Αγιοποιήσεις -- Του Αθανασίου Σακαρέλλου, θεολόγου

Kosmas:
Έγραψε ο φίλος Misha:
Παράθεση:

υπάρχουν πολλοί άγιοι ησυχαστές που δεν είπαν ή δεν έγραψαν κάτι σχετικά με τις αιρέσεις....
αυτό δεν τους καθιστά λιγότερο άγιους....
παραδείγματα πάμπολλα....
αρκεί ν ανοίξει κανείς το γεροντικό και θα βρει μόνο εκεί δεκάδες.....
Μέγας Ποιμήν, Μεγας Σισωης, Μέγας Παίσιος, αββας Θεόδωρος της Φέρμης, άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, αββάς Παύλος ο απλούς, αββας Παύλος ο Θηβαίος, Μέγας Αρσένιος, όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης, όσιος Ονούφριος κλπ κλπ κλπ....
εάν υπήρχε έστω και υπόνοια πως ο άγιος Ισαάκ είχε αιρετικές απόψεις θα είχαμε κάποια νύξη περί τούτου από τους Πατέρες ,οι οποίοι υπήρξαν(και δικαίως) υπερευαίσθητοι σε δογματικά ζητήματα.
αυτό, όπως είναι φυσικό, δεν συμβαίνει. Αντιθέτως ο Άγιος Ισαάκ τιμάται και εκθειάζεται....



Η ευαισθησία όλων των αγίων της Εκκλησίας μας σε θέματα πίστεως είναι δεδομένη. Δεν έχει κανένας παρά να θυμηθεί το παράδειγμα του αββά Αγάθωνα, όταν τον κατηγόρησαν ως αιρετικό.


Είναι όμως άλλο αυτό και άλλο, όταν μιά τοπική Εκκλησία υποδουλώνεται σε μιά αίρεση. Τότε είναι αδιανόητο, όχι μόνο ένας άγιος, αλλά και ένας πιστός ακόμα, να κάθεται με σταυρωμένα χέρια, όχι φυσικά για προσευχή, αλλά για να ρεμβάζει σε «πνευματικές» αδολεσχίες, και να αδιαφορεί για την Πίστη του! Είναι αυτό που έλεγαν οι πρόγονοί μας «των οικιών ημών εμπιπραμένων, υμείς άδετε»!
Μετά την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο η τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία των ανατολικών επαρχιών της αυτοκρατορίας μας, όπως ήταν η της Μεσοποταμίας, όπως είναι γνωστό, περιήλθε στα χέρια των Νεστοριανών. Υπό τα δεδομένα αυτά έζησε ο Ισαάκ ο Σύρος και ως επίσκοπος και ως ασκητής σε κάποιο μοναστήρι της περιοχής. Τι θα έκανε ένας Ορθόδοξος επίσκοπος, ή ένας ασκητής σε μιά τέτοια περίπτωση; Θα σιωπούσε, ως φαίνεται να προτιμά ο αγαπητός
Misha
;
Βέβαια, δεν ξέρουμε το τι έκανε και ο Ισαάκ ο Σύρος. Μπορεί να μίλησε και να έγραψε κατά του Νεστοριανισμού και τα λόγια και τα γραπτά του να μην έφτασαν σε γνώση όλων των σύγχρονων Ορθόδοξων της εποχής του, όπως έφτασαν τα «Ασκητικά» του! Είναι, λοιπόν, αυτονόητο, ότι επειδή η Ορθόδοξη Εκκλησία από την εποχή του ακόμα, δεν είχε καμιά τέτοια πληροφόρηση για την Ορθοδοξία του, σιώπησε και σιωπά μέχρι σήμερα στο θέμα της αγιοποίησής του. Απλά και κατανοητά πράγματα είναι όλα αυτά για τον κάθε Ορθόδοξο!
Πέραν τούτων, υπάρχει και ένα άλλο σοβαρότατο ζήτημα με τον Ισαάκ το Σύρο. Όλοι δεχόμαστε ότι ο Ισαάκ χειροτονήθηκε επίσκοπος Νινευΐ, έστω για μιά μέρα. Εφόσον, η Εκκλησία της περιοχής αυτής είχε ήδη από μακρού καταστεί Νεστοριανική, ποιοί επίσκοποι τον χειροτόνησαν; Δεν ήταν Νεστοριανοί, όπως δέχεται ο καθηγητής Παν. Χρήστου και άλλοι;
Την εποχή του αγίου Μαξίμου, που ΟΛΕΣ οι τοπικές Εκκλησίας είχαν καταστεί αιρετικές, τι έκανε ο Μάξιμος; Σιώπησε;
΄Η, σήμερα, που ο Οικουμενισμός και ο Παπισμός έχουν αλώσει ΟΛΕΣ τις λεγόμενες «Νεοημερολογίτικες» Εκκλησίες, και δυστυχώς πολιορκεί ακόμα και την μόνη υπάρχουσα Ορθόδοξη Εκκλησία, που είναι αυτή που ακολουθεί το Παλαιό Ημερολόγιο, μπορεί κάποιος να αδιαφορεί για τον κίνδυνο της Πίστης του από τις πιό πάνω αιρέσεις;
Η σιωπή, όταν κινδυνεύει η Πίστη, σημαίνει συγκατάθεση στην αίρεση λένε οι Πατέρες! ΄Ετσι, σκέπτονταν οι άγιοι της Εκκλησίας μας και όχι, όπως μερικοί από μας σήμερα, που θέλουμε με τη μανία που μας έπιασε, να "αγιοποιήσουμε" κάθε καλό, κατά τα άλλα, άνθρωπο!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Σκέψη:
Υπάρχουν κωλύματα ιερωσύνης, ναι.
Δεν υπάρχουν όμως κωλύματα αγιοσύνης.

Ένας που έχει διαπράξει φόνο δεν μπορεί να γίνει ιερέας, αλλά μπορεί να γίνει ανα πάσα στιγμή άγιος.

Το έλεος του Θεού έλκει ο καθένας που πράττει το θέλημά Του. Είτε είναι χριστιανός είτε εθνικός (όπως λέει ο απόστολος, έχει το νόμο στην καρδιά του). Αν θα πάει στον παράδεισο δεν το ξέρω. Αν θέλει ο Θεός να τον βάλει στον παράδεισο δεν είναι δουλειά δική μου.

Ξέρω όμως ότι για να ανακηρυχθεί από τους ανθρώπους (ορθοδόξους) άγιος υπάρχουν προϋποθέσεις που ορίζει η εκκλησία. Και αυτό πρέπει να το σεβόμαστε και να το ακολουθούμε πιστά.

Δεν έχει νόημα να κάνουμε τα δικά μας. Ο Κύριος γνωρίζει πότε και γιατί θα ΑΝΑΔΕΙΞΕΙ έναν άγιο για το καλό των ζώντων.
Διότι για τον κεκοιμημένο...καλό άνθρωπο δεν έχει πια νόημα. Και εκεί είναι το ζουμί και το σημείο που, κατά τη γνώμη μου, υπάρχει σύγχιση στον κόσμο.

Δεν λέω στους πιστούς, διότι όποιος πιστεύει, ακολουθεί και κάνει υπακοή στην εκκλησία και όχι στο θέλημά του και στις αισθήσεις του, που τέρπονται από τις όμορφες (και αληθινές) ιστορίες καλών ανθρώπων.

Για το καλό το δικό μας η εκκλησία ανακηρύττει τους αγίους που ο Θεός διαλέγει να αναδείξει.

Δεν πρέπει να κυνηγουμε τα θαύματα και τους αγίους για να μας πουν τα μελλούμενα. Μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι να τύχουμε του ελέους του Θεού, να έχουμε ορθή πίστη,να πράττουμε τα έργα του νόμου όσο αυτό είναι δυνατόν και όσο μας ελεήσει ο Θεός (θα ελεήσω αυτόν που ελεώ) για να μας δεχτεί στη βασιλεία Του. Σε αυτό μας βοηθά το παράδειγμα των αγίων που μας δίνει ο Θεός σαν οδοδείκτες, και όχι σαν δεκανίκια και αναπηρικά καροτσάκια για να συντηρούμε την ακηδία μας και τα πνευματικά μας μέλη ατροφικά.