Μουσουλμάνος δήμαρχος διαμαρτύρεται για τον Άγιο Βασίλη στα σχολεία

Μουσουλμάνος δήμαρχος διαμαρτύρεται γιατί σε νηπιαγωγεία του Δήμου Μύκης έγιναν εκδηλώσεις για τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά με Άγιους Βασίληδες!
Ο Τζεμήλ Κάπζα έστειλε έγγραφο διαμαρτυρίας με το οποίο υποστηρίζει ότι ο δήμος Μύκης αποτελείται από πολίτες αμιγώς μουσουλμάνους στο θρήσκευμα και οι επίσημες θρησκευτικές γιορτές είναι τα δύο Μπαϊράμια και τα πέντε καντήλια.
Διαβεβαιώνει δε, ότι σέβεται τις γιορτές των χριστιανών, αλλά υποστηρίζει ότι η θρησκεία τους απαγορεύει τη παρουσία και την επαφή τους με τον Άγιο Βασίλη.
«...εκφράζουμε με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκεια και την αντίθεσή μας σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες διότι θίγουν την θρησκευτική μας ελευθερία» τονίζει στο έγγραφο διαμαρτυρίας του.

Ο δήμος Μύκης ανήκει στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και συστάθηκε με το πρόγραμμα Καλλικράτης.

"Δημοκρατία"

Μητροπολίτης Κορίνθου: Εύχομαι στον κ. Τσίπρα αν τα παιδιά του γίνουν GAY να παραστεί στα συμβόλαια συμβίωσης που θα κάνουν


Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Η βλασφημία των Παπικών, Ευαγγέλιο της Κυριακής Προ των Φώτων - (Γραπτό Κήρυγμα)

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης
Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Νοέμμβριος 2015, αρ.φ. 172)
Ευαγγέλιο Κυριακής Προ των Φώτων (Μαρ. α  1-8)
Η βλασφημία των Παπικών
Σ’ έναν κόσμο πληγωμένο από την ρωμαϊκή κυριαρχία εκείνης της εποχής, διαδραματίστηκε ένα πολύ σπουδαίο γεγονός. Με τον ερχομό του Ο Χριστός, θέλησε ως Θεός, να φανερώσει ποιός είναι, να αποκαλύψει τον εαυτό του στους ανθρώπους.
Γιατί πέρασαν πολλοί αιώνες δυστυχίας για το ανθρώπινο γένος που είχε απομακρυνθεί από την αλήθεια του Ενός και μοναδικού Θεού. Σιγά – σιγά άρχισαν να πιστεύουν στα κτίσματα οι άνθρωποι και έγιναν ειδωλολάτρες.
Η Χάρις όμως Του Κυρίου που δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο, από την αγάπη την πολλή, αποκαλύπτεται στο ανθρώπινο γένος με την Γέννησή Του, αλλά και με το θαυμαστό γεγονός των Θεοφανείων, της Βαπτίσεως Του Κυρίου μας στον Ιορδάνη ποταμό υπό του Ιωάννου του Βαπτιστού.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕNΝΙΑΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 3 Ιανουαρίου 2016

ΠΡΟ ΤΩΝ ΦΩΤΩΝ. Μαλαχίου προφήτου, Γόρδιου μάρτυρος.


Ὁ προφήτης Μαλαχίας καταγόταν ἀπὸ τὴ φυλὴ Λευΐ καὶ ἐγεννήθηκε στὸ Σοφερὸ μετὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν Ἰουδαίων ἀπὸ τὴ Βαβυλώνια αἰχμαλωσία. Ἔζησε περὶς τὸν 5ο π.Χ. αἰώνα, κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ Νεεμία, καὶ ἐργάσθηκε στὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ τὸν Προφήτη Ἀγγαῖο καὶ τὸν Ζαχαρία. Αὐτό συνάγεται ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀνοικοδόμηση τοῦ ναοῦ εἶχε πλέον ἀποπερατωθεῖ καὶ εἶχαν ἀρχίσει οἱ προσφερόμενες θυσίες.
Ὄντας ἀκόμη νέος, κατέκτησε τὴν ἀρετὴ καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν θεοσεβὴ συμπεριφορὰ καὶ διαγωγή του. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἔλαβε καὶ τὴν προσωνυμία Μαλαχίας, ποὺ στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα μεταφράζεται «ὁ ἄγγελός μου». Κατὰ παλαιὰ γνώμη (Ταλμοὺδ) τὸ ὄνομα Μαλαχίας εἶναι ψευδόνυμο τοῦ Ἔσδρα ἢ τοῦ Νεεμία ἢ τοῦ Μαρδοχαίου. Χρονολογικὰ ὑπῆρξε ὁ τελευταῖος ἀπὸ τοὺς Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.
Στὸ προφητικό του βιβλίο, ὁ Μαλαχίας, ὁμιλεῖ περὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν λαό Του, μέμφεται τὴν ἀσεβὴ διαγωγὴ τοῦ ἱερατείου, ὁμιλεῖ περὶ τῆς μελλούσης κρίσεως καὶ προαναγγέλει τὴν πρὸ τῆς ἡμέρας τοῦ Κυρίου προπαρασκευαστικὴ ἐμφάνιση τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου.
Ἀλλὰ καὶ ὅσα «ἐν προφητείᾳ» ἔλεγε ὁ Προφήτης Μαλαχίας ἐπιβεβαιώνονταν ἀμέσως ἀπὸ ἔναν ἄγγελο, ὁ ὁποῖος τοῦ τὰ ἐπαναλάμβανε. Τὴν φωνὴ δὲ τοῦ ἀγγέλου τὴν ἄκουγαν καὶ οἱ ἀνάξιοι, ἐνῶ οἱ ἄξιοι ἔβλεπαν καὶ τὴ μορφή του.
Ἐκοιμήθηκε μὲ εἰρήνη καὶ τὸ τίμιο λείψανό του ἐνταφιάσθηκε στὸν ἀγρὸ τῶν προγόνων του.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ (1955-2009) «καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινὴν»

Ὑπὸ τοῦκ. Κυπριανοῦ Χριστοδουλίδη

Γεννήθηκε στὸν Πειραιὰ καὶ ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ βιογράφος του (βλ. blogspot «ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ» καὶ apandaorthdoxias.blogspot com/2009/12) ἠράσθη τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀπὸ νεαρῆς ἡλικίας. Δὲν τὸν γνώριζα. Τὴ σχετικὰ σύντομη ἀλλὰ μεγαλειώδη πορεία του στις τάξεις τῶν Μοναχῶν τὴν πληροφορήθηκα ἀπὸ τὰ ἱστολόγια, ποὺ ἀναφέρω καὶ συνιστῶ στὸν ἀναγνώστη νὰ τὰ διαβάσει. Ἡ αἰτία ποὺ μὲ παρακινεῖ νὰ τοῦ ἀφιερώσω τὸν ἀτελῆ δικό μου λόγο, εἶναι διότι θέλω νὰ κρατήσω τὴ μνήμη του καὶ τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημά του, ζωντανὸ παράδειγμα μίμησης: Στὴν πίστη καὶ στὴν ἁγιότητα. Στὴν ἐποχὴ μας σπανίζει ἡ ἔμπρακτη φανέρωση τοῦ φρονήματος αὐτοῦ. Τὸ ὑποκαθιστοῦν ἄλλα καὶ τὸ διαφθείρουν. Βίος θλίψεων καὶ ὀδύνης ἦταν ἡ ζωή του. Ἔχασε τὸν ἀδελφό του καὶ σύντομα τὸν πατέρα του. Ἔμεινε μόνη ἡ μητέρα του. Κι αὐτὴ ἄρρωστη. Χρειάστηκε νὰ ἀφήσει τὸν τόπο τῆς μοναστικῆς ἄσκησης γιὰ νὰ ὑπηρετήσει τὴν μητέρα του. Ὅταν ἐκείνη πέθανε, ἦρθε μετὰ καὶ ἡ δική του δοκιμασία. Καρδιακὴ ἀνεπάρκεια βαρειᾶς μορφῆς. Νοσηλεύθηκε στὸ Ὠνάσειο καὶ τοῦ συστήθηκε ἡ θεραπεία τῆς μεταμόσχευσης. Δὲν τὴ δέχθηκε. Ἐπέμενε ὅτι οἱ ἐγκεφαλικὰ «νεκροὶ» εἶναι βαρύτατα πάσχοντες καὶ προτίμησε νὰ παραμείνει στὴ ζωὴ ὅσο ὁ Κύριος τό ἐπέτρεπε ἀκολουθώντας τὴ συμβατικὴ ἀγωγή. Ὅποιος δὲν γνωρίζει τί σημαίνει καρδιακὴ ἀνεπάρκεια τελικοῦ σταδίου, ὅποιος δὲν ἔχει ζήσει τὰ περιστατικὰ αὐτῶν τῶν ἀσθενῶν, δὲν θὰ μπορέσει νὰ καταλάβει ποτὲ τὴ δοκιμασία τοῦ Μοναχοῦ Νικοδήμου. Ἡ ἐπιστήμη τοῦ πρόσφερε τὴν ἐναλλακτικὴ λυσιτελῆ θεραπεία τῆς μεταμόσχευσης. Ἐκεῖνος ὅμως τὴν ἀπέρριψε. Ὤ, ναί! Τὸ γνωρίζω. Οἱ φιλάνθρωποι καὶ φιλόϋλοι θὰ διαμαρτυρηθοῦν. Θὰ μποροῦσε νὰ εἶχε ζήσει καὶ νὰ ὑμνεῖ τὸν Κύριο γιὰ τὸ θαῦμα ποὺ συνετελέσθη. Θὰ μποροῦσε μετὰ νὰ ἐλεεινολογεῖ τὸν ἑαυτό του, γιατί στάθηκε αὐτὸς ἡ ἀφορμὴ νὰ πεθάνει ἕνας ἄλλος συνάνθρωπος, καὶ μὲ δάκρυα νὰ ἐκζητεῖ ἀδιαλείπτως τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸ ἔγκλημα ποὺ διεπράχθη. Αὐτὸς ἔζησε, ἀλλὰ ἕνας ἄλλος πέθανε. Ἦταν ἤδη νεκρός, θὰ τὸν διαβεβαίωναν οἱ γιατροί. Τὸ ἴδιο μπορεῖ νὰ τοῦ ἔλεγαν καὶ κάποιοι συμμοναστές του ἢ μερικοὶ ἄλλοι, τῆς ἱεροσύνης ὑψηλόβαθμοι καὶ τῆς θεολογίας οἱ ἐγκρατεῖς. Δὲν στάθηκαν ὅμως ἱκανὰ αὐτὰ νὰ μεταστρέψουν τὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα ποὺ εἶχε. Ἡ ἄμβλυνση καὶ ἡ ἀλλοίωση, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν οἱ σοφοὶ τεχνολόγοι τῆς ἐπιστήμης, μάλιστα ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης, φαίνεται ὅτι θὰ συναντᾶ ἀκόμη ἰσχυρὰ ἐμπόδια στὴν εὐλογημένη χώρα μας. Οἱ Μοναχοὶ δὲν ζοῦν γιὰ τὸ σήμερα. Ζοῦν τὸ αἰωνίως καὶ ἀφθάρτως ζεῖν. Αὐτὸ εἶναι ἡ πίστη μας, αὐτὸ καὶ τὸ φρόνημά μας. Πρὸ τοῦ θανάτου μας ἔχουμε ἤδη πεθάνει καὶ κάθε Κυριακή, κάθε μικρὴ ἢ μεγάλη γιορτή, βιώνουμε τὴν Ἀνάσταση. Κρύβουμε πάντα ἕνα Μοναχὸ μέσα στὴν καρδιά μας. Ὁ Μοναχὸς Νικόδημος Γρηγοριάτης εἶχε συναίσθηση καὶ συνείδηση τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως. «Μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ. Ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν». Ἡ μνήμη του ἄς εἶναι αἰωνία καὶ ἡ εὐχή του νὰ μᾶς συνοδεύει όλους.

" Ορθόδοξος Τύπος"

π. Θεόδωρος Ζήσης: τὸ ἐπιχείρηµα τοῦ οἰκουµενικοῦ πατριάρχου Βαρθολοµαίου, ὅτι δὲν µποροῦµε νὰ συγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, διότι ἀπουσιάζουν οἱ «ἐκ τῆς ∆ύσεως Χριστιανοί»

πρόσκληση µόνον τῶν Ὀρθοδόξων ἐπισκόπων καὶ τὸ ἀδιανόητο τῆς προσκλήσεως αἱρετικῶν καὶ σχισµατικῶν, πρὶν ἀποκηρύξουν τὶς αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσµατα, συντρίβει καὶ κονιορτοποιεῖ τὸ ἐπιχείρηµα τοῦ οἰκουµενικοῦ πατριάρχου Βαρθολοµαίου, ὅτι δὲν µποροῦµε νὰ συγκαλέσουµε Οἰκουµενικὴ Σύνοδο, διότι ἀπουσιάζουν οἱ «ἐκ τῆςύσεως Χριστιανοί», οἱ ὁποῖοι καὶ συνοδικῶς ἔχουν καταδικασθῆ γιὰ αἱρέσεις καὶ σχίσµατα. Οἱ τοπικὲς αὐτοκέφαλες ἐκκλησίες ὀφείλουν νὰ µ δεχθοῦν αὐτὴν τὴν πραξι κοπηµατικὴ ἀλλοίωση τῆς Συνόδου, λόγῳ τῆς µ συµµετοχῆς τῶν αἱρετικῶν καὶ σχισµατικῶν, ποὺ εἶναι ὄντως «ἐκκλησιολογικῶς ἀδιανόητος καὶ κανονικῶς ἀνεπίτρεπτος» κατὰ τὸν καθηγητὴ Βλ. Φειδᾶ, καὶ νὰ ἀπαιτήσουν τὴν συµµετοχὴ ὅλων τῶν ἐπισκόπων, σύµφωνα µ τὴν συνοδικὴ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἐκτὸς ἐκείνων ποὺ γιὰ προσωπικοὺς ἄλλους λόγους δὲν µποροῦν νὰ µετάσχουν.

Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος καὶ Ἱερομάρτυρας

Ὁ χρόνος γέννησης καὶ ἡ ἐθνικότητα τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου εἶναι ἀσαφῆ. Στὸ θρόνο τῆς Ἀντιοχείας ὁ Άγιος Ἰγνάτιος ἀνέβηκε μεταξὺ 68-70 μ.Χ. Ποίμανε σὰν ἀποστολικὸς διδάσκαλος καὶ στάθηκε φρουρὸς τῶν ψυχῶν τοῦ ποιμνίου του. Ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν Χριστιανῶν, θαῤῥαλέα ὁ Άγιος Ἰγνάτιος, ἐνῷ ὁ βασιλιὰς περνοῦσε ἀπὸ τὴν Ἀντιόχεια, παρουσιάστηκε μπροστά του καὶ ὑπεράσπισε τὰ δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστης. Τότε ὁ Τραϊανὸς διέταξε τὴν σύλληψη τοῦ Άγίου Ἰγνατίου καὶ τὴν μεταφορά του στὴ Ῥώμη. Οἱ χριστιανοὶ τῆς Ῥώμης σκόπευαν νὰ τὸν ἀπαλλάξουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο, ἀλλὰ ὁ Άγιος Ἰγνάτιος, μὲ φλογερὴ δίψα πρὸς τὸ μαρτύριο, ἔγραψε σ᾿ αὐτοὺς νὰ ἀφήσουν νὰ γίνει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, τὴν 20ὴ Δεκεμβρίου τοῦ ἔτους 107 μ.Χ., τὸν ἔριξαν στὸ ἀμφιθέατρο, ὅπου πεινασμένα θηρία τὸν κατασπάραξαν. Διασώθηκαν μόνο τὰ μεγαλύτερα ἀπὸ τὰ ὀστᾶ του, ποὺ μεταφέρθηκαν καὶ τάφηκαν μὲ τιμὲς στὴν Ἀντιόχεια. Ἀργότερα μετακομίσθηκαν στὴ Ῥώμη (Β´ ἀνακομιδὴ τὸ 540 μ.Χ. καὶ ἐναποτέθησαν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κλήμεντος). Ἔτσι, ὁ Άγιος Ἰγνάτιος ἔμεινε μέχρι τέλους πιστὸς στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, καὶ «ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸν ἔχει». Ἐκεῖνος δηλαδή, ποὺ μένει στὴ διδαχὴ τοῦ Χριστοῦ, αὐτὸς καὶ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱὸ ἔχει, διότι αὐτὸς ἔγινε ναὸς τοῦ Θεοῦ καὶ ἑπομένως φέρει μέσα του τὸν Θεό. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Άγιος Ἰγνάτιος ἐπονομάσθηκε Θεοφόρος.

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=75&t=8749

«Εν τω ονόματι του Ιησού…» -- του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη, Καθηγητού Παν. Αθηνών

Βέβαια είναι αλήθεια ότι ή πρώτη σύλληψη, από το λογοκρατούμενο πνεύμα μας, της λειτουργίας της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού είναι συνήθως μια διαφάνεια νοησιαρχική. Τη διαδικασία της επικλήσεως συλλαμβάνουμε ως καθαρή νοητική λειτουργία. Αλλά αν βιώνουμε έναν ορισμένο βαθμό αγιοπνευματικής εμπειρίας, το πνεύμα μας, καθώς ανοίγει τις πύλες του για να δεχθεί την εικόνα της λειτουργίας της επικλήσεως του ονόματος του Ιησού, δεν υποδέχεται μια παράσταση της διανοίας αλλά μια άγιοπνευματική «Θεία Λειτουργία», στην οποία εκφράζεται συνοπτικά όλη η δυναμική λυτρωτική παρουσία της ζωής του Κυρίου. Η επίκληση του ονόματος του Ιησού δεν είναι μια τυπική (μηχανική – ψυχολογική) επανάληψη προβολής νοητικών διαφανειών στην οθόνη του πνεύματός μας. Είναι αναμφιβόλως η έκχυση της συνολικής δυναμικής του σωτηριολογικού Του έργου στην καθολική μας ύπαρξη.