Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ Αγγλίας :


Τις Κυριακές κάνουν δεύτερη Θεία Λειτουργία που τελειώνει κατά τις 1 το μεσημέρι  και μαζεύεται πολύς κόσμος (τα παιδάκια κάθονται σταυροπόδι στο πάτωμα κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας κοντά στην Ωραία Πύλη.) Η Θεία Λειτουργία γίνεται  στα ελληνικά στα αγγλικά και μικρά κομματάκια στα ρωσσικά. Ακολουθεί τράπεζα για όλο το κόσμο..στρωμένα τραπέζια έτοιμα γεμάτα ευλογίες και οι προσκυνητές γευματίζουν 
με τους μοναχούς και τις μοναχές. Μετά κάνουν παράκληση στην Παναγία και στο τέλος
 μιλάει λίγο ο πάτερ Ζαχαρίας. Επιστροφή στην τράπεζα για τσάι. 


Ο αγωνιστής Ορθόδοξος κληρικός π. Ζήσης, έχει ένα ωραίο άρθρο 
εναντίον των προδοτών οικουμενιστών και γράφει μεταξύ άλλων:
 

Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διαννοηθεί τον Μ. Αντώνιο να παρακάθεται
 
με τον Άρειο σε τράπεζα για να συσκεπτούν.......
 

Και ερωτώ: Θα μπορούσε κανείς να διαννοηθεί τον Μ. Αντώνιο
 
με τους μοναχούς του να συντρώγει και να συμπίνει με μοναχές σε μικτό Μοναστήρι;......
 


«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»
(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η  Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασαε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν  Ἀθήναις ..... 

Άγιον Όρος • Σιμωνόπετρα • Ψαλμοί - Mount Athos • Chants

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ ΚΑΙ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ



π.  Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Η Ρωμηοσύνη και ο συγγραφέας
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΈχουμε συνηθίσει στις 25 του Μάρτη κάθε χρονιά, γιορτάζοντας την έπέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας, ν' αναφερόμαστε σε γεγονότα που έχουν σχέση με την λευτεριά του γένους ή, καλύτερα, με την δημιουργία του ελληνικού Κράτους.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΑπό έναν προπαρασκευασμένο σωβινισμό, γραμμένο απ' τις μεγάλες δυνάμεις του 1821, μάθαμε να μιλάμε για την εποποιΐα των προγόνων μας, που τους δένουμε κατευθείαν γραμμή με την αρχαιότητα!
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΠραγματικά για πολλά χρόνια γιορτάζουμε τούτη την απελευθέρωσή μας, χωρίς νάχουμε εξετάσει καλά καλά πώς την γιορτάζουμε. Εδώ υπάρχει κάποια παραδοξότητα. Γιορτάζουμε την απελευθέρωσή μας; Ποιά τάχα απελευθέρωση; Των αρχαίων Ελλήνων; Δηλαδή των προπατόρων μας του 4ου αιώνα π.Χ. ; Κι' έπειτα; Τα επόμενα χρόνια τί γίναμε; Που βρισκόμαστε; Είμαστε ένα Έθνος με αρχαιότητα μόνο και σύγχρονη εποχή; Τα ενδιάμεσα χρόνια τί κάναμε;
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΕδώ βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική παραχάραξη. Όταν το 1453 έπεσε η Βασιλίδα των Πόλεων, η Κωνσταντινούπολη, στα χέρια των Οθωμανών δεν κατεκτήθη η αρχαιότης αλλά η πρωτεύουσα της Ρωμηοσύνης. Δηλαδή, η πρώτη πόλη της Ρωμαίϊκης Αυτοκρατορίας, κομμάτι της οποίας ήταν το μέρος που κατοικούμε.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΔεχτήκαμε έναν ιστορικό συμβιβασμό παράξενο. Ωμολογήσαμε πώς η Πόλη δεν ήταν τάχα η πρωτεύουσα μας; Η αυτοκρατορική πόλη της Ρωμηοσύνης, αυτής που προέκυψε από το πάντρεμα της Ελληνικής αρχαιότητος και της Ρωμαϊκής; Και σήμερα ακόμη ο Οικουμενικός Πατριάρχης φέρει τον τίτλο του αρχιεπισκόπου Νέας Ρώμης, δηλαδή της Κωνσταντινουπόλεως. Και σήμερα ακόμη το Οικουμενικό Πατριαρχείο στα Τουρκικά γράφεται και ονομάζεται "Ρούμ Πατρικανεζί" που σημαίνει Πατριαρχείο των Ρωμαίων, δηλαδή των Ρωμηών. Γιατί οι Τούρκοι, όταν κατέκτησαν την Πόλη, λένε, και είναι σωστό, πώς κατέκτησαν την καρδιά της Ρωμηοσύνης.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΑυτές τις αλήθειες δεν τις μάθαμε ποτέ. Στα σχολειά μας διδάσκονται ιστορίες με ανακρίβειες, γραμμένες από τους ξένους σαν τον Π. ΤΟΥΝΒΕΕ και υιοθετημένες από μερικούς "φωτισμένους λόγιους", γραικύλους. Αυτή την ιστορική παραχάραξη θέλησαν να κρύψουν φαίνεται οι μεγάλες δυνάμεις απ' τους ρωμηούς, γι αυτό κι' ωδήγησαν το Ρήγα Φεραίο στο θάνατο. Μια ματιά στο μανιφέστο του Βελεστινλή και τη χάρτα του θα δούμε καθαρά τί εννοούμε λευτεριά του γένους απ' τον οθωμανικό ζυγό. Κι' όταν εκείνος έγραφε ΡΟΥΜΕΛΗ εννοούσε ολόκληρα τα Βαλκάνια, γιατί ανήκαν στην Ρωμαίϊκη Αυτοκρατορία.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΤούτες οι αλήθειες, που σε πολλούς φαίνονται παράδοξες, γιατί μάθανε την ψεύτικη ιστορία, αποκαλύπτει σ' ένα του βιβλίο ο κ. Ιωάννης Ρωμανίδης, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, με τον τίτλο "Ρωμηοσύνη".
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟ κ. Ι. Ρωμανίδης βαθύτατα Ρωμηός, γεννημένος στην Καππαδοκία, μεγαλωμένος στην Αμερική εκεί σπούδασε και ήταν καθηγητής. Αντιμετώπισε από προσωπικά του βιώματα την νοθεία της ιστορίας μας. Αναζήτησε την σκοπιμότητα, μελέτησε πηγές και κατέληξε σ' ωρισμένα συμπεράσματα. Τέλος, αποκάλυψε στα βιβλία του την ιστορική απάτη, που γίνεται.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΨάχνοντας στα κείμενα βρήκε πώς δυο μεγάλοι άνθρωποι ο Αργύρης Εφταλιώτης και ο δικός μας Κωστής Παλαμάς είχανε, στο καιρό τους, καταγγείλει τούτη την νοθεία. Μιλώντας γι' αυτό βρήκαμε πολύ ενδιαφέρον. Έτσι σκέφτηκα πώς θα έπρεπε να βγουν τούτες οι αλήθειες στη δημοσιότητα. Έθεσα το θέμα στο συμβούλιο του συλλόγου "Κωστής Παλαμάς", που με χαρά δέχθηκε να οργανώση μια διάλεξη στην Ιερή Πόλη του Μεσολογγίου, στην καρδιά της δυτικής Ρούμελης, όπου ο διακεκριμένος καθηγητής κ. Ιωάννης Ρωμανίδης θα έφερνε στο φως τις γνώμες του εθνικού μας ποιητή, του Μεσολογγίτη Κωστή Παλαμά.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΈτσι, με πολύ συγκίνηση βρίσκομαι στην εξαιρετική τιμή να σάς παρουσιάσω τον ομιλητή, που με ιδιαίτερη χαρά δέχθηκε να εμφανίση την εργασία του "Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη" πρώτο σε σάς εδώ στο Μεσολόγγι, αποτίοντας φόρο τιμής στους Ρωμηούς της μεγαλειώδους ΕΞΟΔΟΥ και πανηγυρίζοντας τα 150 χρόνια της Εξόδου, επέτειο κάποιων αγώνων της Ρωμηοσύνης. Αγώνων και πόθων που φαίνεται πώς δεν έσβυσαν.
Β. Α. Λαμπρόπουλος
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΚωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη,
http://www.romanity.org/htm/im/w.gif5 Μαρτίου 1976
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΗ παρουσίαση έγινε στις 21 Μαρτίου στο Μεσολόγγι, την ημέρα της ομιλίας, στην αιθουσα τελετών του Δημοτικού Μεγάρου. Γράφτηκε στην Κωνσταντινούπολη, κατά τη διάρκεια δημοσιογραφικής αποστολής του εισηγητού, με σκοπό να προλάβη την παρούσα έκδοση της οποίας χρησιμοποιείται και σαν πρόλογος. Το βιβλίο κυκλοφόρησε την ίδια μέρα, που έγινε η διάλεξη και δόθηκε στους ακροατές με ιδιόχειρη αφιέρωση του συγγραφέα και τη σφραγίδα του συλλόγου "Κωστής Παλαμάς".
Ο ΕΚΔΟΤΗΣ
Συνεχίζεται.

Άγ. Ιουστίνος (Πόποβιτς) :

Ήτο άραγε απαραίτητον η Ορθόδοξος Εκκλησία, αυτό το πανάχραντον Θεανθρώπινον σώμα και οργανισμός του Θεανθρώπου Χριστού, να ταπεινωθή τόσον τερατωδώς, ώστε οι αντιπρόσωποί Της θεολόγοι, ακόμη και ιεράρχαι να επιζητούν την “οργανικήν” μετοχήν και συμπερίληψιν εις το Παγκόσμιον Συμβούλιον Εκκλησιών, το οποίον κατ΄ αυτόν τον τρόπον γίνεται εἷς νέος εκκλησιαστικός “oργανισμός”, μία “νέα Εκκλησία” υπεράνω των εκκλησιών, της οποίας αι Ορθόδοξοι και μη ορθόδοξοι εκκλησίαι αποτελούν μόνον “μέλη”, “οργανικώς”μεταξύ των συνδεδεμένα; Αλλοίμονον, ανήκουστος προδοσία!  

Ο πατέρας Θ. Ζή­σης ­γρά­φει:


 «Ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με, ὑ­πο­μεί­να­με τοὺς οἰ­κου­με­νι­σμοὺς καὶ τοὺς ἐκ­συγ­χρο­νι­σμοὺς ἐ­πὶ ἕ­να αἰ­ῶ­να. Κά­να­με ὑ­πο­μο­νὴ καὶ ὑ­πα­κο­ή∙ πε­ρι­μέ­να­με καὶ ἐλ­πί­ζα­με νὰ παύ­σουν οἱ συμ­προ­σευ­χές, οἱ συγ­χρω­τι­σμοί, οἱ συγ­κρη­τι­σμοί∙ .­..ἐ­νι­στά­με­θα καὶ δι­α­μαρ­τυ­ρό­με­θα. Θὰ δι­α­κό­ψου­με τὴν κοι­νω­νί­α μὲ ὅ­σους κοι­νω­νοῦν μὲ τὸν ἀ­κοι­νώ­νη­το, αἱ­ρε­τι­κὸ καὶ σχι­σμα­τι­κὸ πά­πα»

"We will not deny you, Beloved Orthodoxy" – Joseph Vryennios


- New Heresies -
By +Metropolitan Augoustinos (Kantiotes) of Florina[1]

Of late, certain theologians, under the influence of contemporary, world-wide currents, have begun to savour the words "ecumenicity", "ecumenical spirit", and "ecumenical movement", as if they were hard-candy. Ecumenicity; what a beautiful word! And yet, behind these words, lay hidden a most fearful danger for Orthodoxy. What is this danger? We will show you by means of an example.
Imagine a woman, a woman faithful to her husband, a woman who will allow no third party to enter into their relationship, ever mindful of the promises which she had made before God and before men. She is a woman of exceptional beauty, drawing the eye of many a man. On account of her uprightness, however, anyone who dares to touch, or to proposition her, immediately meets with her anger. Should such a one persist, this honourable woman will deliver a strong slap to his face in order bring him to his senses.

Μόνο ο Πάπας αναθεματίζεται ονομαστικώς; Οι “Ορθόδοξοι” Οικουμενιστές εξαιρούνται;


Θλιβερά διαπίστωσις.
Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας! 
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους. 
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….


Μνήμη Ευαγόρα Παλληκαρίδη...


Του Κωνσταντίνου Χολέβα
Τα μεσάνυχτα της 13ης καθώς ξημέρωνε η 14η Μαρτίου 1957 οι Αγγλοι αποικιοκράτες κρέμασαν τον έφηβο αγωνιστή του Κυπριακού Αγώνος Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ο υπερήφανος Ελληνας μαθητής από την Πάφο είχε προλάβει στα 18 του χρόνια να αναδειχθεί σε σπουδαίο ποιητή, αθλητή και μαχητή υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. Τον συνέλαβαν με ένα όπλο στο χέρι και έπειτα από βασανιστήρια τον καταδίκασαν σε θάνατο. Οι δήμιοι ήσαν συνήθως Τουρκοκύπριοι. Ο Κυπριακός Ελληνισμός έδωσε έναν υπέροχο αγώνα από το 1955 έως το 1959 για να διασώσει την εθνική του ταυτότητα και για να αποκτήσει αυτοδιάθεση. Οι μαθητές και οι μαθήτριες ήσαν οι πρωταγωνιστές.

 Τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο αξίζει να θυμόμαστε τον ωραίο εκείνον αγώνα, που συγκλόνισε την Ελλάδα, την Ευρώπη, κάθε ευαίσθητη και πολιτισμένη ψυχή. Στις 3 Μαρτίου θυμόμαστε την αντίστοιχη ημέρα του 1957 με τη θυσία του Γρηγόρη Αυξεντίου στον Μαχαιρά. Την 1η Απριλίου η μνήμη μας στρέφεται στην έναρξη της επικής μάχης των λίγων και πενιχρά εξοπλισμένων κατά των πολλών και σιδερόφρακτων. Τέτοιοι ήσαν πάντα οι αγώνες του έθνους μας. Δεν φοβηθήκαμε την υπεροπλία των άλλων, διότι πιστεύαμε στα υπέρτερα όπλα μας, τα πνευματικά και ψυχικά.
 Σε εποχές κρίσης αξιών και αναζητήσεως προτύπων είναι απαραίτητο να μιλάμε στους νέους μας για τα παλικάρια της ΕΟΚΑ του 1955. Για τα ελληνορθόδοξα ιδανικά τους, που τους βοηθούσαν να βγουν από το καβούκι του ατομοκεντρισμού και να νιώσουν το μεγαλείο της Ελληνικής Ιστορίας. Πρέπει σήμερα να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να έχουν πρότυπα, αρχές και αξίες· να μάθουν ότι στη ζωή δεν θα ευτυχήσουν με τις υλικές αξίες του ευδαιμονισμού και του καταναλωτισμού· να τα απομακρύνουμε από τον ραγιαδισμό που καλλιεργούν ορισμένα σχολικά βιβλία, από τον εθνομηδενισμό κάποιων διανοουμένων μας, από την τουρκολαγνεία των τηλεοπτικών καναλιών.
 Ο Βαγορής, όπως αποκαλούσαν οι φίλοι του τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη, προσωποποιεί τον αιώνιο έφηβο του Ελληνισμού. Μας θυμίζει τον όρκο των Αθηναίων εφήβων, οι οποίοι δεσμεύονταν να σέβονται τα ιερά και τα όσια και να παραδίδουν την πατρίδα όχι μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη από όση την παρελάμβαναν. Οι νέοι μας σήμερα διψούν για αγωνιστικά πρότυπα. Ας τους θυμίσουμε τον Παλληκαρίδη.
http://www.dimokratianews.gr/

Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΕΠΙ ΤΗι ΚΥΡΙΑΚΗι ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2 0 1 3



Ἔλεγε ὁ μακαριστός ἅγιος Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης : «Ὁ διάβολος ἅπλωσε τρία πλοκάμια νά πιάσει ὅλο τόν κόσμο. Τούς πλουσίους νά τούς πιάσει μέ τή Μασονία, τούς πτωχούς μέ τόν κομμουνισμό καί τους θρησκευόμενους μέ τόν οἰκουμενισμό». Ὁ ἴδιος ἄλλοτε σέ συνάξεις μοναζουσῶν ἐπεσήμανε : «Οἰκουμενισμός καί Κοινή Ἀγορά, ἕνα κράτος μεγάλο, μία θρησκεία στά μέτρα τους. Αὐτά εἶναι σχέδια διαβόλων»[1].
Τί εἶναι, ὅμως, ὁ Οἰκουμενισμός ;          
Ὁ σύγχρονος ἅγιος γέρων τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί καθηγητής τῆς Δογματικῆς ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς σημειώνει : «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὐμανισμῶν μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμό. Ὅλοι δέ αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλην αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι ἡ παναίρεσις»[2]. Στό ἴδιο μῆκος κύματος ὁ μακαριστός γέρων ἀρχιμανδρίτης π. Χαράλαμπος Βασιλοπουλος μᾶς δίνει τήν πραγματική εἰκόνα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ : «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἕνα Κίνημα παγκόσμιον του Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ καί ἔχει ὡς μοναδικόν σκοπόν τήν πολιτικήν καί θρησκευτικήν κατάκτησιν τῆς Οἰκουμένης! Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι μιά φοβερά λαίλαψ, πού προετοιμάζεται νά ξεθεμελιώση, ὅπως φαντάζεται, τήν ‘Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν’ τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἄγριος τυφών τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, πού συγκεντρώνει τήν καταστροφικήν του μανία ἐναντίον κυρίως τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ τόν σκοτεινό πόθο νά τήν ἐκμηδενίσῃ καί νά τήν ἀφανίσῃ»[3]. 

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Επί της οικοδομής του σώματος της Εκκλησίας εργάζεται κάθε μέλος της, όταν κοπιάζη εις οποιονδήποτε ευαγγελικόν έργον. Διότι κάθε έργον εντοιχίζεται, οικοδομείται εις την Εκκλησίαν και έτσι αυξάνει το σώμα της. Αυξάνει με την προσευχήν μας και την πίστιν, με την αγάπην μας και την ταπείνωσιν, με την πραότητά μας και την ευσπλαγχνίαν, αυξάνει με ό,τιδήποτε υπάρχει το ευαγγελικόν μέσα μας, και ενάρετον και φιλόχριστον και χριστοειδές. Εμείς αυξάνομεν πνευματικώς δια της Εκκλησίας, από το άλλο δε μέρος η ιδία η Εκκλησία αυξάνει δια της αυξήσεώς μας. Δι΄ αυτό «πάντα προς οικοδομήν γινέσθω» (Α΄ Κορ. 14,26), προς οικοδομήν της Εκκλησίας του Χριστού, καθ΄ ότι όλοι είμεθα κεκλημένοι να συνοικοδομούμεθα «εις κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι» (Εφ. 2,22). Οι χριστιανοί τι είστε; «Θεού οικοδομή εστε» (Α΄ Κορ. 3,9). Ο χριστιανός «Εκκλησίαν οικοδομεί» (Α΄ Κολ. 14. 4.5. 12.26) με κάθε χάρισμά του, με κάθε αρετήν του, με κάθε έργον του. Όλοι εμείς αυξάνομεν δια της Εκκλησίας προς τον ουρανόν, και καθένας από ημάς αυξάνει δια μέσου όλων, και όλοι μέσω καθενός. Δι΄ αυτό προς όλους μας απευθύνεται το εξής χαρμόσυνον μήνυμα και εντολή: «Την αύξησιν του σώματος (της Εκκλησίας) ποιείται εις οικοδομήν εαυτού εν αγάπη» (Εφ. 4,16). Η δε οικοδομούσα και κτίζουσα δύναμις, είναι τα άγια μυστήρια και αι άγιαι αρεταί, πρωτίστως η αγάπη: «η αγάπη οικοδομεί» (Α΄ Κορ. 8,1).


Συνεχίζεται.

«εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»


Σήμερα είναι ΚΥΡΙΑΚΗ 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013 ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ


Η αγάπη ως κρίση

Η σημερινή Κυριακή ονομάζεται της Απόκρεω. Η ονομασία συνδέεται με τη θέσπιση μιας περιορισμένης  νηστείας στην εβδομάδα που ακολουθεί και συγκεκριμένα στην αποχή από το κρέας. Σταδιακά μάς εισάγει στον  αγώνα της περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής και στα πνευματικά ανεβάσματα και ανατάσεις που εγκολπώνεται ο πιστός στη διάρκειά της. Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της ημέρας, η ωραιότατη και τόσο ζωντανή σε εικόνες παραβολή της Τελικής Κρίσης, έχει την ιδιαίτερη θέση της στην περίοδο αυτή γιατί δίνει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα. Αυτές ακριβώς οι απαντήσεις αποβαίνουν καθοριστικές για την είσοδό μας σε λίγες μέρες στο «στάδιο των αρετών».
Ο Θεός, ο οποίος εμφανίστηκε την περασμένη Κυριακή ως στοργικός Πατέρας, μέσω της παραβολής του Ασώτου υιού, τώρα αναδεικνύεται και η παρουσία του ως δίκαιου Κριτή. Θα ήταν σίγουρα μεγάλη παρανόηση να εκλάβουμε αντιθετικά τις εικόνες αυτές και να τις δούμε ως συγκρουόμενες μεταξύ τους. Αντίθετα, μάς δίνεται η δυνατότητα να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες της αγάπης και της κρίσης και να αφήσουμε τον εαυτό μας να διεισδύσει στο βαθύτερο περιεχόμενό τους. Και αυτό γιατί, σ’ αντίθεση με τα οποιαδήποτε ανθρώπινα κριτήρια, στην περίπτωση του Θεού η αγάπη εμπεριέχει το στοιχείο της κρίσης και η κρίση προϋποθέτει την αγάπη. Ορθά επισημαίνει εδώ ο Μέγας Βασίλειος ότι «ούτε ο έλεος αυτού άκριτος, ούτε η κρίσης ανελεήμων». Αυτό φανερώνεται και μέσα από το περιεχόμενο της σημερινής ευαγγελικής περικοπής. Τονίζεται εμφαντικά μέσα από τις εικόνες της ότι το κριτήριο της κρίσης το καθορίζει τελικά ο ίδιος ο Χριστός με την αγάπη Του. Αυτή μάλιστα η αγάπη διαπερνά απεριόριστα και αναφέρεται σε «ζώντες και κεκοιμημένους». Για τους κοιμηθέντες έχουμε το Σάββατο της Απόκρεω και για τους ζώντες, τη σημερινή Κυριακή.


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΦΡΑΓΚΟΙ, ΡΩΜΑΙΟΙ, ΦΕΟΥΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ


      +πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης
       
      
       
      Ισως το καλύτερο μονοπάτι προς την πολιτική επανένωση της Ευρώπης, είναι να συνειδητοποιήσουμε πρώτα, ότι οι ήδη υπάρχουσες Ρωμαϊκές Δημοκρατίες πρέπει -και μπορούν- να ενωθούν σε μια Ομοσπονδία Ρωμαϊκών Δημοκρατιών. Με άλλα λόγια, οι αποκαλούμενες Γαλλική και Ελληνική Επαναστάσεις πρέπει να συμπληρωθούν και να εξελιχθούν σε μια Ρωμαϊκή Επανάσταση.
     http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΠάντως, το μονοπάτι για την επανένωση της Ευρώπης δεν είναι διόλου πολιτικής ή εθνικής φύσεως. Η ανάμιξη της Εκκλησίας στην πολιτική και τις κρατικές δομές για τη διατήρηση της καταπιέσεως της Ρωμαϊκής κοινωνίας δημιούργησαν μιαν αλληλεπίδραση μεταξύ εκκλησίας και κοινωνίας, αλλ' όχι κατ' ανάγκην μεταξύ δόγματος και κοινωνίας.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟ Μεσαιωνικός Παπισμός ενσωμάτωσε τη φεουδαλική δομή στο διοικητικό του οικοδόμημα και την ανύψωσε στο επίπεδο του δόγματος.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟι Ορθόδοξες Εκκλησίες προσαρμόσθηκαν σταδιακά σ' αυτές τις μεταβαλλόμενες περιστάσεις, που επηρεάζουν το διοικητικό τους οικοδόμημα, αλλά σταμάτησαν στο επίπεδο του Κανονικού Δικαίου.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΟι Προτεσταντικές Εκκλησίες απέρριψαν όχι μόνο τις δογματικές πλευρές της μεσαιωνικής παπικής διοικητικής δομής, αλλά απέρριψαν εξ ολοκλήρου και την Ορθόδοξη εξέλιξη και προσπάθησαν να επιστρέψουν σε ό,τι θεωρούσαν βιβλικό ή Αποστολικό Χριστιανισμό.
http://www.romanity.org/htm/im/w.gifΕτσι, οι Ρωμαίο-Ορθόδοξοι και οι Ρωμαιο-Καθολικοί βρέθηκαν κληρονόμοι διαφορών, που οφείλονται σε ιστορικές περιστάσεις και οι Προτεστάντες θεωρούν τους εαυτούς τους σαν μια σειρά τρίτων εναλλακτικών λύσεων.

Τ Ε Λ Ο Σ

O Συναξαριστής της ημέρας.


Κυριακή, 10 Μαρτίου 2013

ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ. Κοδράτου μάρτυρος και των συν αυτώ 5 μαρτύρων,
Oσ. Αναστασίας της Πατρικίας.

Οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Κοδράτος, Ἄνεκτος, Παῦλος, Διονύσιος, Κυπριανὸς καὶ Κρήσκης ἦταν φίλοι καὶ μαρτύρησαν κατὰ τὸν διωγμὸ τῶν αὐτοκρατόρων Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) ἢ Οὐαλεριανοῦ (253 – 259 μ.Χ.) στὴν Κόρινθο, ὅταν ἡγεμόνας τῆς Ἑλλάδος ἦταν ὁ Ἰάσων.
Στὸ Μηνολόγιον τοῦ αὐτοκράτορος Βασιλείου Β’ ἀναφέρεται ὅτι ἀπὸ τοὺς Χριστιανούς, ὅσοι μὲν εἶχαν συλληφθεῖ σφαγιάζονταν, ὅσοι ὅμως ἔφευγαν κρύβονταν στὰ ὄρη, γιὰ ὅσο διάστημα χρειαζόταν. Ἔτσι καὶ ἡ μητέρα τοῦ Κοδράτου, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη τῶν Κορινθίων, ἔφυγε γιὰ τὸ ὄρος καὶ κρυβόταν. Καὶ καθὼς ἦταν ἔγκυος, γέννησε υἱὸ ποὺ τὸν ὀνόμασε Κοδράτο. Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ ἔζησε γιὰ λίγο, πέθανε, ἐγκαταλείποντας τὸν υἱό της βρέφος. Αὐτὸς τρεφόταν ἀπὸ τὰ νέφη ποὺ συνενώνονταν ἐπάνω ἀπὸ αὐτὸν καὶ τὸν πότιζαν. Ὁ Κοδράτος, ἀφοῦ μεγάλωσε, δίδασκε τὴν Χριστιανικὴ πίστη στὸν Ἄνεκτο, τὸν Κρήσκεντα, τὸν Κυπριανό, τὸν Παῦλο καὶ τὸν Διονύσιο, ποὺ εἶχαν στὸ μεταξὺ καταφύγει κοντά του. Ὅμως οἱ Ἅγιοι Ἄνεκτος, Κρῆσκος, Κυπριανὸς καὶ Παῦλος συνελήφθησαν ἐπειδὴ ἦταν Χριστιανοί. Ὁ ἡγεμόνας Ἰάσων προσπάθησε μὲ διάφορους τρόπους νὰ τοὺς δελεάσει καὶ νὰ τοὺς πείσει νὰ ἀπαρνηθοῦν τὴ χριστιανικὴ τους πίστη καὶ νὰ θυσιάσουν στὰ εἴδωλα. Ἐκεῖνοι ὁμολόγησαν μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία τὸν Χριστό, βασανίσθηκαν καὶ τέλος ἀποκεφαλίσθηκαν.
Ἔτσι εἰσῆλθαν οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες στὴ χαρὰ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καὶ Κυρίου μας.
Ὁ Ἅγιος Μάρτυρας Διονύσιος κατηγορήθηκε στὸν ἡγεμόνα τῆς Κορίνθου ὅτι δὲν ὑπακούει στὴν διαταγὴ τῶν βασιλέων καὶ ὅτι περιφρονεῖ τοὺς θεούς, κηρύττοντας κάποιον ἄλλον Θεὸ Ἐσταυρωμένο καὶ λέγοντας ὅτι Αὐτὸς εἶναι ὁ Δημιουργὸς τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ τῆς θάλασσας καὶ ὅλων ὅσων ὑπάρχουν μέσα σὲ αὐτά, Αὐτὸς ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ κρίνει μὲ δόξα ζωντανοὺς καὶ νεκροὺς καὶ νὰ ἀνταποδώσει στὸν καθένα σύμφωνα μὲ τὰ ἔργα του. Γι’ αὐτό, ἀφοῦ συνελήφθη καὶ δέθηκε μὲ ἁλυσίδες, παρουσιάσθηκε στὸν ἄρχοντα, ὁ ὁποῖος προσπαθοῦσε νὰ τὸν ἐξαναγκάσει, πότε μὲ κολακεῖες καὶ πότε μὲ ἀπειλές, νὰ ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ὅμως ὁ Μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ Διονύσιος ὁμολογοῦσε τὸν Χριστὸ μὲ μεγάλη φωνή. Ἔτσι σφαγιάσθηκε μὲ μαχαίρι καὶ τελειώθηκε ὁ πρόσκαιρος βίος του.