" "Αν υπάρχει πρωσοπολατρεία εκεί υπάρχει διάβολος, εκεί υπάρχει συναίσθημα, στην αγάπη προς το γέροντα (σ.σ. εννοεί το γ. Αγάθωνα της ΙΜ Κωσταμονίτου) δεν υπάρχει συναίσθημα, είναι η αγάπη που είχαν και οι Μαθητές (...) οι Μαθητές δεν είχαν συναισθηματική αγάπη, είχαν βιωματική ..."
κυπριανός χ Αυτά και πολλά άλλα μας (τους) μαθαίνει ο π. Νικόλαος Μανώλης και δεν βρέθηκε ούτε ένας να τον ρωτήσει, αν το "ο θεός αγάπη εστί" είναι αγάπη άνευ συναισθήματος. Αν όντως συμβαίνει αυτό και ο θεός αποκλείει το συναίσθημα, τότε τι είδους "βίωμα" είναι αυτό; Πώς μπορεί ο άνθρωπος, ο εντελώς στεγνός από συναίσθημα, να βιώσει αυτό το "ο θεός αγάπη εστί"; Ειλικρινά, πρόκειται περί παραλογισμού! μηδόλως απέχοντας από του να αποκεφαλίζεις έναν αλλόθρησκο ή ετερόδοξο επιδεικνύοντας το τρόπαιο της κεφαλής και την αιμάσσουσα μάχαιρα.
Έχω γράψει αρκετά στο ιστολόγιο που φροντίζω, αλλά κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω : Ιδού η νέα και μεγάλη θεολογία του εικοστού αιώνα με τον κύριο εκπρόσωπο αυτής (υπάρχουν αρκετοί άλλοι) π. Ιωάννη Ρωμανίδη. Έξω η θρησκεία και μέσα η εκκλησία, η βιωματική και εμπειρική εκκλησία, η οποία μιλεί για αγάπη άνευ συναισθήματος. Πώς να μην τρελαθούμε;
"Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο θεός και πνεύμα ευθές εγακίνισον εν τοις εγκάτοις μου"
Φαίνεται, οι παραλογιζόμενοι από διδαχές γερόντων και θεολόγων, όπως ο π. Ρωμανίδης και άλλοι, την περιτομή της καρδίας την εννοούν με το να στεγνώσουμε από συναίσθημα. Μας θέλουν σαν τους ναζί που άκουγαν Βάγκνερ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, και οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης ψοφούσαν (στην κυριολεξία) από πείνα και αρρώστιες.
Αδελφέ Κωνσταντίνε, τι "καλή εβδομάδα" να σου ευχηθώ με αυτή την "καλημέρα" που έλαβα από το ιστολόγιο της Ορθόδοξης Φωνής;
Παρένθεση Αυτά, από έναν σχισματοαιρετικό (και Ταλιμπάν) παλαιοημερολογίτη ... παρασέρνοντα.
Άκουσα την ομιλία του πατέρα Νικολάου. Δεν μπορώ να γνωρίζω πέρα από τα λόγια τι εννοεί ακριβώς.
Το συναίσθημα νομίζω είναι μια σύνθετη υποκειμενική συνειδητή εμπειρία : συνδυασμός νοητικών καταστάσεων, ψυχοσωματικών εκφράσεων και βιολογικών αντιδράσεων του σώματος.
Μπορεί να εννοεί ότι η αγάπη μας για τον Θεό δεν έχει συναίσθημα είναι έξω από κάθε σκοπιμότητα.
Δηλαδή να εννοεί αυτό το Βιβλικό που αναφέρις: "Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγακίνισον εν τοις εγκάτοις μου"
Ο ατελής αμαρτωλός χειριστής της "ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΦΩΝΗΣ" εύχεται σε όλους Καλή και Ευλογημένη εβδομάδα!
Τα βιωματικά και τα εμπειρικά και πλείστα όσα άλλα είναι κι αυτά υποκειμενικά. Όπως υποκειμενική - πολλοί το λένε - είναι και η αλήθεια. Δεν συμβαίνει όμως αυτό και με τον Παράκλητο, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίο απευθύνεται στους ταπεινούς και όχι στους ταπεινολογούντες. Η ταπείνωση, το ταπεινό φρόνημα, αποδέκτες έχει μόνο εκείνους που έχουν "σπλάχνα ελέους" κατά το "έλεον θέλω ου θυσίαν". Έλεος άνευ συναισθήματος, δηλαδή αισθήματος το οποίο εκπηγάζει και απορρέει εκ Θεού - είναι η σημασία της πρόθεσης "συν"+ αίσθημα - δεν υπάρχει. Ή, μάλλον υπάρχει, αλλά είναι ακάθαρτο και εδώ ερχόμαστε στο εδάφιο του ν΄ Ψαλμού.
Η αλήθεια απαιτεί συναίσθημα και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι θεωρητικοί της νέας τάξης πραγμάτων, όπως και οι σιωνιστές με τα χριστιανικά παρακλάδια τους. Εν οις και οι δικοί μας καινοτόμοι και νεοορθόδοξοι. Οι οποίοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τους άλλους με τα κίβδηλα συναισθήματα και οδηγούνται - δεν μπορώ να γίνω αναλυτικός - στον μηδενισμό ή στον μυστικισμό, όπου πέραν του αγίου τριαδικού Θεού, υπάρχει κάποιος άλλος ανώτερος και υπέρτερος. Ποιος είναι αυτός, υποθέτω, καταλαβαίνεις.
4 σχόλια:
"
"Αν υπάρχει πρωσοπολατρεία εκεί υπάρχει διάβολος, εκεί υπάρχει συναίσθημα, στην αγάπη προς το γέροντα (σ.σ. εννοεί το γ. Αγάθωνα της ΙΜ Κωσταμονίτου) δεν υπάρχει συναίσθημα, είναι η αγάπη που είχαν και οι Μαθητές (...) οι Μαθητές δεν είχαν συναισθηματική αγάπη, είχαν βιωματική ..."
κυπριανός χ
Αυτά και πολλά άλλα μας (τους) μαθαίνει ο π. Νικόλαος Μανώλης και δεν βρέθηκε ούτε ένας να τον ρωτήσει, αν το "ο θεός αγάπη εστί" είναι αγάπη άνευ συναισθήματος. Αν όντως συμβαίνει αυτό και ο θεός αποκλείει το συναίσθημα, τότε τι είδους "βίωμα" είναι αυτό; Πώς μπορεί ο άνθρωπος, ο εντελώς στεγνός από συναίσθημα, να βιώσει αυτό το "ο θεός αγάπη εστί"; Ειλικρινά, πρόκειται περί παραλογισμού! μηδόλως απέχοντας από του να αποκεφαλίζεις έναν αλλόθρησκο ή ετερόδοξο επιδεικνύοντας το τρόπαιο της κεφαλής και την αιμάσσουσα μάχαιρα.
Έχω γράψει αρκετά στο ιστολόγιο που φροντίζω, αλλά κρίνω σκόπιμο να επαναλάβω : Ιδού η νέα και μεγάλη θεολογία του εικοστού αιώνα με τον κύριο εκπρόσωπο αυτής (υπάρχουν αρκετοί άλλοι) π. Ιωάννη Ρωμανίδη. Έξω η θρησκεία και μέσα η εκκλησία, η βιωματική και εμπειρική εκκλησία, η οποία μιλεί για αγάπη άνευ συναισθήματος. Πώς να μην τρελαθούμε;
"Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο θεός και πνεύμα ευθές εγακίνισον εν τοις εγκάτοις μου"
Φαίνεται, οι παραλογιζόμενοι από διδαχές γερόντων και θεολόγων, όπως ο π. Ρωμανίδης και άλλοι, την περιτομή της καρδίας την εννοούν με το να στεγνώσουμε από συναίσθημα. Μας θέλουν σαν τους ναζί που άκουγαν Βάγκνερ, Μότσαρτ, Μπετόβεν, και οι κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης ψοφούσαν (στην κυριολεξία) από πείνα και αρρώστιες.
Αδελφέ Κωνσταντίνε,
τι "καλή εβδομάδα" να σου ευχηθώ με αυτή την "καλημέρα" που έλαβα από το ιστολόγιο της Ορθόδοξης Φωνής;
Παρένθεση
Αυτά, από έναν σχισματοαιρετικό (και Ταλιμπάν) παλαιοημερολογίτη ... παρασέρνοντα.
Κατόπιν "δευτέρας νουθεσίας"
http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/01/blog-post_13.html
Αδελφέ Κυπριανέ Χαίρε εν Κυρίω!
Άκουσα την ομιλία του πατέρα Νικολάου. Δεν μπορώ να γνωρίζω πέρα από τα λόγια τι εννοεί ακριβώς.
Το συναίσθημα νομίζω είναι μια σύνθετη υποκειμενική συνειδητή εμπειρία : συνδυασμός νοητικών καταστάσεων, ψυχοσωματικών εκφράσεων και βιολογικών αντιδράσεων του σώματος.
Μπορεί να εννοεί ότι η αγάπη μας για τον Θεό δεν έχει συναίσθημα είναι έξω από κάθε σκοπιμότητα.
Δηλαδή να εννοεί αυτό το Βιβλικό που αναφέρις:
"Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγακίνισον εν τοις εγκάτοις μου"
Ο ατελής αμαρτωλός χειριστής της "ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΦΩΝΗΣ" εύχεται σε όλους Καλή και Ευλογημένη εβδομάδα!
Αδελφέ Κωνσταντίνε χαίρε εν Κυρίω,
Τα βιωματικά και τα εμπειρικά και πλείστα όσα άλλα είναι κι αυτά υποκειμενικά. Όπως υποκειμενική - πολλοί το λένε - είναι και η αλήθεια. Δεν συμβαίνει όμως αυτό και με τον Παράκλητο, το Πνεύμα της αληθείας, το οποίο απευθύνεται στους ταπεινούς και όχι στους ταπεινολογούντες. Η ταπείνωση, το ταπεινό φρόνημα, αποδέκτες έχει μόνο εκείνους που έχουν "σπλάχνα ελέους" κατά το "έλεον θέλω ου θυσίαν". Έλεος άνευ συναισθήματος, δηλαδή αισθήματος το οποίο εκπηγάζει και απορρέει εκ Θεού - είναι η σημασία της πρόθεσης "συν"+ αίσθημα - δεν υπάρχει. Ή, μάλλον υπάρχει, αλλά είναι ακάθαρτο και εδώ ερχόμαστε στο εδάφιο του ν΄ Ψαλμού.
Η αλήθεια απαιτεί συναίσθημα και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι θεωρητικοί της νέας τάξης πραγμάτων, όπως και οι σιωνιστές με τα χριστιανικά παρακλάδια τους. Εν οις και οι δικοί μας καινοτόμοι και νεοορθόδοξοι. Οι οποίοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τους άλλους με τα κίβδηλα συναισθήματα και οδηγούνται - δεν μπορώ να γίνω αναλυτικός - στον μηδενισμό ή στον μυστικισμό, όπου πέραν του αγίου τριαδικού Θεού, υπάρχει κάποιος άλλος ανώτερος και υπέρτερος. Ποιος είναι αυτός, υποθέτω, καταλαβαίνεις.
Δημοσίευση σχολίου