Ἂς ἔχει δόξα ὁ Θεός, ἀδελφοί µου, διότι ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἀνήκουµε
στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων. Τῶν προσωπικοτήτων ἐκείνων ποὺ ἀγωνίσθηκαν γιὰ τὸ καθ'
ὁµοίωσιν, περνώντας ἀπὸ τὴν κάθαρση στὰ ἐπίπεδα τοῦ φωτισµοῦ καὶ τῆς θεώσεως. Οἱ
Ἅγιοι εἶναι ὄχι ἁπλῶς πολλοί, ἀλλὰ ἑκατοµµύρια καὶ πλῆθος ἀµέτρητον τοὺς ὁποίους
τιµᾶ ὁ Θεός, ἀφοῦ ἐµεῖς γνωρίζουµε ὀλιγότερους σὲ σχέση µὲ τοὺς ἀγνώστους ποὺ ἐνώπιον
τοῦ ἐπουρανίου θυσιαστηρίου δοξολογοῦν καὶ πρεσβεύουν ὑπὲρ ἡµῶν. Καὶ ἐπειδὴ ὑπάρχει
αὐτὸ τὸ “νέφος τῶν µαρτύρων καὶ τῶν ἁγίων” γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία
ἔχει ὁρίσει τὴν συγκεκριµένη Κυριακὴ τῶν Ἁγίων Πάντων νὰ ἑορτάζουµε ὅλες αὐτὲς
τὶς ψυχὲς ποὺ ἀγωνίστηκαν καὶ εὐαρέστησαν τὸν Κύριο, εὑρισκόµενοι τώρα “εἰς τὰς
µονὰς τοῦ Παραδείσου”. Θὰ χρειάζονταν τοῦ κόσµου τὰ βιβλία, γιὰ νὰ καταγραφεῖ ὁ
βίος καὶ ἡ πολιτεία τῶν “φίλων τοῦ Θεοῦ”. Ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα συναξάρια κατανοεῖ
κανεὶς τὸν πλοῦτο τῆς ἁγιότητος καὶ τὸν θησαυρὸ τῆς χάριτος, ποὺ µπορεῖ κανεὶς
νὰ ἀποκοµίσει µελετώντας, ἀλλὰ κυρίως µιµούµενος “τὰ µυρίπνοα αὐτὰ ἄνθη τοῦ Παραδείσου”.
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσµα ποὺ θὰ ἀκούσουµε στὴ λατρευτική µας σύναξη, µὲ µία φράση περιγράφει αὐτὴ τὴν πραγµατικότητα τόσο τοῦ ἀγῶνος, ὅσο καὶ τοῦ ἀποτελέσµατος τῶν µεγάλων µας προστατῶν. “Οι ἅγιοι πάντες, τονίζει, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν” (Ἑβρ. ια´ 33). Φυσικὰ ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὶς µορφὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὰ ὅσα ἀναφέρονται ἰσχύουν ἀπολύτως καὶ γιὰ τὸν χῶρο τῆς Καινῆς. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία µας ποὺ µέσῳ τῶν αἰώνων καρποφορεῖ διὰ πάντων τῶν Ἁγίων τοὺς παραδείσιους καρποὺς τῆς ἁγιότητος. Ἡ ὅλη Ἀποστολικὴ περικοπὴ γίνεται ἄκρως συγκινητικὴ µὲ τὴν ζωντανή της περιγραφή. Ἄλλωστε ἐὰν ἀφαιρεθοῦν οἱ διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου, οἱ ἅγιοι παρελαύνουν ἔµπροσθέν µας ὡς νικητὲς καὶ τροπαιοῦχοι. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ἰδίως ποὺ τοὺς ἑνώνει εἶναι ὅτι διὰ τῆς χάριτος λατρεύουν τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόσο στὴν Π. Διαθήκη ὡς ἄσαρκον Λόγον, ὅσο καὶ στὴν Καινὴ τὸν σαρκωθέντα Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν “κατηγωνίσαντο βασιλείας”. Ποιὲς ὅµως εἶναι αὐτὲς οἱ βασιλεῖες; Εἶναι ἐκεῖνα τὰ ἔθνη καὶ τὰ ποικίλα πολιτικοθρησκευτικὸ-κοινωνικὰ συστήµατα ποὺ δὲν θέλησαν καὶ ἐπιµένουν νὰ ἀρνοῦνται νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἐπιπλέον δὲ οἱ εἰδωλολατρικὲς – σατανικὲς δυνάµεις ποὺ στὸ πρόσωπο τῶν πιστῶν, ἐπιχειροῦσαν νὰ χτυπήσουν Αὐτὸν τὸν Κύριο ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστόν. Μία µατιὰ ἐὰν ρίξει κανεὶς στὴν Ἱστορία, ἐπιβεβαιώνεται τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. ∆ιαφαίνεται καθαρὰ ὅτι πάντοτε ἕως καὶ σήµερα , ὁ διάβολος µέσῳ τῶν ὀργάνων του κτυποῦσε καὶ θὰ συνεχίζει ἕως τέλους νὰ κτυπᾶ καὶ νὰ λυσσᾶ ἐναντίον τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ. Ἐναντίον τῆς Ἁγίας µας Ὀρθοδοξίας. Βεβαίως κατὰ καιροὺς ὁ ἐχθρὸς ἀλλάζει τακτικὴ . Ἀπὸ τὴ φάση τῆς βίας καὶ τοῦ θανάτου περνᾶ σὲ ἐκείνη τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων, γιὰ νὰ φθάσει τώρα µὲ τὸν διάτρητο µανδύα τοῦ οἰκουµενισµοῦ νὰ βεβηλώσει τὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Πάντως, ὅπως καὶ νὰ σχεδιάζει, νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ ἐφαρµόζει ἡ “βασιλεία τοῦ κόσµου τούτου”, πάντοτε µπροστά της θὰ βρίσκει τοὺς γενναίους καὶ ἀτρόµητους προασπιστὲς καὶ ὁµολογητὲς τῆς πίστεώς µας, δηλ. τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας µας. Ναί, ἐκεῖ ποὺ διηνεκῶς δίνεται ἡ µεγάλη µάχη καὶ κερδίζονται οἱ λαµπρότερες νίκες· ἐκεῖ ποὺ στήνονται τὰ ὑψηλὰ τρόπαια, δὲν εἶναι γιὰ θέµατα ἐπίγεια καὶ γιὰ ἐδαφικὲς ἢ ἰµπεριαλιστικὲς διεκδικήσεις. Οἱ µεγάλες µάχες ποὺ συνέχουν καὶ προάγουν τὴν ἀνθρωπότητα συντελοῦνται στὸ πνευµατικὸ πεδίο. Ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος συµπλέκεται µετὰ τῶν δαιµονικῶν παρατάξεων καὶ διὰ τῆς χάριτος ἐξέρχεται νικητής. Καὶ οἱ ἅγιοι ἀντιµετωπίζουν κυρίως τὴν ἐξουσία τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους, τοῦ λυσσαλέου ἀλλὰ τελικῶς νικηθέντος διαβόλου, ἀφοῦ ὁ ἀρχηγός µας καὶ Κύριός µας “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ” (Ἀποκ. στ´ 2). Φυσικὰ ὁ ἀγώνας αὐτῶν τῶν ἁγίων καὶ τῶν ὅπου γῆς πιστῶν εἶναι ἰσόβιος καὶ ἀκατάπαυστος. Περνοῦν τὴ ζωή τοὺς ὄχι µὲ τὴν ἐπηγγελµένη καλοπέραση τῆς “Νέας Ἐποχῆς” καὶ τὴν ἐµετικὴ χλιαρότητα τῶν οἰκουµενιστικῶν ξεπεσµένων διδασκαλιῶν (Ἀποκ. γ' 16), ἀλλὰ “ὑστερούµενοι, θλιβόµενοι, κακουχούµενοι”, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία µας εἶναι ἀσκητικὴ – ἡσυχαστικὴ – ὁµολογιακὴ – µαρτυρική! Καὶ ναὶ µὲν µπορεῖ νὰ σηµειωθοῦν καὶ οἱ ἐκ συναρπαγῆς πτώσεις, ὅµως ἡ ἄµεση µετάνοια καλύπτει τὸ κενὸ καὶ ἐπαναφέρει στὴν τροχιὰ τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς ἀληθείας. Ἄψευστος µάρτυρας περὶ τούτου ὁ προφητάναξ Δαυίδ, ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος, τόσοι ἄλλοι ἄνδρες ποὺ µᾶς διδάσκουν καὶ ἀπὸ τὰ λάθη τους. Λόγῳ τῆς Μεγάλης Συνόδου τοῦ 2016, γιὰ ὅσους ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαµµένα, παράδειγµα µετανοίας καὶ ἐν ἐπιγνώσει ὁµολογίας ἂς εἶναι ὁ Ἅγιος Γεννάδιος. Ὁ πρῶτος πατριάρχης µετὰ τὴν πτώση τῆς Κων/πόλεως, ὁ ὁποῖος καίτοι ὑπέγραψε εἰς τὴν Φερράραν-Φλωρεντίαν, τελικῶς µετενόησε καὶ κατέστη ὁ ἡγέτης τοῦ ἀνθενωτικοῦ – οὐ µὴν ἀλλὰ καὶ Ἐθνικοῦ ἀγῶνος, κηρύττοντας ὅτι στὴ Σύνοδο ἐκείνη “Ὅλα ἦσαν σαφὴς προδοσία τῆς ἀληθείας καὶ καταφρόνησις Θεοῦ καὶ “παίγνια ἐν οὐ παικτοῖς””. Καὶ ἂς τὰ προσέξουν καλῶς τὰ διδάγµατα αὐτὰ ὅσοι ὁρκίσθηκαν νὰ φυλάττουν τὴν “παρακαταθήκην” καὶ ὅσοι ἑτοιµάζονται νὰ “διαβοῦν τὸν ρουβίκωνα”. Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν ἀφοῦ “κατηγωνίσαντο βασιλείας” ταυτοχρόνως “εἰργάσαντο δικαιοσύνην” καὶ τέλος “ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν”. Δὲν ὑπάρχει ἀρετὴ ποὺ νὰ µὴ ἔγινε πραγµατικότης στὴ ζωή τους. Ἀνέδειξαν τὴν Εὐαγγελικὴ ἀρετή, δείχνοντας ταυτοχρόνως καὶ τὸ πῶς αὐτὴ κατορθώνεται ἀλλὰ καὶ ποιὰ ἀξία ἔχει. Στὸ πρόσωπό τους ὁ κόσµος εἶδε ὅτι ἡ Χριστιανικὴ πίστη δὲν εἶναι µία θεωρία, οὔτε ἕνα φιλοσοφικὸ ἢ κοινωνικὸ σύστηµα, ἀλλὰ τρόπος ζωῆς. Βίωµα µετανοίας ἐξαγιαστικόν. Ταυτοχρόνως δὲ οἱ Ἅγιοι ἀποτελοῦν τὴν ἀπόδειξη ὅτι δὲν ὑφίστανται “πολλές” καὶ “σώζουσες Ἐκκλησίες”, ἀλλὰ πλάνες καὶ αἱρέσεις, ἀφοῦ ἐκήρυξαν καὶ µαρτύρησαν γιὰ τὴν αὐθεντικότητα καὶ τὴν µοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας µας. Ἔτσι λοιπόν, οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καὶ ὄχι οἱ διεστραµµένοι, κατανοοῦν πόσο ἀναγκαῖο εἶναι γιὰ τὸν κόσµο νὰ ὑπάρχει ἡ Ὀρθοδοξία ἀµόλυντη, ὥστε νὰ παράγει τὸν καρπὸ τῆς ἁγιότητος. Νὰ καταρτίζει Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν τὰ ἔθνη καὶ καθοδηγοῦν τοὺς λαοὺς στὸν ὑψηλὸ προορισµὸ τοῦ ἁγιασµοῦ καὶ τῆς σωτηρίας. Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς Ἁγίους ἂς παρακαλέσουµε νὰ µᾶς εὐλογοῦν, ὥστε ἀµετακινήτως στὰ τοῦ δόγµατος καὶ µὲ ἐνθουσιασµὸ νὰ πορευόµαστε στὸν δρόµο ποὺ οἱ ἴδιοι πρὶν ἀπὸ ἐµᾶς ἐβάδισαν. Ἀµήν.
Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσµα ποὺ θὰ ἀκούσουµε στὴ λατρευτική µας σύναξη, µὲ µία φράση περιγράφει αὐτὴ τὴν πραγµατικότητα τόσο τοῦ ἀγῶνος, ὅσο καὶ τοῦ ἀποτελέσµατος τῶν µεγάλων µας προστατῶν. “Οι ἅγιοι πάντες, τονίζει, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν” (Ἑβρ. ια´ 33). Φυσικὰ ἐδῶ γίνεται λόγος γιὰ τὶς µορφὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὰ ὅσα ἀναφέρονται ἰσχύουν ἀπολύτως καὶ γιὰ τὸν χῶρο τῆς Καινῆς. Γιὰ τὴν Ἐκκλησία µας ποὺ µέσῳ τῶν αἰώνων καρποφορεῖ διὰ πάντων τῶν Ἁγίων τοὺς παραδείσιους καρποὺς τῆς ἁγιότητος. Ἡ ὅλη Ἀποστολικὴ περικοπὴ γίνεται ἄκρως συγκινητικὴ µὲ τὴν ζωντανή της περιγραφή. Ἄλλωστε ἐὰν ἀφαιρεθοῦν οἱ διαστάσεις τοῦ χώρου καὶ τοῦ χρόνου, οἱ ἅγιοι παρελαύνουν ἔµπροσθέν µας ὡς νικητὲς καὶ τροπαιοῦχοι. Ἀλλὰ ἐκεῖνο ἰδίως ποὺ τοὺς ἑνώνει εἶναι ὅτι διὰ τῆς χάριτος λατρεύουν τὸν ἴδιο τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόσο στὴν Π. Διαθήκη ὡς ἄσαρκον Λόγον, ὅσο καὶ στὴν Καινὴ τὸν σαρκωθέντα Υἱὸν καὶ Λόγον τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν “κατηγωνίσαντο βασιλείας”. Ποιὲς ὅµως εἶναι αὐτὲς οἱ βασιλεῖες; Εἶναι ἐκεῖνα τὰ ἔθνη καὶ τὰ ποικίλα πολιτικοθρησκευτικὸ-κοινωνικὰ συστήµατα ποὺ δὲν θέλησαν καὶ ἐπιµένουν νὰ ἀρνοῦνται νὰ γνωρίσουν καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Τριαδικὸ Θεό. Ἐπιπλέον δὲ οἱ εἰδωλολατρικὲς – σατανικὲς δυνάµεις ποὺ στὸ πρόσωπο τῶν πιστῶν, ἐπιχειροῦσαν νὰ χτυπήσουν Αὐτὸν τὸν Κύριο ἡµῶν Ἰησοῦ Χριστόν. Μία µατιὰ ἐὰν ρίξει κανεὶς στὴν Ἱστορία, ἐπιβεβαιώνεται τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. ∆ιαφαίνεται καθαρὰ ὅτι πάντοτε ἕως καὶ σήµερα , ὁ διάβολος µέσῳ τῶν ὀργάνων του κτυποῦσε καὶ θὰ συνεχίζει ἕως τέλους νὰ κτυπᾶ καὶ νὰ λυσσᾶ ἐναντίον τοῦ Σώµατος τοῦ Χριστοῦ. Ἐναντίον τῆς Ἁγίας µας Ὀρθοδοξίας. Βεβαίως κατὰ καιροὺς ὁ ἐχθρὸς ἀλλάζει τακτικὴ . Ἀπὸ τὴ φάση τῆς βίας καὶ τοῦ θανάτου περνᾶ σὲ ἐκείνη τῆς πλάνης καὶ τῶν αἱρέσεων, γιὰ νὰ φθάσει τώρα µὲ τὸν διάτρητο µανδύα τοῦ οἰκουµενισµοῦ νὰ βεβηλώσει τὰ ἅγια τῶν ἁγίων. Πάντως, ὅπως καὶ νὰ σχεδιάζει, νὰ ἐνεργεῖ καὶ νὰ ἐφαρµόζει ἡ “βασιλεία τοῦ κόσµου τούτου”, πάντοτε µπροστά της θὰ βρίσκει τοὺς γενναίους καὶ ἀτρόµητους προασπιστὲς καὶ ὁµολογητὲς τῆς πίστεώς µας, δηλ. τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας µας. Ναί, ἐκεῖ ποὺ διηνεκῶς δίνεται ἡ µεγάλη µάχη καὶ κερδίζονται οἱ λαµπρότερες νίκες· ἐκεῖ ποὺ στήνονται τὰ ὑψηλὰ τρόπαια, δὲν εἶναι γιὰ θέµατα ἐπίγεια καὶ γιὰ ἐδαφικὲς ἢ ἰµπεριαλιστικὲς διεκδικήσεις. Οἱ µεγάλες µάχες ποὺ συνέχουν καὶ προάγουν τὴν ἀνθρωπότητα συντελοῦνται στὸ πνευµατικὸ πεδίο. Ἐκεῖ ποὺ ὁ ἄνθρωπος συµπλέκεται µετὰ τῶν δαιµονικῶν παρατάξεων καὶ διὰ τῆς χάριτος ἐξέρχεται νικητής. Καὶ οἱ ἅγιοι ἀντιµετωπίζουν κυρίως τὴν ἐξουσία τοῦ ἄρχοντος τοῦ σκότους, τοῦ λυσσαλέου ἀλλὰ τελικῶς νικηθέντος διαβόλου, ἀφοῦ ὁ ἀρχηγός µας καὶ Κύριός µας “ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ” (Ἀποκ. στ´ 2). Φυσικὰ ὁ ἀγώνας αὐτῶν τῶν ἁγίων καὶ τῶν ὅπου γῆς πιστῶν εἶναι ἰσόβιος καὶ ἀκατάπαυστος. Περνοῦν τὴ ζωή τοὺς ὄχι µὲ τὴν ἐπηγγελµένη καλοπέραση τῆς “Νέας Ἐποχῆς” καὶ τὴν ἐµετικὴ χλιαρότητα τῶν οἰκουµενιστικῶν ξεπεσµένων διδασκαλιῶν (Ἀποκ. γ' 16), ἀλλὰ “ὑστερούµενοι, θλιβόµενοι, κακουχούµενοι”, ἀφοῦ ἡ Ὀρθοδοξία µας εἶναι ἀσκητικὴ – ἡσυχαστικὴ – ὁµολογιακὴ – µαρτυρική! Καὶ ναὶ µὲν µπορεῖ νὰ σηµειωθοῦν καὶ οἱ ἐκ συναρπαγῆς πτώσεις, ὅµως ἡ ἄµεση µετάνοια καλύπτει τὸ κενὸ καὶ ἐπαναφέρει στὴν τροχιὰ τοῦ ἀγῶνος καὶ τῆς ἀληθείας. Ἄψευστος µάρτυρας περὶ τούτου ὁ προφητάναξ Δαυίδ, ὁ Πέτρος, ὁ Παῦλος, τόσοι ἄλλοι ἄνδρες ποὺ µᾶς διδάσκουν καὶ ἀπὸ τὰ λάθη τους. Λόγῳ τῆς Μεγάλης Συνόδου τοῦ 2016, γιὰ ὅσους ὑπερέβησαν τὰ ἐσκαµµένα, παράδειγµα µετανοίας καὶ ἐν ἐπιγνώσει ὁµολογίας ἂς εἶναι ὁ Ἅγιος Γεννάδιος. Ὁ πρῶτος πατριάρχης µετὰ τὴν πτώση τῆς Κων/πόλεως, ὁ ὁποῖος καίτοι ὑπέγραψε εἰς τὴν Φερράραν-Φλωρεντίαν, τελικῶς µετενόησε καὶ κατέστη ὁ ἡγέτης τοῦ ἀνθενωτικοῦ – οὐ µὴν ἀλλὰ καὶ Ἐθνικοῦ ἀγῶνος, κηρύττοντας ὅτι στὴ Σύνοδο ἐκείνη “Ὅλα ἦσαν σαφὴς προδοσία τῆς ἀληθείας καὶ καταφρόνησις Θεοῦ καὶ “παίγνια ἐν οὐ παικτοῖς””. Καὶ ἂς τὰ προσέξουν καλῶς τὰ διδάγµατα αὐτὰ ὅσοι ὁρκίσθηκαν νὰ φυλάττουν τὴν “παρακαταθήκην” καὶ ὅσοι ἑτοιµάζονται νὰ “διαβοῦν τὸν ρουβίκωνα”. Οἱ Ἅγιοι λοιπὸν ἀφοῦ “κατηγωνίσαντο βασιλείας” ταυτοχρόνως “εἰργάσαντο δικαιοσύνην” καὶ τέλος “ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν”. Δὲν ὑπάρχει ἀρετὴ ποὺ νὰ µὴ ἔγινε πραγµατικότης στὴ ζωή τους. Ἀνέδειξαν τὴν Εὐαγγελικὴ ἀρετή, δείχνοντας ταυτοχρόνως καὶ τὸ πῶς αὐτὴ κατορθώνεται ἀλλὰ καὶ ποιὰ ἀξία ἔχει. Στὸ πρόσωπό τους ὁ κόσµος εἶδε ὅτι ἡ Χριστιανικὴ πίστη δὲν εἶναι µία θεωρία, οὔτε ἕνα φιλοσοφικὸ ἢ κοινωνικὸ σύστηµα, ἀλλὰ τρόπος ζωῆς. Βίωµα µετανοίας ἐξαγιαστικόν. Ταυτοχρόνως δὲ οἱ Ἅγιοι ἀποτελοῦν τὴν ἀπόδειξη ὅτι δὲν ὑφίστανται “πολλές” καὶ “σώζουσες Ἐκκλησίες”, ἀλλὰ πλάνες καὶ αἱρέσεις, ἀφοῦ ἐκήρυξαν καὶ µαρτύρησαν γιὰ τὴν αὐθεντικότητα καὶ τὴν µοναδικότητα τῆς Ἐκκλησίας µας. Ἔτσι λοιπόν, οἱ καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι καὶ ὄχι οἱ διεστραµµένοι, κατανοοῦν πόσο ἀναγκαῖο εἶναι γιὰ τὸν κόσµο νὰ ὑπάρχει ἡ Ὀρθοδοξία ἀµόλυντη, ὥστε νὰ παράγει τὸν καρπὸ τῆς ἁγιότητος. Νὰ καταρτίζει Ἁγίους, οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν τὰ ἔθνη καὶ καθοδηγοῦν τοὺς λαοὺς στὸν ὑψηλὸ προορισµὸ τοῦ ἁγιασµοῦ καὶ τῆς σωτηρίας. Αὐτοὺς λοιπὸν τοὺς Ἁγίους ἂς παρακαλέσουµε νὰ µᾶς εὐλογοῦν, ὥστε ἀµετακινήτως στὰ τοῦ δόγµατος καὶ µὲ ἐνθουσιασµὸ νὰ πορευόµαστε στὸν δρόµο ποὺ οἱ ἴδιοι πρὶν ἀπὸ ἐµᾶς ἐβάδισαν. Ἀµήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου