Η ανάστασις των
νεκρών συνδέεται με την κρίσιν και αν δεν υπάρχη, ως μερικοί λέγουν, ανάστασις,
δεν θα υπάρχη και κρίσις. Εάν όμως δεν υπάρχη κρίσις, ούτε ανταπόδοσις, ούτε
δικαστήριον, διατί ετιμήθημεν υπό του Θεού δια του μεγάλου δώρου του λογικού, δια
του οποίου είμεθα κυρίαρχοι της κτίσεως; Δια των σκέψεων τούτων ο διάβολος
επιδιώκει να μας πείση να αγνοήσωμεν την δωρεάν ταύτην και εξομοιωθώμεν με τα
κτίσματα, ο άρχων με τα αρχόμενα. Και φαίνεται μεν, ότι δια τούτων καταργεί την
κρίσιν, καταργεί όμως εμμέσως και την ύπαρξιν του Θεού, διότι εάν δεν υπάρχη
κρίσις, ο Θεός δεν είναι δίκαιος κατά ανθρωπίνην λογικήν. Εάν όμως ο Θεός δεν
είναι δίκαιος, δεν είναι ούτε Θεός. Εάν δε Θεός δεν υπάρχη, τότε απλώς και ως
έτυχε τα πάντα φέρονται και δεν υπάρχει πλέον ούτε αρετή ούτε κακία. Βλέπετε
που οδηγεί η σκέψις αύτη του διαβόλου; Εις το να μεταβάλη τους ανθρώπους εις
άλογα όντα ή μάλλον δαίμονας. Ας μη τον ακούωμεν λοιπόν. Υπάρχει κρίσις άθλιε
και ταλαίπωρε! Γνωρίζω πως φθάνεις εις τοιαύτας σκέψεις. Έχεις διαπράξει πολλάς
αμαρτίας, πολλά παραπτώματα και ως εκ τούτου δεν έχεις παρρησίαν προς τον Θεόν,
και νομίζεις, ότι τα πράγματα είναι κατά τας σκέψεις, που σου βάλλει ο
διάβολος. Τουλάχιστον, λέγεις, ας μη υποβάλω την ψυχήν μου εις τον φόβον της γεέννης
και αν αύτη υπάρχη, θα την πείσω, ότι δεν υπάρχει. Έτσι εν όσω ζω, θα επιδοθώ
αφόβως εις κάθε ακολασίαν!
(Εκ του αγ. Ιωαν.
Χρυσοστόμου «Ομιλίαι προς πενθούντας»).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου