ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Σιών συ λίθος, εναπετέθης, τοις απειθούσι προσκόμματος, και σκανδάλου πέτρα, αρραγής πιστών σωτηρία.

Ερμηνεία.


Και εις τούτο το Τροπάριον αναφέρει ο Μελωδός τον άγιον θεοδόχον Συμεών λέγοντα προς τον Κύριον εκείνα σχεδόν τα ευαγγελικά: «Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ, και εις σημείον αντιλεγόμενον» (Λουκ. β: 34). Συ, λέγει, ω Σωτήρ του Κόσμου, βαλθείς εις την Σιών: ήτοι εις την Εκκλησίαν, ένας λίθος ακρογωνιαίος, των μεν πιστευόντων Χριστιανών είσαι βεβαία και ακίνητος σωτηρία, καθώς είναι βέβαιος και ακίνητος και ο λίθος όπου βάλλεται εις την γωνίαν του τοίχου· δια τούτο και ανάστασις υπάρχεις εις τους πιστεύοντας, καθώς εγώ σε ωνόμασα, εις δε τους απειθείς και μη πιστεύοντας είσαι ένας λίθος σκοντάμματος, και μία πέτρα σκανδάλου, και δια τούτο εις πτώσιν τούτων υπάρχεις, καθώς εγώ είπον. Ερανίσθη δε τα ρητά ταύτα ο Μελωδός από τον Ησαϊαν, λέγοντα: «Ιδού εγώ εμβάλλω εις τα θεμέλια Σιών λίθον πολυτελή, εκλεκτόν, ακρογωνιαίον, έντιμον εις τα θεμέλια αυτής, και ο πιστεύων επ΄ αυτώ ου μη καταισχυνθή» (Ησ. κη: 16)· και πάλιν λέγει: «Και εάν επ΄ αυτώ πεποιθώς ης, έσται σοι εις αγίασμα και ουχ΄ ως λίθου προσκόμματι συναντήσεσθε, ουδέ ως πέτρας πτώματι» (Ησ. η: 14). Αυτά δε τα ίδια εδανείσθη από τον Ησαϊαν και ο Κορυφαίος Πέτρος (εν τη Α. αυτού επιστολή κεφάλαιον β΄ στίχω 7), και ερμηνεύων ταύτα λέγει: «Υμίν ουν η τιμή τοις πιστεύουσιν, απειθούσι δε εις ατιμίαν έσται· λίθον ον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος εγεννήθη εις κεφαλήν γωνίας» (Ψαλμ. ριζ: 22), και «Λίθος προσκόμματος και πέτρα σκανδάλου» (α Πέτρου β: 7). Σημείωσε ότι, κατά τον Μητροφάνη Σμύρνης, Σιών θέλει να ειπή διψώσα σαφώς· τοιαύτη δε βέβαια είναι και η εκκλησία διψώσα την ένωσιν του Νυμφίου της Χριστού· όθεν και ψάλλει προς αυτόν μετά του Προφήτου Δαβίδ: «Εδίψησέ σε η ψυχή μου, ποσαπλώς σοι η σαρξ μου» (Ψαλμ. ξβ: 2), και πάλιν: «Εδίψησέ σε η ψυχή μου, προς τον Θεόν, τον ισχυρόν, τον ζώντα» (Ψαλμ. μα: 3).

O Συναξαριστής της ημέρας.

Πέμπτη, 1 Ιανουαρίου 2015

Περιτομή Ι. Χριστού, Βασιλείου του μεγάλου.

Ἡ κατὰ σάρκα περιτομὴ καὶ ὀνοματοδοσία τοῦ Ἰησοὺ Χριστοῦ, κατὰ τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπὸ τὴν γέννησή Του, ἀποτελεῖ τὴν βεβαίωση τῆς σαρκώσεως καὶ τῆς προσλήψεως ἀπὸ τὸν Θεὸ Λόγο τῆς τέλειας ἀνθρώπινης φύσεως ἀναλλοιώτως καὶ τῆς εἰσόδου Του στὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ.
Ὅταν μιλᾶμε γιὰ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς μυστήριο πρέπει νὰ τὴν ἀντιλαμβανόμαστε καὶ ὡς μυστήριο πρέπει νὰ τὴν προσεγγίζουμε, γιατί ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ἐνανθρωπίσεως, τῆς σαρκώσεως τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔγιναν μὲ θαυμαστὸ τρόπο ποὺ ξεπερνᾶ τὸ νοῦ ἀνθρώπου.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι, ἐὰν ἡ θεία ἐνανθρώπιση ἦταν καταληπτή, δὲν θὰ ἦταν θεία καὶ παρομοιάζουν ὅσους ἀμφιβάλλουν ἢ δὲν πιστεύουν μὲ ἐκεῖνον ποὺ καθόταν στὸ σκοτάδι καὶ πληρώθηκε ἀπὸ φῶς, ἐπειδὴ ὅμως δὲν γνώριζε τὸ πῶς ᾖλθε τὸ φῶς, δὲν δέχθηκε τὸν φωτισμό.

Λέγουν μερικοί, ότι η Εκκλησία ποτέ δεν θα εκλείψει, γιατί ο Κύριος είπε στον Πέτρο, ότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».

Τι εννοεί με τα λόγια Του αυτά ο Κύριος; 
Εννοεί ότι αυτό που συνέβη με την Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης, που τα μέλη της, οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης, όταν πέθαιναν, αιχμαλωτίζονταν προσωρινά από τον διάβολο στο βασίλειό του στον Άδη, δεν θα ξανασυμβεί! Όλους τους κρατουμένους αγίους στον Άδη, τους απελευθέρωσε ο Κύριος, κατά την κάθοδο Του σ΄ αυτόν, μετά το σταυρικό Του θάνατο!
 
Αυτό δεν πρόκειται να ξανασυμβεί. Δεν πρόκειται δηλ. η Εκκλησία της Καινής Διαθήκης, που θα ίδρυε ο Κύριος κατά την Πεντηκοστή, να ξανααιχμαλωτισθεί από τον διάβολο στον Άδη!
 

Η προτροπή της Παρθένου -- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτ. Καθηγητού του Α.Π.Θ.

Ώρα μοναδική στην ιστορία του κόσμου. Τα μάτια τα σάρκινα των μαθητών μπαίνουν στην πνευματική διάσταση κι ατενίζουν το άκτιστο φως. Εκεί στο υψηλό όρος όπου τους είχε ανεβάσει ο Ιησούς Χριστός και «μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών», οι τρεις απόστολοι (Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης) γίνονται θεαταί και μάρτυρες του υπερκοσμίου, «επόπται της θεότητος» και «κοινωνοί της θείας φύσεως». Βλέπουν την ουράνια δόξα σ΄ όλη τη λάμψη και το μεγαλείο της! Κλήση και πρόκληση ιερή, για τον κάθε άνθρωπο—και για τη δική σου ψυχή, αδελφέ μου--, η ενόραση του Θεού, η κοινωνία μαζί Του· αυτή η άγια συντροφιά, που διώχνει τη μοναξιά, νικά το φόβο και εμπνέει, για τα μεγάλα και υψηλά στη ζωή. Ρωτάς πως θα την επιτύχεις; Άκουσε τι ο Πατέρας αποκαλύπτει, την ώρα που γίνεται η Μεταμόρφωση επάνω στο υψηλό όρος: «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, αυτού ακούετε». Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αγαπητός Υιός του Θεού και όποιος θέλει να εγγίσει τη θεϊκή μακαριότητα οφείλει να υπακούει σ΄ Αυτόν, να υποτάσσεται στο θέλημά Του και να συμμορφώνει τη ζωή του προς τις εντολές Του. Η ελεύθερη υποταγή στην εντολή του Θεού είναι αδιάψευστη εγγύηση της γνησιότητας του ανθρωπίνου πόθου για την συνάντηση με τον Θεό και η απαραίτητη προϋπόθεση, για την πραγματοποίηση της συνάντησης. Ελεύθερα πλάσματα μας έπλασε ο Θεός και σέβεται την ελευθερία μας, «για να εξαρτάται από μας και η επιθυμία, για τα ανώτερα και η αποχή από τα κατώτερα», διδάσκει ο Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος. Η ελεύθερη υποταγή και πλήρης υπακοή στον Ιησού Χριστό είναι το γνώρισμα των μαθητών του, των πρώτων, που «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ», αλλά και όλων των άλλων, που τον ακολούθησαν ανά τους αιώνες. Αυτό είναι κατ΄ εξοχήν παράδειγμα, που μας παραδίδει η πρώτη και καλύτερη μαθήτριά Του, η Παναγία Μητέρα Του. Ταπεινά υποτάχθηκε από την πρώτη στιγμή στο μήνυμα του αρχαγγέλου Γαβριήλ· «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Κι έγινε Αυτή η ταπεινή Κόρη της Ναζαρέτ όχι μόνο κοινωνός, αλλά και συνεργός της θεότητος και η μεγαλύτερη Ευεργέτιδα της ανθρωπότητος. «Διότι αυτά τα λόγια Της, μετέτρεψαν τη γη σε ουρανό… συνέπλεξαν το ουράνιο και το ανθρώπινο γένος σ΄ ένα μοναδικό χορό γύρω απ΄ Αυτόν, που όντας Θεός έγινε και άνθρωπος», σχολιάζει ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. Το μήνυμα της Παρθένου προς την κάθε θεοφιλή ψυχή ταυτίζεται προς τη φωνή του Θεού Πατέρα και διατυπώνεται επιγραμματικά σ΄ εκείνη την απαράμιλλη σκηνή του εν Κανά γάμου (Ιω. 2: 1-11). Αφού μετέφερε το πρόβλημα των ανθρώπων στον Υιό Της, αποσύρεται διακριτικά προτρέποντας τους διακόνους «Ό,τι αν λέγη υμίν ποιήσατε». Η συμμόρφωσή τους προς της Παρθένου την προτροπή, τους αξίωσε να δουν το θαύμα· το νερό γίνεται κρασί. Η συμμόρφωσή μας προς της Παρθένου την προτροπή και το παράδειγμα θα μας αξιώσει να ζούμε το θαύμα της μεταμορφωμένης ζωής μας. Και θα ΄ναι αυτή η μεταμόρφωση η καλύτερη τιμή στην Παναγία μας, αλλά και η ουσιαστικότερη προσφορά στον εαυτό μας.

ΕΝ ΕΤΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ…

Ο Θεός είναι ο Ων. Ο Υπάρχων. Τίποτε πέραν τούτου μεγαλύτερον, τίποτε αληθέστερον… Απεκαλύφθη εις τον εκλεκτόν Του λαόν Ισραήλ και ήνοιξε μετ’ αυτού διάλογον. Και ο διάλογος ούτος εκωδικοποιήθη εις την Παλαιάν Διαθήκην… Εις τα «Εθνη» «ωμίλησε» δια του «σπερματικού λόγου», δια της φυσικής οδού. Και «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», «επ’ εσχάτων των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν Υιώ»… Και έκτοτε, έκλεισεν ο διάλογος, ο «δια γνόφου και νεφέλης» με τον Ισραήλ και ήνοιξεν ένας άλλος διάλογος, «τοσούτω κρείττων γενόμενος των αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ’ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα». Ο διάλογος με τα Έθνη, με ολόκληρον τον κόσμον… Και ο διάλογος ούτος συνεπυκνώθη εις την Καινήν Διαθήκην. Η Καινή Διαθήκη είναι κήρυγμα, εξαγγελία του θελήματος του Θεού, είναι το Ευαγγέλιον. Ως κήρυγμα αποτελεί μονόλογον. Ως πρόσκλησις προς τα λογικά όντα, προς έτερον λόγον, μεταβάλλεται εις διάλογον. Κατά βάθος, βεβαίως, ο Θεός λαλεί προς τους ανθρώπους, δεν διαλέγεται. Διαλέγεται ο άνθρωπος με τον Θεόν, αφού έχει αντιρρήσεις, διατυπώνει ενστάσεις, αρνείται, αποδέχεται τον λόγον, μισεί, αγαπά… Ο λόγος όμως δεν είναι μόνον λόγος, δεν είναι Ευαγγέλιον μόνον. Είναι και ζωή, ύπαρξις, οντότης, σαρξ. Και «ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Και ούτως, ο ενυπόστατος λόγος, ο Ιησούς Χριστός, ίδρυσε την Εκκλησίαν…  Και η Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, αποτελουμένη από τον Χριστόν ως Κεφαλήν και τα μέλη, τους πιστούς, ως Σώμα Του… Τούτο αποτελεί την θεμελιωδεστέραν δογματικήν αλήθειαν της Εκκλησίας. Και η σύνθεσις αυτή, Κεφαλής και Σώματος, ελέγχει πάσας τας περί «Χριστιανισμού» κ.λ.π. θεωρίας, ως λυδία λίθος…

Η αφήγηση της γνωστής σοπράνο Δήμητρας Θεοδοσίου, η οποία ταξίδευε στην Ιταλία για να δώσει προγραμματισμένες παραστάσεις, προκαλεί σοκ:

«Ξύπνησα από τον καπνό. Ηταν όλα άσπρα, δεν φαινόταν τίποτα. …..Χτυπούσα τις πόρτες των συνεπιβατών και φώναζα: "Φωτιά, φωτιά, βγείτε έξω"».

Στο κατάστρωμα έκανε τρομακτικό κρύο. Οι άνεμοι έπνεαν με μανία, όπως περιγράφει η κυρία Θεοδοσίου στην ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα», ενώ το κρύο ήταν αφόρητο. «Οταν το βράδυ άκουσα το ελικόπτερο, μάζεψα όλες τις δυνάμεις μου». Την αγωνία διαδέχθηκε η βία, όταν κάποιοι από τους επιβάτες άρχισαν να γρονθοκοπούν τους μπροστινούς τους για να επιβιβαστούν μια ώρα αρχύτερα στο ελικόπτερο. «Ανδρες ιρακινής, τουρκικής και πακιστανικής καταγωγής προσπαθούσαν να ανέβουν στα σκοινιά, χτυπώντας όσους τους εμπόδιζαν. Χτύπησαν κι εμένα. Ενιωσα θυμό. Σκέφτηκα "ή τώρα ή ποτέ". Πρόκειται για άσχημες στιγμές, τις οποίες δεν θα ξεχάσω ποτέ».....

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης - Κήρυγμα την Β' ημέρα των Χριστουγέννων

Διαχρονικαὶ θέσεις



Ο Παπισμὸς δεν απεκήρυξε τας κακοδοξίας και τας αιρέσεις του. Ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πραγματοποιεί  την ψευδοένωσιν κάμνων απαραδέκτους υποχωρήσεις και συμβιβασμοὺς μετὰ των Παπικών. Οφείλει όμως να γνωρίζῃ ότι πάσα Ένωσις, αγνοούσα την δογματικὴν ένωσιν εν τη Ορθοδόξω πίστει,  καταδικάζεται ως ανίερον πραξικόπημα υπὸ της Πανορθοδόξου Εκκλησιαστικής Συνειδήσεως, οι δε Επίσκοποι, οι οποίοι  αποτολμούν πραξικοπηματικὴν ένωσιν,  εκπίπτουν αυτομάτως της Ορθοδόξου Πίστεως και  ευρίσκονται εις την παράταξιν των Εξωμοτών, φέροντες ως άλλοι Βησσαρίωνες, το αιώνιον στίγμα του προδότου της Ορθοδοξίας.

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Βεβαίως φέρων, τον χαρακτήρα, του προ αιώνων σε φύσαντος, την βροτών δι΄ οίκτον, νυν ασθένειαν περιέθου.

Ερμηνεία.


Το παρόν Τροπάριον ερανίσθη ο Μελωδός από τα αποστολικά εκείνα ρητά του μεγάλου Απ. Παύλου λέγοντος: «Ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού» (Εβρ. α: 3) και «Ος εν μορφή Θεού υπάρχων, ουχ΄ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ, αλλ΄ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών» (Φιλιπ. β: 6). Λέγει λοιπόν ο Ιεράρχης Κοσμάς· συ, ω θεάνθρωπε Ιησού Χριστέ, φέρων βεβαίως και αμετακινήτως τον απαράλλακτον χαρακτήρα της υποστάσεως του σε προ των αιώνων γεννήσαντος αϊδίου Πατρός, ως ομοούσιος τούτου Υιός, τώρα επ΄ εσχάτων των χρόνων δια υπερβολήν φιλανθρωπίας και αγαθότητος εκαταδέχθης να φορέσης και την των ανθρώπων ασθένειαν (φύσιν)· ταυτόν ειπείν, μη τραπείς κατά την Θεότητα, αλλά μείνας εκείνο οπού ήσουν: ήτοι τέλειος Θεός, έγινες και τέλειος άνθρωπος αληθεία ου φαντασία, ίνα θεώσης τον άνθρωπον.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 31 Δεκεμβρίου 2014

Μελάνης οσίας, Ζωτικού ορφανοτρόφου.

Ἔζησε στὰ χρόνια ποὺ βασιλιὰς ἦταν ὁ Ὀνώριος, δεύτερος γιὸς τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Οἱ γονεῖς της, εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, τὴν πάντρεψαν σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἀπέκτησε δύο παιδιά. Ὅμως μεγάλες δοκιμασίες τὴν περίμεναν. Τὴν μητρική της καρδιὰ σπάραξε ὁ θάνατος τῶν δυὸ παιδιῶν της. Μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ ἐντελῶς ξαφνικά, πέθανε καὶ ὁ σύζυγός της. Καὶ γιὰ νὰ γεμίσει τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς λύπης, χάνει καὶ τοὺς γονεῖς της. Οἱ στιγμὲς δύσκολες. Ποιὸς θὰ τὴν παρηγορήσει; Μὰ ποιὸς ἄλλος; Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέει: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες». Δηλαδή, ἡ ἀκλόνητη ἐλπίδα σας στὰ μέλλοντα ἀγαθά, νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ σᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ δείχνετε ὑπομονὴ στὴν θλίψη. Καὶ νὰ ἐπιμένετε στὴν προσευχή, συνεχίζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς σας.
Ἔτσι καὶ ἡ Μελάνη, ἀδιάφορη γιὰ τὶς κοσμικὲς ἀπολαύσεις, ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἐξοχικό της κτῆμα, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴν μελέτη καὶ τὴν προσευχή. Ἐκεῖ ἐπίσης καλλιγραφοῦσε ἱερὰ βιβλία καὶ τὰ ἔδινε νὰ τὰ διαβάζουν οἱ πιστοί. Διέθεσε ὅλη της τὴν περιουσία γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν.
Καὶ ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε πολλοὺς τόπους βοηθώντας τοὺς πάσχοντες, κατέληξε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ πλευρίτιδα.
Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν Ἁγία αὐτή: «...Αὐτὴ ἣν ἐπὶ τῆς βασιλείας Ὀνωρίου (395 – 423), Ρωμαία πλούσια καὶ ἐκ γένους περιφανοῦς καὶ ἐνδόξου. Συζευχθεῖσα παρὰ τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀπεσύρθη μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῶν δύο αὐτῆς τέκνων εἰς ἐν προάστειον τῆς Ρώμης, ἐπιμελουμένη τῶν πτωχῶν, ὑποδεχόμενη τοὺς ξένους, ἐπισκεπτόμενη τοὺς ἐξόριστους καὶ ἐν φυλακαὶς καὶ θεραπεύουσα τοὺς νοσοῦντας. Μετὰ τὴν ἐκποίησιν τῶν κτημάτων αὐτῆς καὶ διανομὴν τῶν προσόντων εἰς μονὰς καὶ ἐκκλησίας, διὰ τῆς Ἀφρικῆς καὶ Ἀλεξανδρείας κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐνεκλείσθη εἰς πενιχρὸν κελλίον ἐκεῖ ἔκτισε καὶ μονὴν εἰς ἣν συνήγαγεν ἐνενήκοντα παρθένους, ἐξ ἰδίων διὰ τὴν διατροφὴν αὐτῶν δαπανώσα, μικρὸν ἀσθενήσασα ἐκ πλευρίτιδας, μετέλαβε τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου Ἐλευθερουπόλεως καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ".

Ο Ζηλωτής Προφήτης και οι σημερινοί Κληρικοί.

Οσάκις κανείς μελετά τον βίον του Προφήτου Ηλία, θαυμάζει μερικά στοιχεία, που συναντά εις αυτόν. Βλέπει τον ζηλωτήν Προφήτην πως εργάζεται εις το προφητικόν έργον ως απεσταλμένος του Θεού εις τον κόσμον. Και ασφαλώς το έργον του Θεού γίνεται συμφώνως προς το θέλημά Του και δεν είναι δυνατόν να γίνη χωρίς ζήλον. Προβληματίζεται δε όταν βλέπη λειτουργούς του υψίστου, που χωρίς ζήλον, ίσως και με σχετικήν αδιαφορίαν, διακονούν εις το θέλημα του Θεού. Ο δε Απόστολος του Χριστού παραγγέλλει: «Μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ο εδόθη σοι δια προφητείας» (Α΄ Τιμ. 4: 14). Ομοίως εις τον βίον του Προφήτου αναφέρονται και «οι ιερείς της αισχύνης» και η απέναντι αυτών στάσις τούτου. Και εις τον χώρον της Παλαιάς Διαθήκης υπήρχον ψευδοπροφήται και ψευδοϊερείς, οι οποίοι έζων και ενήργουν μακράν του θελήματος του Θεού. Συγκεκριμένως δε ο ζηλωτής Προφήτης ηναντιώθη κατ΄ αυτών. Εις τας ημέρας μας, όμως, όπου οι λαβόντες το χάρισμα της ιερωσύνης, που είναι οι επίσκοποι, οι διάδοχοι των Αποστόλων και οι εν γένει λειτουργοί της Εκκλησίας του Χριστού έχουν πρότυπά τους τους Μαθητάς του Κυρίου, η ευθύνη των έναντι Θεού και ανθρώπων είναι μεγάλη. Δυστυχώς η στάσις των έναντι των ολετήρων της Εκκλησίας Οικουμενιστών είναι σχεδόν μηδαμινή!

Το έτος 2001 ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος έγραφε για τον Πατριάρχη των Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίο:

Με την σημερινή εκλογή το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων αποκτά στο πρόσωπο του νέου Πατριάρχου άνδρα ιεροπρεπή, πατέρα σεμνό και φύλακα και τηρητή πιστό των πατρώων. Ο Μακαριώτατος Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ.κ. Ειρηναίος διακρίνεται, για την αγάπη και καλοσύνη του, για την προσήλωσή του στα θέσμια του Πατριαρχείου και για την φροντίδα του να αποκτήσει και πάλι το Πατριαρχείο μας στα Ιεροσόλυμα την παλαιά του αίγλη με φορέα της ανόρθωσής του την πολιά Αγιοταφική Αδελφότητα. Ύστερα από μια μακρά και περιπετειώδη προεκλογική περίοδο, στη διάρκεια της οποίας ο εκλεγείς Πατριάρχης επέδειξε υψηλό ήθος και ευθύνη, η αγαθή πρόνοια του Θεού οδήγησε στην πρόκρισή του, με απόλυτα νόμιμες και διαφανείς διαδικασίες και επλούτισε την ελληνική Ορθοδοξία με ένα νέο ηγέτη.



Ιδού τώρα  τα έργα των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών:


Με τον ίδιο τρόπο, μας εξαπατούν οι Οικουμενιστές και στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας!

π. Δ. Τάτσης: Είναι καιρός να καταπολεμηθεί ο παναιρετικός Οικουμενισμός!!!

http://paterikiparadosi.blogspot.ca/



Ὁ π. Διονύσιος καὶ οἱ «ἀντι-Οἰκουμενιστές, ἐπιτέλουςἀνακάλυψαν μετὰ τόσες δεκαετίες Οἰκουμενισμοῦ ὅτι «εἶναι καιρὸς νὰ καταπολεμηθεῖ ὁ οἰκουμενισμός»!!!
Ἄρα, ὁμολογεῖτε, πάτερ, ὅτι μέχρι τώρα δὲν τὸν καταπολεμούσατε;
Ὅτι τὰ θαρραλέα ἄρθρα ποὺ γράφατε στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» καὶ οἱ ἀναρτήσεις στὰ θρησκευτικὰ ἱστολόγια δὲν ἀρκοῦσαν;
Ὅτι οἱ «Ὁμολογίες Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» δὲν ἔφεραν ἀποτέλεσμα;
Ὅτι οἱ θεολογικο-φιλοσοφικὲς ἀναλύσεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν ἔκαναν τίποτα;
Ὅτι ὁ χαρακτηρισμὸς τῶν συμπροσευχῶν ὡς «ἀσχημιῶν» δὲν πείραξε καθόλου τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἀπὸ τὸ νὰ ἀλλάξουν γραμμή;
Καὶ ποιό καινούργιο τρόπο, ποὺ μέχρι τώρα δὲν ἐφαρμόσατε, ἀνακαλύψατε; Ὑπάρχει ἄλλος τρόπος ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ὁ Κύριος, ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες διὰ λόγων καὶ πράξεων ἔχουν διδάξει; Δηλαδὴ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές;
Πάτερ, πάψτε νὰ συκοφαντεῖτε (ἐκεῖ στὰ Γιάννενα καὶ ὅπου ἀλλοῦ), ὅσους ἀκολουθοῦν (παρὰ τὶς ἁμαρτίες τους) τὴν γραμμὴ τῶν Πατέρων. Προσευχηθεῖτε γιὰ τὴν μετάνοιά μας, τὴν μετάνοιά σας, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν μετάνοια τῶν ἀντι-Οἰκουμενιστῶν, ὥστε ὅλοι μαζὶ νὰ ἀντιδράσουμε, νὰ πολεμήσουμε ἀπὸ κοινοῦ τὴν Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ τὸν μόνο τρόπο ποὺ θὰ φέρει ἀποτελέσματα· τὸν τρόπο τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου ποὺ δίδαξαν οἱ Πατέρες. Αὐτὸν ποὺ «καταλαβαίνουν» οἱ Οἰκουμενιστές!
Ξεπεράστε τὴν δικαιολογία ποὺ ἐπικαλεῖσθε, ὅτι τάχα θὰ προκαλέσετε σχίσμα. Ὁ ἱερὸς Κανόνας ἐξηγεῖ ὡραιότατα: ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές, δηλ. ἡ μὴ μνημόνευση τῶν αἱρετικῶν, δὲν ὁδηγεῖ σὲ σχίσμα, ἀλλὰ προφυλάσσει ἀπὸ τὸ σχίσμα.
Ἐκεῖνο ποὺ σίγουρα θὰ ἐπακολουθήσει, εἶναι οἱ διωγμοί. Αὐτὸ μὴν τὸ φοβᾶσθε, διότι (τὸ γνωρίζετε): «ἐπιβαλοῦσιν ἐφ' ὑμᾶς τὰς χεῖρας αὐτῶν καὶ διώξουσι, παραδιδόντες εἰς συναγωγάς», ἀλλὰ «μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι» καὶ «μακάριοί ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς». Προσευχηθεῖτε μόνο, κι ἐμεῖς οἱ ἀδύναμοι ν’ ἀντέξουμε.

28-12-2014 Oμιλία Γέροντα Σάββα Λαυριώτη στον Ορθόδοξο Τύπο ''H ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΈΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ''

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=10347


π. Θεόδωρος Ζήσης:

  …Προσπαθώντας ἐπίσης οἱ ἐν λόγῳ ἀρχιερεῖς νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν κληρικῶν, τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἀγάπη τους πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ γράφοντος, διετύπωσαν ἀσύστατες παντελῶς συκοφαντίες, τὸ μόνο ὅπλο τῶν δειλῶν καὶ ἀμφιβόλου ἀνδρισμοῦ καὶ ἐντιμότητος ἀνθρώπων.  Ὅταν δὲν ἔχῃς ἐπιχειρήματα, λασπολογεῖς καὶ συκοφαντεῖς, καὶ μάλιστα ἀπόντος τοῦ συκοφαντουμένου. Ἐμεῖς φειδόμενοι τοῦ ἀρχιερατικοῦ ἀξιώματος τῆς παναγίας Ἱερωσύνης, καὶ ὄχι τῶν προσώπων τους ποὺ δὲν ἀξίζει νὰ τὰ σεβασθῇς, ἀποφεύγουμε πρὸς τὸ παρὸν τὴν δημοσιοποίηση τῶν ὀνομάτων τους καὶ τὴν ἀναίρεση τῶν ψευδολογιῶν καὶ ἀσυστάτων συκοφαντιῶν τους. Χαιρόμαστε, γιατὶ μᾶς ἀξιώνει ὁ Κύριος νὰ ὑβριζόμεθα καὶ νὰ συκοφαντούμεθα γιὰ τὴν ᾿Αλήθεια καὶ τὴν Ὀρθοδοξία. ῾Απλῶς προβήκαμε στὴν γνωστοποίηση αὐτῶν τῶν ἀπειλῶν καὶ τῶν συκοφαντιῶν, ἐν πρώτοις γιὰ νὰ ἐνθαρρύνουμε τοὺς ἀγωνιστὰς νὰ μὴ φοβοῦνται τοὺς ἀναξίους αὐτοὺς ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι οὔτε τὸν Θεὸν φοβοῦνται οὔτε τοὺς ἀνθρώπους ἐντρέπονται, καὶ γιὰ νὰ προφυλάξουμε ὅσους τυχὸν πιστεύσουν τὶς συκοφαντίες καὶ σκανδαλισθοῦν. ᾿Ακόμη καὶ γιὰ νὰ πληροφορήσουμε τοὺς καταχρωμένους τὸ ἀρχιερατικὸ ἀξίωμα καὶ τυρρανοῦντας δεσποτικῶς καὶ κοσμικῶς τοὺς κληρικοὺς καὶ τὸ ποίμνιο, ὅτι εἶναι καὶ αὐτοὶ πρόβατα τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος θὰ προφυλάξῃ τὴν ᾿Εκκλησία Του ἀπὸ τοὺς λύκους τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καὶ ἀπὸ τοὺς μισθωτοὺς ποιμένες, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπουν τὰ πρόβατα καὶ δὲν θυσιάζονται γι᾿ αὐτά, διότι ἐνδιαφέρονται μόνον γιὰ τὴν καλοπέραση, γιὰ τὸ γάλα καὶ τὸ μαλλί τους (Ἰω. 10, 1-15).

O Πατριάρχης Βαρθολομαίος εις το Χριστουγεννιάτικο μήνυμά του παρουσιάζει τον εαυτόν του;

…Ἐν τούτοις, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας βλέπομεν καθημερινῶς τὸν χείριστον ἐξευτελισμὸν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τὴν ἀτίμωσιν καὶ τὸν διασυρμὸν αὐτοῦ.Ὀφείλομεν, λοιπόν, ἐὰν θέλωμεν νὰ εἴμεθα ἄξιοι τῆς δόξης καὶ τιμῆς διὰ τῆς ὁποίας περιέβαλε τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον ὁ “δι᾿ ἡμᾶς καθ᾿ ἡμᾶς γενόμενος” Δημιουργός μας, νὰ πράξωμεν πᾶν τὸ δυνατὸν, διὰ νὰ παύσῃ ἡ ἐσχάτως διογκουμένη ἐξευτελιστικὴ διὰ τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον συμπεριφορά….


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Υιόν υψίστου, Υιόν Παρθένον, Θεόν παιδίον γενόμενον, προσκυνήσαντά με, νυν απόλυσον εν ειρήνη.

Ερμηνεία.


Τούτο το Τροπάριον αναφέρεται υπό του Συμεών προς τον Σωτήρα Χριστόν λέγοντος: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα, κατά το ρήμα σου εν ειρήνη» (Λουκ. β: 29). Ω Δέσποτα, λέγει, της ζωής και του θανάτου, απόλυσον εμέ από του βίου τούτου του φθαρτού και προσκαίρου, και μεταβίβασόν με εις τον άφθαρτον εκείνον και ατελεύτητον αιώνα, κατά την ερμηνείαν Ευθυμίου του Ζυγαδηνού εις τον Λουκάν, και του ανωνύμου ερμηνευτού των Κανόνων· απόλυσον δε εμέ εν ειρήνη λογισμών, κατά τον Ευθύμιον και Θεοφύλακτον, επειδή οι ταράττοντές με λογισμοί περί της θείας ενανθρωπήσεως ειρήνευσαν· ή εν ειρήνη αφοβίας, διότι πλέον δεν φοβούμαι θάνατον δια το βαθύ μου γήρας· ή εν ειρήνη χαράς, διότι πλέον δεν λυπούμαι υπέρ της ελευθερίας του Ισραήλ· είδον γαρ τώρα τον ελευθερωτήν· ή εν ειρήνη: ήτοι εν αναπαύσει, διότι έως ου ζη ο άνθρωπος, πάντοτε ταράττεται· αποθανών δε ειρηνεύει, κατά την ερμηνείαν του Θεοφυλάκτου· όθεν είπεν ο Ιώβ: «Θάνατος ανδρί ανάπαυσις» (Ιώβ γ: 23). Διατί παρακαλώ να με απολύσης; Διότι εγώ, λέγει, σε επροσκύνησα τον Υιόν του υψίστου Πατρός κατά την Θεότητα, και Υιόν της Παρθένου κατά την ανθρωπότητα, τον αυτόν Θεόν τέλειον και παιδίον γενόμενον: ήτοι άνθρωπον τέλειον. Μακράν δε πρέπει να διώκεται από τους ορθοδόξους το δυσσεβές φρόνημα Νεστορίου του ανθρωπολάτρου, δύο Υιούς φρονούντα, άλλον μεν τον εκ Πατρός γεννηθέντα ως Θεόν, άλλον δε τον εκ της Παρθένου γεννηθέντα ως άνθρωπον. Επειδή δε ο Θεολόγος Γρηγόριος λέγει, ότι ο Υιός του Θεού και Υιός ανθρώπου γίνεται· δια τούτο ένα διδάσκει τον Υιόν κατά την υπόστασιν και το πρόσωπον, δύο δε τας φύσεις αυτού, Θεότητα και ανθρωπότητα, τον αυτόν Θεόν τέλειον, και άνθρωπον τέλειον, απαθή τη Θεότητι, και παθητόν τη ανθρωπότητι. Όθεν και ο θεοφόρος Μάξιμος είπεν: «Ου λέγομεν επί Χριστού διαφοράν υποστάσεων· ότι Τριάς μεμένηκεν η Τριάς και σαρκωθέντος του Λόγου, προσθήκης προσώπου ου προσγενομένης τη Αγία Τριάδι δια την σάρκωσιν· λέγομεν δε φύσεων διαφοράν, ίνα μη τω Λόγω κατά την φύσιν ομοούσιον την σάρκα πρεσβεύωμεν» (Κεφάλαιον υζ΄ της έκτης εκατοντάδος των γνωστικών). Και πάλιν ο αυτός λέγει εν τη ξβ΄ λύσει των απόρων: «Ει δε σαρκός εν Χριστώ και Θεότητος μετά την ένωσιν υπάρχει κατά φύσιν διαφορά, (ου γαρ ταυτόν κατ΄ ουσίαν ποτέ Θεότης και σαρξ) προς φύσεως μιας γένεσιν η των συνελθόντων ουδαμώς γέγονεν ένωσις, αλλά προς μίαν υπόστασιν, καθ΄ ην ουδεμίαν εν Χριστώ καθ΄ οιονδήποτε τρόπον ευρίσκομεν διαφοράν· ταυτόν γαρ τη οικεία σαρκί καθ΄ υπόστασιν ο Λόγος· καθ΄ ο γαρ αν ο Χριστός έχη διαφοράν, εν είναι κατά πάντα τρόπον ου δύναται· καθό δε την οιανούν παντελώς ουκ επιδέχεται διαφοράν, κατά πάντα τρόπον το εν απ΄ αυτού διαπαντός ευσεβώς έχει, και ον και λεγόμενον». Πως δε ο Θεόδωρος λέγει, ότι το παρόν Τροπάριον ο Συμεών αναφέρει εις τον Πατέρα, και όχι εις τον Υιόν, απορώ.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τρίτη, 30 Δεκεμβρίου 2014

Ανυσίας οσιομάρτυρος, Φιλαιτέρου μάρτυρος, Λέοντος οσίου.

Ἡ Ἁγία Ἀνυσία, ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (298 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἦταν θυγατέρα γονέων εὐσεβῶν καὶ πολὺ πλουσίων. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, ἡ Ἀνυσία στάθηκε κυρία τοῦ ἐαυτοῦ της. Οὔτε τὰ πλούτη ποὺ κληρονόμησε τὴν μέθυσαν, οὔτε ἡ ὀρφάνια της τὴν παρέσυρε. Ἀλλὰ μὲ φρόνηση καὶ ἐγκράτεια, προσπαθοῦσε πάντα νὰ μαθαίνει «τί ἐστὶν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». Τί δηλαδή, εἶναι εὐχάριστο καὶ εὐπρόσδεκτο στὸν Κύριο.
Ἡ εὐσέβειά της αὐτή, τὴν ἔκανε γνωστὴ στοὺς εἰδωλολάτρες. Μιὰ φορὰ λοιπόν, ἐνῶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία, τὴν συνάντησε κάποιος εἰδωλολάτρης στρατιώτης. Ἀφοῦ τὴν ἔπιασε βίαια, τὴν ἔσυρε στοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων καὶ τὴν πίεζε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεούς. Ἡ Ἀνυσία ὁμολόγησε ὅτι πιστεύει στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ Αὐτὸν ἀγωνίζεται νὰ εὐχαριστεῖ κάθε μέρα. Ὁ στρατιώτης ἐξαγριωμένος, ἄρχισε νὰ βλασφημεῖ τὸ Θεὸ καὶ τότε ἡ Ἀνυσία τὸν ἔφτυσε στὸ πρόσωπο.
Ντροπιασμένος αὐτός, ἔσυρε τὸ σπαθί του καὶ διαπέρασε τὰ πλευρά της. Ἔτσι ἡ Ἀνυσία, πῆρε τὸ ἁμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Φώτης Κόντογλου - Γιάννης ὁ Εὐλογημένος!

O Ἅγιος Βασίλης, σὰν περάσανε τὰ Χριστούγεννα, πῆρε τὸ ραβδί του καὶ γύρισε σ᾿ ὅλα τὰ χωριά, νὰ δεῖ ποιὸς θὰ τόνε γιορτάσει μὲ καθαρὴ καρδιά. Πέρασε ἀπὸ λογιῶν-λογιῶν πολιτεῖες κι ἀπὸ κεφαλοχώρια, μὰ σ᾿ ὅποια πόρτα κι ἂν χτύπησε δὲν τ᾿ ἀνοίξανε, ἐπειδὴ τὸν πήρανε γιὰ διακονιάρη. Κ᾿ ἔφευγε πικραμένος, γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν εἶχε ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, μὰ ἔνοιωθε τὸ πόσο θὰ πονοῦσε ἡ καρδιὰ κανενὸς φτωχοῦ ἀπὸ τὴν ἀπονιὰ ποὺ τοῦ δείξανε κεῖνοι οἱ ἄνθρωποι.
Μιὰ μέρα ἔφευγε ἀπὸ ἕνα τέτοιο ἄσπλαχνο χωριό, καὶ πέρασε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, κ᾿ εἶδε τὰ κιβούρια πὼς ἤτανε ρημαγμένα, οἱ ταφόπετρες σπασμένες κι ἀναποδογυρισμένες, καὶ τὰ νιόσκαφτα μνήματα εἴτανε σκαλισμένα ἀπὸ τὰ τσακάλια. Σὰν ἅγιος ποὺ εἴτανε ἄκουσε πὼς μιλούσανε οἱ πεθαμένοι καὶ λέγανε: «Τὸν καιρὸ ποὺ εἴμαστε στὸν ἀπάνω κόσμο, δουλέψαμε, βασανιστήκαμε, κι ἀφήσαμε πίσω μας παιδιὰ κ᾿ ἐγγόνια νὰ μᾶς ἀνάβουνε κανένα κερί, νὰ μᾶς καίγουνε λίγο λιβάνι μὰ δὲν βλέπουμε τίποτα, μήτε παπᾶ στὸ κεφάλι μας νὰ μᾶς διαβάσει παραστάσιμο, μήτε κόλλυβα, παρὰ σὰν νὰ μὴν ἀφήσαμε πίσω μας κανέναν». Κι ὁ ἅγιος Βασίλης πάλι στενοχωρήθηκε κ᾿ εἶπε: «Τοῦτοι οἱ χωριάτες οὔτε σὲ ζωντανὸ δὲ δίνουνε βοήθεια, οὔτε σὲ πεθαμένον», καὶ βγῆκε ἀπὸ τὸ νεκροταφεῖο, καὶ περπατοῦσε ὁλομόναχος μέσα στὰ παγωμένα χιόνια.

Γιατί δεν έχουν το σθένος οι "αντιοικουμενιστές" να το πουν στο λαό καθαρά ότι είμαστε Ουνίτες;

(σ.σ. το κείμενο που ακολουθεί είναι από την Μητρόπολη Πειραιώς)

«ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ» ΛΟΓΟΣ ΜΕ ΝΟΗΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ!
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail:impireos@hotmail.com

Εν Πειραιεί τη 29η Δεκεμβρίου 2014
Από την εφημερίδα «Καθολική»,(φύλο αρ. 5, 31.10.2014), των εν Αθήναις παπικών πληροφορηθήκαμε την χειροτονία του νέου «Αρχιεπισκόπου» των καθολικών κ. Σεβαστιανού, όπου δημοσιεύεται και ο «ενθρονιστήριος» λόγος του. Πληροφορηθήκαμε επίσης την παρουσία κατά την εν λόγω χειροτονία και πολλών Ορθοδόξων επισκόπων και κληρικών, πράγμα το οποίο προξένησε θλίψη και οδύνη στις ψυχές μας. Η κατά συρροήν παράβαση των Ιερών Κανόνων, που απαγορεύουν τις συμπροσευχές, (πολλώ μάλλον όταν στην προκειμένη περίπτωση δεν είχαμε μια απλή συμπροσευχή, αλλά συμμετοχή σ’ ένα μείζον γεγονός για τους παπικούς, δηλαδή χειροτονία «επισκόπου»), έχουν γίνει πλέον ένα σύνηθες φαινόμενο, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του συγχρόνου θρησκευτικού συγκρητισμού, στην οποία ζούμε. Και είναι βέβαιο, ότι το αλγεινό και απαράδεκτο αυτό φαινόμενο, που βαρύτατα σκανδαλίζει τον πιστό λαό του Θεού, αναμένεται να διογκώνεται και να επεκτείνεται όλο και περισσότερο στο μέλλον, εφ’ όσον οι παραβάτες παραμένουν ατιμώρητοι. Τι νόημα άραγε είχε η παρουσία των Ορθοδόξων στην εν λόγω «χειροτονία»; Δεν αντιλαμβάνονται, ότι με την συμμετοχή και την συμπροσευχή τους,  αποδεικνύουν εν τη πράξει, ότι  αναγνωρίζουν έγκυρη μυστηριακή ιεροσύνη στους παπικούς, πράγμα που σημαίνει κατ’ επέκταση, ότι αναγνωρίζουν τον Παπισμό ως αληθή Εκκλησία;
Και ας έρθουμε στον «ενθρονιστήριο» λόγο του.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης - Παρουσίαση Θεοδρομίας

http://www.impantokratoros.gr & http://katihisis.blogspot.ca/

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμβολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινόμενος εις τους αιώνες». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.

Κάλαντα Ρόδου Πρωτοχρονιάς


ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Ωδή  ζ΄.  Ο  Ειρμός.

Σε τον εν πυρί δροσίσαντα, Παίδας θεολογήσαντας, και Παρθένω ακηράτω ενοικήσαντα, Θεόν Λόγον υμνούμεν, ευσεβώς μελωδούντες· ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Ερμηνεία.


Ο παρών Ειρμός αυτός αφ΄ εαυτού σχεδόν είναι εξηγημένος, διότι είναι σαφής εις όλους και εύληπτος. Λέγει δε ο Μελωδός, ότι ημείς οι ορθόδοξοι Χριστιανοί υμνούμεν εσέ τον ενυπόστατον Λόγον και Θεόν: «Εν αρχή, φησίν, ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος» (Ιω. α: 1), διότι εσύ πάλαι μεν εδρόσισας με το πυρ της καμίνου τους αγίους τρεις Παίδας, οίτινες εθεολόγησαν εσέ έμπροσθεν του Βασιλέως Ναβουχοδονόσορος· έλεγον γαρ οι τρισμακάριοι μετά παρρησίας: «Ου χρείαν έχομεν ημείς περί του ρήματος τούτου αποκριθήναί σοι· έστι γαρ Θεός ημών εν Ουρανοίς, ω ημείς λατρεύομεν, δυνατός εξελέσθαι ημάς εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης, και εκ των χειρών σου, Βασιλεύ, ρύσεται ημάς» (Δαν. γ: 16-17). Εσύ, λέγω, Κύριε, το πυρ το καταναλίσκον, κατά το γεγραμμένον (Δευτ. δ: 24), πάλαι μεν εδρόσισας τους τρεις Παίδας· τώρα δε επ΄ εσχάτων των χρόνων εκατοίκησας αφλέκτως εις την άφθορον Παρθένον· το αυτό γαρ θαύμα ηκολούθησε και τότε και τώρα, και εκεί εν τη καμίνω και εδώ εν τη Παρθένω· μάλλον δε και αληθέστερον ειπείν, το εν τη Παρθένω θαύμα είναι φοβερώτερον και παραδοξότερον από το εις τους τρεις Παίδας γενόμενον· εκεί μεν γαρ εν τη καμίνω το υλικόν πυρ αλησμόνησε να καίη, εδώ δε εν τη Παρθένω το πυρ το άϋλον και θειότατον δεν έκαιε, και εκεί μεν το έξωθεν πυρ της καμίνου δεν έκαιε τους ένδοθεν όντας νέους, εδώ δε συ το ένδοθεν άϋλον πυρ δεν έκαιες την έξωθεν περιέχουσάν σε κοιλίαν της Θεοτόκου. Δια τούτο λοιπόν ημείς ευσεβώς μελωδούμεν και λέγομεν: ευλογητός είσαι, ω Θεέ των Πατέρων ημών.

Christ is Born - Χριστός Γεννάται


O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 29 Δεκεμβρίου 2014

Των υπο του Ηρώδου αναιρεθέντων νηπίων.

Ὅταν οἱ Μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν στὸν Ἡρώδη νὰ τοῦ ποῦν ποῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς βασιλιὰς μηχανεύθηκε ἄλλο σχέδιο γιὰ νὰ ἐξοντώσει τὸ Θεῖο Βρέφος.
Εἶχε ἀκούσει ὅτι, σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές, τόπος γέννησης τοῦ Χριστοῦ θὰ ἦταν ἡ Βηθλεέμ. Ἐπειδὴ ὅμως δὲ γνώριζε ποιὸς ἦταν ὁ Ἰησοῦς ἂν βρισκόταν μέσα στὴ Βηθλεὲμ ἢ στὰ περίχωρά της καὶ ἐπειδὴ συμπέρανε ὅτι τὸ παιδὶ θὰ ἦταν κάτω ἀπὸ δυὸ χρονῶν, ἔδωσε διαταγὴ νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της, μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν δύο ἐτῶν.
Ἡ σφαγὴ ἔγινε ξαφνικά, ὥστε νὰ μὴ μπορέσουν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπομακρυνθοῦν μὲ τὰ βρέφη τους. Καὶ οἱ δυστυχισμένες μητέρες εἶδαν νὰ σφάζονται τὰ παιδιά τους μέσα στις  ἴδιες τὶς ἀγκαλιές τους.
Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σωστὰ ἀνακήρυξε Ἅγια τὰ σφαγιασθέντα αὐτὰ παιδιά, διότι πέθαναν σὲ μία ἀθώα ἡλικία καὶ ὑπῆρξαν κατὰ κάποιο τρόπο οἱ πρῶτοι μάρτυρες τοῦ χριστιανισμοῦ. Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴ βαπτίσθηκαν ἐν ὕδατι, βαπτίσθηκαν ὅμως, μέσα στὸ ἴδιο εὐλογημένο αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ -- Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Μυστήριο παράξενο και παράδοξο αντικρύζω. Βοσκών φωνές φτάνουν στ' αυτιά μου. Δεν παίζουν σήμερα με τις φλογέρες τους κάποιον τυχαίο σκοπό. Τα χείλη τους ψάλλουν ύμνο ουράνιο.
Οι άγγελοι υμνολογούν, οι αρχάγγελοι ανυμνούν, ψάλλουν τα Χερουβείμ και δοξολογούν τα Σεραφείμ. Πανηγυρίζουν όλοι, βλέποντας το Θεό στη γη και τον άνθρωπο στους ουρανούς.
Σήμερα η Βηθλεέμ μιμήθηκε τον ουρανό: Αντί γι' αστέρια, δέχτηκε τους αγγέλους· αντί για ήλιο, δέχτηκε τον Ήλιο της δικαιοσύνης. Και μη ζητάς να μάθεις το πώς. Γιατί όπου θέλει ο Θεός, ανατρέπονται οι φυσικοί νόμοι.
Εκείνος λοιπόν το θέλησε. Και το έκανε. Κατέβηκε στη γη κι έσωσε τον άνθρωπο. Όλα συνεργάστηκαν μαζί Του γι' αυτόν το σκοπό.
Σήμερα γεννιέται Αυτός που υπάρχει αιώνια, και γίνεται αυτό που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι Θεός και γίνεται άνθρωπος! Γίνεται άνθρωπος και πάλι Θεός μένει!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος («Λόγος ΝΗ´») :

«Η δικαιολογία δεν είναι χαρακτηριστικόν της ζωής των Χριστιανών, επειδή δεν βρίσκεται γραμμένη στην διδασκαλία του Χριστού. Να ευφραίνεσαι μαζί με τους ευφραινομένους και να κλαις μαζί με τους κλαίοντες, διότι αυτό είναι το σημάδι της καθαρότητος… Γίνε φίλος με όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνος σου, μέσα στην διάνοιά σου. Γίνε κοινωνός των παθημάτων όλων των ανθρώπων, αλλά σωματικώς να απομακρυνθής από όλους».

π. Θεόδωρος Ζήσης


…ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, μας δείχνει τον δρόμο· να δυναμώσουμε την πίστη, τις παραδόσεις, να διατρανώσουμε και να προβάλουμε την ορθόδοξη πνευματικότητα και να στείλουμε τους νέους Βαρλαάμ, δικούς μας και ξένους, εκεί που ανήκουν και τους ταιριάζει, εκεί που πήγε ντροπιασμένος ο Βαρλαάμ και διωγμένος από την Ανατολή· να προσκυνήσει τον Πάπα, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς: «προσφύσας μεν εκείνω τα χείλη και το γόνυ μεθ΄ ηδονής, ως έοικε, και σεβάσματος ασπασάμενος, την δε κεφαλήν υποθείς ταις εκείνου χερσί και την εκείθεν σφραγίδα χαίρων δεξάμενος». Εμείς ούτε γόνυ θα κλίνουμε ούτε χρειαζόμαστε την ευλογία του, και λυπούμαστε, γιατί οι ηγέτες μας αποδεικνύονται μικροί μπροστά σε τόσο μεγάλα θέματα. Όσοι σέβονται τον Πάπα, ας πάνε να τον επισκεφθούν στο Βατικανό, στη Ρώμη. Στην Ορθόδοξη Ελλάδα από αιώνων είναι πρόσωπο ανεπιθύμητο· persona non grata. Ποιος θα αλλάξει την ιστορία και θα ασεβήσει εις τους αγίους και εις τα άγια; 

***

Ο Ανώνυμος άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "π. Θεόδωρος Ζήσης":

ΑΙΣΧΡΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΡΑΔΙΟ ΑΡΒΥΛΑ: ΚΟΡΟΪΔΕΥΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ,ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ,ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ!!!

(σ.σ. Αδελφέ μου δεν βάζω τον σύνδεσμο διότι βλέπω "κεκαλυμμένο" πορνό και σε αυτούς, ίσως για να αυξάνουν την επισκεψημότητα του ιστοχώρου τους... )

Christ is Born - Χριστός Γεννάται

ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ

Τροπάριον.

Αδάμ εμφανίσων άπειμι, εις Άδου διατρίβοντι, και τη Εύα προσκομίσων ευαγγέλια, Συμεών ανεβόα, συν Προφήταις χορεύων· Ευλογητός ο Θεός, ο των Πατέρων ημών.

Ερμηνεία.


Οι μεν άλλοι άνθρωποι, μέλλοντες να χωρίσουν από την ζωήν ταύτην λυπούνται, καθώς είναι πρέπον, ως υπό του συνειδότος ελεγχόμενοι, και χωρίς δάκρυα δεν αποθνήσκουσιν· ο δε Συμεών βαστών εις τας αγκάλας του τον Σωτήρα του Κόσμου, κάμνει όλον το εναντίον· όταν γαρ έμελλε να αποθάνη, εφώναζεν· εγώ, ω Δέσποτα, πηγαίνω με χαράν εις τον Άδην δια να φανερωθώ εις τον εκεί ευρισκόμενον Αδάμ, και να φέρω χαροποιά μηνύματα εις την Εύαν, ότι δηλαδή ήλθες εις την γην συ όπου μέλλεις να τους λυτρώσης από την φυλακήν του Άδου, και ότι εγώ σε εδέχθηκα βρέφος όντα εις τας αγκάλας μου· και προς τούτοις πηγαίνω εις τον Άδην δια να χορεύω με όλους τους εκεί ευρισκομένους Προφήτας, συγχαίρων αυτοίς, ότι έλαβον τέλος αι προφητείαι των, επειδή εγεννήθης συ ο υπ΄ αυτών προφητευόμενος Μεσσίας Χριστός. Όθεν λέγω με αυτούς: «Ευλογητός ο Θεός ο των Πατέρων ημών». Ανάγνωθι και την ερμηνείαν του : «Απέδωκάς μοι εβόα Συμεών» του κατά την εννάτην Ωδήν Τροπαρίου του παρόντος Κανόνος.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου 2014

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ Των εν Νικομηδεία 2000 μαρτύρων, Δόμνας μάρτυρος.

Τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ., ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, οἱ χριστιανοὶ τῆς Νικομήδειας ἦταν ἀρκετὰ πολυπληθείς. Ὁ ἐπίσκοπος Ἄνθιμος, ἄνδρας ἄξιος καὶ μὲ αὐταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ἡ πρόοδος αὐτὴ τῶν χριστιανῶν κέντρισε τὸ φθόνο τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων καὶ θέλησαν νὰ ἐξοντώσουν τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία, προπάντων στὰ μεγαλύτερα καὶ πολυπληθέστερα κέντρα της.
Σχεδίασαν λοιπόν, ἀνήμερα Χριστούγεννα νὰ κάνουν γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν τῆς Νικομήδειας. Οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μαζευτεῖ καὶ πανηγύριζαν τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐπίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι τοὺς εἶχαν περικυκλώσει στρατὸς καὶ ὄχλος εἰδωλολατρῶν μὲ ὄπλα καὶ ρόπαλα, διέταξε νὰ γίνει γρήγορα ἡ κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔπειτα, βάπτισε τοὺς κατηχουμένους, γιὰ νὰ ἔχουν ἀσφαλὴ ἐφόδια στὴν αἰώνια σωτηρία.
Τότε οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν φωτιὰ στὸ ναό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καοῦν χιλιάδες πιστοί. Τὸ τραγικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀντὶ νὰ μειώσει τὸν ἀριθμὸ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀντίθετα τὸν πολλαπλασίασε καὶ χαλύβδωσε ἀκόμα περισσότερο τὸ ἠθικὸ τῶν πιστῶν.
Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀποδείχθηκε περίτρανα αὐτὸ ποὺ εἶπε ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «καὶ πύλαι ἅδου οὗ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ὁ θάνατος δηλαδὴ καὶ οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ, δὲ θὰ ὑπερισχύσουν, οὔτε θὰ κατανικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

ΕΝΩ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

Εάν ήρχετο ο άγγελος φύλαξ της Ελλάδος εφέτος, αφού περιώδευεν όλας τας πόλεις και τα χωρία μας, ο άγγελος εκείνος που εγνώρισεν όλας τας φάσεις του εκκλησιαστικού και εθνικού μας βίου εις όλας τας εποχάς, τι τάχα θα μας έλεγε; Τι θα έβλεπε, τι εντυπώσεις θα απεκόμιζεν από την Ελλάδα των αρχών του θεία χάριτι ανατέλλοντος 1968;…  Θα ήτο ικανοποιημένος από την ελληνικήν κοινωνίαν, από τους βαπτισθέντας εις το όνομα του Χριστού Ορθοδόξους Χριστιανούς; Ή θα εκάλυπτε με τας πτέρυγάς του το άγιον πρόσωπόν Του από εντροπήν ή λύπην ή απελπισίαν;…  Θα έβλεπεν ήθη χριστιανικά, ορθόδοξα, αγιότητα ζωής, πίστιν θερμήν, έργα πίστεως; Θα ήκουε λόγους «άλατι ηρτυμένους», θα έβλεπεν ενδιαφέροντα πνευματικά, πόθους ουρανίους, θα ανέπνεεν εις ατμόσφαιραν σεμνότητος; Ή θα ευρίσκετο προ απελπιστικού θεάματος, ευρυτάτης αποχαλινώσεως της ηθικής ζωής, προ αδιαφορίας δια την πέραν του κόσμου τούτου ζωήν, προ ελλείψεως ιστορικής ευθύνης, ενώπιον λήθης της υψηλής ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας;…  Με άλλους λόγους, εάν ήρχετο εις την ηγιασμένην και ιστορικώς κατάφορτον από δάφνας Ελλάδα μας, «ο υιός του ανθρώπου θα εύρισκε την πίστιν»; Ή, τουλάχιστον, εάν δεν δυνάμεθα να παρουσιάσωμεν πίστιν, ως Έθνος, θα ηδυνάμεθα να επιδείξωμεν κάποιαν παρασκευήν, εγγυωμένην την συνέχειαν των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, επί των οποίων να στηρίξωμεν την καλλιέργειαν του θείου άνθους της ορθοδόξου πνευματικής μας πολιτείας και ζωής;….
Διότι πρέπει να παραδεχθώμεν ότι περισσότερον ανησυχητική είναι η απουσία μελλοντικών προϋποθέσεων Ορθοδόξου ζωής, παρά αυτή αύτη η εξαρθρωμένη ήδη, ηθικώς και πνευματικώς, ζωή του Έθνους. Και ατυχώς, προϋποθέσεις προσεχούς αναβλέψεως του Ορθοδόξου φωτός, δεν υπάρχουν πολλαί. Υπάρχει το αντίθετον. Κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως…  Δια να κατανοηθή η τραγική αυτή διαπίστωσις και δια να μη μας απατούν οι αλογίστως αισιόδοξοι, θα θέσωμεν το ερώτημα: Η ελληνική πραγματικότης, εις όλας τας εκδηλώσεις της εκκλησιαστικής, της πνευματικής, της φιλοσοφικής, της θεολογικής ζωής, εις τα πολιτικά μας ήθη, εις την παιδείαν, εις την κοινωνικήν αναστροφήν, εις την ψυχαγωγίαν, είναι πραγματικότης αντάξια των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας;… Ποίος δεν βλέπει την εισροήν ευρωπαϊκών και αμερικανικών στοιχείων εις την πάμφωτον Έλλάδα μας; Στοιχείων, τα οποία ημείς μεν εδώκαμεν εις την αγνοτέραν φύσιν των, τα λαμβάνομεν δε από τον δυτικόν κόσμον βαναύσως κακοποιημένα και παραμορφωμένα, ως τρόπους ζωής, ως φιλοσοφίαν;… Ο λαός μας δεν ήτο άξιος καλυτέρας μεταχειρίσεως, ο λαός αυτός που εδημιούργησεν ένα βυζαντινόν πολιτισμόν; Ο λαός, όστις εδίδαξεν εις την ανθρωπότητα την σοφίαν, την συμμετρίαν, το κάλλος, το «κατά λόγον ζην», την θαυμαστήν σύνθεσιν γηίνων και ουρανίων στοιχείων, το «επιμελείσθαι ψυχής, πράγματος αθανάτου»;… Και ιδού, σήμερον ο λαός αυτός, ασθενής ψυχικώς, έρμαιον κακοποιών ρευμάτων, τρεφόμενος βοσκηματωδώς δια «κερατίων» ασώτου βίου, με διεστραμμένην την σκέψιν, άπελπις, χωρίς θερμήν πίστιν εις τον Θεόν, χωρίς έρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος από την θείαν ορθόδοξον στολήν του, περιφέρει τα ράκη της δυστυχίας του, όλος τετραυματισμένος, εις την ψυχήν, εις την καρδίαν, εις τον νουν!... Και ουδαμού φαίνεται «ο καλός Σαμαρείτης»!...
Λοιπόν, «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»… Και πρώτη και αποφασιστική «εστία αντιστάσεως» είναι η αγιωτάτη, η εν τω κόσμω στρατευομένη προς θέωσιν των πάντων Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Τι αν φέρη, κατά το ανθρώπινον μέρος της, τα «στίγματα των πταισμάτων» της; Φεγγοβολεί την μόνην εν τω κόσμω απερίτμητον αλήθειαν : «Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Αλλ’ αρκεί τούτο; Εάν μη ο σπόρος της αληθείας σπαρή από καταλλήλους σπορείς, πονούντας τον μυστικόν αγρόν του Θεού, εάν δεν γεωργήται η γη και εάν δεν προφυλάσσεται από «ανθρώπους εχθρούς», πως θα αποδώση τον καρπόν του;…  Και σήμερον  η Εκκλησία μας δεν έμεινεν ανεπηρέαστος από το πνεύμα του «κόσμου». Από δεκαετηρίδας υφίσταται πολλά δεινά, οφειλόμενα εις τους ποιμένας της. Φυρμός υπερβολικός μετά των γηίνων, κάμψις της πίστεως, αγάπη δια το «δύστηνον δοξάριον», έλλειψις θερμουργού ζήλου, ετεροζυγία, απομάκρυνσις από την απλανή οδόν των αγίων Πατέρων. Και, εντεύθεν, σύγχυσις εντός της δίνης των ποικίλων ρευμάτων, που άφησαν οι ασκοί του Αιόλου-Σατανά, υπό μορφήν ατόπων νεωτερισμών και τάσεων εξομοιώσεως της Εκκλησίας με ποικίλας μορφάς αιρετικών, υπήρξαν τα χαρακτηριστικά ενίων ου καλών ποιμένων, ίνα τα άλλα αποσιωπήσωμεν… Παρά ταύτα η Εκκλησία αποτελεί «εστίαν αντιστάσεως»… Βεβαίως, εις την τραγικότητα της συγχρόνου Ελληνικής Πατρίδος δεν πταίουν μόνον οι ποιμένες. Διότι η Ελλάς δεν είναι ολόκληρος χριστιανική Ορθόδοξος και ας λέγωμεν ό,τι θέλομεν περί του αντιθέτου. Το ληξιαρχείον δεν εξεικονίζει την ουσίαν, αλλά τον τύπον. Και φυσικά μία στατιστική αποβαίνει μάλλον αδύνατος… Δεν είναι λοιπόν υπεύθυνοι μόνον οι Ποιμένες και η Εκκλησία. Η Πολιτεία είναι περισσότερον υπεύθυνος δια την σημερινήν πραγματικότητα, η οποία ματαιώνει πολλάκις το έργον της Εκκλησίας…
Και εξηγούμεθα. Όταν καταλογίζωμεν ευθύνας εις την Πολιτείαν δια την ηθικήν εξαχρείωσιν του λαού μας και δια την πνευματικήν του παραπλάνησιν, δεν σημαίνει ότι αξιούμεν από την Πολιτείαν, όπως τεθή διάκονος των σκοπών της Εκκλησίας… Τούτον είναι αδύνατον. Κατ’ ουδένα τρόπον επιτρέπεται εις την Εκκλησίαν όπως ταυτισθή με την πολιτικήν εξουσίαν ή να τεθή εις την υπηρεσίαν της, καθ’ οιανδήποτε μορφήν. Ούτε και αντιστρόφως, η πολιτική εξουσία δύναται να αρνηθή την φύσιν της και να υποταχθή εις την Εκκλησίαν… Ούτε η Εκκλησία ξίφος, ούτε η Πολιτεία θυμιατόν. Αποτελούν δύο διακεκριμένας εξουσίας, εκ Θεού εχούσας μεν την προέλευσιν, συναντωμένας δε εις το σημείον, ένθα πιστοποιείται ότι υπηρετούν τον Θεόν. Και τούτο αποτελεί το μόνον αδιάψευστον κριτήριον της ορθής πορείας της πολιτικής εξουσίας… Και ενώ αναγνωρίζεται το διακεκριμένον των δύο εξουσιών, εν συναλλήλω συνεργασία, εν τούτοις, αξιολογικώς η Εκκλησία υπερέχει της Πολιτείας. Και, χωρίς η τελευταία να δουλεύη εις την Εκκλησίαν, όμως υποχρεούται να την βοηθή, πολλώ μάλλον να μη δυσχεραίνη τας προσπαθείας της προς εξαγιασμόν του κόσμου… Αυτό το σχήμα εύρε την πληρεστέραν του έκφρασιν κατά περιόδους, εις την χιλιετή βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν. Και τούτο δέον ν’ αποτελή το μοναδικόν πρότυπον παντός Ορθοδόξου Χριστιανικού Έθνους. Και προ παντός της Ελλάδος μας…
Δυστυχώς, από τινων δεκαετηρίδων, εις την πατρίδα μας, την ωραιοτάτην και θειοτάτην Ελληνίδα γην…, λόγω εθνικών και παγκοσμίων συνθηκών εισήλασεν ο ψευδοπολιτισμός της Ευρώπης. Με όλα τα απόδημα δαιμόνιά του. Με πλήρη την διαφθοράν του… Με τας αντορθοδόξους διδασκαλίας του. Και αντιστάσεως μη ούσης, εξετροχιάσθη παν το Ελληνικόν και Ορθόδοξον, εις όλους τους τομείς του εθνικού βίου…Η πολιτική ηγεσία της χώρας, απολέσασα προηγουμένως τον ελληνορθόδοξον προσανατολισμόν της εκ του διεφθαρμένου ευρωπαϊκού πνεύματος, επέτρεψε την καθιέρωσιν νέων ηθών, νέων τρόπων ζωής, εντελώς ξένων, ανορθοδόξων, ανθελληνικών, ακολάστων… Και το αποτέλεσμα; Σήμερον η Ελλάς, εις ευρυτάτην κλίμακα να παρουσιάζεται… ανθελληνική, άθεος, αναρχική, δαιμονισμένη! Και διατί; Χάριν προσαρμογής προς τον έξω κόσμον, χάριν ανταγωνισμού με τον έξω κόσμον! Και ήδη «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων… αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»!... Αλλά τι να κάμουν αι «εστίαι αντιστάσεως» -- η ασθενώς αγωνιζομένη Εκκλησία και η μόλις κινουμένη ιδιωτική χρηστότης – ενώπιον των χειμάρρων του κακού, προστατευομένου υπό των λεγομένων «δημοκρατικών ελευθεριών»;…

Ιδού, διατί εκφράζομεν τας ανησυχίας μας περισσότερον δια την απουσίαν προϋποθέσεων επιστροφής μας εις τας Ελληνορθοδόξους παραδόσεις μας, παρά δια τον ήδη δαινονισμόν μας, τον οποίον επέφερε μία φαύλη πολιτική ηγεσία, άθεος, ειδωλολατρική, εικονοκλαστική… Έχομεν ανάγκην μιας μακροχρονίου νοικοκυρωσύνης. Εν ελευθερία, αλλά πειθαρχουμένη. Έχομεν ανάγκην ορθοδόξων χριστιανικών ηγετών, που δεν θα θέτουν προσκόμματα εις την Εκκλησίαν, αλλ’ αντιθέτως θα την βοηθούν εις το μέγα έργον της… Πρέπει να γίνωμεν ολίγον Βυζαντινοί. Να μάθωμεν από πού ερχόμεθα και που πηγαίνομεν. Να συνδυάσωμεν τον ελληνικόν λόγον με την Ορθόδοξον πίστιν. Να αγαπήσωμεν την φιλοσοφίαν και την θεολογίαν. Να εννοήσωμεν την αξίαν μας ως θείων όντων. Να αναβαπτισθώμεν εις τα ύδατα των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, δια να ανεύρη το ταλαίπωρον Έθνος μας, ο χριστώνυμος λαός μας την ένδοξον ιστορικήν του οδόν… Άλλως, δεν βλέπομεν πως θα ανανήψωμεν, πως θα αντιδράσωμεν εις τας σκοτεινάς δυνάμεις, τον αθεϊσμόν, τον μασωνισμόν, εις τας ποικίλας αιρέσεις, εις τον εξ ίσου επικίνδυνον… ενωτισμόν, εις την διαφθοράν των ηθών, εις τον πλάνητα τουρισμόν, εις παν ανθελληνικόν και αντορθόδοξον δαιμόνιον, που διαβιβρώσκει αυτά τα θεμέλια της Φυλής… Θα μας διέφευγεν ο θλιβερός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αν δεν ηλπίζαμεν ακόμη: «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»… Αλλ’ ελπίζομεν, διο και προσευχόμεθα εκτενώς…

μ.θ.δ.

Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου Αθηνών

Κβαντική Θεολογία!

Κύριε Διευθυντά,
Σας στέλνω συνημμένως φωτοαντίγραφο ενός κειμένου, το οποίο εδημοσιεύθηκε στο περιοδικό της Ι. Μητροπόλεως Περιστερίου «Διάβαση», στο τεύχος 28 (Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 2000) και στη σελ. 28. Δεν θα διέθετα χρόνο να ασχοληθώ με το εν λόγω κείμενο, αν δεν είχα την πληροφορία, ότι ο συγγραφέας του είναι ηγούμενος της Ι. Μ. Μεταμορφώσεως, στην περιοχή της Μακεδονίας. Το μήνυμα, λοιπόν, μας έρχεται από Ορθόδοξο(!) ηγούμενο: 
«η παραδοσιακή ορθόδοξη αντίληψη του ανθρώπου» και ειδικά «περί της ουσίας της ψυχής, δεν επαρκεί» πλέον, προκειμένου να κατανοήσουμε «τι είναι προσευχή και εν γένει πνευματική ζωή». Αυτό οφείλεται στο γεγονός, ότι, «κάτω από το φως των επιστημονικών εξελίξεων», οι έννοιες αυτές «απαιτούν εκ νέου μελέτη, για να υπάρξουν αξιόπιστες(!) απαντήσεις», ως προς το πραγματικό τους περιεχόμενο. Πρέπει δηλ. «μέσω της Κβαντικής Θεολογίας»(;), «που προκύπτει από την σύνθεση της κβαντομηχανικής με την πνευματική εμπειρία, όπως αυτή εκφράζεται με την θεωρία των λόγων των όντων του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού», να αποκτήσουμε «τη δυνατότητα να κατανοήσουμε αναλυτικά και εξελικτικά την έννοια της ψυχής και έτσι να πάρουμε απαντήσεις στα ερωτήματα που θέσαμε στην αρχή». Η ανακοίνωση-πρόσκληση του υπ΄ όψη κειμένου, καλεί όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν «γνώσεις στους τομείς των αφηρημένων μαθηματικών, φυσικής, κοσμολογίας, βιολογίας, νευροβιολογίας, τεχνητής νοημοσύνης… και βέβαια φιλοσοφίας και θεολογίας», «να συμβάλλουν στην ερευνητική προσπάθεια που κάνουμε». Η πρώτη μου απορία, μετά την ανάγνωση του κειμένου, με έθεσε προ του απογοητευτικού ερωτήματος· Πως το καλό περιοδικό της Ι. Μ. Περιστερίου εδημοσίευσε ένα τέτοιο κείμενο; Δεν το ήλεγξε κανείς; Ή μήπως αποδέχεται τις ιδέες αυτές; Η δεύτερη απορία μου σχετίζεται με την «τραγωδία» της Ορθοδοξίας μας! Ξέρουμε ότι και στις ημέρες μας ο μοναχισμός, εδώ και εκεί, εκτός βέβαια των εξαιρέσεων που πάντοτε υπάρχουν, περνάει βαθειά κρίση. Αλλά αυτή η ανακοίνωση-πρόσκληση, από ένα ορθόδοξο(;) ηγούμενο, δείχνει την εκτροπή ενός μοναχικού λόγου πέρα των ορίων μιας ισορροπημένης λογικής! Αν εκπρόσωποι της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής και θεολογίας γράφουν τέτοια κείμενα, για ποια μαρτυρία της Ορθοδοξίας μιλάμε στο σύγχρονο κόσμο; Πάντως, οφείλω να σημειώσω, ότι ο π. Αρσένιος, μπορεί να γνωρίζη τη θεωρία της κβαντομηχανικής, αγνοεί, όμως, τη θεωρία του Πνεύματος! Δείχνει ότι «ουκ ήκουσεν ει Πνεύμα Άγιόν εστί»(Πράξ. 19: 2), εφόσον πιστεύει ότι μόνο με τη βοήθεια των επιστημονικών εξελίξεων μπορεί να πάρει αξιόπιστες και «αυτοσυνεπείς» απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει ο ίδιος. Εάν η μοναχική πνευματική του εμπειρία του είχε ανοίξει ους ακοής της φωνής του αγίου Πνεύματος, θα επληροφορείτο «αξιοπίστως» και «αυτοσυνεπώς» ότι: «Ούτε (δε) σοφοί δια της σοφίας ούτε φρόνιμοι δια της φρονήσεως αυτών ηδυνήθησαν καταλαβείν ψυχής λεπτότητα ή ειπείν περί αυτής ως εστιν, ει μη μόνον οις δια του αγίου Πνεύματος αποκαλύπτεται η κατάληψις και γνώσις ακριβής περί ψυχής γνωρίζεται» (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος).
Μετά τιμής
Ιωάννης Κορναράκης
Ομ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών. 

***
Ο Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Του αείμνηστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν...":

Η έκπτωση της Ασκητικής Ζωής

Καθυστερημένο, για μένα, αλλά χρήσιμο, αν θέλουμε να καταλάβουμε σε ποια κατάντια (κυριολεκτικά) έριξαν την Ορθόδοξη Άσκηση κάποιοι φωστήρες της επιστήμης, στην πραγματικότητα όμως "επαναφορτιζόμενες μπαταρίες" μακράς διάρκειας : Οι κβαντικοί θεολόγοι και οι κβαντικοί μοναχοί, με την κβαντική θεολογία τους. Τι κάνουν και τι προτείνουν ; Θέλουν να αντικαταστήσουν τη λέξη ψυχή με τη λέξη ενέργεια ! Όλα είναι πλέον ενέργεια, άρα, ο θεός (τους) είναι ενέργεια και "εν αρχή ην η ενέργεια" ! Μέσω της ενέργειας, όπως γράφουν, "μας δίνεται η δυνατότητα να κατανοήσουμε αναλυτικά και εξελικτικά (σ.σ. μάλιστα, μάλιστα, εξελικτικά σημειώστε το) την έννοια της ψυχής και έτσι να πάρουμε απαντήσεις στα ερωτήματα τι είναι προσευχή και εν γένει πνευματική ζωή".

Λοιπόν, θα γράψουμε κι εμείς ότι με την κβαντική θεολογία θα ... κβαντοποιηθούμε, θα γίνουμε κάτι σαν τους μοναχούς μύστες του Θιβέτ γνωστούς και ως "σαολίν". Οι δικοί μας θα ονομάζονται "διαβολίν" και θα σπάνε βότσαλα με τα χέρια ή τούβλα με την κεφαλή τους. Θα έγραφα κι άλλα, όπως, η κβαντική ενέργεια ενός εγκεφαλικά νεκρού δεν πρέπει να μένει ανενέργητη και να χάνεται. Δεν πρέπει να χάνεται. Πρέπει να την παίρνουμε εμείς πριν χαθεί, πεθάνει δηλαδή ο άρρωστος. Ιδού το νέο θαύμα και η κατανόηση της "ουσίας" της ψυχής, της προσευχής και της εν γένει πνευματικής ζωής. 
Δοξάστε τους.

Blessed-John -- Fotis Kontoglou


After Christmas had passed, St. Basil took his staff and began to visit all the villages, in order to see who would celebrate his memory with a pure heart. He visited various cities, but none of the doors that he knocked on opened, because everyone assumed he was a beggar. Thus he left saddened, not because he himself was in need, but because he was hurt by the heartlessness that these people would show to the poor.
He passed by the cemeteries as well, where he noticed the collapsed monuments, the shattered and overturned gravestones, which had been utterly abandoned. As a Saint, he heard the deceased saying: “When we were on the earth, we worked, we suffered, and we left children and grandchildren behind in order for them to light us a candle every now and then, to say a prayer for us; but we don’t even see a priest, or kolyva, or incense. It’s as if we left no one behind”. St. Basil was hurt on account of man’s plight, and he proceeded alone through the icy snow. On New Year’s Eve, he arrived at a village, which happened to be the poorest one in the area. He found a bucket in front of the house. He tapped it with his staff and yelled: “Have mercy on a beggar, and may your kindness be for the souls of your deceased…” The dogs lunged at him, but as they came near him, they began wagging their tails, and lay down at his feet playfully and happily. The door opened and a young man named John, a shepherd, a completely innocent and unlearned soul said: “Come! Come inside. Happy New Year!”
A lamp hanging from a cradle was lighting the interior of the hut, and next to the fireplace were some mats where John’s wife was sleeping. As soon as the Saint entered and John noticed that he was a venerable elder, he took his hand and kissed it. “Your blessing Geronta,” he said, as if he knew him. The Saint replied: “May you, your entire household, and your sheep be blessed, and may the peace of God be with you.” His wife also got up and bowed before him, and she kissed his hand as he blessed her. Blessed-John added wood to the fire. The hut lit up and was transformed into a palace as a pleasing fragnance spread all around…
John went to milk the sheep. He was filled with joy knowing that he would be givihg hospitality to the little elder within his hut. As soon as he finished, he went back in and said to the Saint: “Geronta, I am so glad you are here! Would you please read the service of St. Basil. I am illiterate, but I love the letters of our faith greatly.” And so St. Basil stood, faced to the east, crossed himself, and started: “Blessed is our God…”  He read the entire Orthros service of the Circumcision, without chanting any of the hymns referring to himself. His voice was sweet and humble, and John and his wife felt great compunction.
Afterwards, he recited the entire Lyturgy, made the dismissal, and blessed them.
Blessed-John was unaware of what had happened. When he finished, they sat at the table to eat. After the meal, John’s wife brought the vasilopita.
St. Basil took the knife, he crossed the vasilopita, blessed it and cut the first piece saying “for Christ,” then “for the Panagia,” then “for the homeowner Blessed-John.”
John interjected: “Geronta, you forgot St. Basil’s piece.” The Saint replied: “O, yes. For the servant of God Basil.” Then he cut a piece for John’s wife, for the living, and for the poor. John said once more: “Elder, why didn’t you cut a piece for yourself?”
“I did blessed one,” replied the Saint; however, not even then did Blessed-John realize who the elder was. Then the Saint stood up and said the prayer: “O Lord my God, I know that I am not worthy or able for you to enter into the house of my soul…”
When he had finished this prayer, Blessed-John sighed and said: “O Elder! Since you are so lettered, tell me. Which palaces did St. Basil go to tonight, and which rulers and kings did he visit?” St. Basil teared and repeated the prayer, differently this time: “Lord my God, I know that your simple servant John is worthy and able for you to enter into his house. Because he is an infant, and Your mysteries are revealed to the infants.”

Blessed-John still remained unaware of what had taken place.