Απόβλητος γαρ της Παρθένου γέγονεν η ωδίς.

Ανωτέρα ηδονής ήτον η του Θεού Λόγου σύλληψις, ίνα καθώς ασπόρως και ανηδόνως συνελήφθη, ούτω και αφθόρως και ανωδίνως γεννηθή· παρεπόμενα γαρ ταύτα τα δύο είναι μεταξύ των· και όπου ακολουθήση ηδονική σύλληψις, εκεί επομένως συνακολουθεί και οδυνηρά γέννησις· εκ του εναντίου δε, όπου σύλληψις ηδονική δεν ακολουθεί, εκεί δεν ακολουθεί και οδυνηρά γέννησις· δια τούτο είπεν ο θείος Νύσσης Γρηγόριος: «Ότι δε απόνως γέγονεν η ωδίς, πρώτον μεν σε το εικός διδαξάτω· επειδή γαρ πάσα ηδονή συνημμένον έχει τον πόνον, ανάγκη πάσα επί των συνημμένως θεωρουμένων, του ενός μη όντος, μηδέ το έτερον είναι. Όπου τοίνυν ηδονή του τόκου ου προκαθηγήσατο, ουδέ ο πόνος επηκολούθησεν» (Λόγος α΄ εις το Άγιον Πάσχα). Και ο θεοφόρος Μάξιμος: «Ο Αδάμ παρακούσας, εξ ηδονής άρχεσθαι την της φύσεως εδίδαξε γέννησιν· ο Κύριος ταύτην εξοικίζων της φύσεως, την εκ σποράς ου προσήκατο σύλληψιν» (Κεφάλαιον ιδ΄ της Γ΄ εκατοντάδος των Θεολογικών). Και Θεοφάνης ο Κεραμεύς πανηγυρίζων εις την εορτήν λέγει: «Επί της Εύας μεν αι λύπαι της ωδίνος ηγήσαντο, ενταύθα δε χαρά τον τόκον μεμαίευται· απόβλητος γαρ της Παρθένου γέγονεν η ωδίς. Διατί; Επειδή όπου πάσα ηδονή του τόκου ου καθηγήσατο, ουδέ ο πόνος επηκολούθησε».