ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΡΧΙΜΑΣΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ, ΣΥΝΑΔΟΥΝ;;; -- του Νικολάου Πανταζή, θεολόγου

Ο πρώην επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος “ήλεγξε τον Βασιλέα Παύλο διότι ενέκρινε διάταγμα περί της Μασονίας ως δήθεν “Φιλαθρωπικού Ιδρύματος…”

Ναι. Αυτά τα έκανε ΤΟΤΕ…. τω καιρώ εκείνω…
ΤΟΤΕ έπαυσε την Μνημόνευση του ΑΡΧΙΜΑΣΟΝΟΥ Αθηναγόρα για τρία μόνο “χρονάκια”… (δηλαδή σφαλιαρίτσα με του σπουργίτι το φτερό) αλλά ΔΥΣΤΥΧΩΣ ύστερα από τρία χρόνια ΣΥΝΕΧΙΣΕ την Μνημόνευση του ΑΡΧΙΜΑΣΟΝΟΥ και ενώθηκε διά βίου με την ΜΑΣΟΝΙΑ διά της εφ΄ όρου ζωής Μνημονεύσεως ΜΑΣΟΝΩΝ!

Συνεχίζω την κοινωνία μου με αιρετικούς οικουμενιστές επισκόπους σημαίνει:
“αποδέχομαι και υποτάσσομαι στην αίρεσή τους. Γίνομαι υπόλογος, συνυπεύθυνος και συγκατάκριτος μαζί τους και αποβιώνω μαζί τους, κηδευόμενος από αυτούς, τους οποίους αναθεμάτισα και κατεδίκασα ως χωρισμένους από Θεού και ΕΚΤΟΣ Εκκλησίας του Χριστού…”

Αδέλφια μου, ας ΜΗΝ είμαστε ΠΡΟΣΩΠΟΛΑΤΡΕΣ. Ή είναι η Μνημόνευση “αποδοχή πίστεως (Ορθοδόξου ή αιρετικής) και υποταγή” στον κάθε αιρεσιάρχη, ή δεν είναι! Ή ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος έχει λάθος, ή ο π. Αυγουστίνος!

Οικουμενισμός= τό μυστήριο της ανομίας (9ον) μέρος


ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 30 Αυγούστου 2018
Τη Λ΄ (30η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη των Αγίων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ,  ΙΩΑΝΝΟΥ και ΠΑΥΛΟΥ του νέου.                             

Αλέξανδρος ο μακάριος πατήρ ημών, επειδή εξήσκει πάσαν αρετήν, εχρημάτισε πρωτοπρεσβύτερος του Αγίου Μητροφάνους Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, κατά τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τκε΄ (325), αντικατέστησε δε εις την εν Νικαία συγκροτηθείσαν αγίαν και Οικουμενικήν πρώτην Σύνοδον τον Άγιον Μητροφάνην, μη δυνηθέντα ένεκεν ασθενείας και γήρατος να παρευρεθή εις αυτήν. Εν ταύτη λοιπόν τη Συνόδω ο θείος Αλέξανδρος πολύ ηγωνίσθη υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως, ελέγχων ο τρισμακάριος την του Αρείου κακοδοξίαν.

Τη ΚΘ΄ (29η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών ΑΡΚΑΔΙΟΥ Επισκόπου Αρσινόης Κύπρου του θαυματουργού.

Αρκάδιος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, Επίσκοπος Αρσινόης, ο θαυματουργός, εγεννήθη εις την κώμην Αρσινόην την παρά την Παφίαν της Μελάνδρας της μεγαλονήσου Κύπρου. Ήτο δε υιός γονέων ευσεβών και ευπόρων, Μιχαήλ και Άννης καλουμένων, οίτινες και απέστειλαν αυτόν προς ανωτέραν μόρφωσιν και μαθημάτων παιδείαν εις την Κωνσταντινούπολιν. Περατώσας τας σπουδάς του εις την βασιλίδα των πόλεων επανήλθεν εις την ιδιαιτέραν αυτού πατρίδα, την Αρσινόην.

ΟΙ ΟΜΑΔΙΚΟΙ ΕΞΙΣΛΑΜΙΣΜΟΙ ΣΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΛΒΑΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ

Οι ομαδικοί εξισλαμισμοί στην Ήπειρο και Αλβανία.
Μετατροπή εκκλησιών σε τζαμιά. Περίτμησι Ηπειρωτών.
Τουρκοχριστιανοί και μισότουρκοι «Γραικομάνοι.»
Σπύρος Στούπης
Ο εξισλαμισμός στην Ήπειρο άρχισε επί σουλτάνου Μουράτ Β’, εξηπλώθη δε επικινδύνως μετά την ήττα του Σκεντέρμπεη, οπότε οι μεγάλοι κτηματίες ηναγκάσθησαν να εξισλαμισθούν για να διατηρήσουν τα τιμάριά τους, αξιωθέντες τού τίτλου «μπέηδες» κατά κληρονομιά. «Τούτους κάτω από ψυχολογικό εξαναγκασμό εμιμήθησαν και οι πτωχοί κολλήγοι».
Τη σκληρότερη τυραννία όμως υπέστη η Ήπειρος, κατά τον Ν. Πατσέλη, μετά τον θάνατο τού Σκεντέρμπεη, «διότι εφ’ όσον χρόνον εμάχετο ούτος προς το Οθωμανικόν Κράτος, η Ήπειρος συνεμμάχει μαζύ του. Διά τούτο μετά τον θάνατόν του, οι Οθωμανοί την μετεχειρίσθησαν απανθρώπως, αναγκάσαντες τον πληθυσμών εις εξισλαμισμόν. Ο ισλαμισμός των Χριστιανών, ιδίως εις την καλουμένην σήμερον Β. Ήπειρον, έκαμε τας μεγαλυτέρας προόδους, όταν ο Γ. Καστριώτης, ηρνήθη την πίστι του εις τον Σουλτάνο και την μουσουλμανικήν θρησκείαν».

Τη ΚΘ΄ (29η) του μηνός Αυγούστου, μνήμη της Οσίας ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Θεσσαλονίκη, της εξ Αιγίνης καταγομένης.

Θεοδώρα η θαυμασία και αοίδιμος και των του Θεού δωρεών επώνυμος ήτο από την Αίγιναν. Ο πατήρ της ήτο κληρικός της Μεγάλης Εκκλησίας, ονόματι Αντώνιος, καλόγνωμος και ενάρετος, όστις έγινε και Μοναχός ύστερον. Η δε μήτηρ της εκαλείτω Χρυσάνθη, ομοίως και αυτή καλής προαιρέσεως. Έζησε δε εις την παρούσαν ζωήν η Χρυσάνθη ολίγον καιρόν, αφού εγέννησεν εν θυγάτριον· και την ημέραν όπου εκοιμήθη δια παντός έγινεν ο σύζυγός της (πρινν μάλιστα να την ενταφιάση) Μοναχός· ότι από καιρού το επόθει, και δεν ελυπήθη διότι απέθανεν η γυνή του και τον ελύτρωσε των του κόσμου γηϊνων φροντίδων.

Toυ Μητρ. Ηλείας κ. Γερμανού : Τι συμβαίνει; τα τελευταία 30 χρόνια έχουν αγιοποιηθή τόσα πρόσωπα, όσα δεν αγιοποιήθηκαν αιώνες!


 Δια τούτο διερωτάται κανείς· Τι συμβαίνει; Είναι μεγάλη η αγιότητα σήμερα  και τόσοι πολλοί στην εποχή μας ευηρέστησαν τω Θεώ, ώστε Εκείνος τους εθαυμάστωσε και αποδεδειγμένως δημοσίως τους ενεφάνισε ή εμείς έχομε χάσει τα αγιοπνευματικά κριτήρια αναγνωρίσεως ενός αγίου;                                                        
Μήπως στην σημερινή απιστία και την αδιαφορία των ανθρώπων, ούτοι ζητούν «σημεία», ως ζητούσαν οι Ιουδαίοι και οι Έλληνες των χρόνων του Ιησού (Ίδε σχετικά περιστατικά: Ματθαίου ιβ΄ 38 – 45 , ιστ΄ 1 – 4, κζ΄ 42 – 44, Λουκά δ΄ 23 – 30, ια΄ 29, Ιωάννου στ΄ 30 – 41, Α΄ Κορινθίους 22 – 26), και η Εκκλησία, αντιθέτως απ΄ ό,τι έπραξεν ο Κύριος, προσπαθή να ικανοποιήση το αίτημα με την αγιοποίησι νέων προσώπων;                                                                                                                 

Μήπως η Εκκλησία μας επηρεασμένη από την μόδα του συγχρονισμού ή της νέας εποχής, αναζητεί να προβάλη στους χριστιανούς μας νέα άγια πρότυπα, εγκαταλείποντας τα υπάρχοντα σπουδαία και μεγάλα τοιαύτα;                                                                                                                                                

Μήπως είναι τούτο κάτι «που πουλάει» κατά την σημερινήν ορολογίαν, και κάποια μέλη της δεν θέλουν να στερηθούν των ωφελημάτων του;                                       
Πάντως ό,τι και αν συμβαίνη, έχω την αίσθησιν ότι ευρισκόμεθα εις λάθος δρόμο.

ΛΟΓΟΣ Β΄ Εις την αποτομήν της Τιμίας Κεφαλής του Προδρόμου.

«Και ευθέως αποστείλας ο βασιλεύς σπευκουλάτωρα, επέταξεν ενεχθήναι την καφαλήν αυτού» (Μάρκου στ:27).                                                                                                                                                                            
Θαύμα φαίνεται και παράδοξον άκουσμα, πως ο Ηρώδης απετόλμησεν ή να είπω καλλίτερα ετυφλώθη, ώστε να αποκεφαλίση τοιούτον καρπόν στείρας, τον οποίον δια να δείξη ο Θεός πόσης τιμής είναι άξιος προμηνύει δι’ Αγγέλου αυτόν τον καρπόν, ότι εγεννήθη, δια να θρέψη πολλάς ψυχάς. Εφάνη εις τον κόσμον, δια να αρπάση πολλούς από την απάτην του κόσμου. Αυτόν θερίζει παράκαιρα ο Ηρώδης και παρανομώτατα, όπου δεν ήγγιξε τινός, όχι με το έργον, αλλ’ ουδέ με την σκιάν. Αυτόν όπου ήτο εις τους αμαρτωλούς συγχώρησις, εις τους μετανοούντας διδασκαλία, εις τους δικαίους τελείωσις, και απλώς ειπείν εις πάντας διδασκαλείον αγιωσύνης και τελειότητος. Τον τοιούτον, λέγω, πως ετόλμησε να αποκεφαλίση ο Ηρώδης; Θαύμα το έχουσιν οι πολλοί, αλλ’ εγώ δεν το νομίζω πράγμα παράδοξον, διδαχθείς από τον φωστήρα των Νυσσαέων, όστις γράφει ότι όλη η ζωή του ανθρώπου είναι ένας καιρός αρμόδιος δια να αγαπά τον Θεόν, και να απομακρύνηται και να χωρίζηται παντάπασιν από τον διάβολον· εκείνος δε όστις παύση εις ολίγον διάστημα της ζωής από του να αγαπά τον Θεόν, έξω γίνεται φωτός, και της αγάπης Αυτού κεχώρισται· εκείνος όστις χωρισθή του Θεού εξ ανάγκης γίνεται έξω και του φωτός· όθεν ενούται με τον διάβολον, όστις παίρνει μέσα εις τα ιδικά του βάραθρα τούτον τον χωρισμένον από της αγάπης και του φωτός του Θεού, και ακολουθεί εις αυτόν σκότος και διαφθορά, πανωλεθρία και θάνατος.

Γράφω, αγαπητoί αδελφοί, μερικές σκέψεις μου πάνω στην αποτομή της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου -- του αδελφού μας Ιουστίνου

Παρακαλώ την αγάπη σας να με συγχωρέση, αν σας στενοχωρήσω ή σκανδαλήσω με τα λεγόμενά μου.

Όλοι μας βέβαια ξέρουμε, ότι της φρικτής αποτομής της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου προηγήθηκε ένας πορνικός χορός της Σαλώμης, κόρης της φονικής Ηρωδιάδας και μοιχαλίδας του Ηρώδου.

Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, ο άνομος αυτός χορός «ήρεσεν» σε όλους τους παρευρισκομένους άρχοντες, πλουσίους, αξιωματούχους, υψηλά ισταμένους στο πλέγμα κοσμικής εξουσίας, και περισσότερο από όλους βεβαίως στον βασιλέα Ηρώδη, εραστή της μητέρας τού κατάλληλα δασκαλεμένου πορνικού κορασίου.

Μάλιστα τόσο πολύ «ήρεσεν» η λικνιζομένη και εκκολαπτόμενη πόρνη, ώστε ο μοιχός Ηρώδης πάνω στο ηδονικό του παραλήρημα, ξεχνάει την Ηρωδιάδα και υπόσχεται στη κόρη της μέχρι και το μισό του βασίλειο, όλοι μας υποψιαζόμαστε για π
oια συνέχεια.