O ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ


O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 6 Σεπτεμβρίου 2014

Ανάμνησις του εν Κολοσσαίς (Χώναις) θαύματος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, Ευδοξίου και Καλοδότης των μαρτύρων.

Σὲ κάποιο μέρος τῆς Φρυγίας χτίσθηκε ἕνας ναὸς στὸ ὄνομα τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ἀπὸ ἕναν χριστιανὸ ποὺ εἶχε γιατρευτεῖ ἡ κόρη του ἀπὸ τὸν Ἀρχάγγελο.      Στὸ ναὸ ζοῦσε ἕνας εὐσεβὴς ἀσκητὴς ὁ Ἄρχιππος, ἐναντίον τοῦ ὁποίου στράφηκαν οἱ εἰδωλολάτρες, οἱ ὁποῖοι ἤθελαν νὰ ἐκδικηθοῦν γιὰ τὰ θαύματα ποὺ γίνονταν. Ὅρμησαν τότε νὰ καταστρέψουν τὸ ναὸ καὶ νὰ δολοφονήσουν τὸν Ἄρχιππο.
Ἐπενέβη ὅμως ὁ Ἀρχάγγελος, ὁ ὁποῖος ἐξουδετέρωσε τοὺς εἰδωλολάτρες. Αὐτοὶ ὅμως δὲ σταμάτησαν θέλησαν νὰ ἐκτρέψουν ἕνα ποταμὸ νὰ πνίξουν τὸν Ἄρχιππο, καὶ νὰ καταστρέψουν τὸ ναό. Τότε ὁ Ἀρχάγγελος μὲ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ σταματᾷ τὰ νερὰ καὶ προστάζει νὰ χωνευθοῦν, κατὰ παράδοξο τρόπο ἕως καὶ σήμερα στὸ σημεῖο ἐκεῖνο τὰ νερὰ χωνεύονται καὶ γι’ αὐτὸ τὸ μέρος ὀνομάστηκε Χώναις.

Η αντίχριστη οικουμενική πανθρησκεία.


http://www.freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm


Ενέργεια της Χάριτος και ενέργεια του Πονηρού.--- Του αγίου Διαδόχου, Επισκόπου Φωτικής.

Όπως όταν ένας άνθρωπος σε χειμώνα καιρό στέκεται έξω στην ύπαιθρο και βλέπει ολότελα προς την ανατολή κατά την αρχή της ημέρας η μπροστινή πλευρά του σώματός του θερμαίνεται σιγά-σιγά ολόκληρη από τον ήλιο, ενώ η οπίσθια πλευρά του μένει ολόκληρη δίχως θερμότητα, διότι ο ήλιος δεν πέφτει πάνω του κατακέφαλα. Έτσι και αυτοί που βρίσκονται στην αρχή της πνευματικής ενεργείας. Περιθάλπονται βέβαια μερικώς κάποτε-κάποτε από την αγία Χάρη του Θεού στην καρδιά, γι΄ αυτό και ο νους τους αρχίζει να καρποφορεί πνευματικά. Μένουν όμως φανερά μέρη της καρδιάς, που φρονούν ακόμα σαρκικά για το ότι δεν καταυγασθήκανε από το άγιο φως της Χάριτος όλα τα μέλη της καρδιάς με βαθειά αίσθηση. Αυτό ακριβώς το πράγμα, επειδή δεν το κατάλαβαν μερικοί νόμισαν ότι μέσα τους κλείνουν δυό υποστάσεις, σαν η μια να αντικαθιστά την άλλη μέσα στο νου των αγωνιστών. Έτσι λοιπόν συμβαίνει την ίδια στιγμή η ψυχή να εννοεί και καλά και όχι καλά. Καθώς ακριβώς ο άνθρωπος του παραδείγματος που αναφέραμε με το ίδιο ερέθισμα και κρυώνει και ζεσταίνεται. Αφού ο νους μας ξεγλύστρησε στη διπλή, γνώση, από τότε έχει ανάγκη, κι αν δεν το θέλει, στην ίδια στιγμή και καλά και φαύλα να φέρνει πάνω του διανοήματα. Τούτο συμβαίνει μάλιστα σ΄ εκείνους που έφτασαν σε λεπτοτάτη διάκρισι. Διότι μόλις σπεύδει πάντοτε το καλό να εννοεί, αμέσως θυμάται και το κακό. Επειδή η ανθρώπινη μνήμη από την παρακοή του Αδάμ έχει σχισθεί σε διπλή έννοια. Αν λοιπόν αρχίσουμε να εφαρμόζουμε με θερμό ζήλο τις εντολές του Θεού η Χάρη φωτίζει με κάποια βαθειά αίσθηση όλα τα αισθητήριά μας. Και από την μια πλευρά σαν να κατακαίει τις δικές μας ενθυμήσεις, από την άλλη γλυκαίνει την καρδιά μας με κάποια ειρήνη μιας ανένδοτης φιλίας. Μας κάνει τέλος να σκεφτόμαστε πνευματικά και όχι πια κατά σάρκα. Τούτο συμβαίνει συνεχώς σ΄ αυτούς που πλησιάζουν στην τελειότητα, οι οποίοι έχουν άπαυστη την μνήμη του Κυρίου στην καρδιά τους.


(Φιλοκαλία  τ. Α΄ 203 πη΄ ).

+Μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης : Εις τα ζητήματα της πίστεως δεν χωρούν ανθρώπινοι συναισθηματισμοί.

Αείποτε η Εκκλησία του Χριστού «δια τους λόγους των χειλέων Του εφύλαξεν οδούς σκληράς». Μέσος όρος δεν υπάρχει. Ή πιστεύομεν ή δεν πιστεύομεν. Ή ο από δέκα αιώνων Καθολικισμός περιέπεσεν εις αιρέσεις, οπότε πρέπει να τας αποβάλη και κατόπιν να έλθη προς ένωσιν Δογματικήν και Εκκλησιαστικήν ή δεν έχει αιρέσεις οπότε η Εκκλησία μας πλανάται επί δέκα αιώνας. Και όχι μόνον δέκα αιώνας, αλλά πλανάται μεθ' όλων των Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων, και τα πάντα γίνονται άνω κάτω. Και κατά συνέπειαν πρέπει να διορθώσωμεν Ιερούς Κανόνας, να συμπληρώσωμεν το Σύμβολον της Πίστεως, να διασκευάσωμεν τα λειτουργικά μας βιβλία, να χρίσωμεν με ασβέστη τους τοιχογραφημένους αγίους Πατέρας μας και να καύσωμεν τας φορητάς εικόνας των, αφού επλανήθησαν και πλανούν και ημάς τόσους αιώνας. Πρέπει να παύσωμεν του λοιπού να λέγωμεν εις τας προσευχάς  μας «δι' ευχών των αγίων Πατέρων ημών». Πρέπει να κλαύσωμεν δια τα πλήθη των Ομολογητών, που εμαρτύρησαν ματαίως και προ του σχίσματος και μετά το σχίσμα. Και πρέπει να σβήσωμεν πλέον και την ιεράν κανδήλαν, που καίει ακοίμητα εις την είσοδον του Ναού του Πρωτάτου, επάνω εις τα άγια λείψανα των Αγιορειτών Πατέρων, που εμαρτύρησαν από τους Ενωτικούς του 13ουαιώνος, διότι δεν εδέχθησαν το μνημόσυνον του Πάπα. Εάν δεν είναι αιρετική η παπική Εκκλησία, τότε τα θαύματα των αγίων Ομολογητών της Ορθοδοξίας είναι δαιμονικαί απάται. Εάν δεν είναι οι Λατίνοι αιρετικοί, πρέπει να καύσωμεν όλους τους αντιλατινικούς λόγους του Μ. Φωτίου, του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, Καβάσιλα, Ιωσήφ Βρυεννίου, Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, Γενναδίου του Σχολαρίου και τόσων ιερωτάτων θεολόγων μέχρι του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ως και τας Συνοδικάς αποφάσεις. Τότε τι χρειάζονται το «Πηδάλιον», το «Ωρολόγιον», το «Τριώδιον»; Να τα ρίψωμεν εις το πυρ και να ομολογήσωμεν ότι επλανήθημεν! 

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Καὶ γεννᾶται ἀμέσως τὸ ἐρώτημα. Καλά, ἂν εἶναι ἔτσι, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος πῶς συμμαχεῖ καὶ συμπορεύεται; Ὅπως συμμάχησε τὸ ἰουδαϊκὸ ἱερατεῖο στὴν καταδίκη τοῦ Χριστοῦ ἢ μᾶλλον πρωτοστάτησε·



ὅπως συμμάχησαν οἱ ἐπίσκοποι μὲ τὴν Εὐδοξία στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ συνοδικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Ἰωάνου Χρυσοστόμου καὶ πολλὲς ἄλλες σύνοδοι ἐναντίον Ἁγίων, ὅπως τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ τοῦ ῾Αγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, ὁποῖος ἤλεγξε τὴν μοιχοζευξία τοῦ αὐτοκράτορα καὶ τὴν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας. Πόσοι ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους καὶ τοὺς ἱερεῖς ἐλέγχουν σήμερα τὰ μεγάλα ἁμαρτήματα τῶν ἀρχόντων, τὶς ἀδικίες καὶ τὶς παρανομίες των, αὐτοὺς ποὺ ὑποστηρίζουν φαντασθῆτε! τὴν σιχαμερὴ ὁμοφυλοφιλία; Πόσοι ἐλέγχουν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες ποὺ προωθοῦν τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ἐλάχιστοι. Καὶ δὲν φθάνει ποὺ δὲν ἐλέγχουν· ἐνοχλοῦνται καὶ θυμώνουν ἐναντίον ἐκείνων ποὺ ἐλέγχουν, διότι φαίνεται ὅτι ἐλέγχονται οἱ ἴδιοι καὶ νιώθουν ἐνοχές.

Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης : Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας

….αὐτὸ ποὺ ἐνδιαφέρει τοὺς προσκυνημένους πολιτικοὺς καὶ ἐκκλησιαστικοὺς ἡγέτες δὲν εἶναι τόσο ἡ ἐλευθερία τοῦ πολιτικοῦ λόγου, ὅσο ἡ ἐλευθερία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ λόγου, διότι ἡ μόνη ἀκατανίκητη δύναμη εἶναι ἡ Ἐκκλησία καὶ οἱ ἄξιοι ποιμένες της. Λίγοι κατάλαβαν ὅτι τὸ κέντρο βάρους τοῦ νόμου, ἡ βασικὴ ἐπιδίωξη, εἶναι νὰ φιμώσει τὸν ἐλεγκτικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας· αὐτὸν φοβοῦνται οἱ Ἑβραιομασόνοι· εἶναι οὐσιαστικὰ ρατσιστικὸς ὁ νόμος, γιατὶ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Εὐαγγελίου, ἐναντίον τῆς χριστιανικῆς πίστεως καὶ ζωῆς, στὴ θέση τῶν ὁποίων θέλουν νὰ βάλουν τὴν βρώμικη, τὴν σιχαμερὴ ζωὴ τῶν πόρνων, τῶν μοιχῶν, τῶν ὁμοφυλοφίλων, ἀλλὰ καὶ τὴν πλάνη τῆς πανθρησκείας τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τῆς Μασονίας, ὅπου δικαιολογοῦνται καὶ ἐνθαρρύνονται οἱ ἠθικὲς παρεκτροπές.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ + ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ ---Για το ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο

Πειραιεύς, 5 Σεπτεμβρίου 2014


Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἡ ψήφιση ἐπί τῆς ἀρχῆς καί κατ’ ἄρθρον τοῦ Σχεδίου Νόμου «Τροποποίηση του ν.927/1979 (Α΄139) και προσαρμογή του στην απόφαση πλαίσιο 2008/913/ΔΕΥ της 28ης Νοεμβρίου 2008, για την καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του ποινικού δικαίου» πού εὐρέως ἀποκαλεῖτο ἀντιρατσιστικό νομοσχέδιο καί πού ἤδη ἀποτελεῖ νόμο τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας μεταβάλλει τόν νομικό μας πολιτισμό καί ἀλλάζει τόν ἠθικό ἀξιακό κώδικα τῆς Πατρίδος μας. Γιά πρώτη φορά στό ἱστορικό γίγνεσθαι τοῦ νεωτέρου Ἑλληνισμοῦ ψηφίστηκε ἡ κατάλυση τῆς ἐλευθερίας τῆς ἐκφράσεως καί ἡ ποινικοποίηση τοῦ ἐλεγκτικοῦ λόγου, δομικοῦ στοιχείου τῆς ἐκκλησιαστικῆς ποιμαντικῆς καί παραλλήλως ἀνεκηρύχθη σάν θεσμός τοῦ «θετέου» δικαίου πού δεῖται ἐννόμου δικαστικῆς προστασίας ὁ ἕτερος γενετήσιος σεξουαλικός προσανατολισμός πού ἀποτελεῖ στρέβλωση τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί φυσιολογίας.
Μέ τόν ψηφισθέντα «νόμο» πού εἶναι εὐθέως ἀντισυνταγματικός καί

Κραυγή αγωνίας.

Κραυγή αγωνίας! Παλαιά η ιστορία, από τότε που ο Προμηθέας καρφώθηκε στον Καύκασο. Πολλοί γονείς κληροδοτούν στα παιδιά των την αγωνία. Δίκοπο μαχαίρι· σωτηρία ή γκρέμισμα. Όσοι δεν τους μεταδίδουν την αγωνία, συνήθως τ΄ αφήνουν νεκρά· μόνο το σάβανο λείπει. Μήπως αγωνία δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά ζωή; Μήπως το αντίθετο δεν είναι τίποτε άλλο παρά θάνατος; Πολλοί είμαστε μέσα στον Κήπο της Γεθσημανή. Ένας αγωνιά, και είναι η  ίδια η ζωή· οι άλλοι καταβυθίζονται στον ύπνο. Πόσοι απ΄ αυτούς θα ξυπνήσουν; Μέσα στη σιγή της νύχτας, αντηχούν οι στεναγμοί της αγωνίας Εκείνου. Κραυγή αγωνίας, που ακούγεται αιώνες τώρα. Πόσες ψυχές δεν άκουσαν  αυτή την κραυγή αγωνίας, και πόσες ψυχές δεν ανασηκώθηκαν από το βαθύ τους λήθαργο! Ω αυτοί οι γονείς, που άφησαν για κληρονομιά στα παιδιά τους την αγωνία! Αυτοί τους έκαμαν το μεγαλύτερο δώρο. Αυτοί μισήθηκαν από τα παιδιά τους πολύ. Αλλά, ω θαύμα, ένα μίσος, που μεταστράφηκε αργότερα σε αγάπη μέχρι λατρείας! Ω να ακούγονταν πολλές κραυγές απελπισίας. Συνηθίσαμε το λήθαργο του κόσμου τούτου να τον ονομάζωμε ζωή. Από κει αρχίζει το κρίσιμο σημείο της αγωνίας μας. Να νιώθουμε μειονεξία μπροστά σε ποιους; Μπροστά στους νεκρούς, στους πεθαμένους! Μπροστά στα είδωλα! Μπροστά στα τερατώδη ή στα καλλιμάρμαρα και περίτεχνα ξόανα! Μπροστά στα αλαλάζοντα και ηχούντα κύμβαλα! Τι κρίσιμο σημείο για τον εαυτό μας! Ένα βήμα μάς χωρίζει από το δένδρο, που κρέμεται ένας βρόχος. Στα πόδια βουϊζει απαίσια το ποτάμι της διεφθαρμένης ανθρωπότητος, που οι εκβολές του οδηγούν στην άβυσσο. Θα κρατηθούμε να μη παρασυρθούμε; Από το σημείο αυτό και πέρα δεν υπάρχουν πολλοί σωτήρες. Μόνο αν ενώσωμε την κραυγή της αγωνίας μας με την Αγωνία της Γεθσημανή, θα σωθώμε. Αγαπητέ μου νεαρέ Κυρηναίε. Κάποιοι σε αγγάρευσαν και σου φόρτωσαν, χωρίς τη θέλησί σου, ένα σταυρό. Να τον πετάξης μη προσπαθής· δεν θα μπορέσης. Σημασία έχει, αν θα συνεχίσης να τον κουβαλάς με τη θέλησί σου ή θα συνεχίσης το δρόμο σου υβρίζοντας και αναθεματίζοντας τη στιγμή που συνάντησε τη θλιβερή συνοδεία του δρόμου του Γολγοθά. Μπορεί να χρειαστή να σταυρωθής κι όλας στον ίδιο σταυρό, που κουβαλάς. Πάντως ένα σου λέω: Προτού αποφασίσης, κοίταξε Εκείνον που ξαλάφρωσες. Ρίξε μια ματιά στη μορφή Του, έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή και αποφάσισε. Νεαρέ Κυρηναίε! Και σκέψου, ότι οι πλάτες σου το λένε· αυτό δείχνει το γράψιμό σου. Νεαρέ Κυρηναίε, είσαι πλασμένος για μεγάλο σταυρό! Προχώρει λοιπόν! Και τότε, αν υπάρχουν αγκάθια μίσους στην καρδιά σου, θα μεταμορφωθούν σε ανθούς Αναστάσεως Αγάπης.


ΕΠΑΜΕΙΝ. ΝΤΑΛΛΗΣ                                                                                           
διδάσκαλος.