Οι οργανώσεις, νομίζω, έπαιξαν κάποιο αρνητικό ρόλο, σε
μιά εποχή θεολογικής αφασίας των Ορθοδόξων, την οποία αφασία επεξέτειναν. Από
αυτή τη πλευρά ήταν αντίθετος στις οργανώσεις τόσο ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, όσο
και ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, αλλά και άλλοι.
Ο ανυποψίαστος λαός ήταν υποχρεωμένος στο παρελθόν να πορευθεί ανάμεσα από τις συμπληγάδες των οργανώσεων και μιας Ιεραρχίας, κατώτερης της αποστολής της και των περιστάσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο Χρήστος Γιανναράς περιγράφει αντικειμενικά στο βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών» την οργάνωση στην οποία είχε ενταχθεί επί αρκετά χρόνια. Μόνο τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου δίνουν μιά υποκειμενική θεώρηση της οργανώσεως, για να δικαιώσει ο συγγραφέας τον εαυτό του.
Σήμερα, νομίζω, ότι δεν πρέπει να ανοιχθεί μιά τέτοια συζήτηση για το ιστορικό ρόλο των Οργανώσεων αυτών, όχι γιατί μέχρι και τώρα δεν ζημιώνεται η Ορθοδοξία από μερικές τουλάχιστον από αυτές, αλλά γιατί πρώτιστη ανάγκη σήμερα είναι να συμπτηχθεί ένα μέτωπο αντιπαπικό κατ’ αρχήν και ανθενωτικό ύστερα. Και εξηγώ τι εννοώ με τα παραπάνω λεγόμενά μου.
Οι Οργανώσεις ζημιώνουν την Ορθοδοξία, άν και έχει πλέον αποδυναμωθεί ο ρόλος τους και εκκλησιαστικοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο η δράση τους, όσο εξακολουθούν ακόμα να καλλιεργούν μεταξύ των Ορθοδόξων τον «ευσεβισμό» κι' αποτρέπουν τους πιστούς από την ενασχόληση με τα θέματα της πίστεως, ή τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Εκκλησία. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι ο «Σωτήρ», έλαβε ωραίες θέσεις εναντίον του παπισμού και οικουμενισμού. Αλλά, και ωρισμένες ελάσσονες αδελφότητες έλαβαν παρόμοιες θέσεις, όπως στο παρελθόν είχε λάβει ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Μπιλάλης, που έγραψε τα δύο περισπούδαστα εκείνα βιβλία του για τον "Παπισμό και Ορθοδοξία" και το "Filioque".
Αντίθετα, άλλες αδελφότητες αιδημόνως αποφεύγουν ν’ αναφερθούν στα παραπάνω ζητήματα, ωρισμένοι δε κληρικοί και θεολόγοι, που προέρχονται από αυτές γίνονται ατυχώς διαπρύσιοι κήρυκες του οικουμενισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος κ.ά.
Εάν σήμερα επιδοθούμε σε μιά ενδοσκόπηση του ρόλου των οργανώσεων δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πετύχουμε τη σύμπτηξη του αναγκαίου στις μέρες μας αντιπαπικού μετώπου, λόγω της ήδη γενομένης Ενώσεως των Εκκλησιών. Για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου κανένας δεν περισσεύει, αρκεί να είναι αντιπαπικός, είτε προέρχεται από οργανώσεις, είτε όχι, είτε είναι με το Νέο, είτε με το Παλαιό, είτε οποιοσδήποτε άλλος.
Γι’ αυτό, νομίζω, σήμερα πρέπει να πάψουμε να «δάκνουμε και κατεσθίουμε αλλήλους» (Γαλ. 5,15). Τα υπόλοιπα θέματα, μπορούμε σε ευθετώτερο χρόνο και καλύτερες για την Ορθοδοξία μέρες, αν ποτέ έρθουν, να τα συζητήσουμε!
Ο ανυποψίαστος λαός ήταν υποχρεωμένος στο παρελθόν να πορευθεί ανάμεσα από τις συμπληγάδες των οργανώσεων και μιας Ιεραρχίας, κατώτερης της αποστολής της και των περιστάσεων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ο Χρήστος Γιανναράς περιγράφει αντικειμενικά στο βιβλίο του «Καταφύγιο Ιδεών» την οργάνωση στην οποία είχε ενταχθεί επί αρκετά χρόνια. Μόνο τα τελευταία κεφάλαια του βιβλίου δίνουν μιά υποκειμενική θεώρηση της οργανώσεως, για να δικαιώσει ο συγγραφέας τον εαυτό του.
Σήμερα, νομίζω, ότι δεν πρέπει να ανοιχθεί μιά τέτοια συζήτηση για το ιστορικό ρόλο των Οργανώσεων αυτών, όχι γιατί μέχρι και τώρα δεν ζημιώνεται η Ορθοδοξία από μερικές τουλάχιστον από αυτές, αλλά γιατί πρώτιστη ανάγκη σήμερα είναι να συμπτηχθεί ένα μέτωπο αντιπαπικό κατ’ αρχήν και ανθενωτικό ύστερα. Και εξηγώ τι εννοώ με τα παραπάνω λεγόμενά μου.
Οι Οργανώσεις ζημιώνουν την Ορθοδοξία, άν και έχει πλέον αποδυναμωθεί ο ρόλος τους και εκκλησιαστικοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο η δράση τους, όσο εξακολουθούν ακόμα να καλλιεργούν μεταξύ των Ορθοδόξων τον «ευσεβισμό» κι' αποτρέπουν τους πιστούς από την ενασχόληση με τα θέματα της πίστεως, ή τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Εκκλησία. Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι ο «Σωτήρ», έλαβε ωραίες θέσεις εναντίον του παπισμού και οικουμενισμού. Αλλά, και ωρισμένες ελάσσονες αδελφότητες έλαβαν παρόμοιες θέσεις, όπως στο παρελθόν είχε λάβει ο μακαριστός αρχιμανδρίτης Σπυρίδων Μπιλάλης, που έγραψε τα δύο περισπούδαστα εκείνα βιβλία του για τον "Παπισμό και Ορθοδοξία" και το "Filioque".
Αντίθετα, άλλες αδελφότητες αιδημόνως αποφεύγουν ν’ αναφερθούν στα παραπάνω ζητήματα, ωρισμένοι δε κληρικοί και θεολόγοι, που προέρχονται από αυτές γίνονται ατυχώς διαπρύσιοι κήρυκες του οικουμενισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος κ.ά.
Εάν σήμερα επιδοθούμε σε μιά ενδοσκόπηση του ρόλου των οργανώσεων δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πετύχουμε τη σύμπτηξη του αναγκαίου στις μέρες μας αντιπαπικού μετώπου, λόγω της ήδη γενομένης Ενώσεως των Εκκλησιών. Για τη συγκρότηση ενός τέτοιου μετώπου κανένας δεν περισσεύει, αρκεί να είναι αντιπαπικός, είτε προέρχεται από οργανώσεις, είτε όχι, είτε είναι με το Νέο, είτε με το Παλαιό, είτε οποιοσδήποτε άλλος.
Γι’ αυτό, νομίζω, σήμερα πρέπει να πάψουμε να «δάκνουμε και κατεσθίουμε αλλήλους» (Γαλ. 5,15). Τα υπόλοιπα θέματα, μπορούμε σε ευθετώτερο χρόνο και καλύτερες για την Ορθοδοξία μέρες, αν ποτέ έρθουν, να τα συζητήσουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου