταυτότητος. Ο καθένας από μας καλείται ν’ αποφασίση. Προφανώς, είναι αναγκαία η ενημέρωση, η επαγρύπνηση και η προσευχή.

Ορθόδοξος Τύπος αρ. φύλ. 1224