ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ ΜΑΡΚΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ ·

«Ει η ημών αδικία, Θεού δικαιοσύνην συνίστησι, τι ερούμεν; Μη άδικος ο Θεός ο επιφέρων την οργήν;» Απ. Παύλος.


Ο Όσιος Πατήρ ημών Μάρκος, ο επικαλούμενος Ασκητής, έζησε κατά το πρώτον ήμισυ του 5ου αιώνος, διατελέσας μαθητής του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ανήκει εις την χορείαν των θεωρητικών Πατέρων της Ανατολής, συγγραψάμενος πλείστας πνευματικάς πραγματείας, εξ ων σώζονται 200 κεφάλαια «περί πνευματικού νόμου», «περί των εξ έργων οιομένων δικαιούσθαι», η «προς Νικόλαον Μονάζοντα» μακρά επιστολή, και έτεροι λόγοι, εκ των οποίων και ο κατωτέρω, δι’ ου ο όσιος πατήρ αναλύει διεξοδικώς τα αίτια των ποικίλης μορφής πειρασμών, ομαδικών τε και ατομικών. Η αγία του Χριστού Εκκλησία τιμά την μνήμην του Οσίου Μάρκου του Ασκητού την 5ην Μαρτίου, «τους ασκητικούς αυτού αγώνας, το εν λόγοις σοφόν, και την άνωθεν αυτώ δοθείσαν χάριν των θαυμάτων ανακηρύττουσα»--ως σημειοί εις την «Φιλοκαλίαν» ο Όσιος Πατήρ ημών Νικόδημος ο Αγιορείτης. Την πραγματείαν ταύτην αντέγραψεν αδελφός τις ένεκεν της ιδιαιτέρας σημασίας, την οποίαν αποκτά εν τη παρούση εποχή, καθ’ ην υφιστάμεθα αλλεπαλλήλους Εθνικάς συμφοράς κυρίως δια σεισμών, αλλά και προς διαφώτισιν των πλανωμένων εκείνων χριστιανών, οίτινες θεωρούν τας επερχομένας θλίψεις ως τυχαία ή κατά συνθήκην συμβάντα, επί των οποίων τάχα ο Θεός ουδένα ασκεί έλεγχον. Εκτός του κύρους όπερ κέκτηται, δια την αγιότητα του συγγραφέως, η πραγματεία αύτη, καθίσταται επί πλέον και τελείως απρόσβλητος ως θεμελιουμένη επί της Αγίας Γραφής και επί του πνεύματος των αγίων Πατέρων ημών, το οποίον ανακεφαλαιοί η αγιωτάτη Εκκλησία μας εις τας ιεράς δέλτους του Μ. Ευχολογίου.

ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ !!!


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Ρήμα τι τούτο; Είπον οι Ποιμένες· διελθόντες ίδωμεν το γεγονός, θείον Χριστόν· Βηθλεέμ καταλαβόντες δε, συν τη τεκούση προσεκύνουν αναμέλποντες· ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει.

Ερμηνεία.


Και τούτο το τροπάριον είναι ακόλουθον με το πρότερον· ερανίσθη γαρ από τα λόγια του Ευαγγελιστού Λουκά, τα ακολουθούντα εις τα λόγια του προλαβόντος Τροπαρίου· φησί γαρ εκείνος εις το αυτό δεύτερον Κεφάλαιον ταύτα: «Και εγένετο ως απήλθον απ’  αυτών εις τον Ουρανόν οι Άγγελοι, και οι άνθρωποι οι Ποιμένες είπον προς αλλήλους: «διέλθωμεν δη έως Βηθλεέμ, και ίδωμεν το ρήμα τούτο το γεγονός, ό ο Κύριος εγνώρισεν ημίν» (Λουκ. β: 15). Λέγει λοιπόν ο θεσπέσιος Κοσμάς, ότι οι Ποιμένες ιδόντες τον Άγγελον, και ακούσαντες παρ΄ αυτού τα ανωτέρω λόγια, εθαύμασαν και ηθέλησαν να πληροφορηθούν, αν είναι τα λόγια ταύτα αληθινά. Όθεν είπον ένας προς τον άλλον: τι είναι το ρήμα τούτο όπου ελαλήθη εις ημάς; Ελάτε να υπάγωμεν δια να ιδούμεν: ήτοι να εξετάσωμεν, κατά τον Ευθύμιον, το γεγονός τούτο θείον: ήτοι τούτο το θεϊκόν σημείον όπου έγινεν εις ημάς. Δεν είπον δε μόνον τούτο, αλλά παρευθύς μαζί με τον λόγον, εκίνησαν και επήγαν εις την Βηθλεέμ, και ευρόντες τον Χριστόν ως βρέφος ανακείμενον εν τη φάτνη, προσεκύνησαν αυτόν ομού με την Μητέρα του, ψάλλοντες το : «Ο των Πατέρων Θεός ευλογητός ει»· λέγει γαρ ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «Ήλθον σπεύσαντες, και ανεύρον την τε Μαριάμ και τον Ιωσήφ και το βρέφος κείμενον εν τη φάτνη· ιδόντες δε διεγνώρισαν (επληροφορήθησαν) περί του ρήματος του λαληθέντος αυτοίς περί του παιδίου· και πάντες οι ακούσαντες εθαύμασαν περί των λαληθέντων υπό των Ποιμένων προς αυτούς» (Λουκ. β: 16-18). Τι δε αλληγορικόν νόημα μανθάνουσιν εκ τούτου οι των λογικών προβάτων Ποιμένες; Ότι και αυτοί πρέπει να ζητούν τον ουράνιον άρτον, καθώς και οι Ποιμένες εκείνοι εζήτουν την Βηθλεέμ· η γαρ λέξις «Βηθλεέμ» ερμηνεύεται «Οίκος άρτου». Έτσι δε αύτη η Εκκλησία, εις την οποίαν ευρίσκεται ο νοητός άρτος Χριστός. Έργον λοιπόν είναι εις τους Ποιμένας των λογικών προβάτων, Πατριάρχας και Μητροπολίτας και Επισκόπους, αφ΄ ου εύρουν τον ουράνιον άρτον, να κηρύττουν αυτόν και εις τους άλλους, καθώς και οι Ποιμένες εκείνοι ευρόντες τον Χριστόν, εκήρυξαν και εις τους άλλους περί αυτού, κατά την Ερμηνείαν του Ιερού Θεοφυλάκτου.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 5 Μαΐου 2015

Ειρήνης μεγαλομάρτυρος, οσίου Ευθυμίου επισκόπου Μαδύτου του θαυματουργού, Νεοφύτου, Γαΐου και Γαϊανού μαρτύρων, Ιωάννου νεομάρτυρος.

Ἡ Ἁγία Μεγαλομάρτυς Εἰρήνη ἄθλησε κατὰ τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ. Ἦταν θυγατέρα τοῦ Λικινίου, ποὺ ἦταν βασιλιὰς κάποιου μικροῦ βασιλείου, καὶ τῆς Λικινίας. Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Μαγεδὼν καὶ ἀρχικὰ ὀνομαζόταν Πηνελόπη. Ὅταν ἡ Ἁγία ἔγινε ἕξι ἐτῶν, ὁ πατέρας της Λικίνιος τὴν ἔκλεισε σὲ ἕνα πύργο καὶ ἀνέθεσε τὴν διαπαιδαγώγησή της σὲ κάποιον γέροντα, ὀνόματι Ἀπελλιανό, ὁ ὁποῖος καὶ ἔγραψε τὰ ὑπομνήματα τοῦ μαρτυρίου αὐτῆς.
Μία νύχτα ἡ Εἰρήνη εἶδε τὸ ἑξῆς ὅραμα: μπῆκε στὸν πύργο ἕνα περιστέρι κρατώντας μὲ τὸ ράμφος του κλαδὶ ἐλιᾶς, τὸ ὁποῖο καὶ ἄφησε ἐπάνω στὸ τραπέζι. Ἐπίσης, μπῆκε καὶ ἕνας ἀετὸς μεταφέροντας στεφάνι ἀπὸ ἄνθη, τὸ ὁποῖο τοποθέτησε καὶ αὐτὸς ἐπάνω στὸ τραπέζι. Ἔπειτα μπῆκε ἀπὸ ἄλλο παράθυρο ἕνας κόρακας, ὁ ὁποῖος ἔβαλε ἐπάνω στὸ τραπέζι ἕνα φίδι. Τὸ πρωὶ ποὺ ξύπνησε ἀποροῦσε καὶ σκεπτόταν τί ἄραγε νὰ σημαίνουν αὐτὰ ποὺ εἶδε. Τὰ διηγήθηκε λοιπὸν στὸν γέροντα Ἀπελλιανὸ καὶ ἐκεῖνος τὰ ἑρμήνευσε ὡς προάγγελμα τῶν στεφάνων τῆς δόξας καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους αὐτῆς μετὰ τὴ βάπτισή της.
Στὸ Χριστιανισμὸ ἑλκύσθηκε ἀπὸ κάποια κρυπτοχριστιανὴ νέα, ἡ ὁποία, λόγω τῆς τιμιότητας καὶ τῶν ἀρετῶν της, ἔχαιρε μεγάλης ἐκτιμήσεως ἀπὸ τοὺς γονεῖς τῆς Πηνελόπης καὶ εἶχε τοποθετηθεῖ ἀπὸ αὐτοὺς ὡς θεραπαίνιδα τῆς θυγατέρας τους. Ἕνας ἱερεύς, ὀνόματι Τιμόθεος, βάπτισε κρυφὰ τὴ νεαρὴ ἡγεμονίδα καὶ τὴ μετονόμασε Εἰρήνη.
Τὸ γεγονὸς δὲν ἄργησε νὰ πληροφορηθεῖ ὁ πατέρας της Λικίνιος, ὅταν μάλιστα ἡ Ἁγία Εἰρήνη συνέτριψε τὰ εἴδωλα τῆς πατρικῆς της οἰκίας ὀμολογώντας μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἀνακρίθηκε καὶ καταδικάσθηκε πρῶτα ἀπὸ τὸν ἴδιο της τὸν πατέρα. Στὴ συνέχεια ἔπαθε πολλὰ ἀπὸ τοὺς Πέρσες καὶ τοὺς βασιλεῖς αὐτῶν Σεδεκία καὶ Σαπώριο Α’.
Ἔπειτα ἡ Ἁγία Εἰρήνη πῆγε στὴν Καλλίπολη τοῦ Ἑλλησπόντου, ὅπου βασίλευε ὁ Νουμεριανός. Ἐκεῖ παρουσιάσθηκε σὲ αὐτὸν καὶ ὁμολόγησε μὲ παρρησία τὴν πίστη της στὸν Χριστό. Οἱ εἰδωλολάτρες τὴν ἔκλεισαν διαδοχικὰ σὲ τρία πυρακτωμένα χάλκινα βόδια. Τὸ τρίτο ὅμως βόδι, τὴ στιγμὴ ποὺ βρισκόταν ἐντός του ἡ Μεγαλομάρτυς, ὅλως παραδόξως κινήθηκε, ἐνῷ ἦταν ἄψυχο ἀνθρώπινο κατασκεύασμα. Στὴ συνέχεια αὐτὸ σχίσθηκε καὶ βγῆκε ἀπὸ μέσα του ἡ Ἁγία ἐντελῶς ἀβλαβὴς ἀπὸ τὴν κόλαση τῆς πυρᾶς. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ προσέλθουν στὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ χιλιάδες ψυχές. Στὴν πόλη Μεσημβρία τῆς Θράκης ἡ Ἁγία Εἰρήνη θανατώθηκε, ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ ἀναστήθηκε καὶ εἵλκυσε στὴν πίστη τὸ διοικητὴ καὶ ὁλόκληρο τὸ λαό. Τέλος, ἡ Ἁγία κατέφυγε μαζὶ μὲ τὸ δάσκαλό της Ἀπελλιανὸ στὴν Ἔφεσο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, ὅπου διέμεινε ἐπιτελώντας πολλὰ θαύματα καὶ τιμώμενη ὡς ἀληθινὴ ἰσαπόστολος. Ἐκεῖ ἀνέπτυξε μεγάλη δράση μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς κοιμήσεως αὐτῆς, τὸ 315 μ.Χ.
Στὸ Συναξάρι της ἀναφέρεται ὅτι στὴν Ἔφεσο ἡ Ἁγία βρῆκε μία λάρνακα, στὴν ὁποία δὲν εἶχε ὡς τότε ἐνταφιασθεῖ κανένας, μπῆκε μέσα σὲ αὐτὴν καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη. Πρὶν δὲ ἀπὸ τὴν κοίμησή της ἡ Ἁγία Εἰρήνη εἶχε δώσει ἐντολὴ νὰ μὴν μετακινήσει κανένας τὴν ταφόπετρα, μὲ τὴν ὁποία θὰ σκέπαζε τὴ λάρνακα ὁ δάσκαλός της Ἀπελλιανός, προτοῦ περάσουν τέσσερις ἡμέρες. Μετὰ ὅμως ἀπὸ δύο ἡμέρες ἐπισκέφθηκαν τὸν τάφο ὁ Ἀπελλιανὸς καὶ οἱ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι εἶδαν ὅτι ἡ ταφόπετρα ἦταν σηκωμένη καὶ ἡ λάρνακα κενή.
Κατὰ τὰ δυτικὰ Μαρτυρολόγια ἡ Ἁγία Εἰρήνη μαρτύρησε στὴ Θεσσαλονίκη, ἀφοῦ ρίχθηκε στὴν πυρά. Πρέπει δὲ νὰ σημειώσουμε ὅτι, κατὰ τὸ Μηνολόγιον τοῦ αὐτοκράτορα Βασιλείου Β’, ἡ Ἁγία Εἰρήνη τελειώθηκε μαρτυρικὰ δι’ ἀποκεφαλισμοῦ.


Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική.

Τριάντα χρόνια προ της πτώσεως του Βυζαντίου, ο μέγας μοναχός της Μονής του Στουδίου Ιωσήφ ο Βρυέννιος, εκήρυττεν εις το παλάτι και εις τον κόσμον ότι η υποδούλωσις εις τους Τούρκους είναι αναπόφευκτος δια τον αμαρτωλόν βίον των Βυζαντινών, από του Βασιλέως και του Πατριάρχου μέχρι του τελευταίου πολίτου και του εσχάτου Μοναχού. Και το Βυζάντιον έπεσε και υπεδουλώθη 400 χρόνια. Και αι οιμωγαί υψώθησαν μέχρις ουρανού… Έδωκεν ο Θεός και ηλευθερώθημεν. Αλλά πάλιν η αμαρτία κατέκλυσε παν το Ελληνικόν και εφθάσαμεν σήμερον εις το απελπιστικώτερον αδιέξοδον, που εγνώρισε ποτέ ο Ελληνισμός, και κατηντήσαμεν «ονειδισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών». Και διατί όλα αυτά; Διατί αι συνεχιζόμεναι συμφοραί του Έθνους; Δια να συνέλθωμεν από την αμαρτωλόν νάρκην, άρχοντες και αρχόμενοι, Επίσκοποι και Μοναχοί. Διότι η αμαρτία επλεόνασεν. Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική. Οι Ιεράρχαι μας ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς από μίαν κακώς εννοουμένην αγάπην και από την φενάκην ότι θα μας βοηθήσουν οι Παπικοί. Ολόκληρος η Ελλάς φλέγεται από την αμαρτίαν, την αθεϊαν, τον οικουμενισμόν, τον μασσωνισμόν, τας αιρέσεις. Πως λοιπόν αυτός ο δυστυχής λαός θα ίδη ειρήνην και ευτυχίαν; Και πώς να μη έρχεται η οργή του Θεού; Εάν θα ημπορούσαμεν να ίδωμεν με πνευματικά μάτια τους εξωτερικώς λαμπρούς φαινομένους Χριστιανούς μας, δεν θα εβλέπαμεν ειμή αθλίους, ρακενδύτους και καταπληγωμένας ψυχάς από την αμαρτίαν, την απιστίαν και τας αιρέσεις. Θα εβλέπαμεν ανθρώπους δίχως πνεύμα. Και ο πρώτος δι΄ ύδατος κατακλυσμός εγένετο με το αιτιολογικόν: «δια το είναι αυτούς σάρκας». Ας φοβηθώμεν τον δεύτερον κατακλυσμόν, τον δια πυρός, ως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, κατά τον οποίον «ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται!»….

«Ορθόδοξος Τύπος» : Κατά την Ορθόδοξον Παράδοσιν (η μικτή Μονή του Έσσεξ)

…Μία από τας ερωτήσεις, αι οποίαι ετέθησαν, ήτο και αυτή: «Διατί η Ιερά Μονή του Γέροντος Σωφρονίου εξ αρχής έγινε μικτή, όπου εγκαταβιούν και γυναίκες μοναχαί; Η απάντησις ήτο ασαφής. Ελέχθη ότι, αναχωρών εξ αγίου Όρους ο Γέρων Σωφρόνιος ηρώτησε περί του θέματος αυτού τον άγιον Σιλουανόν και του επέτρεψε…. Δεν διηυκρινίσθη σαφώς.                                                                                                                                                                                                    
Αλλ΄ εν πάση περιπτώσει, το θέμα παραμένει σοβαρόν. Θεολόγος διορθοδόξων διαστάσεων προσκυνητής της ως άνω  ι. Μονής του Λονδίνου, συζητών μετά φίλου του Καθηγητού, ηρώτησεν επί λέξει: «Μήπως γνωρίζετε, εάν υπάρχη εις τον παγκόσμιον Ορθόδοξον χώρον, ιερά Μονή όπως αυτή του Τιμίου Προδρόμου, με κοινήν λατρείαν, κοινήν τράπεζαν κλπ.»; Ο κ. Καθηγητής δεν απήντησε. Μερικοί προβάλλουν το επιχείρημα ότι ευρίσκεται εις μίαν τόσον μεγάλην πόλιν!  Αλλά και άλλαι Ορθόδοξοι Μοναί ευρίσκονται εις το Σύδνεϋ της Αυστραλίας, εις πολιτείας και πόλεις της Αμερικής, της Ευρώπης… εντούτοις πουθενά δεν συναναστρέφονται και σχεδόν συζούν εις τον ίδιον μοναστικόν χώρον μοναχοί και μοναχαί. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο Μ. Βασίλειος και όλοι οι Πατέρες της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα το απεδέχοντο; Ασφαλώς, όχι! Μήπως θα πρέπει κάποτε ν΄ ακολουθήση την Ορθόδοξον Παράδοσιν και η ανωτέρω Ιερά Μονή;Το θέτομεν εισηγητικώς.  

O μοναχός Ιωσήφ Βρυέννιος, ο δάσκαλος του προμάχου της Ορθοδοξίας του Μάρκου του Ευγενικού, σε επιστολές και ομιλίες, κάποιες από τις οποίες εκφωνήθηκαν στην αίθουσα των ανακτόρων, διεκτραγωδεί την διαφθορά που είχε ενσκήψει πριν από την άλωση. Το ιερατείο πρώτον είχε διαφθαρεί.

Οι περισσότεροι από τους κληρικούς χειροτονούνταν με σκοπό τα χρήματα. Κλήρος σιμωνιακός (=που αγαπάει το χρήμα) εθνική συμφορά, «ἅλας μωρόν» (=άνοστο αλάτι)! Τα μυστήρια ξεπουλιόνταν από τους ανάξιους αυτούς κληρικούς. Με πληρωμή, με δωροδοκίες δινόταν η άφεση των αμαρτιών και μεταδιδόταν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Επίσκοποι, άγαμοι κληρικοί, μοναχοί, οι οποίοι είχαν υποσχεθεί την παρθενία, αναιδέστατα συζούσαν με μοναχές. Οι κοσμικοί πάλι μιμούμενοι τους κληρικούς πριν την τέλεση του μυστηρίου του γάμου συζούσαν με τις γυναίκες. Το άγιο όνομα του Θεού βλασφημείτο δημόσια και κανένας – λέει ο Βρυέννιος – δεν ύψωνε φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτό, ενώ θα έπρεπε, εμείς ως υπερασπιστές του ονόματός Του να προτιμήσουμε μαρτυρικό θάνατο από τους ασεβείς από το να γίνουμε συνένοχοι των βλάσφημων με τη σιωπή μας. Όρκοι σε δημόσια διάταξη. Η αδιαφορία των πολιτών για τις ανάγκες του γείτονα, της κοινωνίας, του κράτους που κινδύνευε ήταν μέγιστη. Η φιλαυτία βασίλευε, εξυπηρετούνταν τα προσωπικά συμφέροντα του καθενός. Τα τείχη της πόλεως παρουσίαζαν φθορές και χρειάζονταν σύντομα επισκευή, αλλά όσοι είχαν υλικούς θησαυρούς προτιμούσαν να κτίζουν τριώροφες κατοικίες παρά να διαθέτουν τα χρήματά τους για την κοινή ασφάλεια.


(Βλ. τους τρεις τόμους των διδαχών του Ιωσήφ Βρυέννιου που εκδόθηκαν από τον Ευγένιο Βούλγαρη, Λειψία 1768 – 1794).

Κατά την γ΄ φάσιν των εργασιών της Β΄ Βατικανείου Συνόδου ο Πάπας Παύλος ο ΣΤ΄ διεκήρυξεν:

Εν μόνον ποίμνιον υπάρχει: Ο κόσμος, και εις ποιμήν: Ο Πάπας»!!!

Ο αυτός Πάπας εν τη Εγκυκλίω αυτού «ΑΕΤΕRNA DEI SAPIENTIA» εξέφρασε την πεποίθησιν αυτού ότι η Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος «θα προσελκύση τα βλέμματα των αναριθμήτων οπαδών του Χριστού και θα προσελκύση αυτούς να συγκεντρωθώσι πέριξ του «ποιμένος των προβάτων του μεγάλου», ο Οποίος ανέθεσε την αέναον διαφύλαξιν της Ποίμνης Του εις τον Πέτρον και εις τους διαδόχους αυτού»! Ομιλών δε προς τους ηγέτας της «Καθολικής Δράσεως» διεκήρυξε: «Θα επιδείξωμεν την Εκκλησίαν εν όλω αυτής τω μεγαλείω και θα είπωμεν προς όλους εκείνους οίτινες είναι κεχωρισμένοι αφ΄ ημών: Αύτη, αδελφοί, είναι η Εκκλησία του Χριστού, δηλαδή η Καθολική Εκκλησία. Προσέλθετε, προσέλθετε. Αύτη είναι η οδός της επιστροφής. Επανέλθετε, ίνα καταλάβητε τας θέσεις, ας κατείχον οι πρόγονοι υμών»

Ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, μας διδάσκει να μη αναβάλλουμε την μετάνοιά μας, λέγοντας:

 «Ας μη απατηθούμε από τον πονηρό διάβολο για την μετάνοιά μας από σήμερον για την αύριον και μας απαγάγει με τον τρόπον αυτόν ως την τελευταίαν ώραν του θανάτου, οπότε θα απορούμε και δεν θα έχουμε τι να κάνουμε. Τότε, όλα τα της μετανοίας μένουν άπρακτα και ανωφελή και ανενέργητα».