ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ -- του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών

Η τελευταία ιερατική συνδιάσκεψη εκπροσώπων ιερών Μητροπόλεων, στο Προκόπι της Ευβοίας, με θέμα· Η Νέα Εποχή, που ωργάνωσε η Εκκλησία και όσα ελέχθησαν δια των σχετικών εισηγήσεων και μάλιστα τα δημοσιευθέντα στον τύπο πορίσματα, δίνουν την εντύπωση, ότι η Εκκλησία είναι μια μάχιμη, κατά των αιρέσεων Ορθόδοξη Εκκλησία! Εξάλλου την εντύπωση αυτή ενισχύει το γεγονός ότι η Εκκλησία έχει συγκροτημένη Συνοδική Επιτροπή επί των δογματικών θεμάτων και των αιρέσεων, προεδρευομένη δηλαδή από τον οριζόμενο εκάστοτε, για την επιτροπή αυτή συνοδικό αρχιερέα. Έτσι στο πλήρωμα της Εκκλησίας φαίνεται, ότι η Εκκλησία ελέγχει, με ωργανωμένες ενέργειες, την κατάσταση στο χώρο τής εμφανίσεως και δραστηριότητος των αιρέσεων, των αποκλίσεων από την παράδοσή της και τη διδασκαλία της. Όμως, ποια είναι η αλήθεια ή η πραγματικότητα στη σχέση της διοικούσης Εκκλησίας με τα ποικίλα φαινόμενα αιρέσεων και ετεροδιδασκαλιών;

Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΙΛΟΧΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΠΛΕΞΊΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΕΖΗΣΕ - ΜΕ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ ~ Ι.Μ.ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 1 Οκτωβρίου 2018

Τη Α΄ (1η) του μηνός Οκτωβρίου μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΑΝΑΝΙΟΥ.              

Ανανίας ο του Χριστού Απόστολος έζη κατά τους χρόνους κατά τους οποίους και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ευρίσκετο σωματικώς επί της γης, διέμενε δε εις την Δαμασκόν. Ήτο δε τότε ηγεμών εις τα μέρη της Ανατολής άνθρωπος τις τύραννος και σκληρός, ονόματι Λουκιανός, όστις έτρεφε μεγάλην μανίαν κατά των Χριστιανών, προσπαθών να φαίνεται δια παντός τρόπου υπήκοος και ευπειθής εις τα προστάγματα των βασιλέων τα παράνομα και ασεβή.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης γράφει στὴν «Κλίμακά» του (ΙΕ´ Λόγος περὶ ἁγνείας) τὰ ἑξῆς:

«Ὅσον ἄφθαρτος καὶ ἀσώματος εἶναι ὁ Κύριος, τόσον εὐφραίνεται μὲ τὴν ἁγνότητα καὶ ἀφθαρσία τοῦ σώματός μας. Ἀντιθέτως, καθὼς ἰσχυρίζονται μερικοὶ οἱ δαίμονες, μὲ κανένα ἄλλο δὲν χαίρονται τόσον, ὅσον μὲ τὴν δυσωδία τῆς πορνείας, καὶ μὲ κανένα ἄλλο πάθος, ὅσον μὲ τὸν μολυσμὸ τοῦ σώματος».

Τη ΚΗ΄ (30η) Σεπτεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΡΙΨΙΜΙΑΣ, ΓΑΪΑΝΗΣ και των συν αυταίς ΠΑΡΘΕΝΟΜΑΡΤΥΡΩΝ, τον αριθμόν τριάκοντα δύο.

Ριψιμία, Γαϊανή και αι συν αυταίς αθλήσασαι Άγιαι Παρθένοι και μονάζουσαι Γυναίκες ήσαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού, εν έτει 292. Προεστώσα δε τούτων και Καθηγουμένη ήτο η Γαϊανή. Όταν δε έμελλεν ο Διοκλητιανός να συζευχθή, μαθών ότι η Ριψιμία ήτο ωραιοτάτη και περικαλλεστάτη, πέμψας ανθρώπους έκαμεν εις αυτήν λόγους περί γάμων. Η δε Αγία, αγαπώσα θερμώς την παρθενίαν, φεύγει κρυφίως μαζί με την Καθηγουμένην Γαϊανήν και με άλλας παρθένους, τον αριθμόν εβδομήκοντα, αίτινες φθάσασαι εις την πόλιν της Αρμενίας Αραράτ, εκεί εκρύπτοντο μέσα εις τινας ληνούς. Ο Διοκλητιανός λοιπόν, μη δυνάμενος να ησυχάση από τον έρωτα της Ριψιμίας, και μαθών περί αυτής ότι έφυγε, γράφει εις τον βασιλέα της Αρμενίας Τιριδάτην, ζητών από αυτόν να στείλη την Ριψιδίαν ή, αν θέλη, να την λάβη αυτός εις γυναίκα του.

Ὁμιλεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Εἶναι τόση καί τέτοια ἡ μεγαλωσύνη καί ἡ προσφορά τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί σ’ ὅλο τόν οἰκουμενικό Χριστιανισμό, πού λίγο ἀπέχουν ἀπό τούς θεόπνευστους ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ. Σπάνια βρίσκει κανείς τόση ἁγιότητα καί τόση σοφία σέ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, στά δύο χιλιάδες χρόνια, ὅσο στούς τρεῖς Ἱεράρχες. Ἀπ’ ὅλο τοῦτο τόν πνευματικό πλοῦτο τῶν τριῶν «μελιρρύτων ποταμῶν τῆς σοφίας», προτιμῶ στό σημερινό κείμενο, ν’ ἀκούσομε τό χρυσό στόμα τοῦ Ἰωάννη, νά μᾶς μιλάει γιά τήν προσευχή, στήν ὁποία ἀφιέρωσε πολλές ὁμιλίες (Βλπ. Λόγοι Α΄ καί Β΄ «περί προσευχῆς», ΕΠΕ, τόμ 21). Ἄς πάρουμε λοιπόν μερικά ψήγματα ἀπ’ τό Χρυσοστομικό χρυσάφι, ὥστε νά μάθουμε καλύτερα τήν ἀξία καί τή δύναμη τῆς προσευχῆς. «Ὥσπερ γάρ τῷ σώματι φῶς ἥλιος, οὕτω τῇ ψυχῇ ἡ προσευχή». Ὅπως εἶναι τό φῶς τοῦ ἥλιου γιά τό σῶμα, εἶναι καί γιά τήν ψυχή ἡ προσευχή.

ΠΑΠΑ ΧΡΗΣΤΟ ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΣΑΣ...


Παναγία η Φανερωμένη

Στη Σαλαμίνα, απέναντι από τη μεγαρική ακτή « Μεγάλο Πεύκο», βρίσκεται η μονή της Φανερωμένης, που ιδρύθηκε στα ερείπια παλαιού μοναστηριού τον 17ο αι. από τον όσιο Λαυρέντιο. 
Όταν ο όσιος ήταν ακόμη κοσμικός με το όνομα Λάμπρος Κανέλλος, είδε μια νύχτα τη Θεοτόκο και την άκουσε να του λέει: 
- Στο νησί της Σαλαμίνας, στο βόρειο μέρος, βρίσκεται ένας ερειπωμένος ναός μου. Πήγαινε λοιπόν να τον ανοικοδομήσεις.
 
Ο Λάμπρος δεν πίστεψε στο όραμα. Για αυτό η Παναγία εμφανίζεται αυστηρή για δεύτερη και τρίτη φορά, και τον προστάζει να υπακούσει. Έτσι ο Λάμπρος ξεκίνησε για την παραλία, σκοπεύοντας να περάσει με κάποιο πλοιάριο στο νησί. Συνάντησε όμως θαλασσοταραχή και δεν βρήκε κανένα πλεούμενο.
 

Η Πηγάδα του Μελιγαλά στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ

Οι κομμουνιστές και οι γελωτοποιοί τους διασκεδάζουν με την ανάμνηση μιας μαζικής σφαγής που διέπραξαν οι συμμορίτες το 1944
Πρόσφατα, έγινε το Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Εκεί, ανάμεσα στις πολλές εκδηλώσεις, παρουσιάστηκε και μια παρλάτα από έναν διασκεδαστή, ονόματι Ζαραλίκος, ο οποίος έκανε χαιρέκακο χιουμοράκι με τα θύματα των συμμοριτών τον Σεπτέμβριο του 1944. Τότε, οι κομμουνιστές μακέλεψαν, κατέσφαξαν και έριξαν στην περιβόητη Πηγάδα του Μελιγαλά τα βασανισμένα κορμιά 1.000 Ελλήνων - ανάμεσά τους γυναίκες, υπερήλικες και ανήλικα παιδάκια. Η μεθοδολογία της σφαγής παραπέμπει σε αμερικανικό θρίλερ (της συνομοταξίας splatter movie), όπου το κακό θριαμβεύει και τα αθώα θύματα υποφέρουν από αποκτηνωμένους σαδιστές, οι οποίοι, πριν δολοφονήσουν, υποβάλλουν τα «θηράματά» τους σε αδιανόητης σκληρότητας βασανιστήρια.

Η ΝΟΣΤΑΛΓΟΣ -- Αλέξ. Παπαδιαμάντης

Ἡ σελήνη ἐπρόβαλλε, μόλις ἀρχίσασα νὰ φθίνῃ τρίτην νύκτα μετὰ τὸ ὁλογέμισμά της, εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ βουνοῦ, κ᾽ ἐκείνη, ἀσπροφορεμένη, μετὰ τόσους στεναγμοὺς καὶ τόσα περιπαθῆ ᾄσματα, ἔκραξε:
― Νὰ ἔμβαινα σὲ μιὰ βαρκούλα, τώρα-δά… ἔτσι μοῦ φαίνεται… νὰ φτάναμε πέρα!
Κ᾽ ἐδείκνυε μὲ τὴν χεῖρά της πέραν τοῦ λιμένος.
Ὁ Μαθιὸς δὲν παρετήρησεν ἴσως ὅτι αὐτὴ εἶχε τρέψει τὸν λόγον εἰς τὸν πληθυντικόν, εἰς τὸ τέλος τῆς εὐχῆς της. Ἀλλ᾽ αὐθορμήτως, χωρὶς νὰ τὸ σκεφθῇ, ἀπήντησε:
― Μπορῶ νὰ ρίξω ἐκείνη τὴ βάρκα στὸ γιαλό… Τί λές, δοκιμάζουμε;
Καὶ αὐτὸς ἐπίσης ἔθεσε τὸν πληθυντικὸν εἰς τὸ τέλος τοῦ λόγου. Χωρὶς δὲ νὰ συλλογισθῇ, οὕτως, ὡς νὰ ἤθελε νὰ δοκιμάσῃ ἂν εἶχε δυνατοὺς τοὺς μυῶνας, ἤρχισε νὰ ὠθῇ τὴν βαρκούλαν.
Ὁ νέος ἵστατο πλησίον τοῦ αἰγιαλοῦ, ὅπου ἀλλεπάλληλα μετ᾽ ἐλαφροῦ φλοίσβου προσπίπτοντα τὰ κύματα κατεπίνοντο ὑπὸ τῆς ἄμμου, χωρὶς ν᾽ ἀποκάμνωσι ταῦτα ἀπὸ τὸ αἰώνιον μονότονον παιγνίδιον, χωρὶς νὰ χορταίνῃ ἐκείνη ἀπὸ τὸ ἀέναον ἁλμυρὸν πότισμα.