HOW OFTEN SHOULD WE RECEIVE HOLY COMMUNION? by Macarius Notaras 18th Century Archbishop of Corinth


To receive Communion the usual two or three times a year is good and helpful, but to receive Communion more frequently is far better. Remember, the nearer a person comes to the light, the more light he gets. The closer he draws to the fire, the warmer he is. The nearer he approaches sanctity, the more saintly he becomes.
In the same way, the more often one draws near to God in Communion, the more one receives light and warmth and holiness. My friend, if you are worthy to make your Communion two or three times a year, you are worthy of making it more often, as St. John Chrysostom tells us, by maintaining your own earlier preparation and worthiness.
But what does stop us from taking Communion?

π. Θεόδωρος Ζήσης, Από τον δριμύ χειμώνα του Οικουμενισμού στο έαρ της Ορθοδοξίας


Σχόλιο του Καθηγητού κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου


Ἀξίζουν πολλά συγχαρητήρια στόν κ. Πανταζῆν διά τήν φιλαλήθειαν καί τήν ὁμολογίαν του. Ἔχω κι ἐγώ μέγα σεβασμόν πρός τά κεκοιμημένα πρόσωπα πού ἀναφέρει, διότι ἔχω ὠφεληθῆ πολύ (πνευματικῶς) ἀπό αὐτά, ἀλλά, ὅπως ὀρθῶς λέγει, "φίλος μέν Πλάτων, φιλτάτη δέ ἡ Ἀλήθεια." Ὁ Θεός εἶναι Δίκαιος καί θά τούς κρίνῃ Δικαίως. Ἡμεῖς, ὅμως, πρέπει ν' ἀκολουθοῦμε τήν διδασκαλίαν καί πρᾶξιν τῶν Ἁγίων, τῶν ἱερῶν Γραφῶν καί τῶν Συνόδων. Ἀλλιῶς, θά ὁδηγηθοῦμε εἰς πλάνας. Ὅποιος κοινωνεῖ συνειδητῶς μέ τήν αἵρεσιν δέν δύναται προφανῶς νά θεωρῆται Ἅγιος! Διότι τότε περνᾶ στόν ἀκατήχητον λαόν "ἕτερον Εὐαγγέλιον"! Αὐτός ἀκριβῶς εἶναι ὁ στόχος τῶν Οἰκουμενιστῶν μέ τίς "ἁγιοποιήσεις" τῶν τελευταίων ἐτῶν. Ἡ "ΠΠ" τίς δέχεται, διότι ἡ "ὁμολογία" της εἶναι ἐλλιπής, ἤ μᾶλλον κρυπτο-οικουμενιστική.

28 Φεβ 2018, 3:56:00 μ.μ. 


ΘΕΟΤΟΚΑΡΙΟΝ -- Orthodox Hymns

O Συναξαριστής της ημέρας.


Πέμπτη, 1 Μαρτίου 2018

Ευδοκίας οσιομάρτυρος, Δαμνίνης οσίας, Μαρκέλλου και Αντωνίνης μαρτύρων.

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Εὐδοκία καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἠλιούπολη, τῆς ἐπαρχίας Λιβανησίας Φοινίκης καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Τραϊανοῦ (98 – 117 μ.Χ.). Στὸν πρότερό της βίο ζοῦσε ζωὴ ἀκόλαστη μέσα στὰ πάθη καὶ τὴν ἁμαρτία. Ὅμως ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ φώτισε τὴν καρδιά της καὶ μὲ τὶς νουθεσίες κάποιου γέροντος μοναχοῦ, ποὺ ὀνομαζόταν Γερμανός, μετανόησε. Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ εἶδε ὀπτασία, προσῆλθε στὸν Ἐπίσκοπο Θεόδοτο καὶ βαπτίσθηκε. Ἡ ὀπτασία ἦταν ἡ ἑξῆς: Παρατηροῦσε Ἄγγελο Θεοῦ νὰ ὁδηγεῖ αὐτὴν πρὸς τὸν οὐρανὸ καὶ ἄλλους Ἀγγέλους νὰ τὴ συγχαίρουν, ἐνῷ τὴν ἴδια στιγμὴ κάποιος μαῦρος οὔρλιαζε καὶ ἔλεγε ὅτι ἀδικεῖται πάρα πολύ, ἐπειδὴ ἡ Εὐδοκία ἔγινε Χριστιανή.

Τη ΚΗ΄ (28η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, η Αγία Νεομάρτυς ΚΥΡΑΝΝΑ η σωφρονεστάτη, κατά την Θεσσαλονίκην εν βασάνοις τελειούται, εν έτει αψνα΄ (1751).


Κυράννα η κυριώνυμος και πάγκαλος νύμφη του Χριστού κατήγετο από εν χωρίον της Θεσσαλονίκης καλούμενον Αβυσσώκα. Ήτο δε τέκνον Χριστιανών γονέων, ωραιοτάτη και διήγε ζωήν σεμνήν και σώφρονα. Αλλ’ ο μισόκαλος διάβολος την εφθόνησε δια τας αρετάς της και μη δυνάμενος να την μολύνη με αισχρούς λογισμούς και ατόπους πράξεις κρυφίως, εύρεν όργανον της κακίας του ένα Αγαρηνόν Γενίτσαρον, όστις ήτο εις το χωρίον εισπράκτωρ των αυθεντικών εισοδημάτων. Ούτος ετρώθη από σατανικόν έρωτα προς την κόρην και ήρχισεν, ο μιαρός, να την κολακεύη με διαφόρους τρόπους, δια να την φέρη εις τον σκοπόν του· αλλ’ η παρθένος δεν τον εδέχετο ουδόλως, εκείνος δε της υπέσχετο να της δώση όσα χρήματα θέλει και να της κάμη πολύτιμα φορέματα, εάν δεχθή, ει δε μη, απειλούσε να την βασανίση σκληρώς και τελευταίον να την θανατώση.

Ἡ τέλεια συντριβὴ τοῦ ἐγωϊσµοῦ ἀνέδειξε τὸν ὑποτακτικὸ Ζαχαρία ἀνώτερο πνευµατικὰ ἀπὸ τὸν Γέροντά του Μωϋσῆ :


«Ὁ ἀββὰς Μωϋσῆς εἶπε στὸν Ἀββᾶ Ζαχαρία: 
-Πές µου, τί νὰ κάµω; Ἐκεῖνος, µόλις ἄκουσε αὐτὸ τὸ λόγο, ἔκαµε ἐδαφιαία µετάνοια καί, πέφτοντας στὰ πόδια του, λέγει: Ἐσὺ ρωτᾶς ἐµένα, πάτερ; Καὶ τοῦ λέει ὁ Γέροντας: 
-Πίστεψέ µε Ζαχαρία: εἶδα τὸ ἅγιο Πνεῦµα νὰ κατεβαίνει ἐπάνω σου, καὶ γι’ αὐτὸ ἀναγκάζοµαι καὶ σὲ ρωτῶ. Τότε ὁ ἀββὰς Ζαχαρίας ἔβγαλε τὸ κουκούλιο ἀπὸ τὸ κεφάλι του, τὸ ἔβαλε κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του καί, ἀφοῦ τὸ τσαλαπάτησε εἶπε: 
-Ἂν δὲν συντριβεῖ ὁ ἄνθρωπος µὲ αὐτὸ τὸν τρόπο, δὲν µπορεῖ νὰ γίνει µοναχός!

Τη ΚΗ΄ (28η) του μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη των Οσίων Γυναικών ΜΑΡΑΝΑΣ και ΚΥΡΑΣ.


Μαράνα και Κύρα αι Άγιαι γυναίκες είχον πατρίδα την Βέρροιαν της Συρίας, έζων δε κατά τους χρόνους του Επισκόπου Κύρου Θεοδωρήτου (393-458), ήσαν δε αμφότεραι περιφανούς και εξόχου καταγωγής, η δε ανατροφή των ήτο ομοία με το γένος των. Αύται όμως αι αοίδιμοι, καταφρονήσασαι την λαμπρότητα του γένους και όλα τα τερπνά και χαροποιά της ζωής ταύτης, έκτισαν έξω της πόλεως μικρόν περιτείχισμα και εισελθούσαι εντός αυτού έφραξαν την θύραν με λίθους και πηλόν. Βλέπουσαι αυτάς τας δύο αι υπηρέτριαι αυτών, ηθέλησαν και αυταί να ζήσωσι παρομοίαν ζωήν. Διέταξαν λοιπόν αυτάς αι τούτων δέσποιναι να κτίσωσιν έξω του ιδικού των περιτειχίσματος μικρόν κελλίον και εκεί να αγωνίζωνται· έβλεπον δε εκ τινος παραθύρου τα υπό των υπηρετριών των τελούμενα και τας παρεκίνουν να προσεύχωνται συχνότερον, θερμαίνουσαι αυτάς εις τον έρωτα του Θεού ακόμη περισσότερον.

Τό λιγώτερο πού μπορεῖ κανείς νά πῇ γιά τήν, οὐσιαστικά ἀνύπαρκτη, ἐξωτερική ἑλληνική «πολιτική» εἶναι ἡ λέξη: ΝΤΡΟΠΗ


Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσηςκ. ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις:
«Οἱ εἰδήσεις πού ἔρχονται ἀπό τόν χῶρο τῆς Βορείου Ηπείρου εἶναι ἰδιαίτερα ἀνησυχητικές. Ἀκούγεται μετ’ ἐπιτάσεως, ὅτι γίνονται συζητήσεις ἀνάμεσα στήν Ἑλληνική καί τήν Ἀλβανική Κυβέρνηση, προκειμένου ἡ γειτονική χώρα νά ἐνταχθῇ στήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση.

Ἀλλά οἱ συζητήσεις αὐτές:
1) Εἶναι ἐντελῶς μυστικές καί, τό χειρότερο, γίνονται ἐν ἀγνοίᾳ τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Ἄν, ὅμως, οἱ Βορειοηπειρῶτες δέν γνωρίζουν «τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα», τότε πῶς εἶναι δυνατόν νά διεξάγωνται διαπραγματεύσεις ἐρήμην τῶν γηγενῶν κατοίκων τῆς προαιωνίως Ἑλληνικῆς Βορείου Ἠπείρου; Ρωτᾶμε, γιατί κάποια ἡμερήσια ἐπαρχιακή ἐφημερίδα δημοσίευσε τήν εἴδηση (χωρίς νά ὑπάρξῃ διάψευση) ὅτι Ἑλλάδα καί Ἀλβανία ἔχουν συμφωνήσει ἡ μέν δεύτερη νά δεχθῇ νά μήν κάνη λόγο γιά τούς «Τσάμηδες», ἡ πρώτη δέ νά μήν ἀναφέρῃ ὡς ὑπαρκτό τό θέμα καί τό ὄνομα Βόρειος Ἤπειρος!

Τη ΚΗ΄ (28η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, ο Άγιος Μάρτυς ΝΕΣΤΩΡ σταυρωθείς τελειούται.


Νέστωρ ο Άγιος Μάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου και του ηγεμόνος Πουπλίου εν έτει σν΄ (250), κατήγετο δε από την Πέργην της Παμφυλίας. Αλλά επειδή εσέβετο τον Χριστόν, συνελήφθη υπό του άρχοντος Ειρηνάρχου και εφέρθη εις τον ηγεμόνα. Ομολογήσας λοιπόν ενώπιον αυτού την εις Χριστόν Πίστιν, εσταυρώθη· όθεν, ευχαριστών τον Θεόν με πολλάς ευχαριστίας και τους Χριστιανούς στηρίζων εις την Πίστιν, παρέδωκε το πνεύμα και έλαβεν ο αοίδιμος τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Σήμερα ειναι η μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρα Προτερίου που τον κατέσφαξε ο Μονοφυσίτης Αίλουρος με τους μοναχούς του. Τώρα οι Οικουμενιστές δέχονται την "αγιοκατάταξή" του, καθώς και του φονιά του Αγίου Φλαβιανού Μονοφυσίτου Διόσκορου!!!!!

Τη ΚΗ΄ (28η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΡΟΤΕΡΙΟΥ  Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας, καλάμοις οξέσι σφαγέντος.                          

Προτέριος ο ένδοξος Ιερομάρτυς ήτο Πρεσβύτερος της εν τη Αλεξανδρεία Εκκλησίας εν έτει υν΄ (450), κατά τους χρόνους των αοιδίμων βασιλέων Μαρκιανού και Πουλχερίας· ότε δε συνεκροτήθη η Τετάρτη Αγία Οικουμενική Σύνοδος εν έτει υνα΄ (451), ανέβη και αυτός εις την Κωνσταντινούπολιν μετά των άλλων Αλεξανδρινών Επισκόπων και Πρεσβυτέρων και πολύ ηγωνίσθη κατά της αιρέσεως των Μονοφυσιτών. Αφ’ ου δε απέθανεν ο Αλεξανδρείας Απολινάριος, όστις ανήλθεν εις τον επισκοπικόν θρόνον μετά τον Μονοφυσίτην Διόσκορον τον εν τη Τετάρτη Οικουμενική Συνόδω καθαιρεθέντα, εδέχθη τον θρόνον της Αλεξανδρείας ο θείος ούτος Προτέριος, προβληθείς υπό πάσης της Συνόδου. Επειδή δε οι Μονοφυσίται και ακόλουθοι του Ευτυχούς εποίουν ταραχάς εις την Αλεξάνδρειαν και ηπείλουν ότι θα εμποδίσωσι την μεταφοράν του σίτου εξ Αλεξανδρείας εις Κωνσταντινούπολιν, δια τούτο ο βασιλεύς Μαρκιανός διέταξε να μεταφέρωσι τον σίτον εκ του εσωτερικού της Αιγύπτου δια του Νείλου εις το Πηλούσιον και όχι εις την Αλεξάνδρειαν. Όθεν οι κάτοικοι της Αλεξανδρείας, βασανιζόμενοι υπό της πείνης, έβαλον μεσίτην εις τον βασιλέα τον θείον Προτέριον· ο δε βασιλεύς, πεισθείς εις την μεσιτείαν και παράκλησιν του Αγίου, προσέταξε να μεταφέρεται και πάλιν ο σίτος εις την Αλεξάνδρειαν.

«Ἐζοῦσε σ’ ἕνα κοινόβιο κάποιος µοναχός, ὁ ὁποῖος ἔπαιρνε πάνω του ὅλα τὰ βάρη τῶν ἀδελφῶν·


κ’ ἔφτανε νὰ κατηγορεῖ τὸν ἑαυτό του ἀκόµη καὶ γιὰ τὸ ἁµάρτηµα τῆς πορνείας. Μερικοί, ὅµως, ἀπὸ τοὺς µοναχούς, µὴ γνωρίζοντας τὴν ἐνάρετη τακτικὴ τοῦ ἀδελφοῦ αὐτοῦ, ἄρχισαν νὰ γογγύζουν καὶ νὰ τὸν κατηγοροῦν, λέγοντας: -Πόσα ἔργα κακὰ ἔκαµε τοῦτος ὁ ἀδελφός, ποὺ δὲν κάνει βέβαια καὶ καµµιὰ ἐργασία! Ὁ ἡγούµενος, ὡστόσο, ποὺ ἐγνώριζε καλὰ τὴν ἐνάρετη ζωή τοῦ ἀδελφοῦ, εἶπε στοὺς ἄλλους µοναχούς: Ἐγώ, ἀδελφοί µου, προτιµῶ τὸ ἕνα ψαθὶ ποὺ κάνει αὐτὸς ὁ µοναχὸς µὲ ταπείνωση, παρὰ ὅλα τὰ ἄλλα δικά σας, γιὰ τὰ ὁποῖα περηφανεύεστε. Καὶ θέλοντας νὰ τοὺς δείξει τὴν ἀλήθεια ἐκείνων τῶν λόγων του, κουβάλησε ὅλα τὰ ἔργα τῶν µοναχῶν, κ’ ἔφερε καὶ τὸ ἕνα ψαθὶ τοῦ ἀδελφοῦ ἐκείνου. Τότε ἄναψε φωτιὰ καὶ ἔρριξε ὅλες τὶς ψάθες στὶς φλόγες. Κ’ ἐνῷ κάηκαν ὅλα, ἔµεινε ἀνέγγιχτο ἀπὸ τὴ φωτιὰ τὸ ψαθὶ τοῦ ἀδελφοῦ! Μόλις εἶδαν αὐτὸ τὸ πρᾶγµα οἱ ἀδελφοὶ φοβήθηκαν πολύ, τοῦ ἔβαλαν µετάνοια, καὶ ἀπὸ τότε καὶ στὸ ἑξῆς τὸν εἶχαν σὰν πατέρα»

Η φιλαργυρία


Λέγει ο Απ. Παύλος: «ρίζα γαρ πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία, ης τινες ορεγόμενοι απεπλανήθησαν από της πίστεως και εαυτούς περιέπειραν οδύναις πολλαίς». (Α´ Τιμ. στ´10). Δηλαδή ρίζα όλων των κακών είναι η φιλαργυρία. Μερικοί κυριευθέντες από την όρεξη και την σφοδρά επιθυμία, που γεννά αυτή από το χρήμα, απεπλανήθησαν από την πίστη και έμπηξαν στον εαυτόν τους σαν άλλα καρφιά πολλούς πόνους και αγωνίες. Η φιλαργυρία είναι φοβερό πάθος που πρέπει να το νικήσουμε. Κάποτε ρώτησε ο Αββάς Ιωσήφ τον Όσιο Σισώη.
– Πόσο καιρό χρειάζεται ο άνθρωπος να κόψη τα πάθη;

Διακοπή μνημοσύνου


«Καιρός τω παντί πράγματι» (Εκκλη.3: 1).
Και νυν, καιρός θρήνου, καιρός ομολογίας, καιρός αποφάσεως σωτηρίας.
«Συντετέλεσται» (1 Βασ. 20: 33) ήδη η πτώσις εν τη πίστει του Πατριάρχου Βαρθολομαίου και τω συν αυτώ Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Επισκόπων, Αγιορειτών και των κοινωνούντων αυτοίς κληρικών και λαϊκών. Κλαύσατε και αναγγείλατε: Πέπτωκε Βαρθολομαίος και οι συν αυτώ, και διαθέσει και φρονήματι και λόγω και πράξει. Ηθέτησαν, οι δυστυχείς και θεοπαράδοτα δόγματα και θείους νόμους και αγίους Πατέρας και ιεράν Παράδοσιν και Ορθόδοξον Εκκλησίαν, και γενικώς την πίστιν της Ορθοδοξίας. Ωμολόγησαν την μετά της παπικής αιρέσεως ένωσιν και την εν τη Οικουμενιστική παναιρέσει του Π.Σ.Ε. τοιαύτην, «δημοσία… γυμνή τη κεφαλή επ΄ Εκκλησίας» (ΙΕ΄ Κανών ΑΒ Συνόδου), και παραμένουν γηθοσύνως αμετανόητοι.  Καιρός του ποιήσαι το θέλημα Κυρίου, ως τούτο ορίζεται δια του ΛΑ΄ Κανόνος των Αγίων Αποστόλων και του ΙΕ΄ Κανόνος της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, περί χωρισμού και διακοπής του μνημοσύνου του πεπτωκότος Επισκόπου.
«Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν», είναι και νυν η φωνή του ουρανού προς πάντα Ορθόδοξον (Γεν. 19:17).