Saint John Chrysostom : HOMILY XIX. ROM. XI. 7.



"What then? Israel hath not obtained that, which he seeketh for; but
the election hath obtained it and the rest were blinded."

He had said that God did not cast off His people; and to show in what
sense He had not cast them off, he takes refuge in the Prophets
again.* And having shown by them that the more part of the Jews
were lost, that he might not seem to be again bringing forward an
accusation of his own, and to make his discourse offensive, and to
be attacking them as enemies, he takes refuge in David and Isaiah,
and says, Ver. 8. "According as it is written, God hath given them the
spirit of slumber." (Is. xxix. 10.)
Or rather we should go back to the beginning of his argument.

Byzantine chant - Monks of Monastery Simonopetras - Athos


Ο αείμνηστος Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος για τη διακοπή μνημοσύνου και την αποτείχιση από τους οικουμενιστές


Ο αείμνηστος αγωνιστής Ιεράρχης Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος (+1984), υπήρξε ο πρώτος, εκ των νεοημερολογιτών Επισκόπων της Ελλάδος, που είχε διακόψει το μνημόσυνο του ονόματος του αιρετικού πατριάρχου Αθηναγόρα. Αυτό συνέβη το 1970. Όπως και σήμερα πολεμούνται οι αποτειχιζόμενοι από τους οικουμενιστές ψευδοποιμένες, από δήθεν αδελφούς ορθοδόξους και μάλιστα "αντιοικουμενιστές", έτσι και ο Μητροπολίτης Αμβρόσιος πολεμήθηκε την εποχή εκείνη, τόσο από την τότε Ιερά Σύνοδο της κρατούσης Εκκλησίας, όσο και από "θεολόγους" και "επιστήμονες" της εποχής. Ένας από αυτούς, ο Ιωάννης Παναγόπουλος, δικηγόρος, γνώστης τάχα και του κανονικού δικαίου της Εκκλησίας και φίλος του Αθηναγόρα, επέκρινε σφοδρότατα τον Αμβρόσιο, αλλά και τους άλλους δύο Επισκόπους που αποτειχίσθηκαν από τον Αθηναγόρα (Φλωρίνης Αυγουστίνο και Παραμυθίας Παύλο), χαρακτηρίζοντας τη διακοπή του μνημοσύνου ως αντικανονική και απαιτώντας την τιμωρία τους. Παραθέτουμε από την απάντηση του Μητροπολίτου Αμβροσίου (δημοσιεύθηκε στον "Ορθόδοξο Τύπο" στις 15-4-1971) ορισμένα αποσπάσματα προς ωφέλεια των αδελφών μας που έχουν πειστεί από τους σημερινούς πολέμιους της αποτείχισης ότι με τη διακοπή της κοινωνίας με τους οικουμενιστές ψευδεπισκόπους δήθεν τιθόμαστε εκτός Εκκλησίας. Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί να υπάρχει τέτοια πολεμική ενάντια στην Αποτείχιση. Η απάντηση είναι απλή. Αποτείχιση και διακοπή μνημοσύνου σημαίνει για τον κληρικό που θα την τολμήσει καθαίρεση και στέρηση του κρατικού μισθού, για τον λαϊκό, όνειδος και περιφρόνηση. Οι "συντηρητικοί" "αντιοικουμενιστές" ελεγχόμενοι από την συνείδησή τους ως κοινωνούντες με τους οικουμενιστές, προσπαθούν να πείσουν τους ορθοδόξους χριστιανούς, μα περισσότερο τον ίδιο τους τον εαυτό, ότι η Αποτείχιση είναι άκρο, η διακοπή του μνημοσύνου παρεκτροπή από την "βασιλική οδό" που τάχα αυτοί βαδίζουν. Η εκκλησιαστική ιστορία και οι πράξεις των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας βοούν, όμως αυτοί στην καλύτερη περίπτωση κωφεύουν , αν δεν θεωρούν την προβαλλόμενη στάση των Πατέρων ως παλαιοημερολογιτικό τέχνασμα. Αφού δεν ακούν τους Πατέρες, ας ακούσουν έναν δικό τους Επίσκοπο, από τους λίγους αγωνιστές που έβγαλε η επίσημη Εκκλησία. 

Γράφει ο αείμνηστος Αμβρόσιος:

"...Διατί αγνοεί ο γνωμοδοτήσας ότι εν τη εκκλησιαστική ζωή και ιστορία επανειλημμένως η ευθιξία των Ορθοδόξων συνειδήσεων ωδήγησεν εις διακοπήν μνημοσύνου όχι μόνον προ Συνοδικής καταδίκης του ενόχου, αλλά και προ της διά ρητού Κανόνος παροχής τοιούτου δικαιώματος; Αναφέρω μίαν συγκεκριμένην περίπτωσιν. Όταν ο Κωνσταντινουπόλεως Νεστόριος απέρριψε τον όρον "Θεοτόκος", πολλοί των υπ' αυτών Κληρικών έπαυσαν αμέσως το μνημόσυνόν του, καίτοι ακόμη ούτε ο Νεστόριος είχε δικασθή, ούτε ο όρος αυτός είχε δογματισθή δι' επισήμου Συνοδικής αποφάσεως, ούτε καν υπήρχεν ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, ο δίδων δικαίωμα της παύσεως μνημοσύνου διά κηρυσσόμενα αιρετικά φρονήματα. Οι Κληρικοί ούτοι κατεδικάσθησαν Συνοδικώς υπό του Νεστορίου, ως αντικανονικώς ενεργήσαντες (αυτό ακριβώς ζητεί και δι' ημάς ο γνωμοδοτών!). Τί συνέβη μετά ταύτα; Πρώτον: Ο Άγιος Κύριλλος και ολόκληρος η Εκκλησία Αλεξανδρείας ηγνόησαν τελείως την καταδίκην των εν λόγω Κληρικών, επήνεσον αυτούς δι' ό,τι έπραξαν και εδέχοντο αυτούς εις εκκλησιαστικήν κοινωνίαν. Δεύτερον: Η μετ' ολίγον συνελθούσα Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος, εξετάσασαν την διδασκαλίαν του Νεστορίου και ευρούσα αυτήν μη Ορθόδοξον, κατεδίκασεν μεν αυτόν, εδικαίωσε δε όσους είχον παύσει το μνημόσυνόν του προ Συνοδικής καταδίκης, ως ορθώς ενεργήσαντας. Και ταύτα επαναλαμβάνομεν αιώνας όλους πριν υπάρξει επίσημον κανονικόν θέσπισμα (ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας) το οποίον να παρέχει ρητώς δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου "προ Συνοδικής διαγνώσεως"! Τα αγνοεί αυτά ο γνωμοδοτήσας;
...Ο 15ος Κανών της Πρωτοδευτέρας δεν αξιοί να έχη καταδικασθή υπό Οικουμενικής Συνόδου μία διδασκαλία ως αίρεσις, ίνα θεμελιωθή δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του κηρρύσοντος ταύτην. Λέγει απλώς: "Δι' αίρεσιν τινά παρά των αγίων Συνόδων ή Πατέρων κατεγνωσμένην...". Αρκεί λοιπόν και η γνώμη των επί μέρους Πατέρων! (Άλλωστε ουκ ολίγα Δόγματα φέρονται εν τη ζωή και τη πράξει και τη διδασκαλία της Εκκλησίας και δεν έτυχον διατυπώσεως παρ' ουδεμιάς Οικουμενικής Συνόδου).
...Με ερωτά ο γνωμοδοτών:  Έπρεπεν ο Πατριάρχης να ηρωτήση προηγουμένως εμέ αν ενέκρινον τα διάφορα διαβήματά του; Βεβαίως όχι! Ποίος είμαι εγώ ώστε να με ερωτήση ο Πατριάρχης; Θα ήτο τραγική δι' εμέ τοιαύτη αξίωσις! Είχον όμως μίαν άλην αξίωσιν: Να ερωτήση τας Συνόδους του 867, του 879, του 1009, του 1054, του 1341, του 1347, του 1351, του 1440, του 1441, του 1443, του 1450, του 1484, του 1722, του 1727, του 1838, του 1848, του 1895, να ερωτήση τους αγίους Πατέρας και τους σοφούς Διδασκάλους της Εκκλησίας, να ερωτήση τον άγιον Φώτιον, τον ιερόν Θεοφύλακτον, τον άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, Συμεών τον Θεσσαλονίκης, τον άγιον Μάρκον Ευγενικό, τον Ευγένιον Βούλγαριν, τον Νικηφόρον Θεοτόκην, τον άγιον Νικόδημον, τον άγιον Νεκτάριον και λοιπούς και λοιπούς και λοιπούς, να ερωτήση πολλώ μάλλον, τας σεπτάς και θεοκινήτους Οικουμενικάς Συνόδους, αι οποίαι διά των αγίων και ιερών Κανόνων των απαγορεύουν, επί ποινή καθαιρέσεως, (ή όχι κ. Παναγόπουλε;), πάσαν συμπροσευχήν μετά αιρετικών, σχισματικών ή και ακοινωνήτων, και αν όλοι ενέκρινον τα διαβήματά του, τας δηλώσεις του, τας συμπροσευχάς του, τους εν γένει τρόπους του, τότε μάλιστα! Ουδείς θα είχε δικαίωμα να διαφωνήση, ουδείς να διαμαρτυρηθή, ουδείς να εμποδίση. Όταν όμως ο Παναγιώτατος ενεργή αντιθέτως προς  Συνόδους, προς Πατέρας, προς Κανόνας, ως εάν πάντες αυτοί να μη είχον αληθινήν αγάπην και να μη ενδιεφέροντο διακαώς διά την πλήρωσιν του Κυρίου "ίνα πάντες εν ώσιν", αλλά να ήσαν πλήρεις μίσους και αδιαφορίας, τότε και ημείς δικαιούμεθα (δικαιούμεθα ή υποχρεούμεθα, εκόντες άκοντες;) να ενεργήσωμεν αντιθέτως προς τον Παναγιώτατον! Δι' ημάς υπέρ πάντα Πατριάρχην κείνται οι άγιοι Πατέρες, αι σεπταί Σύνοδοι, οι ιεροί Κανόνες. Και, ευρισκόμενοι τυχόν προ θλιβερών διλημμάτων υπακοής, θα προτιμήσωμεν (και ήδη προτιμώμεν) την υπακοήν προς τους Πατέρας, τας Συνόδους, τους Κανόνας! Λυπηρά και συγκλονιστικά τα οιαδήποτε διλήμματα, αλλ' όταν τίθενται, κάποια φευ! Η εκλογή πρέπει αφεύκτως να γίνη! Και δι' ημάς ερρίφθη ήδη ο κύβος! Ο Θεός μεθ' ημών!" 

Η στάση του Αγίου Αντωνίου έναντι των αιρετικών, πρότυπο μίμησης για όλους σήμερα.

Άφησε λοιπόν για δεύτερη φορά ο Μέγας Αντώνιος την έρημο και κατέβηκε στην Αλεξάνδρεια, της οποίας ο ορθόδοξος επίσκοπος και πατριάρχης, ο Μ. Αθανάσιος, βρισκόταν υπό συνεχή διωγμό και διαδοχικές εξορίες και το ορθόδοξο ποίμνιο υπό την διαποίμανση Αρειανών αιρετικών, όπως τώρα υπό την διαποίμανση οικουμενιστών ή φιλοοικουμενιστών πατριαρχών και επισκόπων. Ο Μ. Αντώνιος, όπως μας παραδίδει ο «Βίος» του, και στα θέματα της πίστεως «πάνυ θαυμαστός ην και ευσεβής». Δεν είχε καμμία κοινωνία με τους σχισματικούς Μελιτιανούς, γιατί γνώριζε από την αρχή την πονηρία και την αποστασία τους. Αλλά και με τους Μανιχαίους και άλλους αιρετικούς δεν μίλησε ποτέ φιλικά, παρά μόνο για να τους νουθετήσει και να τους μεταβάλει σε ευσεβείς και ορθοδόξους. Πίστευε και εδίδασκε ότι η φιλία και η συναναστροφή μαζί τους είναι βλάβη και απώλεια της ψυχής. Εσιχαίνετο και την αίρεση των Αρειανών και παρήγγελε σε όλους ούτε να τους πλησιάζουν ούτε να δέχονται την κακή τους πίστη. Όταν τον επισκέφθηκαν κάποτε κάτι φανατικοί Αρειανοί, αφού συζήτησε μαζί τους και κατάλαβε πως είναι ασεβείς, τους έδιωξε από το όρος που ασκήτευε, λέγοντας ότι τα λόγια τους είναι χειρότερα και από το δηλητήριο των φιδιών. Το κείμενο αυτό αποτελεί θα λέγαμε κανόνα, ο οποίος ολοκάθαρα μας παρουσιάζει, αψευδέστατα και απλανέστατα, πως πρέπει να γίνονται οι διάλογοι με τους αιρετικούς, και πως πρέπει ανθρώπινα και κοινωνικά να ρυθμίζουμε τη σχέση μας μαζί τους, αλλά συγχρόνως δείχνει πως σήμερα γκρεμίζονται όλα τα όρια που έθεσαν οι Πατέρες από τους Οικουμενιστάς, οι οποίοι αγκαλιάζουν τους αιρετικούς και τους ασπάζονται ως ευσεβείς και ομοπίστους και ούτε διανοούνται όχι να τους διώξουν και να τους απομακρύνουν, αλλά ούτε να τους νουθετήσουν να επιστρέψουν στην Ορθοδοξία. Οι διάλογοι γίνονται επί ίσοις όροις. Εξίσωση του ψεύδους και της αλήθειας, της αιρέσεως και της πλάνης. Όταν διαλέγεσαι επί «ίσοις όροις», αυτό σημαίνει ότι δίνεις τις ίδιες πιθανότητες να επικρατήσει το ψεύδος επί της αλήθειας, ότι αμφιβάλλεις για την αλήθεια και ψάχνεις να την βρεις. Ο διάλογος όμως των Αγίων και των Πατέρων, είναι όπως ο διάλογος του Χριστού προς την Σαμαρείτιδα, των Αποστόλων προς τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς, των Πατέρων προς τους αιρετικούς, πρόσκληση και νουθεσία να επανέλθουν στην αλήθεια, να συναχθούν μέσα στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αυτή είναι η αληθινή ένωση και ειρήνη, τα άλλα είναι ψευδοενώσεις, ψευδοειρήνες και ψευδοδιάλογοι. 

Ἅγ. Ἰουστίνος (Πόποβιτς):


«ἕως πότε θὰ ἐξευτελίζωμεν δουλικῶς τὴν Ἁγίαν μας  Ὀρθόδοξον Ἁγιοπατερικὴν καὶ Ἁγιοσαββιτικὴν Ἐκκλησίαν διὰ τῆς οἰκτρῶς καὶ φρικωδῶς ἀντιαγιοπαραδοσιακῆς στάσεως μας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ;

… ἐντροπὴ καταλαμβάνει πάντα εἰλικρινῆ ὀρθόδοξον, ἀνατραφέντα ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τῶν ἁγίων Πατέρων … 

ΜΑΡΤΙΟΣ: Μνήμη Γρηγόρη Αυξεντίου - Ευαγόρα Παλληκαρίδη


Ἦλθαν καί φέτος τόν Μάρτη οἱ ἡμέρες μνήμης τῆς θυσίας τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου (3 Μαρτίου) καί τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη (13 Μαρτίου). Κι’ ἔχουμε ὅλοι οἱ Ἕλληνες καί στή Μητροπολιτική Ἑλλάδα καί στήν Κύπρο, τοῦτες τίς μέρες, περισσότερο ἀνάγκη νά θυμόμαστε αὐτούς τούς ἥρωες τοῦ ἐλληνικοῦ ἔπους τῆς Κύπρου 1955 -59. Ἔχουμε ἀνάγκη σήμερα ν’ ἀναβαπτιστοῦμε στό ἡρωικό πνεῦμα καί στή θυσία τῶν παλληκαριῶν τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγώνα 55-59. Στόν ἀγώνα ἐκείνων ὅπως ὁ Αὐξεντίου, ὁ «Ζῆδρος», ὁ «Μάστρος», ὁ «Αἴας», ὁ «Ἀρης», ὅπως ὁ Παλληκαρίδης ὁ ἥρωας ποιητής. Στόν ἀγώνα καί τή θυσία ἐκείνων πού τή λευτεριά τήν εἶχαν μέσα τους. Τήν εἶχαν στό ὑποσυνείδητό τους καί τήν τίμησαν μέ τό αἷμα τους καί τήν κατάλληλη στιγμή, ὅταν τούς κάλεσε ἡ πατρίδα ἦταν παρόντες.
Εἶναι χαρακτηριστικά τά λόγια πού ἔγραφε ὁ Γρ. Αὐξεντίου στή μητέρα του ὅταν ἔφευγε γιά σπουδές στήν Ἑλλάδα τό 1949:
«Μή φοβᾶσαι μητέρα πού ἔφυγα ἀπό τήν ἀγκαλιά σου, γιατί τώρα βρίσκομαι στήν ἀγκαλιά τῆς Ἑλλάδας, τῆς πιό στοργικῆς μάνας τοῦ κόσμου, πού εἶναι ὑλικά φτωχή ἀλλά ψυχικά εἶναι ἡ πλουσιότερη μάνα ὅλου τοῦ κόσμου».
Αὐτά τά λόγια μποροῦν καί σήμερα νά λειτουργήσουν ὡς δίδαγμα γιά μᾶς, περισσότερο ὅμως γιά τά παιδιά μας. Μποροῦν νά λειτουργήσουν ὡς ἔναυσμα καί πρόκληση γιά μιά γνήσια, μετρημένη καί ἁπλή ζωή.
Οἱ πράξεις καί ἡ θυσία καί τοῦ Εὐαγόρα Παλληκαρίδη καί τοῦ Γρηγόρη Αὐξεντίου καί οἱ ξεχωριστές μορφές τους καί σήμερα σέ καιρούς δύσκολους καί σέ ὥρες κρίσιμων ἀποφάσεων καί λεπτῶν χειρισμῶν μποροῦν νά ἐμψυχώσουν, νά ἐνδυναμώσουν, νά διδάξουν καί νά θέσουν ὅλους μας μπροστά στίς εὐθύνες μας, κυρίως ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κυβερνοῦν τούς λαούς. Τά ἡρωικά αὐτά παλληκάρια δείχνουν τό δρόμο τῆς ἀρετῆς, ἐκεῖνον πού θἄπρεπε ν’ ἀκολουθοῦν ἐκεῖνοι πού θέλουν νά κυβερνοῦν λαούς ὥστε ν’ ἀποτελοῦν πρότυπα ζωῆς, νά εἶναι πρότυπα ἐσωτερικῆς πνευματικῆς προόδου, νά τιμοῦν ὄχι μόνο τήν ἱστορία ἀλλά καί τήν κοινωνία.

Οἱ δύο μορφές ἐλευθερίας, τόσο ἡ ἐσωτερική, ἡ προσωπική ἐλευθερία, ὅσο καί ἡ ἐθνική καί κοινωνική μόνο μέ σκληρούς ἀγῶνες κερδίζονται. Τέτοιοι ὅμως ἀγῶνες κερδίζονται ἀπό κείνους πού ζοῦν ἔντονα τήν ἐσωτερική, μυστική ἐλευθερία, πού ζοῦν μιά ζωή σύμφωνη μέ ἀρχές, πού ζοῦν μέ συνέπεια πρός τίς ὑποσχέσεις πού ἔχουν δώσει στόν ἑαυτό τους, στούς ἄλλους, στήν πατρίδα. Μιά τέτοια στάση ζωῆς ὅμως ἀπαιτεῖ μιά σαφή, διαμορφωμένη πίστη σέ ἀξίες διαχρονικές, αἰώνιες, ἀπαιτεῖ σταθερές ἀντιλήψεις. Ἡ σταθερότητα καί ἡ συνέπεια λύνουν τά δεσμά τῆς ὕπαρξης, καταργοῦν τό ὁδυνηρό μαρτύριο τῆς ἀνακολουθίας καί ἐξαφανίζουν τή γελοιοποίηση πού ὑφίσταται ὁ ἀσυνεπής ἄνθρωπος πρός τούς ἄλλους καί κυρίως πρός τόν ἑαυτό του.

Σύμφωνα μέ μιά γενικότερη θεώρηση τῆς ζωῆς σέ κάθε δεδομένη ἱστορική στιγμή ὑπάρχει μιά γενηά πού θριαμβεύει. Τό ἐρώτημα εἶναι πώς θριαμβεύει. Τήν ἀπάντηση ἴσως τήν πάρουμε ἀπό τούς ἥρωες πού τιμοῦμε στίς 3 καί στίς 13 τοῦ Μαρτίου. Ἀπό τόν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη καί τόν Γρηγόρη Αύξεντίου, στή θυσία καί τῶν ἡρωισμό τῶν ὁποίων γονατίζουμε μέ δέος καί συγκίνηση. Ἀποτίουμε νοερά φόρο τιμῆς στό λιτό κρησφύγετο τοῦ Μαχαιρᾶ καί στεκόμαστε μέ ἐθνική ὑπερηφάνεια μπροστά στό σχοινί τῆς ἀγχόνης τοῦ Εὐαγόρα.
Δέν εἶν’ εὔκολο ν’ ἀγνοήσει κανείς τήν ἱστορία.

http://syndpeiraia.blogspot.ca/

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΣΜΟΕΞΟΥΣΙΑΝ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΕΩΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ


ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ καιρόν παρατηρεῖται μία «περίεργος σιωπή» περί τῶν φιλοοικουμενιστικῶν καί φιλοπαπικῶν κινήσεων ἐκ μέρους τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῶν ἐν Ἑλλάδι καί τῶν ἐν τῷ Φαναρίῳ Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων. Ὡρισμένοι εὐσεβεῖς Χριστιανοί ἔσπευσαν νά πανηγυρίσουν ὅτι ἐπιτέλους αἱ «κεφαλαί» τῆς Ἐκκλησίας μας μετενόησαν καί ἤρχισαν νά ἐγκαταλείπουν τά σχέδιά των διά τήν ψευδοένωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν».
Αἱ συμπροσευχαί τῶν Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων μετά τῶν αἱρετικῶν Χριστιανῶν κατά τόν μῆνα Ἰανουάριον τούς διέψευσαν. Αἱ συμπροσευχαί καθορίζονται ὑπό τοῦ Βατικανοῦ καί συμμετέχουν εἰς αὐτάς μόνον οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας, Προτεστάνται, Ἀγγλικανοί κ.λπ.

Ἀπουσιάζουν Ὀρθόδοξοι Ἀρχιερεῖς (μέ ἐλαχίστους ἐξαιρέσεις) τοῦ Σλαυοφώνου Ὀρθοδόξου τόξου. Κατά τόν μῆνα Ἰανουάριον εἴχομεν πολλαπλασίως περισσοτέρας συμπροσευχάς συγκριτικῶς μέ τόν ἀντίστοιχον μῆνα προηγουμένων ἐτῶν.
Τοῦτο σημαίνει ὅτι τά σχέδια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Φαναρίου δέν ἐγκατελείφθησαν. Ἀντιθέτως ἐντείνονται διά τῶν συμπροσευχῶν, διά τῶν ὁποίων τόσον τό Βατικανόν ὅσο καί τό Φανάριον προσπαθοῦν νά περάσουν τό μήνυμα ὅτι καλόν εἶναι νά συμπροσευχώμεθα διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Συμπεριφέρονται ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ κοσμοεξουσιασταί, οἱ ὁποῖοι δέν ἠδύναντο νά ἐπιβάλλουν τήν παγκοσμιοποίησιν μέ τήν συμπαράστασιν τῶν λαῶν καί προσεπάθησαν νά τήν ἐπιβάλλουν ἐκ τῶν ἄνω, χρησιμοποιοῦντες πολιτικούς ἡγέτας, δημοσιογράφους, οἰκονομολόγους, ἐπικοινωνιολόγους, ψευδοπροοδευτικούς κ.λπ. Οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἰσοπέδωσαν τήν ἐθνικήν καί πολιτιστικήν ταυτότητα, τούς θεσμούς, τάς ἐθνικάς οἰκονομίας, μετέβαλον τούς πολιτικούς εἰς «πιόνια» των, ἰσοπέδωσαν τάς ἐθνικάς βιομηχανίας, τάς ἐθνικάς ἀγροτικάς δραστηριότητας, πολέμησαν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀνέτρεψαν τάς ἐργασιακάς σχέσεις, τά ἀσφαλιστικά δικαιώματα κ.λπ.
Ἔπραξαν ὅλα αὐτά οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως, διά νά μεταβάλλουν τον Πλανήτην εἰς ἕνα παγκόσμιον χωρίον, εἰς τό ὁποῖον πραγματικά ἀφεντικά θά εἶναι αἱ ἀγοραί.
Τά ἀποτελέσματα εἶναι γνωστά εἰς ὅλους μας. Οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιήσεως δέν θέλουν, ἀκόμη, ἐθνικά σύνορα, ἐθνικόν νόμισμα, ξεχωριστήν γλῶσ σαν, ἐργάζονται διά τόν πολυφυλετισμόν καί τόν πολυπολιτισμόν, τήν ἄρριζον κοινωνίαν, τήν συστηματικήν πλαστογράφησιν τῆς ἱστορίας και πολεμοῦν λυσσαλέως ὅτι ἔχει σχέσιν μέ τόν Θεόν καί ἰδιαιτέρως τόν Ἅγιον Τριαδικόν Θεόν τῶν Ὀρ θοδόξων.
Εἰς τόν χῶρον τῶν «Ἐκκλησιῶν» οἱ κοσμοεξουσιασταί ἔχουν ἀναθέσει εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ νά ἰσοπεδώση τά πάντα. Οἱ κυριώτεροι ἐκπρόσωποί της εἶναι τό Βατικανόν, οἱ Προτεστάνται, οἱ Ἀγγλικανοί, οἱ Λουθηρανοί καί ἄλλοι αἱρετικοί Χριστιανοί. Συμμετέχει καί το Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, δυστυχῶς, τό ὁποῖον ἔχει πρωταγωνιστήσει εἰς τήν διάσωσιν τῶν θεολογικῶν Διαλόγων ὡς ἔχει ὁμολογήσει δημοσίως ὁ ὑπεύθυνος τοῦ Βατικανοῦ διά τήν ἑνότητα τῶν «Ἐκκλησιῶν» «Ἀρχιεπίσκοπος» Κούρτ Κόχ.
Ὁ στόχος τῶν κοσμοεξουσιαστῶν τῆς παγκοσμιοποιημένης «Ἐκ κλησίας» εἶναι ἡ ἕνωσις τῶν «Ἐκκλησιῶν» εἰς ἐπίπεδον κορυφῆς. Δεν ἐνδιαφέρει τούς κοσμοεξουσιαστάς τό λαϊκόν στοιχεῖον τῶν πιστῶν. Οἱ πιστοί ὀφείλουν, κατ᾽ αὐτούς, νά κάνουν ὑπακοήν εἰς ὅλους αὐτούς, ἄλλως δέν ἔχουν θέσιν εἴτε εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἤ εἰς τάς ἄλλας «Ἐκκλησίας» των. Τό γεγονός αὐτό τό εἴδομεν ὅλοι μας, ὅταν το Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐτρομοκρατήθη ὑπό τῆς «Ὁμολογίας Πίστεως», τήν ὁποίαν συνέταξαν μοναχοί καί κληρικοί και ὑπέγραψαν Σεβ. Μητροπολῖται, Καθηγούμενοι Ἱερῶν Μονῶν, Ἱερομόναχοι, Καθηγηταί Πανεπιστημίου, θεολόγοι, ἔντιμοι, περί τήν πίστιν, κληρικοί, λαϊκοί κ.λπ.
Τότε διετύπωσεν ἀπειλάς ἐναντίον Σεβ. Μητροπολιτῶν καί Καθηγουμένων, ἐνῶ ἀπελογεῖτο, τόσον τό ἴδιον, ὅσον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἐπί ἑβδομάδας, διακηρύσσοντες ὅτι δεν θά προδώσουν τά δόγματα και τήν Πίστιν. Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» εἶχε συνταχθῆ διά νά προλάβη τά ὅσα προωθοῦντο εἰς τούς θεολογικούς Διαλόγους τῆς Κύπρου. Εἰς αὐτούς θά ἀνεγνωρίζετο ὁ Πάπας ὡς Κανονικόν μέλος τῆς Ἐκκλησίας και ἀκολούθως θά εἴχομεν τήν μεγάλην ἀνατροπήν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκ κλησίας.
Οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς Παγκοσμιοποιημένης Ἐκκλησίας δεν ἐνδιαφέρονται διά τά δόγματα, τάς αἱρέσεις, τάς κακοδοξίας τῶν «Ἐκκλησιῶν», τήν Ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, τούς Ἱερούς Κανόνας κ.λπ. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἑλληνοφώνου Ὀρθοδοξίας πρωταγωνιστοῦν εἰς τά σχέδιά των.
Τό Φανάριον ἐπιδιώκει νά γίνη το Βατικανόν τῆς Ἀνατολῆς, χωρίς ὅμως νά εἶναι κράτος μέ στρατόν, διπλωμάτας, τραπέζας, ἐκπροσώπους εἰς τόν ΟΗΕ κ.λπ. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μεθοδεύει τήν ἕνωσιν ἄνευ τῆς παραιτήσεως τοῦ Παπισμοῦ, ἀπό τάς αἱρέσεις του ἀπό τάς ὁποίας πηγάζουν ὅλα τά κινήματα. Δι᾽ αὐτό συλλειτουργεῖ, συμπροσεύχεται, ἐξισώνει τό βάπτισμα τῶν Παπικῶν (ἀλλά καί τῶν ἄλλων αἱρετικῶν) ὡς ἰσόκυρον μέ αὐτό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κ.λπ. Περιφρονεῖ τόν Ἅγιον Νικόδημον, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀναπτύσσει εἰς τόν Ἱερόν Πηδάλιον τούς λόγους, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἠνάγκασαν νά ἀναθεματίσωμεν τον Παπισμόν, καταλήγει ὅτι: «Το τῶν Λατίνων βάπτισμα εἶναι ψευδώνυμον βάπτισμα καί διά τοῦτο, οὔτε κατά τόν λόγον τῆς ἀκριβείας εἶναι δεκτόν, οὔτε κατά τόν λόγον τῆς οἰκονομίας».Ὁ δε ἁγιώτατος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός ἄνευ περιστροφῶν ὁμολογεῖ ὅτι «δι᾽ οὐ δέν ἄλλο ἀπεσχίσθημεν τῶν Λατίνων, ἀλλ᾽ ἤ ὅτι εἰσιν, οὐ μόνον σχισματικοί, ἀλλά και αἱρετικοί». Τέλος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός παρώτρυνε τους πιστούς: «Τόν Πάπα νά καταρᾶσθε.
 Αὐτός θά εἶναι ἡ αἰτία τῆς καταστροφῆς». Οἱ κοσμοεξουσιασταί ἐπιδιώκουν τήν ἕνωσιν μέ σύνθημα: Ἕνας ὁ Χριστός, πολλαί αἱ πίστεις περί τόν Χριστόν, πολλαί Ἐκκλησίαι τοῦ Χριστοῦ, πολλά τά μυστήρια τῶν Ἐκκλησιῶν τοῦ Χριστοῦ, πολλαί αἱ παραδόσεις κ.λπ. Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον δυστυχῶς ἔχει προσχωρήσει εἰς τό δόγμα αὐτό τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Τό ἀποδεικνύουν τά κατά περιόδους συλλείτουργα, αἱ συμπροσευχαί, ἡ νόθευσις τοῦ Ἱ. Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος κ.λπ. (εἰς τήν Σερβίαν καί εἰς τό Μεξικόν εἴχομεν ὁμαδικάς βαπτίσεις διά ρίψεως ἁγιασμένου ὕδατος εἰς τάς κεφαλάς τῶν βαπτισθέντων. Ἡ τριπλή κατάδυσις ἔχει ἐξαφανισθῆ). Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης προσφωνεῖ τόν Πάπαν Ἁγιώτατον Ἀδελφόν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως, ἀναγνωρίζει τό Βατικανόν ὡς ἀδελφή Ἐκκλησία, ὅταν καθημερινῶς ἔ χομεν ἀποκαλύψεις ὅτι εἶναι ἕνα κρατίδιον, τό ὁποῖον προβαίνει ἀκόμη καί εἰς ξέπλυμα βρώμικου χρήματος κ.λπ. Ποίαν σχέσιν ἠμπορεῖ νά ἔχη ἡ Ἐκκλησία ἡ Ὀρθόδοξος μέ αὐτήν την «Ἐκκλησίαν» – Κράτος μόνον οἱ κοσμοεξουσιασταί τῆς παγκοσμιοποιημένης Ἐκκλησίας καί οἱ ἐκπρόσωποί των εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν γνωρίζουν. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης (καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς) συμπροσεύχεται μετά τῶν Ἀγγλικανῶν. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καταδικάζει τήν ὁμοφυλοφιλίαν καί δεν χειροτονεῖ γυναῖκας. Οἱ Ἀγγλικανοί ἀποδέχονται τήν ὁμοφυλοφιλίαν, χειροτονοῦν «παπαδίνας» ἀκόμα καί εἰς τόν βαθμόν τοῦ «Ἐπισκόπου», χειροτονοῦν «ἱερεῖς» καί «ἐπισκόπους» ὁμοφυλοφίλους. Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ περί αὐτόν οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς συμπροσεύχονται μέ τούς Προτεστάντας, ἐνῶ ὁ Προτεσταντισμός ὡς λέγει ἡ ἰδία ἡ Ἐκκλησία, εἶναι πολύ φοβερά αἵρεσις, ἡ ὁποία μέ τά χρήματα, τά ὁποῖα διαθέτει, προσελκύει εἰς τάς τάξεις της πολλούς εὐσεβεῖς, ἀλλά ὀλιγοπίστους καί εὑρισκομένους εἰς κακήν οἱκονομικήν κατάστασιν πιστούς.
Ἔχει ἀντιληφθῆ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ὅτι δέν διαφέρουν ἀπό τούς ἀριστερούς πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι προπαγανδίζουν τήν ἀθεΐαν, διακηρύσσοντες ὅτι ὅλαι αἱ θρησκεῖαι, ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι», ὅλα τά δόγματα τῶν «Ἐκκλησιῶν» εἶναι ἴδια δι᾽ αὐτούς; Ὅταν οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς, ὑπό τάς ἐντολάς τοῦ Φαναρίου, συμπροσεύχωνται με τούς ἐκπροσώπους τῶν «Ἐκκλησιῶν», αἱ ὁποῖαι διακηρύσσουν τήν πλάνην εἰς τούς κόλπους τῶν Χριστιανῶν, ἀρνοῦνται την Ἀλήθειαν τῆς πίστεως καί διακηρύσσουν ὅτι καί αὐταί σώζουν ὡς ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, δεν συμπεριφέρονται ὡς οἱ πολιτικοί τῆς Ἀριστερᾶς, οἱ ὁποῖοι προπαγανδίζουν τήν ἀθεΐαν καί ὅτι δι᾽ αὐτούς ὅλα τά δόγματα καί ὅλαι αἱ θρησκεῖαι εἶναι ἴδιαι; Εἰλικρινῶς πιστεύομεν ὅτι ὑπάρχει μεγάλη ἐκτροπή τοῦ Φαναρίου καί τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τό Φανάριον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἑορτάζουν τυπικῶς (γραφειοκρατικῶς) τους Ἀντιπαπικούς Ἁγίους μας. Τους ἑορτάζουν διά νά μή ἐγερθοῦν οἱ πιστοί ἐναντίον των. Οὐσιαστικῶς τούς ἀποδοκιμάζουν, τούς περιθωριοποιοῦν, τούς περιφρονοῦν, θεωροῦν τό ἀντιαιρετικόν-ἀντιπαπικόν ἔργον των ξεπερασμένον καί ἐκτός ἐποχῆς.
Τοῦτο φαίνεται ἀπό τάς διακηρύξεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅτι ὁ Παπισμός ἔχει Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί ὅτι ὁ Πάπας εἶναι Ἁγιώτατος Ἀδελφός τῆς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Δύσεως, ἡ ὁποία ἀφοῦ εἶναι κανονική Ἐκκλησία, ὡς ἡ Ὀρθόδοξος, σώζει.
Τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον τάς διακηρύξεις, τάς ὁποίας ἔκαμνε διά τόν Παπισμόν, ἐπανέλαβε προσφάτως καί διά τούς Μονοφυσίτας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταδικασθῆ ὡς αἱρετικοί ὑπό τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἐπειδή ἀρνοῦνται τήν δευτέραν φύσιν τοῦ Χριστοῦ. Οὐσιαστικῶς τό Φανάριον καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ἀναγνωρίζουν τούς Μονοφυσίτας (Κόπτας) ὡς Κανονικήν Ἐκκλησίαν. Εἶναι δυνατόν ὅμως ὁ Πατριάρχης τοῦ Γένους τῶν Ὀρθοδόξων νά στρέφεται οὐσιαστικῶς ἐναντίον τῶν Ἁγίων και Ἁγίων Πατέρων τῆς Δ´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί νά μή προκαλεῖται σεισμός ἀπό τούς Ἐπισκόπους ὁλοκλήρου τῆς Ὀρθοδοξίας;
Αἱ συμπροσευχαί, ἡ ἀποδοχή τῶν αἱρέσεων καί τῶν κακοδοξιῶν τῶν ἄλλων «Ἐκκλησιῶν», ἡ καταφρόνησις τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων, ὡς καί αἱ διακηρύξεις ὅτι αἱ αἱρετικαί Ἐκκλησίαι εἶναι κανονικαί καί σώζουσαι, οὐσιαστικῶς ἀκυρώνουν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως. Διότι εἰς αὐτό ὁμολογοῦμεν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης καί οἱ Οἰκουμενισταί Ἀρχιερεῖς ὁμολογοῦν καί ἄλλας Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζοντες μάλιστα εἰς τόν Παπισμόν και τόν Μονοφυσιτισμόν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Προκειμένου να ἱκανοποιήσουν τούς κοσμοεξουσιαστάς τῆς Παγκοσμιοποιημένης Ἐκκλησίας δέν ἀποκλείεται νά καταργήσουν τό Σύμβολον τῆς Πίστεως ἤ τό τελευταῖον ἄρθρον του.
" Ορθόδοξος Τύπος" 

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής : Πρώτη εκατοντάδα των κεφαλαίων περί αγάπης.


11. Όλες οι αρετές βοηθούν το νου για να αποκτήσει τον θείο έρωτα, περισσότερο όμως απ΄ όλες η καθαρή προσευχή. Γιατί με αυτήν ο νους παίρνει φτερά και πετά προς το Θεό, και βγαίνει έξω από όλα τα όντα.

12. Όταν ο νους αρπαχθεί μέσω της αγάπης από τη θεία γνώση, και αφού βρεθεί έξω από τα όντα, αισθάνεται την απειρία του Θεού· τότε, όπως συνέβη στον Ησαϊα, από την έκπληξη έρχεται σε συναίσθηση της μηδαμινότητάς του και λέει με κατάνυξη τα λόγια του προφήτη: «Ω εγώ, ο άθλιος, τι συντριβή νιώθω! Εγώ, ένας άνθρωπος που έχω χείλη ακάθαρτα, και ανάμεσα σε λαό που έχει χείλη ακάθαρτα κατοικώ, είδα με τα μάτια μου τον Βασιλέα, τον Κύριο Σαββαώθ».

Ελληνισμός και αλβανικές εκλογές


Κωνσταντίνος Χολέβας

Τον Ιούνιο θα διεξαχθούν στην Αλβανία οι βουλευτικές εκλογές και θα αναδειχθεί νέα κυβέρνηση. Η ελληνική διπλωματία και οι πολιτικές συσσωματώσεις των Βορειοηπειρωτών πρέπει να συντονισθούν εγκαίρως για να υπάρξει μία δυναμική παρουσία της ελληνικής εθνικής κοινότητος στο Κοινοβούλιο. Η χώρα μας σέβεται τα σύνορα και έχει διάθεση καλής γειτονίας, όμως δεν μπορεί να μένει απαθής σε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων εις βάρος ελληνικών μειονοτήτων.

Στις εκλογές του 2009 οι 140 έδρες του αλβανικού Κοινοβουλίου μοιράσθηκαν κυρίως μεταξύ δύο συνασπισμών. Ο συνασπισμός της Δεξιάς υπό το Δημοκρατικό Κόμμα κέρδισε 70 έδρες και ο Σάλι Μπερίσα ανέλαβε την πρωθυπουργία. Αντιπολίτευση ασκεί ο συνασπισμός υπό το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Εντι Ράμα. Σε αυτή την ομάδα κομμάτων είχε ενταχθεί συγκυριακά και το Κόμμα της Ενωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που εκφράζει την ελληνική μειονότητα. Ελαβε μία έδρα με τον Βαγγέλη Ντούλε στην Περιφέρεια Αυλώνος. Οι υπόλοιπες έδρες κατανεμήθηκαν σε μικρότερα κόμματα, μεταξύ των οποίων και το ανθελληνικό κόμμα των Τσάμηδων.

Η οργάνωση ΟΜΟΝΟΙΑ, η οποία επιχειρεί να συνενώσει τον Ελληνισμό της Αλβανίας, πρέπει να παραμείνει συντονιστικός φορέας και να πλησιάσει περισσότερο τον βλαχόφωνο Ελληνισμό της Κορυτσάς και της Αυλώνας. Το νέο κόμμα που δημιουργήθηκε από Βορειοηπειρώτες, το ΜΕΓΚΑ (Εθνική Ελληνική Μειονότητα για το Μέλλον), καλό θα ήταν να συνεργασθεί με το ήδη υπάρχον ΚΕΑΔ και να εμφανισθούν στις εκλογές ως ενιαία δύναμη του Ελληνισμού. Οι διασπάσεις και οι διχόνοιες δεν ωφελούν. Μία ενωτική παρουσία και μία καλύτερη κινητοποίηση των εκλογέων που εργάζονται στην Ελλάδα θα δώσουν περισσότερες έδρες και ισχυρότερη φωνή στους Ελληνες της Αλβανίας.

Ο πρόεδρος του ΚΕΑΔ Βαγγέλης Ντούλες μπορεί να είναι υποψήφιος στην Περιφέρεια Αργυροκάστρου και ο πρόεδρος του ΜΕΓΚΑ Χρήστος Κίτσιος στην Περιφέρεια Αυλώνος. Το κοινό τους πρόγραμμα πρέπει να καλύπτει προβλήματα όπως η παιδεία των ελληνοπαίδων, η προστασία των περιουσιών που κινδυνεύουν από κρατικές αυθαιρεσίες, η αλλοίωση του πληθυσμού στη Βόρειο Ηπειρο με μετακίνηση Τσάμηδων και Κοσοβάρων, το δικαίωμα αναγραφής της ελληνικής καταγωγής στα δημόσια έγγραφα, η χρήση της ελληνικής στις πινακίδες της Β. Ηπείρου, η μεγαλύτερη συμμετοχή της ελληνικής μειονότητας σε δημόσιες θέσεις.

Εν τη ενώσει η ισχύς!

http://www.dimokratianews.gr/