Ο
Κωσταντής Χαρόπουλος, παλιός θαλασσομάχος, περνά τώρα τις ημέρες του στο
ιδιόκτητο ξενοδοχείο του αναπολώντας τα παλιά. Κάποια φορά διηγήθηκε το
ακόλουθο θαύμα:
« Την περίοδο του αμερικανοϊαπωνικού πολέμου εργαζόμουν σαν πρώτος μηχανικός σε ένα πετρελαιοφόρο του εμπορικού στόλου.
Φορτώσαμε από μια ινδική βάση πράσινο πετρέλαιο για αεροπλάνα, και ξεκινήσαμε για κάποια μεγαλόνησο του Ειρηνικού, που ήταν αεροπορική βάση των αμερικάνων. Ταξιδεύαμε όμως με την ψυχή στο στόμα, γιατί μας κυνηγούσαν τα γιαπωνέζικα υποβρύχια, που κάνανε φοβερή φθορά. Είχαμε βέβαια τριγύρω μας αντιτορπιλλικά, αλλά οι γιαπωνέζοι τρύπωναν από κάτω, περνούσαν τον κλοιό και μας φύτευαν τορπίλλες. Γινόταν χαλασμός.
Αυτή τη φορά είχαμε και ασυνήθιστη φουρτούνα. Τα κύματα ορθώνονταν βουνά. Τα αντιτορπιλλικά χόρευαν σαν καρύδια εδώ κι εκεί. Λέγαμε πως ήρθε το τέλος μας.
- Κάνετε τον σταυρό σας! φώναξα στον καπετάνιο και στο πλήρωμα. Κάνετε προσευχή να βοηθήσει ο Μεγαλοδύναμος. Θεέ παντοδύναμε, σώσε μας! Σε τούτο τον χαμό μόνο Εσύ μπορείς να βοηθήσεις.
- Αμήν! Φώναξαν όλοι.
Η θάλασσα άρχισε σιγά-σιγά να ημερεύει.
Δεν προλάβανε όμως να ανασάνουμε και μας βρίσκει κυκλώνας.
- Στροφή αριστερά και πρόσω ολοταχώς! Βρυχήθηκε ο καπετάνιος. Πιάστε όλοι τα πόστα σας.
Οι μηχανές πήγαιναν να σπάσουν από το τράνταγμα και το άναμμα. Ευτυχώς ο κυκλώνας μας πήρε μόνο περιφερειακά. Δοξάσαμε πάλι τον Μεγαλοδύναμο. Καταϊδρωμένος ανέβηκα από το μηχανοστάσιο να πιω έναν καφέ. Δεν πρόφθασα να πιω ούτε γουλιά και βλέπω ξαφνικά τον τρίτο μηχανικό να πετιέται μπροστά μου, για να μου αναγγείλει ότι οι μηχανές πετούν φωτιές.
Πηδάω γρήγορα στο αμπάρι, αρπάζω τον πυροσβεστήρα και ρίχνω νερό στο σημείο της φωτιάς. Δεν ξέρω πως, με τύλιξε ο σωλήνας και με έσφιγγε όπως ο βόας το ζαρκάδι. Πάσχισα να ξετυλιχθώ, αλλά στάθηκε αδύνατο. Λίγο ακόμη και θα έσκαγα από ασφυξία. Μέσα στην αγωνία μου σκέφθηκα τη φωτιά, που θα μεταδιδόταν σε όλη τη νηοπομπή, και φώναξα:
- Παναγιά μου Εκατονταπυλιανή, σώσε μας αυτή την ύστατη ώρα!
Αυτό ήταν. Ο σωλήνας με τρόπο ανεξήγητο λασκάρισε. Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα την κατάσβεση. Όταν τελείωσα, ήρθε όλο το πλήρωμα. Με αγκάλιαζαν δακρυσμένοι και με φιλούσαν. Στάθηκα τότε σοβαρός και με πολλή συγκίνηση τους είπα:
- Αγαπητοί συνάδελφοι, αυτό που έγινε ήταν θαύμα της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Πάνω στον έσχατο κίνδυνο την επικαλέσθηκα, κι έσωσε κι εμένα από βέβαιο θάνατο κι όλη την νηοπομπή.
Τους εξήγησα πως έγινε, και όλοι έκαναν τον Σταυρό τους ».
« Την περίοδο του αμερικανοϊαπωνικού πολέμου εργαζόμουν σαν πρώτος μηχανικός σε ένα πετρελαιοφόρο του εμπορικού στόλου.
Φορτώσαμε από μια ινδική βάση πράσινο πετρέλαιο για αεροπλάνα, και ξεκινήσαμε για κάποια μεγαλόνησο του Ειρηνικού, που ήταν αεροπορική βάση των αμερικάνων. Ταξιδεύαμε όμως με την ψυχή στο στόμα, γιατί μας κυνηγούσαν τα γιαπωνέζικα υποβρύχια, που κάνανε φοβερή φθορά. Είχαμε βέβαια τριγύρω μας αντιτορπιλλικά, αλλά οι γιαπωνέζοι τρύπωναν από κάτω, περνούσαν τον κλοιό και μας φύτευαν τορπίλλες. Γινόταν χαλασμός.
Αυτή τη φορά είχαμε και ασυνήθιστη φουρτούνα. Τα κύματα ορθώνονταν βουνά. Τα αντιτορπιλλικά χόρευαν σαν καρύδια εδώ κι εκεί. Λέγαμε πως ήρθε το τέλος μας.
- Κάνετε τον σταυρό σας! φώναξα στον καπετάνιο και στο πλήρωμα. Κάνετε προσευχή να βοηθήσει ο Μεγαλοδύναμος. Θεέ παντοδύναμε, σώσε μας! Σε τούτο τον χαμό μόνο Εσύ μπορείς να βοηθήσεις.
- Αμήν! Φώναξαν όλοι.
Η θάλασσα άρχισε σιγά-σιγά να ημερεύει.
Δεν προλάβανε όμως να ανασάνουμε και μας βρίσκει κυκλώνας.
- Στροφή αριστερά και πρόσω ολοταχώς! Βρυχήθηκε ο καπετάνιος. Πιάστε όλοι τα πόστα σας.
Οι μηχανές πήγαιναν να σπάσουν από το τράνταγμα και το άναμμα. Ευτυχώς ο κυκλώνας μας πήρε μόνο περιφερειακά. Δοξάσαμε πάλι τον Μεγαλοδύναμο. Καταϊδρωμένος ανέβηκα από το μηχανοστάσιο να πιω έναν καφέ. Δεν πρόφθασα να πιω ούτε γουλιά και βλέπω ξαφνικά τον τρίτο μηχανικό να πετιέται μπροστά μου, για να μου αναγγείλει ότι οι μηχανές πετούν φωτιές.
Πηδάω γρήγορα στο αμπάρι, αρπάζω τον πυροσβεστήρα και ρίχνω νερό στο σημείο της φωτιάς. Δεν ξέρω πως, με τύλιξε ο σωλήνας και με έσφιγγε όπως ο βόας το ζαρκάδι. Πάσχισα να ξετυλιχθώ, αλλά στάθηκε αδύνατο. Λίγο ακόμη και θα έσκαγα από ασφυξία. Μέσα στην αγωνία μου σκέφθηκα τη φωτιά, που θα μεταδιδόταν σε όλη τη νηοπομπή, και φώναξα:
- Παναγιά μου Εκατονταπυλιανή, σώσε μας αυτή την ύστατη ώρα!
Αυτό ήταν. Ο σωλήνας με τρόπο ανεξήγητο λασκάρισε. Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα την κατάσβεση. Όταν τελείωσα, ήρθε όλο το πλήρωμα. Με αγκάλιαζαν δακρυσμένοι και με φιλούσαν. Στάθηκα τότε σοβαρός και με πολλή συγκίνηση τους είπα:
- Αγαπητοί συνάδελφοι, αυτό που έγινε ήταν θαύμα της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής. Πάνω στον έσχατο κίνδυνο την επικαλέσθηκα, κι έσωσε κι εμένα από βέβαιο θάνατο κι όλη την νηοπομπή.
Τους εξήγησα πως έγινε, και όλοι έκαναν τον Σταυρό τους ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου