Πίστη - Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Θέλεις να κατανοήσεις την ανεξιχνίαστη άβυσσο των μυστηρίων της πίστεως. Μην το κάνεις, σε παρακαλώ• αλλά ας ταξιδεύουμε προς τα άνω, χωρίς να πλέουμε με οδηγό το λογικό μας, γιατί γρήγορα θα αποκάμουμε και θα καταποντιστούμε. Αλλά χρησιμοποιώντας τις Άγιες Γραφές, σαν να είναι
κάποιο πλοίο, ας ανοίξουμε τα πανιά της πίστεως. Αν πλέουμε με οδηγό
τις Αγ. Γραφές, θα παραστέκεται κοντά μας ως κυβερνήτης ο Λόγος του Θεού• αν όμως ταξιδεύουμε με οδηγούς τους ανθρώπινους συλλογισμούς, δεν μας παραστέκεται. Σε ποιόν επιβάτη που ταξιδεύει παραστέκεται ο καπετάνιος; Ώστε είναι διπλός ο κίνδυνος, όταν και πλοίο δεν υπάρχει και ο καπετάνιος απουσιάζει. Γιατί, αν είναι επικίνδυνο να μείνει το σκάφος χωρίς κυβερνήτη, όταν απουσιάζουν και τα δύο, ποια ελπίδα
σωτηρίας μπορεί να υπάρξει;

Ο Θεός θέλησε να μας δώσει μεγάλες ευεργεσίες, αλλά το λογικό μας
δεν αποδέχεται το μέγεθος των οικονομιών Του. Αυτό μπορεί να γίνει με την πίστη, που είναι σπουδαίο φάρμακο των ψυχών. Η άκαρπη έρευνα των θείων ενεργειών είναι λοιπόν αντίθετη με την οικονομία του Θεού. Γιατί, τι κατορθώνουμε με την βοήθεια της πίστεως; Να δεχθούμε τις ευεργεσίες του Θεού, να γίνουμε καλύτεροι, να μην αμφισβητούμε τίποτε και να μην αμφιβάλλουμε για τίποτε, αλλά να αναπαυόμαστε σε όσα
Εκείνος επιτρέπει.

Γιατί εκείνα που η πίστη κατορθώνει και οικοδομεί, η αμφισβήτηση τα
καταστρέφει, γιατί δημιουργεί άκαρπες συζητήσεις και αμφιβολίες, που απομακρύνουν την πίστη. Ο Χριστός έλεγε, ότι πρέπει να σωθούμε με την πίστη• οι ακροατές Του το αμφισβητούσαν και υποστήριζαν ότι
δεν είναι τούτο δυνατόν. Χρειαζόταν πίστη, γιατί η δήλωση του Χριστού
αναφερόταν στο παρόν, η πραγματοποίηση της όμως θα γινόταν στο μέλλον.
Οι Ιουδαίοι όμως, επειδή ήταν προκατειλημμένοι από τις νομικές διατάξεις, έφερναν εμπόδια στην πίστη.

Χριστός Ανέστη- PASCHA - the Sunday of the Resurrection - Hymns


Στην Αθήνα ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος

Στην Αθήνα ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος

Στην Αθήνα, για επίσημη επίσκεψη, βρίσκεται ο Πατριάρχης Μόσχας και πασών των Ρωσιών Κύριλλος.

Τον προκαθήμενο της ρωσικής Εκκλησίας υποδέχθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος, ο πρέσβης της Ρωσίας στην Ελλάδα και ο υφυπουργός Εξωτερικών Κων.Τσιάρας. 

Αργότερα τελέστηκε επίσημη δοξολογία στον Ιερό Ναό Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου για την άφιξη του Πατριάρχη Κύριλλου και της συνοδείας του και στη συνέχεια οι δύο ιεράρχες είχαν συνάντηση στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. 

«Η επίσκεψή σας πραγματοποιείται σε μια δυσμενή συγκυρία, κατά την οποία η χώρα μας δοκιμάζεται από δεινή κρίση. Εμείς όμως, είμεθα ευτυχείς που σας έχουμε κοντά μας, για να ενδυναμώσετε με την παρουσία και την εγνωσμένη αγάπη σας» είπε στον Πατριάρχη Μόσχας ο Αρχιεπίσκοπος.

«Η επίσκεψη μου στην Εκκλησία της Ελλάδος επιτελείται κατά την πασχάλιο περίοδο όταν δοξάζουμε τον λυτρωτικό αγώνα του Σωτήρος και τη νίκη Αυτού κατά του θανάτου, αποβλέποντας να καταστήσουμε τους μετόχους της χαράς της εορτής τους ομοδόξους αδελφούς μας» υπογράμμισε ο προκαθήμενος της ρωσικής Εκκλησίας.

Παράλληλα, αναφέρθηκε στις σχέσεις των δύο Εκκλησιών, προσθέτοντας ότι «η Ρωσική Εκκλησία, η οποία διήλθε μέσω άνευ προηγουμένου σκληρότατων και ευρύτερων διωγμών από τη θεόμαχη εξουσία τον 20 αιώνα, βιώνει την αναγέννησή της. Αναπτύσσεται το φιλανθρωπικό και κοινωνικό της έργο. Είναι χαρά μας να βλέπουμε να στερεώνονται και να συσφίγγουν έτι περαιτέρω οι καλές και αγαστές σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών Ρωσίας και Ελλάδος».

Κωσταντίνος Ευαγγελακόπουλος :

Ούτε οι Σουλιώτισσες σκοτώθηκαν (δηλαδή νοιάστηκαν) για κάποια Ρεπούση του μέλλοντος ούτε η Ρεπούση κόπτεται (δηλαδή νοιάζεται) για κάποιες σουλιώτισσες του παρελθόντος. Οι μεν απέθαναν ώστε να έχουν δικαίωμα στην αληθινή ζωή του μέλλοντος αιώνος, η δε κόπτεται για τη δικαίωση της στον φαύλο αιώνα του παρόντος.

Τι επιδιώκουν οι αποδομητές των “εθνικών μύθων”

 by 

 
Οι χθεσινές δηλώσεις της Μαρίας Ρεπούση σχεικά με χορό του Ζαλόγγου ότι κάθε λαός δημιουργεί τους μύθους του, επαναφέρει τη συζήτηση για τις επιδιώξεις της αποδομητικής ιστορικής σχολής, της οποίας από τα πιο προβεβλημένο μέλη είναι η Ρεπούση. Ο Γ. Καραμπελιάς στο βιβλίο του Συνωστισμένες στο Ζάλογγο αποδομεί την επιχειρηματολογία της Βάσως Ψιμούλη ότι ο χορός του Ζαλόγγου ηταν ένας μύθος. Στο παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Γ. Καραμπελιά σκιαγραφούνται οι επιδιώξεις των αποδομητών της ιστορίας μας.

Αποσπασμα (σσ. 14-21) από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, Συνωστισμένες στο Ζάλογγγο
Στα πλαίσια της «αποδόμησης των εθνικών μύθων», προνομιακή θέση κατέχει προφανώς και η κατάρριψη του «μύθου» των Σουλιωτών, μιας από τις ισχυρότερες καταγωγικές αφηγήσεις του νεώτερου ελληνισμού[1]. Αυτό το εγχείρημα εκφράζεται κυρίως μέσω της αποσιώπησης – χαρακτηριστικά, στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Σκάι για την Τουρκοκρατία, στις αρχές του 2011, εκθειάζεται ο Αλή πασάς και αποσιωπούνται ολοκληρωτικά οι Σουλιώτες. Τέλος, μέσα από ορισμένες ιστορικές πραγματείες –όπως αυτή της Βάσως Ψιμούλη– επιχειρείται ένα βήμα πιο πέρα, δηλαδή η ανοικτή αμφισβήτηση του ίδιου του «εθνικού μύθου» του Σουλίου και των Σουλιωτών[2].
Και, δυστυχώς, αυτό το εγχείρημα διαθέτει ήδη τους «προοδευτικούς» τίτλους τιμής του. Ο Γιάννης Κορδάτος, ο «γενάρχης» της μαρξιστικής ιστοριογραφίας –παρότι σήμερα δεν προβάλλεται εξ αιτίας της πληθώρας των σφαλμάτων του και των ενίοτε επιδερμικών αποφάνσεών του–, είναι ο πρώτος διδάξας. Έτσι στην Ιστορία (του) της νεώτερης Ελλάδας, δεν περιλαμβάνεται κάποιο κεφάλαιο ή υποκεφάλαιο για το Σούλι, ενώ οι ελάχιστες σχετικές αναφορές γίνονται σε κεφάλαιο σχετικό με τον Αλή πασά, όπου αντιπαρατίθεται ο προοδευτικός Τεπελενλής προς τους ληστές και πλιατσικολόγους Σουλιώτες! Στις γεμάτες θαυμασμό και επαίνους σελίδες για τον τελευταίο, διαβάζουμε:
Επειδή χτύπησε τους εκμεταλλευτές και δυνάστες της φτωχολογιάς καθώς και τους Σουλιώτες και τους κοτζαμπάσηδες, του έψαλλαν όσα σέρνει η σκούπα και έτσι σχηματίστηκε η παράδοση πως ήταν αιμοβόρος, άρπαγας και σκληρός τύραννος.[ ] Όσο ζούσεν ο Αλής η αγροτιά της Θεσσαλίας τον αγαπούσε, γιατί δεν άφηνε τους μπέηδες και τσιφλικάδες να φέρνονται σκληρά στους κολλιγάδες και φτωχοαγρότες[3].
Είναι γνωστή η θετική αποτίμηση πολλών Ελλήνων ιστορικών και ιστοριολογούντων, και όχι μόνο της Αριστεράς, για τον Αλή, τον οποίον εντάσσουν στον «διαφωτισμένο μοναρχισμό»[4], ωστόσο κανείς δεν έφτασε, εξ αντιδιαστολής, σε τόσο αρνητικές τοποθετήσεις για τους Σουλιώτες:
…δεν είναι σωστό ότι ο Αλής χτύπησε τους Σουλιώτες με τον πιο σκληρό τρόπο; Σωστό είναι, αλλά τι ήταν οι Σουλιώτες; Η απάντηση είναι ότι ήταν κλέφτες που ρήμαζαν τα γύρω χωριά[5].
Σύμφωνα με τη μαρξιστική ορθοδοξία, οι Σουλιώτες ανήκαν σε καθυστερημένους πληθυσμούς και «ο δημοκρατισμός τους για τον οποίο κάνουν λόγο οι αστοί ιστορικοί αντανακλούσε την πρωτόγονη οργάνωση του γένους και όχι νεώτερες δημοκρατικές αντιλήψεις»[6]. Κατά συνέπεια, αποτελούσαν εμπόδιο στην πρόοδο και, όπως μας διδάσκει η «ιστορία», θα… έπρεπε να εξαλειφθούν.
Ωστόσο, μία τεράστια απόσταση χωρίζει εκείνη τη γενιά που, εξ αιτίας μιας κακοχωνεμένης μαρξιστικής αντίληψης, επέμενε, παρά τις διώξεις και τις εξορίες, στην «αμφισβήτηση» μιας εθνικής ιδεολογίας –που στα μάτια της ταυτιζόταν με την κυρίαρχη συντηρητική παράταξη–, από τις νεώτερες γενιές της αποδομητικής ιστορικής αντίληψης. Οι δεύτεροι δεν αντιδρούν απέναντι σε μια κυρίαρχη «εθνικιστική» ιδεολογία, διότι πλέον ο δικός τους λόγος ηγεμονεύει στον ακαδημαϊκό και τον δημόσιο χώρο, και οι ίδιοι στελεχώνουν τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.
Πλέον, η αποδόμηση δεν αποτελεί απλή επανάληψη της παλιάς «ταξικής» αντίληψης της Αριστεράς, σύμφωνα με την οποία οι αρχιερείς και οι κοτζαμπάσηδες είχαν μεταβληθεί, μαζί με τους Τούρκους, στον κύριο εχθρό των αγωνιζόμενων λαϊκών στρωμάτων[7]. Τώρα, το κέντρο βάρους θα μετατεθεί: από τους καπεταναίους, στους αστούς και τους λογίους, στον Διαφωτισμό, και μάλιστα στη γαλλική εκδοχή του και όχι στην εγχώρια διαμόρφωσή του, και θα υποβαθμιστούν δραματικά οι επαναστατικοί αγώνες, ενώ θα εξαφανιστούν απολύτως οι… νεομάρτυρες[8]. Ο ίδιος ο Ρήγας θα μεταβληθεί κατ’ εξοχήν στον εκδότη του… Σχολείου των ντελικάτων εραστών, και όχι πλέον του Θούριου[9], ενώ θα αποσιωπηθεί εντελώς η έκδοση των Χρησμών του Αγαθάγγελου[10]. Σε αυτή τη νέα «αφήγηση», δεν μιλάμε πλέον για Επανάσταση αλλά για «διαφωτισμό», δεν αναφερόμαστε σε Φραγκοκρατία και Τουρκοκρατία, αλλά σε «ενετική» και «οθωμανική περίοδο», αντίστοιχα.
Στον βαθμό που αναπτυσσόταν και εδραιωνόταν αυτή η «νέα ιστορία», θα έπρεπε αναπόφευκτα να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων, και όχι μόνο διά της αποσιωπήσεως. Θα έπρεπε να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η κατάληψη της Τριπολιτσάς, τα Ορλωφικά, ως η πρώτη μεγάλη γενική επανάληψη της Επανάστασης[11], εν τέλει η ίδια η «κλεφτουριά».
Ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης του ’21. Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι, που προσέλαβαν τις ιδέες της γαλλικής Επανάστασης και τις διοχέτευσαν σε μια, λίγο πολύ, αδιαφοροποίητη εθνικά μάζα. Οι λόγιοι αποτελούσαν μία και μόνο συνιστώσα ενός εθνικού κινήματος – που, εξ άλλου, ακόμα και στην περίπτωσή τους, προηγείται κατά πολύ της γαλλικής Επανάστασης. Μια άλλη, αποφασιστικής σημασίας, συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των Ελλήνων, που συγκρούονται με τους Τούρκους, αδιάκοπα, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι.[12], έως τους Σουλιώτες, τους Χειμαριώτες, την κλεφτουριά και τα ένοπλα σώματα των Επτανήσων και των παραδουνάβιων Ηγεμονιών.
Κατ’ εξοχήν δε, οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στο corpus της νεώτερης ελληνικής ιστορικής συνείδησης, εξ αιτίας του μακρόχρονου και ανυποχώρητου αγώνα τους, επί δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της –αποφασιστικής σημασίας– συμμετοχής τους στην Επανάσταση.
Η αποδομητική σχολή θα πρέπει λοιπόν να καταδείξει, έστω και διά της χειραγώγησης/αποσιώπησης, ή, αν χρειαστεί, και του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια συνένωση από μάλλον πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή έστω πρωτοεθνική συνείδηση, αλλά μόνο μια χριστιανική ταυτότητα, ανταγωνιστική προς τη μουσουλμανική του Αλή Τεπελενλή και των Τουρκαλβανών του. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση του ’21 και, επομένως, το ελληνικό έθνος διαμορφώνεται δια της επαναστάσεως και, κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες, αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα, πολύ μετά τη σύγκρουσή τους με τον Αλή:
Την ίδια εποχή, εξελληνισμός και ενσωμάτωση στην υπόθεση της Ελληνικής Επανάστασης, τους πολιτικο-στρατιωτικούς στόχους και το εθνικό της όραμα, αποτελούν τις δύο όψεις της νέας πραγματικότητας, στην οποία εντάσσονται οι Σουλιώτες[13].
Και επειδή το Κούγκι, οι Τζαβελαίοι, το Ζάλογγο, η Δέσπω και ο πύργος του Δημουλά, αποτελούν λέξεις/σημαίνοντα, που στο υποσυνείδητο των Ελλήνων ταυτίζονται με την αγωνιστική διάσταση, όχι μόνο του Σουλίου, αλλά της νεώτερης ελληνικής ταυτότητας γενικά, θα πρέπει, εν τέλει, να πλήξουμε την αληθοφάνεια των γεγονότων και τον ηρωικό χαρακτήρα ατόμων και πράξεων. Σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αμφισβητηθεί, χωρίς μάλιστα καμία ιστορική αντένδειξη, και ο χορός του θανάτου του Ζαλόγγου, δηλαδή μια πράξη συνδεδεμένη με το βαθύτερο συναισθηματικό και ψυχολογικό υπόστρωμα των νεώτερων Ελλήνων, από το νηπιαγωγείο έως τα γερατειά.
Στη διάρκεια της διεξαγόμενης, σε στενωπούς και μονοπάτια του όρους, μάχης, μέρος των γυναικοπαίδων κατακρημνίστηκε είτε απωθούμενο στην άκρη του γκρεμού από τους οπισθοχωρούντες μαχητές…[14]
 Ίσως, εν τέλει, εδώ να βρίσκεται η αφετηρία του φάσματος του «συνωστισμού», που κατατρύχει τους Έλληνες αποδομητές, συνωστισμένοι στη Σμύρνη…, συνωστισμένες στο Ζάλογγο.
 
ΣΣ. Τα αποσπάσματα εγγράφων ή βιβλίων στο κείμενο παρατίθενται με την ορθογραφία του πρωτοτύπου.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more


Οι «50 ομιλίες» του Αββά Μακαρίου του Αιγυπτίου.


Μελέτημα 16ον.

1. Ο μακάριος Μωϋσής με τη δόξα του Αγίου Πνεύματος που έλαμπε στο πρόσωπό του, την οποία κανείς άνθρωπος δεν μπορούσε ν΄ ατενίσει, προτύπωσε πως θα δοξασθούν στην ανάσταση των δικαίων τα σώματα των Αγίων. Ο Μωϋσής έμεινε στο όρος 40 μέρες και 40 νύχτες και δεν έφαγε ούτε ήπιε. Άρα δεχότανε κάποια τροφή πνευματική! Αυτήν την τροφή γεύονται από τώρα οι άγιες ψυχές από το Άγιο Πνεύμα!                                                                                                  
2. Όταν έπλασε ο Θεός τον Αδάμ, δεν του έβαλε στο σώμα φτερά, όπως στα πουλιά, αφού έμελλε να του δώσει στην ανάσταση τα φτερά του Αγίου Πνεύματος! Για να υψώνεται μ΄ αυτά και ν΄ αρπάζεται, όπου θέλει το Άγιο Πνεύμα. Αυτά τα φτερά έχουν δοθεί από τώρα στις ψυχές των αγίων και τις σηκώνουν ψηλά προς το Ουράνιο φρόνημα. Μ΄ αυτή τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος θα τους βάλει στα δεξιά Του, γιατί Του μοιάζουν και είναι παιδιά Του και θα είναι παντοτινά μαζί Του.                                                                                                                                                                  
3. Θέλημα της ψυχής είναι να διατηρεί τα μέλη του σώματος αμόλυντα. Ν΄ αποκλείσει τον εαυτόν της από τους περισπασμούς του κόσμου. Να φυλάξει την καρδιά από κάθε χαμερπή φροντίδα και ηδονή. Οπότε του προσφέρεται και η βοήθεια της Θείας Χάριτος. Τι όμως να κάνει ο Θεός σ΄ εκείνον που προσφέρει τον εαυτόν του στον κόσμο και τρέχει πίσω από τις ηδονές του;                                                                                                                                                                                                     
4. Οι πέντε Παρθένες που αγρύπνησαν και πήραν μέσα στην καρδιά τους το ξένο προς τη φύση τους λάδι, δηλαδή τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, μπόρεσαν να μπουν μαζί με τον Νυμφίο στον νυμφώνα. Οι άλλες οι μωρές, που δεν φρόντισαν ν΄ αποκτήσουν το λάδι αυτό της αγαλλιάσεως μέσα στις καρδιές τους, όσο ήταν ακόμη στη ζωή, κλείστηκαν έξω του νυμφώνος της Βασιλείας. Γιατί δεν έδωκαν όλη την αγάπη τους στον επουράνιο Νυμφίο. Γιατί οι ψυχές που ζητούν τον αγιασμό του Πνεύματος, που είναι ξένος προς την ανθρώπινη φύση, ανάβουν όλη την αγάπη τους για το Χριστό, εκεί βαδίζουν, εκεί προσεύχονται, εκεί σκέφτονται, εκεί μελετούν και έχουν απομακρυνθεί απ΄ όλα τα άλλα.                                                                                                                                       
5. Η κακία είναι κάτι το ξένο για την ανθρώπινη φύση, που με την παράβαση του Αδάμ δεχτήκαμε και με τον καιρό έγινε δεύτερη φύση σε μας. εάν δεν διώξουμε από μέσα μας την κακία με πολλή προσευχή και πίστη και αποστροφή των πραγμάτων του κόσμου, δεν αποκτάμε την αρχική καθαρότητα και δεν μπορούμε να επιτύχουμε την Επουράνια Βασιλεία.

ΣΤΗΝ Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΕΝΩ ΕΠΕΛΑΥΝΕΙ ΤΟ ΙΣΛΑΜ

του Νίκου Χειλαδάκη

 Μια άκρως θλιβερή αλλά και πολύ ανησυχητική διαπίστωση κάνει η βρετανική εφημερίδα, Daily Mail και την οποία αναδημοσιεύει με «περισσή χαρά» η τουρκική ισλαμική εφημερίδα, Yeni Şafak, ότι όλο και λιγότεροι χριστιανοί πηγαίνουν να προσευχηθούν στους χριστιανικούς ναούς στην Μεγάλη Βρετανία την ίδια ώρα που κάνουν την εμφάνισή τους όλο και περισσότεροι μουσουλμάνοι να προσεύχονται και μάλιστα σε δημόσιους χώρους δίνοντας την εντύπωση ότι η χώρα είναι καθαρά μουσουλμανική.   


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more



Πρωτοπρεσβύτερος π. Θεόδωρος Ζήσης :


«…Οὔτε ἔπρεπε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ νὰ μετάσχουμε, οὔτε τώρα ἀμετανοήτως νὰ συνεχίζουμε   νὰ μετέχουμε τοῦ ΠΣΕ καὶ τῶν ἄλλων οἰκουμενιστικῶν θεσμῶν καὶ διαλόγων, γιατί αὐτὴ  ἡ συμμετοχὴ μας ἀκυρώνει τὸ Εὐαγγέλιο, προσβάλλει τοὺς μάρτυρες, διαφωνεῖ μὲ τοὺς  ἁγ. Πατέρες, ἀποτελεῖ πρωτοφανῆ καινοτομία στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τοὺς αἰῶνες  καὶ εἶναι μέρος τοῦ παιχνιδιοῦ τῆς Βαβυλῶνος τῆς μεγάλης»