Εθνικό Κατάντημα ! Το «αντιρατσιστικό» αρνείται τις Ελληνικές γενοκτονίες...

http://www.kivotoshelp.gr/index.php/eidhseis/548-ethniko-katantima-to-antiratsistiko-arneitai-tis-ellinikes-genoktonies

PONTOS1 

 

Ἑκατοντάδες χιλιάδες Πόντιοι διαμαρτύρονται γιά τό υπό ψήφιση, πλέον τών άλλων παραγράφων του, αυτού τού Εθνικού ευνουχισμού καί ανουσιουργήματος. Μήπως τα δίνουμε τώρα, όλα στήν Τουρκία ;

Αφιέρωμα: Αθωνική Πολιτεία - Το περιβόλι της Παναγίας

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=39&t=9851

Κατά την αγιορείτικη Παράδοση η Θεοτόκος μαζί με τον αγαπημένο μαθητή του Κυρίου, Ευαγγελιστή Ιωάννη, που του Την εμπιστεύθηκε, επιβιβάστηκαν πλοίου για να πάνε στην Κύπρο και στον φίλο Του Λάζαρο, αυτόν που ανάστησε. Λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής και αντίθετων ανέμων το καράβι προσάραξε στη χερσόνησο του Άθω και συγκεκριμένα στο λιμάνι του Κλήμεντος, κοντά στη Μονή Ιβήρων. Η Παναγία μένοντας στον όμορφο και ήσυχο αυτό τόπο τον αγάπησε πολύ και πριν αναχωρήσει για την Κύπρο ζήτησε από τον Υιό Της να Της τον χαρίσει ως κλήρο και περιβόλι.

Η Παναγία τιμάται ιδιαιτέρως στο Άγιον Όρος και προς τιμήν Της υπάρχουν θαυμάσιες θαυματουργές φορητές εικόνες. Στον κεντρικό Ναό του Πρωτάτου, όπου και οι περίφημες τοιχογραφίες του Μανουήλ Πανσελήνου, φυλάσσεται επί θρόνου στο Ιερό Βήμα και πίσω από την Αγία Τράπεζα η εικόνα "Αξιον Εστίν". Κατά την παράδοση γέρων μοναχός αναχωρών από το κελί του για να μετάσχει σε ολονυκτία στο Πρωτάτο ανέθεσε στον υποτακτικό του όσο θα έλειπε να αναγνώσει την ακολουθία. Προ της ακολουθίας εμφανίστηκε στον υποτακτικό άγνωστος νεαρός μοναχός, ο οποίος παρουσία του έψαλε ενώπιον της εικόνας τον άγνωστο έως τότε ύμνο: " Αξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και μητέρα του Θεού ημών" και στο τέλος προσέθεσε τον γνωστό Ύμνο "Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…". Κατόπιν παρακλήσεως του υποτακτικού ο άγνωστος μοναχός χάραξε τον Ύμνο επί λίθινης πλάκας κι έφυγε.

Simonopetra Monastery Monks - Polyeleos, Psalm 135


O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 3 Αυγούστου 2014

Η ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Ισακίου, Θεοδώρας εν Θεσσαλονίκη, Σαλώμης μυρ.

Ὁ Δαλμάτιος ἦταν στρατιώτης, γρήγορα ὅμως τὴν θεοσεβὴ ψυχή του κυρίευσε ἡ ἐπιθυμία νὰ ἀφοσιωθεῖ στὸν Κύριο καὶ Δημιουργό του. Ξεκίνησε λοιπὸν, μαζὶ μὲ τὸν γιὸ του Φαῦστο νὰ συναντήσει τὸν μοναχὸ Ἰσαάκιο, ἡ φήμη τοῦ ὁποίου εἶχε φέρει κοντὰ του πολλοὺς ἄνδρες.
 Δαλμάτιος διακρίθηκε ἀνάμεσα στοὺς ὑπολοίπους μοναχοὺς γιὰ τὴν ἀρετή του, τόσο ὥστε ἐξελέγει ἡγούμενος μετὰ τὸν θάνατο τοῦ εὐσεβοῦς Ἰσαακίου. Μάλιστα γιὰ τὸν ἐνάρετο βίο του  Δαλμάτιος τιμήθηκε καὶ ἀπὸ τὴν Γ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ποὺ συνῆλθε τὸ 431 μ.Χ.στὴν Ἔφεσο,  στὴν ὁποία οἱ Πατέρες ἀνέδειξαν τὸν Ὅσιο ἀρχιμανδρίτη.
Τὸν δρόμο τοῦ Δαλμάτιου,  ὁποῖος τελείωσε τὴν ζωὴ του ἐν εἰρήνῃ, ἀκολούθησε  γιός του Φαῦστος, ἀναδεικνύοντας ἑαυτὸν, ἄξιο διάδοχο τοῦ πατέρα του. Ὅσον ἀφορὰ στὸν Ὅσιο Ἰσαάκιο, ἔμεινε ξακουστὸς γιὰ τὴν στάση,  τὴν ὁποία ὑπέδειξε ἀπέναντι στὸν αἱρετικὸ αὐτοκράτορα Οὔλη, ὅταν αὐτὸς κατὰ τὴν ἐκστρατεία του ἐνάντια στοὺς Σκύθες συνάντησε τὸνὍσιο.  Ἰσαάκιος πέθανε σὲ βαθειὰ γεράματα.

Ο μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος έγραψε το 1965:

«Από το 1920 έχομεν συρροήν «βλασφημιών», δια του καινοτόμου Μεταξάκη, και του Ωριγενιστού Βασιλείου, αι οποίαι απεκορυφόθησαν δια του νυν Πατριάρχου κ. Αθηναγόρου. Οποίαι και οπόσαι βλασφημίαι!
Από το 1949 μέχρι σήμερον και τι δεν ηκούσαμεν από του στόματός του! Προς τι να τας επαναλάβωμεν; Προς τι να είπωμεν δια την «φιλτάτην του πατρίδα, την Τουρκίαν δια τας άνευ ανάγκης γλοιώδεις κολακείας προς το Ισλάμ, το ότι «ένα Θεόν πιστεύομεν πάντες» ή «όταν περιέρχωμαι εις αμηχανίαν, στρέφω το βλέμμα μου προς την εικόνα του Ατατούρκ και φωτίζομαι», τας ιδιοτύπους συλλειτουργίας μετά των Αρμενίων, τα τελούμενα μνημόσυνα επί νεκρών Τούρκων, αι συμφωτογραφήσεις μετά ελεεινών γυναικών, η αντικατάστασις του «μέτρου αληθείας ο Θεός», δια του «μέτρου ο άνθρωπος», η σιωπή του επί επιμόνου κατηγορίας ως μασόνου, η κατόπιν τόσου σκανδάλου, απειλήσαντος την ενότητα του Πατριαρχείου, προώθησις του μασόνου Ιακώβου εις Αμερικήν;
Προς τι να υπομνήσωμεν τα τόσον γνωστά γεγονότα των τελευταίων χρόνων;
Ποίος ποτέ Πατριάρχης Κ/πόλεως εδέχθη να γίνη όργανον μεγάλης εγκοσμίου δυνάμεως, δια να επιτύχη μίαν ψευδένωσιν των Εκκλησιών εις βάρος της Ορθοδόξου Πίστεως; Ποίος ελάλησε τόσον φιλελεύθερα και αντορθόδοξα, ως ούτος ο άνθρωπος;…. Ποίος άλλος είπε, ότι «μεταξύ Ορθοδόξων και Λατίνων δεν υπάρχουν διαφοραί»; Ποίος άλλος ετραυμάτισε την εθνικήν μας φιλοτιμίαν με τον νοσηρόν  φιλοτουρκισμόν του; Ποίος προσέφερε «γην και ύδωρ» εις τον πάπαν;
Ποίος εδίχασε το πλήρωμα της Ορθοδόξου Ελληνικής Εκκλησίας, εις ενωτικούς και ανθενωτικούς;
Ποίος περιήγαγεν εις τόσον ταπεινωτικήν θέσιν το κύρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια μιάς αχρείου Ορθοδόξως και φιλολατινικής πολιτικής;

Διατί, λοιπόν, όλα αυτά δεν αποτελούν «βλασφημίας κατά του αγίου Πνεύματος» και τα δεινά τα οποία υπέστη το Πατριαρχείον μας και ο εις την Τουρκίαν λαός μας δεν αποτελούν «ένδικον μισθαποδοσίαν» υπό του Θεού μη φειδομένου και προ αυτού εκ του ολοκληρωτικού εκ της βασιλίδος «ξεριζώματος»;

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) :

Δια του δόγματος περί του αλαθήτου, σφετερισθείς υπέρ εαυτού, δηλαδή υπέρ του ανθρώπου, όλην την εξουσίαν και όλα τα δικαιώματα, που ανήκουν μόνον εις τον Θεάνθρωπον Κύριον, ο πάπας αυτοανεκηρύχθη εις την πραγματικότητα Εκκλησία εν τη Παπική εκκλησία, και έγινεν εν αυτή τα πάντα εν πάσι. Ιδιόμορφος παντοκράτωρ. Δια τούτο το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα απέβη το κεντρικόν δόγμα του παπισμού. Και ο πάπας δεν δύναται να το αποκηρύξη με κανένα τρόπον, έως ότου θα είναι πάπας του ουμανιστικού παπισμού.

Ο μ. Μεσσηνίας διαψεύδει τα περί καταργήσεως του Άβατου στο αγ. Όρος

http://kyprianoscy.blogspot.ca/


" ... οι υποκινούντες όλη αυτή την αντίδραση στηρίζονται ανοήτως σε μεταφραστικά λανθασμένα κείμενα όπου τονίζεται ότι οι Χριστιανικές Εκκλησίες σε ορισμένα μέρη πρέπει να αποκτήσουν ανοικτότητα-εξωστρέφεια και να πάψουν πλέον να είναι κλειστές κοινότητες-κοινωνίες "

κχ
Αυτά μας είπε ο μ. Μεσσηνίας, σχετικά με την είδηση για την κατάργηση του Άβατου στο αγ. Όρος και απορούμε ! Τι άραγε να σημαίνει αυτή η "ανοικτότητα"; Ο μ. Μεσσηνίας μας λέει ότι αυτό σημαίνει
 "μερικές χριστιανικές εκκλησίες να πάψουν να είναι κλειστές κοινότητες-κοινωνίες, να γίνουν εξωστρεφής". Προτίμησε να μας μιλήσει για "ανοικτότητα", αν και θα μπορούσε να κάνει λόγο για "εξωστρεφικότητα", για να πάψει η υφιστάμενη "εσωστρεφικότητα". Φυσικά, απέφυγε τα δύσκολα.

The Fundamental Difference Between the "East" and "West"

Professor John Romanides
What follows is a heavily excerpted and slightly edited transcript of three lectures given by the great Orthodox scholar John S. Romanides in 1981 at Holy Cross Seminary in the Patriarch Athenagoras Memorial Lecture series. This article deals with the fundamental difference between Orthodoxy and Western Christianity, mainly Roman Catholicism. Readers will be surprised to learn that the division between "East" and "West" was actually more of a political division, caused by the ambitions of the Franks and other Germanic tribes, than a "Theological" question. Professor John Romanides of the University of Thessalonike challenges the common views regarding the causes for the Schism of the Church in the "Roman world," and offers his own provocative interpretation of the historical background of this tragedy in the history of the Christian Church. Far from seeing basic differences in the "Roman world," which led to alienation between the East and West, Romanides argues for the existence of "national, cultural and even linguistic unity between East (Byzantine) and West Romans"; that is, until the intrusion and takeover of the West Romans (the Roman Catholics) by the Franks (German tribes).

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς:

 Ἡ μεγαλύτερη προδοσία καί ὁ χειρότερος συμβιβασμός ὅλων τῶν αἰώνων στήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι αὐτός πού ἔγινε στήν διετία 1991-1993, κατά τήν ὁποία ἀνεγνωρίσθησαν ὡς ἔγκυρα στό Σαμπεζύ καί στό Μπελαμέντ τοῦ Λιβάνου τά μυστήρια τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Παπικῶν ἀντιστοίχως. Αὐτό σημαίνει ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι οἱ Παπικοί καί οἱ Μονοφυσίτες, χωρίς να ἀποκηρύξουν οὐδεμία αἵρεσι καί παραμένοντας ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκονται, ἔχουν τό ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο τους ἁγιάζει τά μυστήρια πού τελοῦν, ἀφ’ ἑτέρου οἱ Πατέρες καί οἱ Σύνοδοι πού τούς ἀπέκοψαν ἀπό τήν Ἐκκλησία και τούς ἀνεθεμάτισαν ἦσαν, οὔτε λίγο οὔτε πολύ, παρανοϊκοί καί διέπραξαν τό μεγαλύτερο ἔγκλημα τῶν αἰώνων, ἐφ’ ὅσον ἀπέκλεισαν ἀπό τήν σωτηρία καί τήν Ἐκκλησία διά μέσου τῶν αἰώνων ἄπειρα πλήθη ἀνθρώπων. Ἐπί πλέον δε μέ αὐτές τίς ἀποφάσεις ἐδείξαμε ὅτι, τό νά εἶναι κάποιοι ἐντός ἤ ἐκτός Ἐκκλησίας καί νά ἔχουν ἔγκυρα ἤ ἄκυρα μυστήρια, δέν εἶναι θέμα κατ’ ἐξοχήν Ὀρθοδόξου πίστεως καί αἱρέσεως ἀντιστοίχως, ἀλλά θέμα τό ὁποῖο ρυθμίζεται ἀπό κάποια Σύνοδο ἤ διμερῆ ἐπιτροπή καί βεβαίως ἕνας τρόπος ἄγνωστος σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἁγίους ὅλων τῶν αἰώνων.

Σταύρωση για τους χριστιανούς της Ανατολής

Σάββας Καλεντερίδης

Τη δεκαετία 1910-1920 εξυφάνθηκε η γενοκτονία των χριστιανών της Ανατολής. Οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί της εποχής άλλοτε υποστήριξαν ενεργά και άλλοτε διευκόλυναν τα σχέδια των Τούρκων για τη δημιουργία της «καθαρής» Τουρκίας, με θύματα περισσότερους από 3.500.000 χριστιανούς, Ελληνες, Αρμενίους και Ασσυρίους.
Τότε είχαν γλιτώσει από τις σφαγές οι χριστιανοί του Ιράκ και της Συρίας, ο πληθυσμός των οποίων ως την εισβολή των ΗΠΑ και την ανατροπή του Σαντάμ, το 2003, ανερχόταν σε 1.500.000 στο Ιράκ και σε 1.800.000 στη Συρία, ως το 2011, που ξεκίνησαν τα επεισόδια και οι διαδηλώσεις της λεγόμενης αντιπολίτευσης εναντίον του καθεστώτος Aσαντ.

Αλέξ. Παπαδιαμάντης ---- ΡΕΜΒΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ


 Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον ― ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας. Δὲν ὑπῆρχε πλέον οἰκία ὀρθή, δὲν ὑπῆρχε στέγη καὶ ἄσυλον, εἰς ὅλον τὸ ὀροπέδιον ἐκεῖνο, παρὰ τὴν ἀπορρῶγα ἀκτήν. Μόνος ὁ μικρὸς ναΐσκος ὑπῆρχε, καὶ εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναΐσκου ὁ Φραγκούλης Κ. Φραγκούλας εἶχε κτίσει μικρὸν ὑπόστεγον, καλύβην μᾶλλον ἢ οἰκίαν, λαβὼν τὴν ξυλείαν, ὅσην ἠδυνήθη νὰ εὕρῃ, καί τινας λίθους ἀπὸ τὰ τόσα τριγύρω ἐρείπια, διὰ νὰ στεγάζεται προχείρως ἐκεῖ καὶ καπνίζῃ ἀκατακρίτως τὸ τσιμπούκι του, μὲ τὸν ἠλέκτρινον μαμέν*, ἔξω τοῦ ναοῦ, ὁ φιλέρημος γέρων.