Κάνε την ομολογία σου. Στείλε την διαμαρτυρία σου στους Αντίχριστους του ΝBC (ραδιο-τηλεοπτικό κορπορέσιο των ΗΠΑ).


Posted: 13 Mar 2013 08:08 AM PDT
(OCN) - The Orthodox Christian Network has asked for a public apology from NBC for airing an offensive skit which depicted Jesus as a revenge seeking serial killer. The skit was shockingly indecent and demonstrated a blatant disregard to the feelings of millions of Christians who would most obviously be sickened by the sacrilegious content of the material.

Christians are urged to take immediate action by sending NBC an email reinforcing the demand for an apology. Click on the link below and Take Action Now.

Here to Take Action Now and Demand a Public Apology.





By clicking the submit button below, you will send an email to NBC using your name and email address and comprised of the following text: "I am personally outraged by the DJesus Unchained Skit that was aired recently on Saturday Night Live. While I realize that Saturday Night Live is a comedy show, I strongly believe that NBC has seriously crossed the line with material that is grossly offensive to Christians.
The skit, which depicted Jesus as a revenge seeking serial killer, was shockingly indecent and demonstrated a blatant disregard to the feelings of millions of Christians who would most obviously be sickened by the sacrilegious content of the material. Never have I seen such reckless irresponsibility from a national television network. This is especially difficult for Christians worldwide to witness as we prepare for the Resurrection of our Lord and Pascha (Easter).
With that in mind, I am asking that you personally issue an on air apology for the network’s decision to air such disgraceful material, that Saturday Night Live Executive Producer Lorne Michaels be reprimanded for authorizing the skit, and that NBC organize a meeting between NBC executives and Christian leaders to discuss how the network can become more sensitive to the concerns of Christians. I look forward to your quick response to this most important matter.

Η διατριβή αυτή ισοπέδωσε στο τόπο μας την σχολαστική θεολογία των ακαδημαϊκών θεολόγων.

Μέσα σ’ αυτή την κατάσταση της απο-ορθοδοξοποίησης και της γενικώτερης θεολογικής αφασίας και θρησκευτικής αδιαφορίας του λεγομένου Ορθόδοξου λαού για την Πατερική παράδοση, στην αρχή του δεύτερου ήμισυ του περασμένου αιώνα άρχισε μιά κάποια αναζήτηση της Ορθοδοξίας. Την αφορμή έδωσε ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης, κορυφαίος σύγχρονος θεολόγος, ο οποίος πέθανε το 2001. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης το 1955 υπέβαλε στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας την διδακτορική διατριβή του με θέμα το «Προπατορικό αμάρτημα».
Η διατριβή αυτή ισοπέδωσε στο τόπο μας την σχολαστική θεολογία των ακαδημαϊκών θεολόγων. Πρόβαλε την άγνωστη σε μας Πατερική θεολογία. Την πολέμησε όμως, μ’ όλες του τις δυνάμεις, ο συντηρητικός θεολόγος Παναγιώτης Τρεμπέλας. Περιέργως, ίσως από αντίδραση προς τον οργανωσιακό Παν. Τρεμπέλα, την υποστήριξαν σθεναρά φιλεύθεροι καθηγητές, όπως ο Αμίλκας Αλιβιζάτος κ.ά.
Τότε μεταξύ Τρεμπέλα και Ρωμανίδη είχε διεξαχθεί πολύ ενδιαφέρουσα αλληλογραφία. Για τη σύνταξη των απαντήσεών του προς τον Παν. Τρεμπέλα, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης πήγε στο Άγιο Όρος και συνεργάστηκε με το μοναχό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, ο οποίος είχε αρκετή οικειότητα με τα πατερικά κείμενα. Ο π. Θεόκλητος τότε, με τη συνεργασία του αυτή με τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, άρχισε να υποψιάζεται την αλλοίωση που υπέστη η Ορθοδοξία στον τόπο μας από τον παπισμό. Την αλληλογραφία αυτή ο π. Ιω. Ρωμανίδης είχε ετοιμάσει για έκδοση. Δεν την εξέδωσε όμως. Την κράτησε αδημοσίευτη, γιατί ο Παν. Τρεμπέλας αργότερα του ζήτησε συγγνώμη και τον υπερασπίστηκε, όταν ο Στυλιανός Χαρκιανάκις, νυν Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας, τον κατηγόρησε ως αιρετικό.
Σώζονται μέχρι σήμερα τόσο η Αλληλογραφία αυτή, όσο και η «δικογραφία» της καταγγελίας του Στυλιανού Χαρκιανάκη, που σχηματίστηκε στην Ιερά Σύνοδο και η οποία τον απάλλαξε από κάθε κατηγορία για αίρεση. Και τα δύο αυτά κείμενα είναι πολύ σημαντικά και πρέπει να διαβαστούν από όλους όσους θέλουν να γνωρίσουν την Πατερική Θεολογία.
Ο θόρυβος που προκλήθηκε από τη διατριβή του π. Ιωάννη Ρωμανίδη και τις σχετικές αντιδράσεις του Παναγιώτη Τρεμπέλα άρχισαν να προβληματίζουν αρκετούς για την κατάσταση της Ορθοδοξίας στο τόπο μας, που ήταν αποκομμένη από την Πατερική Παράδοση και την ανάγκη επανόδου σ’ αυτήν.

POLYELEOS: PSALM 135 (Tone V) - Monks of Simono Petra Monastery


Tου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Στεφάνου Αναγνωστοπούλου.


Ένας αρχαίος φιλόσοφος, ο ειδωλολάτρης Σενέκας, περιγράφοντας την εποχή του νομίζει κανείς ότι περιγράφει την δική μας εποχή, την εποχή του 2001. Γράφει λοιπόν: Ο κόσμος είναι γεμάτος βία, εγκλήματα και πάθη. Οι άνθρωποι συκοφαντούν ο ένας τον άλλον για να κερδίζουν θέσεις και αξιώματα. Κάθε μέρα η ακολασία αυξάνεται τρομακτικά και η ντροπή εξαφανίζεται. Ποδοπατείται ό,τι είναι καλό και ιερό. Περιφρονείται και χλευάζεται η αρετή και η αλήθεια, ενώ η ανηθικότητα διαδίδεται παντού και με κάθε ελευθερία, δηλαδή όπως θα λέγαμε σήμερα, με όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τηλεοράσεις, Internet, ραδιόφωνα, ρόζ τηλέφωνα, εφημερίδες, περιοδικά, αισχρές βιντεοταινίες και λοιπά. Όλες δε οι κακίες και οι αισχρότητες συνεχίζει ο Σενέκας, δεν αποφεύγουν πλέον το φως, το επιδιώκουν, διότι τα πάντα γίνονται δημοσίως. Τόσο δε απροκάλυπτη κατήντησε η φαυλότητα, και τόσο ξεδιάντροπα διαφημίζεται, ώστε η αγνότητα είναι τόσο σπανία, που όχι μόνον δεν μπορείς να την βρεις, αλλ’ ούτε και το όνομά της το ακούεις ποτέ. Γι’ αυτό τα αίσχη και οι βρωμερότητες όλων των μελών της οικογενειακής ζωής των ειδωλολατρών, έχουν φτάσει στο κατακόρυφο. 

Αυτή η μικρή περιγραφή αδελφοί μου, η τόσο παραστατική, από τον ειδωλολάτρη φιλόσοφο Σενέκα, που έζησε στις αρχές του πρώτου αιώνος και αυτοκτόνησε επί Νέρωνος του αιμοσταγούς, είναι η πιο αληθινή περιγραφή της εποχής μας. Το μόνο πράγμα που παραλείπεται είναι το μέγεθος της βλασφημίας των θείων, που στην πατρίδα μας, την Ορθόδοξη Ελλάδα μας, έχει πάρει και αυτή τρομακτικές διαστάσεις. Οι πάντες βρίζουν, μικροί και μεγάλοι, άνδρες και γυναίκες, ακόμα και μικρά παιδιά. 

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής : Πρώτη εκατοντάδα των κεφαλαίων περί αγάπης.


20. Εκείνος που φροντίζει για την σάρκα, πώς να ικανοποιεί τις επιθυμίες της, και για πρόσκαιρα πράγματα έχει μνησικακία προς τον πλησίον του, αυτός λατρεύει την κτίση αντί του Δημιουργού
.
21. Εκείνος που διατηρεί το σώμα του γερό και μακριά από ηδονές, το έχει σύνδουλό του για να υπηρετεί τα πνευματικά.

22. Όποιος αποφεύγει όλες τις κοσμικές επιθυμίες, κάνει τον εαυτόν του ανώτερο από κάθε κοσμική υλικότητα.

ΣHMEIA ΤΩΝ KAIΡΩN - ΜΗΤΡΟΠ. ΦΛΩΡΙΝ. ΑΥΓ. ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

episkoposa

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=12&t=7430

π.Θεόδωρος Ζήσης-Δευτέρα Παρουσία κατά Άγ. Κύριλλο Ιερ.

Oἱ ἄνθρωποι τῆς «σύγχρονης» Ὀρθοδοξίας


Οι παπόδουλοι οικουμενιστές, όσον καὶ ἂν προσπαθοῦν, μὲ ὀρθολογιστικοὺς βερμπαλισμοὺς καὶ οἰκουμενιστικὲς λογικές, οἱ ἄνθρωποι τῆς «σύγχρονης» Ὀρθοδοξίας, δὲν θὰ μπορέσουν νὰ παρακωλύσουν τὴν διαχρονικὴ ἀκτινοβολία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπὶ τῶν πιστῶν, ποὺ ἔχουν τὰ λογικά τους καὶ ξέρουν ποιοί εἶναι καὶ ποῦ πάνε!

Φώτης Κόντογλου - Πρέπει νὰ ἐκσυγχρονιστοῦμε!


Οἱ σημερινοὶ «ἀνήσυχοι» Ἕλληνες δὲν καταστρέφουν καταργώντας ὅτι βρήκαμε ἀπὸ τοὺς πατεράδες μας, ἀλλὰ τὸ καταστρέφουν «τελειοποιώντας» το, «ἐξελίσσοντας» ὅτι σώθηκε ὡς ἐμᾶς ἀπὸ τοὺς παλαιότερους, τοὺς ἐνδιαφέρει μονάχα νὰ τὸ «συγχρονίσουνε», νὰ τὸ «τελειοποιήσουνε», δηλαδή, μ᾿ ἄλλα λόγια νὰ τὸ χαλάσουνε.
«Τελειοποιεῖται» ἡ λαϊκή μας μουσικὴ μὲ «ἐνορχηστρώσεις» καὶ μὲ διάφορες «ἐναρμονίσεις», μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Λύγκος ὁ λεβέντης γίνεται μασκαρὰς τῆς ὄπερας μὲ σελάχι καὶ καπελαδούρα στὸ κεφάλι, μὲ φουστανέλα καὶ μπότες ἀλὰ Ἀρτανιάν, βγάζοντας ἀπὸ τὸ στόμα του κάτι κορῶνες ποὺ ξεταβανώνουνε σπίτι.
 Κοντὰ σ᾿ αὐτὰ «τελειοποιεῖται» καὶ ἡ μουσικὴ στὶς ἐκκλησίες μας μὲ τετραφωνίες, μὲ μπολιάσματα ἀπὸ τὴ Νόρμα τοῦ Μπελίνι κι ἀπὸ διάφορα ἰταλικὰ τραγούδια, σὲ τρόπο ποὺ τὸ τροπάρι τῆς Κασσιανῆς νὰ γίνεται ὄπερα ἀλαμπουρνέζικη καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν» νὰ γίνεται «ἡ ἀνθισμένη ἀμυγδαλιά».
«Τελειοποιοῦνται» ἀκόμα οἱ εἰκόνες στὶς ἐκκλησιές. Κάποιοι ζωγράφοι παίρνουνε τὶς βυζαντινὲς εἰκόνες, κ᾿ ἐπειδὴ ὅπως λένε, ἔχουνε μὲν δυνατὴ ἔκφραση, ὡραῖες στάσεις, σπουδαία σύνθεση, ἀλλὰ κατὰ τὰ ἄλλα εἶναι ἄτεχνες, δηλαδὴ «ἀφύσικες», τις τελειοποιοῦνε δίνοντας τους ὅτι δὲν ἔχουνε, δηλαδὴ «προοπτική, ἀνατομία, φυσικότητα». Μ᾿ ἄλλα λόγια ὅτι πετάξανε οἱ βυζαντινοὶ ἀπὸ τὴν τέχνη τους σὰν περιττὸ καὶ βλαβερό, γιὰ νὰ μπορέσουνε νὰ δώσουνε στὰ ἔργα τους σοβαρόν, αὐστηρόν καὶ λειτουργικὸν χαρακτῆρα, αὐτὰ ἴσα-ἴσα τὰ ξαναβάζουνε στὰ ἔργα τῆς εἰκονογραφίας αὐτοὶ οἱ προκομένοι «συγχρονισταὶ» καὶ «τελειοποιεῖται» ποὺ κάνανε καὶ κάνουνε ἐκεῖνες τις ἀναιμικὲς καὶ ἀνούσιες ἁγιογραφίες ποὺ γεμίζουνε τὶς ἐκκλησιές μας.
Ἀλλά, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ μουσική, οἱ μοντέρνοι ψάλτες καὶ παπάδες ἔχουνε «τελειοποιήσει» καὶ τὴν ἀπαγγελία τῶν εὐχῶν καὶ τῶν ἀναγνωσμάτων, ποὺ τὰ λένε μὲ ἕνα ὕφος, ποὺ θαρρεῖς πῶς εἶναι «κομφερανσιέ». Μεγάλη πρόοδος τέλος πάντων!
Ἀκόμα «τελειοποιοῦν» τὰ σκεύη τοῦ ναοῦ τὸν φωτισμό (τὸ ἰδεῶδες τους εἶναι νὰ γίνει ἡ ἐκκλησιὰ σὰν αἴθουσα κινηματογράφου).

Γιατί οι Επίσκοποί μας είναι δειλοί;

Γιατί οι διεφθαρμένοι και με «κουσούρια» ιερείς αντί για καθαίρεση καταλαμβάνουν Επισκοπικά και Πατριαρχικά αξιώματα;
Γιατί οι φύλακες της Ορθοδόξου Πίστεως γίνονται προδότες, παραδίδουν τα οχυρά της Πίστεως για ένα ξεροκόματο στον Πάπα και στην παγκοσμιοποίηση;
Πως μπήκε τόση σαβούρα στην Εκκλησία;
 

Ο επίσκοπος Φλωρίνης π. Αυγουστίνος Καντιώτης στις 3—5—1964, μιλώντας για τις σκοτεινές δυνάμεις που προχώρησαν και μέσα στην Εκκλησία έλεγε·
 
«…. Επολέμησα την μασονία που έχει θρονιάσει και μέσα στα πατριαρχεία…»
 
«Δυστυχώς και μέσα στην Εκκλησία μπήκε η μασονία. Διαβάστε παλαιότερες «ΣΠΙΘΕΣ» και θα το δείτε. Εγώ κατήγγειλα επίσημα με στοιχεία ότι και επίσκοποι και μητροπολίται και πατριάρχαι είναι μασόνοι… Για να γίνεις δεσπότης ή πρέπει να περάσεις από τα σκαλοπάτια της μασονίας ή άμα δεν περάσεις, -γιατί δεν είναι όλοι οι δεσποτάδες μασόνοι-, όμως είναι γεγονός ότι υπάρχουν τέτοιοι ύποπτοι στην Εκκλησία. Δεν ανακοινώνουν τα ονόματά τους όσο ζουν, άμα πεθάνουν τότε τους φανερώνουν. Εμείς όμως τους ξέρουμε και τους παρακολουθούμε.
 
Για να γίνεις δεσπότης σήμερα ή πρέπει να κάνεις τούμπα μέσα στην στοά των μασόνων και να προσκυνήσεις τον διάβολο· Τι διαβολο-δεσπότης θα γίνεις; Ή θα επιτρέψει η μασονία να γίνεις εάν δεν την πολεμάς και έχεις ευγένεια απέναντί της. Γι’ αυτό βλέπεις όλοι αυτοί που είναι υποψήφιοι δεσποτάδες σιωπούν, κανείς τους δεν μιλά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ξέρουν πολύ καλά ότι θα τους φάει το φίδι.
 
Μωρέ χίλιες φορές διάκονος, χίλιες φορές καλόγερος και να φωνάζω μέρα νύκτα ότι είστε σατανάδες, παρά να με δώστε μήτρες και μπαστούνες. Και αν με κάνετε δεσπότη, τί θα γίνει; Σας τα χαρίζω όλα βρε διαβόλοι.
 
Ο Δουλγέρης που ήταν ένας φωστήρας, ένας ήλιος, -δεν υπήρχε πιο μορφωμένος και πιο ικανός και πιο δυνατός και δραστήριος ιεροκήρυκας-, και όμως δεν έγινε επίσκοπος. Εψηφίστηκε κάτω στην Κύπρο επίσκοπος. Μαζευτήκαν όλοι οι μασόνοι και είπαν· Ο Δουλγέρης επίσκοπος; Μας έφαγε. Αν γίνει αυτός δεσπότης θα μας σβήσει. Είπαν όχι οι μασόνοι και δεν τον έκαναν επίσκοπο· πέθανε ιερομόναχος… 
Υπό διωγμό.
Και μέσα στην Εκκλησία η μασονία…»

ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΙΜΕΘΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ;


Τοῦ κ. Λάμπρου Σκόντζου, Θεολόγου – Καθηγητοῦ.

ΟΣΟΙ αἰσθανόμαστε Ὀρθόδοξοι, δηλαδή, ὅσοι πιστεύουμε ὅτι μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ ἀληθινὴ καὶ ἀνόθευτη χριστιανικὴ πίστη καὶ πράξη καὶ ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, «εἰσπράττουμε» ἀπὸ τοὺς «ἐκσυγχρονιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας» τὴν χλεύη τοῦ «μονολιθικοῦ», τοῦ «φανατικοῦ», τοῦ «ἀπαρχαιωμένου». Μὲ τὸν στόμφο τοῦ «μόνου ἱκανοῦ νὰ ἑρμηνεύσει τὴν ὀρθόδοξη παράδοση», ἐπιτίθενται σὲ ὅλους ἐμᾶς, ποὺ τηροῦμε τὴν προσήλωσή μας στὴν ὀρθόδοξη παράδοση καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες, ὅτι δῆθεν δὲν ἔχουμε πραγματικὴ ἀγάπη πρὸς τοὺς πιστοὺς τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν» καὶ προσπαθοῦμε νὰ «κλείσουμε τὴν πόρτα» σὲ ὅσους κάνουν ἀνοίγματα πρὸς αὐτούς. Μὲ ἄλλα λόγια, μᾶς κατηγοροῦν ὅτι δὲν συμμεριζόμαστε τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα πρὸς τὴν ποικίλη ἑτεροδοξία καὶ μᾶς κολλοῦν τὴ «ρετσινιά», ὅτι δῆθεν αὐτὴ ἡ ἐμμονή μας, δὲν εἶναι ὀρθόδοξη πρακτικὴ καὶ τακτική! Μητροπολίτης μάλιστα τῆς Εὐρώπης, δήλωσε πρόσφατα ἀπροκάλυπτα πώς, ὅποιος δὲν εἶναι οἰκουμενιστὴς δὲ μπορεῖ νὰ εἶναι Χριστιανός!


Ἀντὶ γιὰ μακρόσυρτες ἀπολογίες πρὸς αὐτοὺς θέλουμε νὰ τοὺς ἀπευθύνουμε μερικὰ ἐρωτηματικά, μὲ τὴν ἐπαναλαμβανόμενη (δυστυχῶς κουραστικὴ) λέξη: «πειράζει», ἴσως νὰ καταλάβουν, γιατί ἐπιμένουμε νὰ εἴμαστε ὀρθόδοξοι.
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μία καὶ ἀδιαίρετη καὶ τὴν Ὀρθοδοξία μας ὡς τὴν μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε ὅλες τὶς ἄλλες «ἐκκλησίες» ὁμάδες, ποὺ ἀποτοιχίστηκαν ἀπὸ τὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ κατὰ καιροὺς καὶ ἐμμένουν στὶς κακοδοξίες τους; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς τὴ μόνη ἱκανὴ νὰ ἀπεργάζεται τὴ σωτηρία τῶν πιστῶν, ὡς τὴ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι «ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία» (Ἅγιος Κυπριανὸς) καὶ κατὰ συνέπεια: ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε πὼς ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ διοχετεύεται στὰ ἀνθρώπινα πρόσωπα μόνο μέσῳ τῆς ἀληθινῆς Του Ἐκκλησίας, τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἄρα θεωροῦμε τὰ «μυστήρια» τῶν αἱρετικῶν ἄκυρα, ἀπογυμνωμένα τῆς θείας χάριτος;
Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὸ ἀλάθητο τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀρνούμαστε τὸ δαιμονικό, καὶ συνάμα γελοῖο ἀλάθητο του, ἐμμένοντος πεισματικὰ στὶς μύριες κακοδοξίες, πάπα; Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὸ ἀρχέγονο δημοκρατικὸ πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἀρνούμαστε τὸ ἀντίχριστο ἑωσφορικὸ παπικὸ πρωτεῖο; Πειράζει, ποὺ ἀπορρίπτουμε τὶς φαιδρὲς καὶ ἀνιστόρητες ἑρμηνεῖες τοῦ παπισμοῦ περὶ τῆς δῆθεν«πετρείου διαδοχῆς τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης» καὶ πετᾶμε στὸν κάλαθο τῶν ἀχρήστων τὰ ἀποδεδειγμένα πλαστὰ καὶ χαλκευμένα ἀπὸ τὸν παπισμὸ κείμενα «Ψευδοκωνσταντίνειο Δωρεὰ»καὶ«Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις»,τὰ ὁποῖα ἀδιάντροπα προβάλλει, γιὰ νὰ στηρίξει τὸ σαθρὸ παπικὸ οἰκοδόμημα;
Πειράζει, ποὺ ἐμμένουμε στὸ Σύμβολο τῆς Νικαίας – Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀρνούμαστε τὸ φιλιόκβε, τὴ φρικτὴ κακοδοξία τῶν αἱρετικῶν φράγκων, τὴν ὁποία εἶχε καταδικάσει καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης, ὅσο ἦταν ὀρθόδοξη;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν οὐνία ὡς τὴν πιὸ μεγάλη ἀτιμία τοῦ παπισμοῦ κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας μας; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὰ παπικὰ χαμόγελα ὑποκριτικὰ καὶ δόλια, ἐφόσον δὲν ἔχουν ὑποχωρήσει οἱ παπικοὶ συνομιλητές μας, στοὺς ἀτέρμονες θεολογικοὺς διαλόγους, οὔτε στὸ ἐλάχιστο ἀπὸ τὶς κακοδοξίες τους ὡς τώρα; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὸν πάπα ἐγκάθετο τοῦ Πατριαρχείου τῆς Δύσεως, ὡς διάδοχος τῶν φράγκων φεουδαρχῶν καταληψιῶν του τὸ 1049; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε ἀπαράδεκτη τὴν βλάσφημη ἀξίωση τοῦ πάπα νὰ διεκδικεῖ τὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ, ἐξορίζοντάς Τον στὸν οὐρανό, καὶ τὴν «διαχείριση» ὅλων τῶν ἐξουσιῶν; Πειράζει, ποὺ ἀρνούμαστε τὴν πολιτικὴ ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας, σύμφωνα μὲ τὴ ρητὴ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου ὅτι ἡ βασιλεία Του «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν.18,36 ) καὶ ἀπορρίπτουμε τὸ κρατικὸ δεῖγμα τοῦ Βατικανοῦ; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι ὁλόκληρο τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα κληρικοὶ καὶ λαϊκοὶ συναποτελοῦμε τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπορρίπτουμε τὴν κακόδοξη παπικὴ δοξασία ὅτι Ἐκκλησία εἶναι μόνον ὁ παπικὸς «κλῆρος»; Πειράζει, ποὺ κοινωνοῦμε Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πιστοὺς λαϊκοὺς τοῦ παπισμοῦ, οἱ ὁποῖοι «κοινωνοῦν» μόνο «σῶμα»;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὶς χιλιάδες αἱρετικὲς ὁμάδες τοῦ προτεσταντισμοῦ, θλιβερὰ κακέκτυπα καὶ συμφύσεις τοῦ παπισμοῦ; Πειράζει, ποὺ λαμβάνουμε τὴ σώζουσα χάρη τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, ὅπως ἔκανε ἡ δισχιλιόχρονη ἐκκλησιαστική μας παράδοση, τὰ ὁποῖα κατάργησε ὁ προτεσταντισμός; Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ ἀπορρίπτουμε τοὺς «ἐκκλησιαστικοὺς» αὐτοσχεδιασμοὺς τῶν διαφόρων προτεσταντῶν αἱρεσιαρχῶν; Πειράζει, ποὺ δεχόμαστε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἑρμηνεία τῶν Ἁγίων Γραφῶν καὶ ἀπορρίπτουμε τὶς «ἀτομικὲς ἑρμηνεῖες» τῶν ἐκκεντρικῶν παστόρων καὶ τῶν «φωτισμένων» προτεσταντῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖες πολλαπλασιάζουν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τὶς πλάνες στὸ χῶρο τοῦ προτεσταντισμοῦ;
Πειράζει, ποὺ ἀρνούμαστε τὴ χειροτονία τῶν γυναικῶν καὶ τοῦ «γάμους» τῶν ὁμοφυλοφίλων, τοὺς ὁποίους «εὐλογοῦν» προτεστάντες πάστορες;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὸν οἰκουμενισμὸ ὡς τὴν σατανικότερη πλάνη ὅλων τῶν ἐποχῶν καὶ τὸν ὁρίζουμε ὡς παναίρεση, ὅπως τὸν ὅρισε ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;
Πειράζει, ποὺ ἀπορρίπτουμε μὲ βδελυγμία τὴν ἄκρως βλάσφημη «θεωρία τῶν κλάδων» ὅτι δηλαδὴ ὅλες οἱ αἱρέσεις εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς δῆθεν «ἀόρατης ἐκκλησίας»;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ὡς τὸ χωνευτήρι τῶν πλέον ἀκραίων συνιστωσῶν καὶ βλάσφημων δοξασιῶν;
Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὴν ἐπιδιωκόμενη, ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές, «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν», χωρὶς τὴν ἐπιστροφὴ τῶν πλανεμένων στὴν ἀνόθευτη ὀρθόδοξη πίστη, ὡς «δούρειο ἵππο» γιὰ τὴν ἀπορρόφηση τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ πανθρησκιακὸ ὅραμα τοῦ οἰκουμενισμοῦ;
Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε στὴν βιβλικὴ καὶ ἐκκλησιαστικὴ διδασκαλία ὅτι ὁ μοναδικὸς Θεὸς εἶναι ὁ ἀποκαλυφθεὶς ἀπὸ τὸν ἔνσαρκο Θεὸ Λόγο, Τριαδικὸς Θεός; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι «οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν (εἶναι) δαιμόνια» (Ψαλμ. 95, 5) καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ θεοὶ ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεὸ καὶ εἶναι ἀνύπαρκτοι, εἴδωλα ἀνθρωπίνων ἐπινοήσεων; Πειράζει, ποὺ πιστεύουμε ὅτι «πᾶς ὁ ἀρνούμενος τὸν υἱὸν οὐδὲ τὸν πατέρα ἔχει» (Α´ Ἰωάν. 2, 23) καὶ κατὰ συνέπεια, ἐκτὸς τοῦ ἀποκαλυφθέντος διὰ τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἄλλος Θεὸς δὲν ὑπάρχει; Πειράζει, ποὺ θεωροῦμε τὶς διαθρησκειακὲς συναντήσεις, τύπου Ἀσίζης, βλάσφημες κατὰ τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν μᾶς παραγγέλλει: «μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τὶς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τὶς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τὶς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τὶς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; …διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρ- του μὴ ἅπτεσθε» (Β΄ Κορ. 6,14–17);
Πειράζει, ποὺ δὲ βρίσκουμε καμιὰ δικαιολογία γιὰ τὴ συμμετοχὴ ὀρθοδόξων σὲ αὐτὲς τὶς φρικτὲς συναντήσεις; Θὰ μπορούσαμε νὰ παραθέσουμε καὶ ἄλλα, ἄπειρα ἐρωτήματα στοὺς ἐπικριτές μας, διότι οἱ διαφορές μας μὲ τὶς ἄλλες νομιζόμενες «ἐκκλησίες» οὐκ ἔστιν ἀριθμός! Ὅμως σταματᾶμε ἐδῶ, διότι νομίζουμε ὅτι δώσαμε ἕνα ἱκανοποιητικὸ δεῖγμα τῆς πίστης μας, ἡ ὁποία φαίνεται ὅτι πειράζει τοὺς «ἐκσυγχρονιστὲς» τῆς Ἐκκλησίας.
Πιστεύουμε ὅμως πὼς ἡ ἐμμονή μας στὴν ὀρθόδοξη πίστη, ὅπως τὴν περιχαράκωσαν οἱ θεοφόροι Πατέρες, εἶναι ὁ ὀφειλόμενος σεβασμός μας στὸ Πανάγιο Πνεῦμα, τὸ ὁποῖο ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16, 13). Ἀπορρίπτουμε τὴν προβαλλόμενη (ὄντως περίεργη καὶ ἀκατανόητη σὲ μᾶς) ἀγάπη τῶν οἰκουμενιστῶν πρὸς τοὺς ἑτεροδόξους, χωρὶς τὴν προϋπόθεση τῆς ἀλήθειας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς δίδαξαν πὼς ἡ ἀγάπη χωρὶς τὴ ζεύξη τῆς ἀλήθειας εἶναι ὀλέθριο συναισθηματικὸ σχῆμα, χωρὶς καμιὰ πρακτικὴ χρησιμότητα γιὰ τὸν πλανεμένο. Δὲ νομίζουμε ὅτι ἀγαποῦν περισσότερο τοὺς παπικοὺς οἱ σύγχρονοι οἰκουμενιστές, ἀπὸ τὸν Ἅγιο Μάρκο τὸν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος δὲ δίστασε νὰ ἀποκαλέσει τοὺς ἐμμένοντες στὶς φρικτές τους πλάνες, παπικούς, «φίδια» πρὸς ἀποφυγή!
Ποθοῦμε, προσευχόμαστε καὶ προσπαθοῦμε γιὰ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανῶν, ἴσως περισσότερο ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστές! Κλαῖμε καὶ ὀδυρόμαστε, ποὺ ἡ πλειονότητα τῶν χριστιανῶν δὲν εἶναι ὀργανικὰ μέλη τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ δὲν εἶναι Ὀρθόδοξοι. Ἀλλὰ αὐτὸς ὁ ὀδυρμός μας καὶ ἡ μόνιμη λύπη μας δὲν μᾶς ὁδηγεῖ στὴν χωρὶς προϋποθέσεις ἕνωση, διότι αὐτὸ θὰ ἦταν τραγικὸ καὶ γιὰ κείνους καὶ γιά μᾶς.
Ὡς ἕνωση δεχόμαστε μόνον τὴν ἐπανένωση, τὴ συσσωμάτωση, τῶν πολυάριθμων αἱρετικῶν συντριμμάτων στὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθοδοξία, ἤτοι τῶν ὁμάδων, ποὺ ἀποκόπηκαν ἀπὸ Αὐτή. Δὲ δεχόμαστε «μέσες λύσεις» καὶ «συμβιβασμούς», ὥστε διὰ τῆς συνενώσεως νὰ δημιουργηθεῖ μία νέα «ἐκκλησία» κομμένη καὶ ραμμένη στὰ μέτρα τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία θὰ «βαπτίσει» τὶς ἐπὶ μέρους κακοδοξίες, ὡς δῆθεν «πλουραλιστικὲς παραδόσεις» καὶ θὰ χαθεῖ, σὲ αὐτὴ τὴν χοάνη, ἡ σώζουσα ἀλήθεια τῆς ἀληθινῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.
Δηλώνουμε κατηγορηματικὰ πὼς μίας τέτοιας τερατώδους «ἐκκλησίας», δαιμονικῆς, κατὰ τὸν Ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, δὲ θὰ δεχτοῦμε ποτὲ νὰ εἴμαστε μέλη της, καὶ ὁμολογοῦμε πὼς θὰ παραμείνουμε ἑδραῖοι στὴν Ὀρθοδοξία μας, τὴν ἀληθινή, τὴν ἀεὶ ἀδιαίρετη Καθολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, χωρὶς τὴν παραμικρὴ παρέκκλιση. Ὅσο γιὰ τὸν Μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται τὴ χριστιανική μας ἰδιότητα, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε οἰκουμενιστές, θλιβόμαστε, καὶ τὸν παρακαλοῦμε νὰ ψάξει καλλίτερα, προκειμένου νὰ διαπιστώσει, ποιὸς δὲν εἶναι Χριστιανός, καὶ δεῖ Ὀρθόδοξος!
"Ορθόδοξος Τύπος"

Iωάννης Κορναράκης Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών:


 ...Tο πνεύμα, που επικρατεί στο σύνολο των υπευθύνων της “Oμολογίας Πίστεως”, αποκαλύπτεται στην ανουσιότητα της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας. Στην κενότητα της μαρτυρίας της και στο ατελεσφόρητο, γενικά, του αγώνος της. Χαρτοπόλεμος και τίποτε άλλο! Για το θεαθήναι μόνον!
Το γεγονός επιβεβαιώνεται και από την σ. 17 της διακηρύξεως.
Γράφετε, σεβαστοί πατέρες, ότι οι οικουμενιστές πατριάρχες και λοιποί, αυτήν την παναίρεση του οικουμενισμού:
«την διδάσκουν "γυμνή τη κεφαλή", την εφαρμόζουν και την επιβάλλουν στήν πράξη κοινωνούντες παντοιοτρόπως μέ τούς αιρετικούς, με συμπροσευχές, ανταλλαγές επισκέψεων και ποιμαντικές συνεργασίες»!
Με το κείμενο αυτό, περιγράφετε κατά λέξη τον ΙΕ΄ κανόνα της πρωτοδευτέρας, ο οποίος σας δίνει το δικαίωμα να διακόψετε το μνημόσυνο των πατριαρχών, αρχιεπισκόπων και επισκόπων.
Δεν το κάνετε όμως, και δεν θα το κάνετε ποτέ!
Εν τούτοις, με την στάση σας αυτή, παραλογίζεσθε.
Διότι αποφαίνεσθε ότι, οι οικουμενιστές «θέτουν εαυτούς εκτός της Εκκλησίας», εφ' όσον παραβαίνουν κανόνες της Εκκλησίας.
Αλλά, άραγε, είναι εντός της Εκκλησίας οι ιερείς εκείνοι, οι οποίοι καταγγέλλουν ανωνύμως, απλώς με χαρτοπόλεμο -ανιαρό και ανίερο-, πατριάρχες, αρχιεπισκόπους και επισκόπους;
Επιπλέον, τους αναγνωρίζουν, τους κάνουν, κάποτε, και δώρα, και δημοσίως τούς χαρακτηρίζουν ορθοδόξους θεολόγους;

Την στιγμή πού δεν κάνουν οι ίδιοι χρήση του κανόνος που γνωρίζουν, αλλά συμπορεύονται με αυτούς, τους οποίους αναγνωρίζουν και καταγγέλλουν ως οικουμενιστές, πρέπει να μην είναι, και αυτοί, μέλη της Εκκλησίας.
Θα ήσαν μέσα στην Εκκλησία, εφ' όσον θα διέκοπταν το μνημόσυνο των οικουμενιστών προϊσταμένων τους" και, τότε, σύμφωνα με τον κανόνα αυτόν, θα ήσαν «ορθόδοξοι μετά τιμής της πρεπούσης», επειδή: «ουχί σχίσμα επροξένησαν εις την Εκκλησίαν με τον χωρισμόν αυτό, αλλά μάλλον ελευθέρωσαν την Εκκλησίαν από το σχίσμα και την αίρεσιν των ψευδοεπισκόπων αυτών» (Πηδ. σ. 35).

Σεβαστοί Πατέρες!
Το βασικό πρόβλημα της υπάρξέως μας είναι σε ποιο μέτρο αληθεύει η ζωή μας εν Χριστώ Ιησού.
Ο Χριστός, η κατ' εξοχήν ανυπέρβατη αλήθεια, μας υποχρεώνει, εφ' όσον θέλουμε «οπίσω αυτής περιπατείν», να αληθεύουμε εν παντί.
Όταν δεν το κάνουμε, «παίζουμε εν ου παικτοίς», στο τραπέζι των ευαγγελικών αληθειών.
Οι σκοτεινές μεθοδεύσεις, η κάλυψη της αληθείας με το καπέλο του ψεύδους, οι διπλωματίες και οι ποικίλες σκοπιμότητες αυτοπροστασίας, δεν εξαγιάζονται μ' έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων, μονόδρομο, στον αγώνα της Ομολογίας!

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Πίστις και γνώσις.

Η πίστις εις τον Κύριον Ιησούν και η γνώσις του Κυρίου Ιησού αποτελούν ουσιαστικήν και αδιάσπαστον ενότητα. Αυτά τα δύο είναι εν εν τη Εκκλησία. Και ως ενδίδονται δια του Αγίου Πνεύματος δια τα ενάρετα έργα, πρωτίστως δε δια την ταπεινοφροσύνην. «Ενότης γαρ πίστεως το μη διαφωνείν περί τα δόγματα. Τούτο γαρ επίγνωσις του Υιού του Θεού, το μη διαφωνείν περί αυτού» (Οικουμενίου  PG.  118,  c.  1220C). «Τούτο γαρ εστιν ενότης πίστεως, όταν πάντες εν ώμεν, όταν πάντες ομοίως τον σύνδεσμον επιγινώσκωμεν. Μέχρι τότε εργάζεσθαι χρη, ει δια τούτο χάρισμα έλαβες, ίνα άλλους οικοδομής… Όταν δε πάντες ομοίως πιστεύωμεν, τότε ενότης εστιν» (Ιωάννου Χρυσοστόμου, Ομ. ΧΙ, 3  PG.  62.  C. 83). «Τότε γαρ η αληθής ενότης της πίστεως, τότε επιγινώσκομεν τον Υιόν του Θεού, όταν και εν τοις δόγμασιν ορθοδοξώμεν και της αγάπης σύνδεσμον συντηρώμεν. Αγάπη γαρ ο Χριστός» (Θεοφυλάκτου,  PG.  124,  c. 1088A). β)  Να «καταντήσωμεν εις άνδρα τέλειον». Αλλά τι είναι ο τέλειος άνθρωπος και τις είναι ο τέλειος άνθρωπος; Μέχρι της εμφανίσεως του Θεανθρώπου Χριστού επί της γης, οι άνθρωποι δεν εγνώριζον ούτε τι είναι ο τέλειος άνθρωπος ούτε ποίος είναι ο τέλειος άνθρωπος. Το πνεύμα του ανθρώπου δεν ήτο ικανόν να επινοήση και να δημιουργήση την εικόνα του τελείου ανθρώπου ούτε ως επινόησιν και ιδεώδες, ούτε ως πραγματικότητα. Αυτό ήτο και η αιτία των τόσων περιπλανήσεων εις αναζήτησιν του ιδεώδους ανθρώπου εκ μέρους των πλέον εκλεκτών στοχαστών του ανθρωπίνου γένους.


Συνεχίζεται.