Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε την εξής ιστορία:

Ήρθαν μια φορά να εξομολογηθούν δυό άνθρωποι, ο Παύλος και ο Πέτρος. Ο Παύλος ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Έκανε έργα θεάρεστα. Εκκλησιαζόταν τακτικά. Έχτιζε Εκκλησίες. Έκανε προσευχές και νηστείες πολλές. Έκανε ελεημοσύνες. Ήταν σε όλους χρήσιμος. Αλλά βρέθηκε κάποιος που τον έβλαψε, και αυτόν τον άνθρωπο πια δεν θέλει με κανένα τρόπο να τον συγχωρέσει. Του έβαλα, λέει ο Άγιος Κοσμάς, επιτίμιο να είναι αφορισμένος και αναθεματισμένος για πάντα.
Εξομολογήθηκε και ο Πέτρος και είπε:
-Εγώ, παππούλη, έκανα όλες τις αμαρτίες του κόσμου. Έχω σκοτώσει, έχω μοιχεύσει, έχω βλαστημήσει, έχω κάψει Εκκλησίες, έχω ληστέψει, έχω κάνει πολλά κακά. Τι να σου λέω.
Τον ερωτώ:
-Μετανοείς για όλα σου τα αμαρτήματα;
-Μετανοώ.
-Τους εχθρούς σου τους συγχωρείς;
-Τους συγχωρώ ο,τι και να μου έχουν κάνει με όλη μου την καρδιά.
-Τον ευλόγησα και του έδωσα την άδεια, μετά από λίγες ημέρες, να κοινωνήσει.
Ρώτησε ο Άγιος Κοσμάς τους ακροατές του: «Καλά έκανα;».
Πετάγεται ένας και του λέγει:
-Όχι, παππούλη, δεν έκανες καλά. Γιατί τον άνθρωπο με τα τόσα καλά και με τις τόσες αρετές, που για ένα δικαιολογημένο λόγο δεν θέλει να συγχωρήσει έναν παλιάνθρωπο, που εδώ που τα λέμε δεν αξίζει συγχώρηση, τον άφησες ασυγχώρητο και αφορισμένο. Πώς λοιπόν λες ότι έκανες καλά;
Απαντάει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Ακούστε να σας πω. Έχουμε δυό μεγάλα σακιά αλεύρι. Τα παίρνουμε και τα βάζουμε στην σκαφίδα. Βάζουμε και λίγο προζύμι τα ζυμώνουμε, και με το προζύμι ζυμώνεται όλο το αλεύρι και γίνεται ψωμί.
Φανταστείτε τώρα μία άλλη εικόνα. Έχουμε ένα τεράστιο σωρό ξύλα. Παίρνουμε μια σπιθούλα, βάζουμε φωτιά σ’ ένα φρυγανάκι και μετά βλέπεις ολόκληρο το σωρό, τόνους ξύλα και λαμπαδιάζουν.

Ε, λοιπόν. Όπως λίγο προζυμάκι «ζύμωσε» ολόκληρο το αλεύρι, έτσι και η μνησικακία ζύμωσε όλα τα καλά έργα του Παύλου και τα έκανε αμαρτία. Και όπως η μικρή σπίθα έκαψε όλο το σωρό το ξύλα και δεν άφησε τίποτε, έτσι και συγχώρηση που δείχνει ο Πέτρος έκαψε και εξαφάνισε όλες τις αμαρτίες του.

Δεν υπάρχουν σχόλια: