Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ -- Αθωνικά άνθη.


«Όλην εισδεξάμενοι, την νοητήν λαμπηδόνα, του αγίου Πνεύματος, το υπερφυέστατον, χρησμολόγημα, τω βραχεί ρήματι, και πολλή συνέσει, θεοπνεύστως απεφθέγξαντο… άνωθεν λαβόντες, την τούτων αποκάλυψιν…»

Ευαγγέλιον και Πατέρες είναι η αδιάστατος πνευματική συζυγία, η οποία συνιστά και θεμελιοί την αγίαν και Ορθόδοξον ημών Εκκλησίαν επί την αρραγή πέτραν της αληθείας. Είναι τόσον στενώς ηνωμέναι αι δύο αυταί έννοιαι, ώστε να μη δύναται να νοηθή το εν άνευ του άλλου, το Ευαγγέλιον δίχως Πατέρας της Εκκλησίας και Πατέρες άνευ Ευαγγελίου. Εντεύθεν, η Εκκλησία του Χριστού θα ηδύνατο προσφυώς να καλήται και Εκκλησία των Πατέρων. Διότι την υπερφυά παρουσίαν του Αγίου Πνεύματος εντός της Εκκλησίας, δια των Πατέρων εμάθομεν. Την ερμηνείαν του Ευαγγελίου της Χάριτος του Χριστού οι Πατέρες έδωκαν εις τον κόσμον. Τι θα ήτο η Εκκλησία δίχως «τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου», τους «οπλίτας παρατάξεως Κυρίου», τα «όργανα του Αγίου Πνεύματος»; Ίδετε τον κονιορτοποιήσαντα την Εκκλησίαν Προτεσταντισμόν. Καταμάθετε τας αντορθοδόξους καινοτομίας, τας αιρέσεις, τας υπερβολάς, την εγκοσμιότητα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, υποκαταστησάσης την δι’ Αγίου Πνεύματος ποριζομένην ακράδαντον αυθεντίαν των Πατέρων, δια των εξ υψηλοφροσύνης επισφαλών ανθρωπίνων συλλογισμών. Φοβήθητε την επιφαινομένην νόθευσιν του Ευαγγελίου εν τη Εκκλησία.  

ΚΥΡΙΑΚΗ 11 ΜΑΡΤΙΟΥ 2018 – Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ -- ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΣ


Ο Ζωοφόρος Σταυρός
 «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν… και αράτω τον σταυρόν αυτού»

Ο Σταυρός του Κυρίου μας είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται το σταυροαναστάσιμο οδοιπορικό που ξεδιπλώνει μπροστά μας αυτή την περίοδο η Εκκλησία. Ενώ πριν τον ερχομό του Χριστού ήταν το σύμβολο της αισχύνης και του θανάτου, μετατράπηκε στην πιο ασφαλή εγγύηση της ζωής, της αληθινής και της αιώνιας. Και αυτό γιατί έδωσε την ευκαιρία στην αγάπη να σταυρωθεί και να ξεπροβάλει από τα βάθη και τα ύψη της η αθάνατη ζωή. Η αιωνιότητα ως πραγματικότητα για το θνητό άνθρωπο.
Για να εγκολπωθεί ο χριστιανός αυτή την πραγματικότητα, δεν έχει παρά να αποτολμήσει την υπέρβαση από τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, ο κλοιός των οποίων τόσο πολύ τον περισφίγγει και τον στραγγαλίζει.

''Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ'' -- ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΤΡΑ 2 / 4 / 06


Ύμνοι Τριωδίου Μ. Σαρακοστής -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.


Παρασκευή, 9 Μαρτίου 2018

Γ Χαιρετισμοί. Των εν Σεβαστεία τη πόλει μαρτυρησάντων τεσσαράκοντα μαρτύρων, Καισαρίου, αδελφού αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου.

Οἱ Ἅγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, οἱ ὁποῖοι κατάγονταν ἀπὸ διάφορους τόπους καὶ μαρτύρησαν στὴν λίμνη τῆς Σεβαστείας, τὸ ἔτος 320 μ.Χ., εἶναι οἱ : Ἀγγίας, Ἀγλάϊος, Ἀειθαλᾶς, Ἀέτιος, Ἀθανάσιος, Ἀκάκιος, Ἀλέξανδρος, Βιβιανός, Γάϊος, Γοργόνιος, Γοργόνιος, Δομετιανὸς ἢ Δομέτιος, Δόμνος, Ἐκδίκιος, Εὐνοϊκός, Εὐτύχιος, Ἠλιάδης ἢ Ἠλίας, Ἡράκλειος, Ἡσύχιος, Θεόδουλος, Θεόφιλος, Ἰωάννης ἢ Κάνδιδος, Κλαύδιος, Κύριλλος, Κυρίων, Λεόντιος, Λυσίμαχος, Μελίτων, Νικόλαος, Ξανθίας, Οὐαλέριος, Οὐάλης, Πρίσκος, Σακερδὼν ἢ Σακεδών, Σεβηριανός, Σισίνιος, Σμάραγδος, Φιλοκτήμων, Φλάβιος καὶ Χουδίων.

Οἱ Ἅγιοι ἦταν στρατιῶτες ἐπὶ αὐτοκράτορα Λικινίου (308 – 323 μ.Χ.) καὶ ἡγεμόνος Ἀγρικολάου. Ἐπειδὴ ἀρνήθηκαν νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα, συνελήφθησαν καὶ ὁμολόγησαν ὅτι ἦταν Χριστιανοί.

Η Εθνική Ανάστασις απαιτεί πνευματικήν επανάστασιν


Του Αγιορείτου Μοναχού Αβραάμ, Καλύβη Μεταμορφώσεως Προβάτα

Ποία είναι η σημασία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας δια την σημερινήν εποχήν; Οι προπάτορές μας εθυσιάσθησαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, δια να σύρεται η Ελλάς αλυσοδέσμιος ως φέουδον της Δύσεως επί τεσσαρακονταετίαν και πλέον από παραδοπίστους αμοραλιστάς είτε μασονοκρατουμένους είτε εθνομηδενιστάς; Η ευθύνη βαραίνει τους Ορθοδόξους Χριστιανούς!
Θα ρωτήση κάποιος· απέναντι στην σύγχρονη πολιτική κατάσταση ποιά θέση πρέπει να τηρούν οι χριστιανοί;
Οι χριστιανοί; Χριστιανοί είναι σχεδόν όλος ο Ελληνικός λαός. Αν αφαιρεθούν κάποιες λίγες δεκάδες χιλιάδων ετεροθρήσκων και ετεροδόξων, οι υπόλοιποι Έλληνες είναι βαπτισμένοι ορθόδοξοι χριστιανοί. Τόλμησε τώρα σε ένα από τους υποψήφιους βουλευτές των διαφόρων κομμάτων να υποδείξης ότι πρέπει να ζη και να πολιτεύεται χριστιανικά, και θα λάβης αμέσως την απάντηση· «Και εγώ χριστιανός είμαι και καλύτερος από τους άλλους!».

Παναγία η Φανερωμένη


Στη Σαλαμίνα, απέναντι από τη μεγαρική ακτή « Μεγάλο Πεύκο», βρίσκεται η μονή της Φανερωμένης, που ιδρύθηκε στα ερείπια παλαιού μοναστηριού τον 17ο αι. από τον όσιο Λαυρέντιο. 
Όταν ο όσιος ήταν ακόμη κοσμικός με το όνομα Λάμπρος Κανέλλος, είδε μια νύχτα τη Θεοτόκο και την άκουσε να του λέει:
 
- Στο νησί της Σαλαμίνας, στο βόρειο μέρος, βρίσκεται ένας ερειπωμένος ναός μου. Πήγαινε λοιπόν να τον ανοικοδομήσεις.
 
Ο Λάμπρος δεν πίστεψε στο όραμα. Για αυτό η Παναγία εμφανίζεται αυστηρή για δεύτερη και τρίτη φορά, και τον προστάζει να υπακούσει. Έτσι ο Λάμπρος ξεκίνησε για την παραλία, σκοπεύοντας να περάσει με κάποιο πλοιάριο στο νησί. Συνάντησε όμως θαλασσοταραχή και δεν βρήκε κανένα πλεούμενο.
 
Ενώ καθόταν συλλογισμένος, ακούει από ψηλά τη φωνή της Θεοτόκου να του λέει:
 

π. Θεόδωρος Ζήσης, Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς ως μαχητής της Ορθοδοξίας


Ερώτησε κάποτε ένας μοναχός τον αββά Παμβώ:

Αλήθεια γέροντα, θα αλλάξουν οι συνήθειες και οι παραδόσεις των χριστιανών και δεν θα υπάρχουν ιερείς στις εκκλησίες; Και ο Γέροντας απάντησε: «Εκείνο τον καιρό θα ψυχραθεί η αγάπη των πολλών και θα πέσει μεγάλη θλίψη. Θα γίνουν επιδρομές εθνών. Μετακινήσεις λαών, αστάθεια στους βασιλείς, ανωμαλία στους κυβερνήτες, οι ιερείς θα γίνουν άσωτοι και οι μοναχοί θα ζουν με αμέλεια. Οι ηγούμενοι θα αδιαφορούν για τη δική τους σωτηρία αλλά και του ποιμνίου τους. Θα είναι όλοι τους πρόθυμοι και πρώτοι στα τραπέζια και εριστικοί. Οκνηροί στις προσευχές αλλά πρόθυμοι στην καταλαλιά, έτοιμοι για κατηγορία.

Ἀπό τήν ἁγιοπατερική παράδοση στήν «μεταπατερική ἀσυνέχεια» -- του π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Πανεπιστημίου


 Παράδοση στήν γλῶσσα τῆς Ὀρθοδοξίας σημαίνει τήν ἀδιάκοπη συνέχεια τοῦ ὀρθοδόξου τρόπου ὑπάρξεως, πού κλείνει μέσα του τήν ἀληθινή πίστη, ὡς φρόνημα καί στάση ζωῆς σέ ὅλες τίς πτυχές της.

 1. Ἡ Θεολογία καί Ποιμαντική Πράξη τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέχρι τήν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀπό τούς Ὀθωμανούς (1453) εἶχε ὡς κύριο στόχο της τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς τῆς« ἅπαξ τοῖς ἁγίοις παραδοθείσης πίστεως» (Ἰούδ. 3), γιά τήν συνέχεια τῆς ὁμολογίας καί παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Αὐτό ὅμως ἀπαιτοῦσε καί τήν λόγῳ καί ἔργῳ ἀπόκρουση τῶν αἱρέσεων γιά τήν προστασία τοῦ Ποιμνίου καί τήν διασφάλιση τῆς δυνατότητας σωτηρίας, δηλαδή θεώσεως.
Ἔτσι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπό τόν 15ο ὥς τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα παρέμεινε ἀμετακίνητη στή στάση της ἀπέναντι στόν δυτικό χριστιανισμό, τόν παπισμό καί τόν προτεσταντισμό (λουθηρανισμό, καλβινισμό, κ.λπ.) καί τόν ἀγγλικανισμό, πού χαρακτηρίζονται σαφῶς ὡς αἱρετικές ἐκπτώσεις ἀπό τή Μία Ἐκκλησία.
Στά ὀρθόδοξα δογματικοσυμβολικά κείμενα [1] αὐτῆς τῆς περιόδου ἐκφράζεται θετικά ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική πίστη καί ἀποκρούονται οἱ πλάνες τῶν δυτικοχριστιανικῶν ὁμάδων, πού ἔχουν στερηθεῖ τόν χαρακτῆρα τῆς Ἐκκλησίας, σέ μία ἀδιατάραχτη συνέχεια καί συμφωνία μέ τήν βυζαντινή ἀντιρρητική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Παρέμεινε ἔτσι ἀκμαία ἡ ὀρθόδοξη αὐτοσυνειδησία, κατά τήν ὁποία «ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἀνατολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία οὐ μόνον αἱρετικόν οὐ προσίεται δόγμα, ἀλλά καί τάς ὑποψίας αὐτάς ἀποκρούεται» [2].

H Θεοτόκος -- του αειμνήστου Παναγιώτου Γκιουλέ


Ως προεγνωσμένον και κρύφιον Μυστήριον της Αγίας Τριάδος και ως Μήτηρ της Νοεράς Ησυχίας εις τα Άγια των Αγίων

Ιλιγγιά ο ανθρώπινος νους προ του ασυλλήπτου Θεολογικού Μυστηρίου της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας και ο ανθρώπινος λόγος μένει άφωνος και σιωπών, γιατί αδυνατεί να εκφράση το ασύλληπτο, απερινόητο, άρρητο και ανέκφραστο αυτό μυστήριο της ευσεβείας!...                
Γιατί όντως και «ομολογουμένως μέγα εστί το της ευσεβείας μυστήριον· Θεός εφανερώθη εν σαρκί(1)» δια της Θεοτόκου. Γιατί η Παρθένος εγέννησε «εν σαρκί», τον ενυπόστατο Λόγο του Πατρός, την ενυπόστατη Αλήθεια και Ζωή(1α) και έγινε η ουράνιος παστάς του Λόγου, που μέσα Της ετελεσιουργήθη το μέγα Μυστήριο της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως. Γι΄ αυτό ο ιερός Ιωάννης ο Δαμασκηνός θεολογεί: «Δικαίως και αληθώς Θεοτόκον την Αγίαν Μαρίαν ονομάζομεν· τούτο γαρ όνομα, άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησιν»(2). Αυτό σημαίνει ότι το Μυστήριο της Θεοτόκου, ως συνιστών και εκφράζον «άπαν το μυστήριον της θείας οικονομίας», είναι «κρύφιον».

π. Νικόλαος Μανώλης, Η αγία παραλυσία κατά τον άγ. Γρηγόριο Παλαμά


Το Δημογραφικόν Πρόβλημα απειλεί την Ελλάδα. «ΤΑ ΦΕΡΕΤΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΥΝΙΕΣ»!


Tού κ. Ιωάννου Γ. Θαλασσινού, μαθηματικού, Αντιπροέδρου
της «Πανελληνίου Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων» (Π.Ε.ΦΙ.Π.) [1]


Τη δεκαετία του ’60, όταν σχεδόν κανείς δεν έκανε λόγο για τη δημογραφική κρίση, που με αργούς ρυθμούς είχε αρχίσει να διαφαίνεται, η Π.Ε.ΦΙ.Π. και ιδιαίτερα ο μακαριστός Ιδρυτής της Αγιορείτης Μοναχός π. Νικόδημος Μπιλάλης († 2014), έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου. Με άρθρα στο Περιοδικό του Συλλόγου «Πολύτεκνη Οικογένεια» (από το 2003 «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια»), με συνεντεύξεις και ομιλίες παρουσίαζε τις κοινωνικές, οικονομικές, εθνικές, αλλά πρωτίστως τις πνευματικές επιπτώσεις του Δημογραφικού Προβλήματος της Χώρας μας. Μάλιστα, συνεργαζόταν με σπουδαίους δημογράφους, όπως ο μακαριστός Καθηγ. Πολυτεχνείου Γεώργιος Τζιαφέττας, ο σεβαστός πρώην Υπουργός και Καθηγητής ΑΣΟΕΕ κ. Μανόλης Δρεττάκης κ.α.
Ήδη από το 1993 τα δημογραφικά στοιχεία ήταν ανησυχητικά και απαισιόδοξα και αυτό αποτυπωνόταν γλαφυρά στους πηχυαίους τίτλους των σχετικών άρθρων στα ΜΜΕ.