Ὁ θεόπνευστος προφήτης, μέγας ποιητής τῶν αἰώνων,
ἔξοχος βασιλιάς καί μοναδικός μουσικομελουργός Δαβίδ, στόν ψαλμό 74, 5 – 6, γράφει:
«Εἶπα τοῖς παρανομοῦσι, μή παρανομεῖτε, καί τοῖς ἁμαρτάνουσι, μή ὑψοῦτε κέρας. Μη
ἐπαίρετε εἰς ὕψος τό κέρας ὑμῶν καί μή λαλεῖτε κατά τοῦ Θεοῦ ἀδικίαν». Ὁ Παναγιώτης
Τρεμπέλας σημειώνει: «Ἀντί ἀπό τήν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ νά παρακινοῦνται εἰς μετάνοιαν
οἱ ἀπό συστήματος παρανομοῦντες καί ἁμαρτάνοντες, ἀποθρασύνονται καί σκληρύνονται
περισσότερο. Γιαυτό καί τούς λέγει, “μή ὑψοῦτε κέρας. Μή ἐπαίρετε εἰς ὕψος τό κέρας
ὑμῶν”. Μή λέτε λόγους ἄδικους, βλάσφημους καί ἀσεβεῖς κατά τοῦ Θεοῦ». Ὁ δέ νέος
ἑρμηνευτής, πρωτοπρεσβύτερος π. Στυλιανός Ἀνανιάδης, στό πεντάτομο ἔργο του, σημειώνει:
«Τό “κέρας” εἶναι σύμβολο τῆς δυνάμεως καί ἐκφράζει ἐδῶ τήν ἐγωϊστική δύναμη τοῦ
ἁμαρτωλοῦ, τήν ἀλαζονεία κατά τοῦ Θεοῦ. Διότι οἱ ἁμαρτάνοντες καυχῶνται καί ὑπερηφανεύονται
γιά τίς ἁμαρτίες τους, ὡσάν νά πρόκειται γιά μεγάλα κατορθώματα, ὅμως εἶναι δεῖγμα
ἐσχάτης ἀνοησίας» (Ἅγ. Νικόδημος).
Καί ὅπως τά ζῶα, πού φέρουν κέρατα ὑπερηφανεύονται κατά τῶν ἄλλων ζώων, κατά παρόμοιο τρόπο καί οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἀσσύριοι, ὕψωναν το ἀνάστημά τους κατά τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι κάνουν, δηλαδή, καί οἱ ἄθεοι κάθε ἐποχῆς. Εἶναι σάν τούς νταῆδες, τούς παλληκαράδες. «Ὑψώνουν κέρας» κατά τοῦ Θεοῦ. Καί δέ φτάνει ἡ ἀσέβειά τους, το ᾽χουνε καί καμάρι πώς εἶναι ἄθεοι! Ὁ Πασκάλ ἐρωτᾶ: «Γιατί ἀκολουθεῖ κανείς τήν πλειοψηφία; Μήπως οἱ πολλοί ἔχουν περισσότερο δικαιο; Ὄχι, ἀλλά ἔχουν περισσότερη δύναμη». Στόν κόσμο κυβερνᾶ ἡ χωρίς Θεό δύναμη. Κυβερνᾶ ὁ Νιτσεϊσμός, δηλαδή, ὁ ὑπερανθρωπισμός. Κυβερνᾶ ὁ ὑλισμός, ὁ καπιταλισμός, ὁ Μαρξισμός, ὁ κομμουνισμός –κι ἄς ἔπεσε τοῦτος μέσα σέ μιά νύχτα στό ἀπέραντο στρατόπεδο τῆς Ρωσίας καί τῶν ἀνατολικῶν χωρῶν... Ἡ δύναμη τοῦ κόσμου τούτου εἶναι τίς πιό πολλές φορές, δύναμη τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρ. Ε΄ 8). Εἶναι δύναμη ἑωσφορική. ὕπουλη, πονηρή, ἀποκρυφιστική. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, οἱ φορεῖς τοῦ κακοῦ, «πονηροί ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι» (Β΄Τιμ. Γ΄ 13). Μέ ὅλη τή σατανική «ἀγερωχία», κραυγάζουν τό ἀπαίσιο σύνθημά τους: «ἔστω δέ ἡμῶν ἡ ἰσχύς νόμος τῆς δικαιοσύνης, τό γάρ ἀσθενές ἄχρηστον ἐλέγχεται» (Σοφ. Σολ. Β΄ 11). Μέ τοῦτο τό νόμο τῆς «ἰσχύος» ματοκύλισαν τόν κόσμο μέ ἑκατομμύρια θύματα, οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, στυγεροί μονοκράτορες καί δικτάτορες, σφαγεῖς ἐθνῶν και λαῶν. Μέχρι τήν ἐποχή μας με τούς κόκκινους καί μαύρους καί κίτρινους ἡγέτες «σοσιαλιστικῶν» καί «ὑπαρκτῶν» (sic) —(ἀνύπαρκτων)— «δημοκρατικῶν» (ὁλοκληρωτικῶν) καθεστώτων. Ὀνόματα γνωστά: Χίτλερ, Μουσολίνι, Λένιν, Στάλιν, Κροῦτσεφ, Μάο Τσε Τούγκ.... καί ἄλλοι ἐκφραστές τῆς ἀνθρώπινης βίας καί... παντοδυναμίας. Πόσο δίκιο εἶχε ὁ Νικολάϊ Μπερντιάεφ ὅταν ἔγραφε: «Λατρεύουμε τήν ἀλήθεια τῆς δύναμης καί ὄχι τήν δύναμη τῆς ἀλήθειας». Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος ἔλεγε: «Ἡ δύναμή μας δέν εἶναι δύναμη, παρά μόνο καί ἐφόσον στηρίζεται στόν Θεό». Δύναμη πού δέ στηρίζεται στον παντοδύναμο Κύριο, εἶναι ἀδυναμία. Μόνο ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, σάν τόν Παῦλο, νιώθουν καί διακηρύττουν: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. Δ΄ 13). Ὁ ποιητής Γ. Βερίτης —ὁ ἀσθενής στό σῶμα, ἀλλά γενναῖος στην ψυχή—ἔγραφε: «Μαζί Σου θά ᾽μια παντοδύναμος καί νικητής ὅλου τοῦ κόσμου». Μή ζηλέψεις ποτέ τά εἴδωλα τῆς δύναμης τοῦ κόσμου. Εἶναι ἀπατηλά καί ψεύτικα. Μονάχα ὁ Χριστός μέ τή Χάρι Του μεταγγίζει ἀληθινές καί μυστικές δυνάμεις. Μονάχα ὁ Κύριος μεταποιεῖ τούς ἀδύνατους σέ «κύριους». Καί «Κύριος» σημαίνει: κυρίαρχος, ἐξουσιαστής. Γιαυτό καί ὁ Θεός, σ’ ὅλη τήν Ἁγία Γραφή, ἀποκαλεῖται Κύριος. Για παράδειγμα, στόν πρῶτο στίχο τοῦ 8ου ψαλμοῦ διαβάζουμε: «Κύριε, ὁ κύριος ἡμῶν»... Δηλαδή, Κύριε, ἐσύ πού εἶσαι ὁ κύριος καί δεσπότης καί ἐξουσιαστής τοῦ σύμπαντος κόσμου... Δέν εἶναι μόνο χαριτωμένος, ἀλλά καί δυνατός ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Τούτη τή σκέψη διατυπώνει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅταν λέγει: «Οὐ γάρ ἐστιν, οὐκ ἔστιν οὐδέν δυνατώτερον τοῦ μετά σπουδῆς πολλῆς τόν φόβον τοῦ Θεοῦ ἔχοντος ἐρριζωμένον, ἀλλά κἄν πῦρ, κἄν σίδηρος, κἄν θηρία, κἄν ὁτιοῦν ἕτερον ἀπειλῆται, πάντων ὑπερορᾶ μετά πολλῆς εὐκολίας» (Ἀπό τό λόγο του στήν μεγαλομάρτυρα Δροσίδα). Πράγματι, ποιοί μποροῦν να συγκριθοῦν μέ τ’ ἀπειράριθμα πλήθη τῶν μεγαλομαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ; Ποιοί ἥρωες τῶν πολεμικῶν μαχῶν μποροῦν νά παραβληθοῦν μέ τούς πολύαθλους ἡρωομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ὁ γίγαντας Γολιάθ φαντάζει τρανός καί δυνατός καί ἀκατανίκητος, ἀλλ’ ὁ νεαρός Δαβίδ μέ τη σφεντόνα του καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τόν ἐξουδετερώνει καί τον συντρίβει μέ τήν πρώτη βολή. Ὁ Ἰσραήλ καταβάλλει λαούς και στρατούς καί βασιλιάδες, μέ την ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου. Τό διακηρύσσει ὁ Δαβίδ μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του: «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ, ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα. Αὐτοί συνεποδίσθησαν και ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν και ἀνωρθώθημεν» (Ψαλμ. 19, 8 – 9). Θερμή ἄς εἶναι κι ἡ δική μας προσευχή: «Παντοδύναμε Κύριε, “ὕψωσον κέρας” Χριστιανῶν ὀρθοδόξων».
Καί ὅπως τά ζῶα, πού φέρουν κέρατα ὑπερηφανεύονται κατά τῶν ἄλλων ζώων, κατά παρόμοιο τρόπο καί οἱ ἐχθροί τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἀσσύριοι, ὕψωναν το ἀνάστημά τους κατά τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι κάνουν, δηλαδή, καί οἱ ἄθεοι κάθε ἐποχῆς. Εἶναι σάν τούς νταῆδες, τούς παλληκαράδες. «Ὑψώνουν κέρας» κατά τοῦ Θεοῦ. Καί δέ φτάνει ἡ ἀσέβειά τους, το ᾽χουνε καί καμάρι πώς εἶναι ἄθεοι! Ὁ Πασκάλ ἐρωτᾶ: «Γιατί ἀκολουθεῖ κανείς τήν πλειοψηφία; Μήπως οἱ πολλοί ἔχουν περισσότερο δικαιο; Ὄχι, ἀλλά ἔχουν περισσότερη δύναμη». Στόν κόσμο κυβερνᾶ ἡ χωρίς Θεό δύναμη. Κυβερνᾶ ὁ Νιτσεϊσμός, δηλαδή, ὁ ὑπερανθρωπισμός. Κυβερνᾶ ὁ ὑλισμός, ὁ καπιταλισμός, ὁ Μαρξισμός, ὁ κομμουνισμός –κι ἄς ἔπεσε τοῦτος μέσα σέ μιά νύχτα στό ἀπέραντο στρατόπεδο τῆς Ρωσίας καί τῶν ἀνατολικῶν χωρῶν... Ἡ δύναμη τοῦ κόσμου τούτου εἶναι τίς πιό πολλές φορές, δύναμη τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος, «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρ. Ε΄ 8). Εἶναι δύναμη ἑωσφορική. ὕπουλη, πονηρή, ἀποκρυφιστική. Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο, οἱ φορεῖς τοῦ κακοῦ, «πονηροί ἄνθρωποι καί γόητες προκόψουσιν ἐπί τό χεῖρον, πλανῶντες καί πλανώμενοι» (Β΄Τιμ. Γ΄ 13). Μέ ὅλη τή σατανική «ἀγερωχία», κραυγάζουν τό ἀπαίσιο σύνθημά τους: «ἔστω δέ ἡμῶν ἡ ἰσχύς νόμος τῆς δικαιοσύνης, τό γάρ ἀσθενές ἄχρηστον ἐλέγχεται» (Σοφ. Σολ. Β΄ 11). Μέ τοῦτο τό νόμο τῆς «ἰσχύος» ματοκύλισαν τόν κόσμο μέ ἑκατομμύρια θύματα, οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες, στυγεροί μονοκράτορες καί δικτάτορες, σφαγεῖς ἐθνῶν και λαῶν. Μέχρι τήν ἐποχή μας με τούς κόκκινους καί μαύρους καί κίτρινους ἡγέτες «σοσιαλιστικῶν» καί «ὑπαρκτῶν» (sic) —(ἀνύπαρκτων)— «δημοκρατικῶν» (ὁλοκληρωτικῶν) καθεστώτων. Ὀνόματα γνωστά: Χίτλερ, Μουσολίνι, Λένιν, Στάλιν, Κροῦτσεφ, Μάο Τσε Τούγκ.... καί ἄλλοι ἐκφραστές τῆς ἀνθρώπινης βίας καί... παντοδυναμίας. Πόσο δίκιο εἶχε ὁ Νικολάϊ Μπερντιάεφ ὅταν ἔγραφε: «Λατρεύουμε τήν ἀλήθεια τῆς δύναμης καί ὄχι τήν δύναμη τῆς ἀλήθειας». Ὁ ἱερός Αὐγουστῖνος ἔλεγε: «Ἡ δύναμή μας δέν εἶναι δύναμη, παρά μόνο καί ἐφόσον στηρίζεται στόν Θεό». Δύναμη πού δέ στηρίζεται στον παντοδύναμο Κύριο, εἶναι ἀδυναμία. Μόνο ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, σάν τόν Παῦλο, νιώθουν καί διακηρύττουν: «Πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ» (Φιλιπ. Δ΄ 13). Ὁ ποιητής Γ. Βερίτης —ὁ ἀσθενής στό σῶμα, ἀλλά γενναῖος στην ψυχή—ἔγραφε: «Μαζί Σου θά ᾽μια παντοδύναμος καί νικητής ὅλου τοῦ κόσμου». Μή ζηλέψεις ποτέ τά εἴδωλα τῆς δύναμης τοῦ κόσμου. Εἶναι ἀπατηλά καί ψεύτικα. Μονάχα ὁ Χριστός μέ τή Χάρι Του μεταγγίζει ἀληθινές καί μυστικές δυνάμεις. Μονάχα ὁ Κύριος μεταποιεῖ τούς ἀδύνατους σέ «κύριους». Καί «Κύριος» σημαίνει: κυρίαρχος, ἐξουσιαστής. Γιαυτό καί ὁ Θεός, σ’ ὅλη τήν Ἁγία Γραφή, ἀποκαλεῖται Κύριος. Για παράδειγμα, στόν πρῶτο στίχο τοῦ 8ου ψαλμοῦ διαβάζουμε: «Κύριε, ὁ κύριος ἡμῶν»... Δηλαδή, Κύριε, ἐσύ πού εἶσαι ὁ κύριος καί δεσπότης καί ἐξουσιαστής τοῦ σύμπαντος κόσμου... Δέν εἶναι μόνο χαριτωμένος, ἀλλά καί δυνατός ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ. Τούτη τή σκέψη διατυπώνει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅταν λέγει: «Οὐ γάρ ἐστιν, οὐκ ἔστιν οὐδέν δυνατώτερον τοῦ μετά σπουδῆς πολλῆς τόν φόβον τοῦ Θεοῦ ἔχοντος ἐρριζωμένον, ἀλλά κἄν πῦρ, κἄν σίδηρος, κἄν θηρία, κἄν ὁτιοῦν ἕτερον ἀπειλῆται, πάντων ὑπερορᾶ μετά πολλῆς εὐκολίας» (Ἀπό τό λόγο του στήν μεγαλομάρτυρα Δροσίδα). Πράγματι, ποιοί μποροῦν να συγκριθοῦν μέ τ’ ἀπειράριθμα πλήθη τῶν μεγαλομαρτύρων τοῦ Χριστιανισμοῦ; Ποιοί ἥρωες τῶν πολεμικῶν μαχῶν μποροῦν νά παραβληθοῦν μέ τούς πολύαθλους ἡρωομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Ὁ γίγαντας Γολιάθ φαντάζει τρανός καί δυνατός καί ἀκατανίκητος, ἀλλ’ ὁ νεαρός Δαβίδ μέ τη σφεντόνα του καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τόν ἐξουδετερώνει καί τον συντρίβει μέ τήν πρώτη βολή. Ὁ Ἰσραήλ καταβάλλει λαούς και στρατούς καί βασιλιάδες, μέ την ἐνίσχυση τοῦ Κυρίου. Τό διακηρύσσει ὁ Δαβίδ μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του: «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καί οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ, ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα. Αὐτοί συνεποδίσθησαν και ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν και ἀνωρθώθημεν» (Ψαλμ. 19, 8 – 9). Θερμή ἄς εἶναι κι ἡ δική μας προσευχή: «Παντοδύναμε Κύριε, “ὕψωσον κέρας” Χριστιανῶν ὀρθοδόξων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου