Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ


+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

Ούτε μία εκ των δογματικών πρωτοβουλιών των Φράγκων κατά τον 8ον και 9ον αιώνα υπήρξε το αποτέλεσμα αναζητήσεως πληροφοριών και επεξηγήσεων από τους Ρωμαίους, των οποίων τας δογματικάς διατυπώσεις διέστρεφον. Οι Φράγκοι δεν ήσαν εις θέσιν να κάμουν διάλογον, απλώς διότι ήσαν αμαθείς βάρβαροι, με μίαν απίστευτον αυτοπεποίθησιν, ότι είναι η εκλεκτή φυλή του Θεού και ότι ο Αυγουστίνος είναι ο καλύτερος οδηγός εις όλα τα ουσιώδη ζητήματα της πίστεως. Δυστυχώς ο επίσκοπος Ιππώνος δεν είχε κατανοήσει τον βιβλικόν φωτισμόν και δοξασμόν.
       Μερικούς αιώνας αργότερον ήρχισαν οι Φράγκοι να πληροφορούνται δια τους Πατέρας και τας Ρωμαϊκάς Οικουμενικάς Συνόδους. Αλλ' απλώς υπέταξαν και αυτάς εις την ιδικήν των παράδοσιν και ανέδειξαν τον Αυγουστίνον εις το κατ' εξοχήν κλειδί της ερμηνείας των. Έτσι, οι Φράγκοι ουδέποτε είδον, και οι Λατίνοι ακόμη δεν βλέπουν, την κάθαρσιν και τον φωτισμόν της καρδίας και τον δοξασμόν ούτε εις την Π. ούτε εις την Κ. Διαθήκην, ούτε εις τους Πατέρας. Ουδέποτε είδον, και ούτε ακόμη βλέπουν, την ανάγκην θεραπείας της αναζητούσης την ευδαιμονίαν νόσου και της μεταμορφώσεως της ιδιοτελούς αγάπης εις αγάπην, ήτις "ου ζητεί τα εαυτής." Συνεχίζουν να πιστεύουν, ότι η θέα του θεού είναι ο παράδεισος και η ευδαιμονία, και ότι η έλλειψις της θέας του Θεού είναι η κόλασις. Δηλαδή απορρίπτουν το θεμέλιον της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και των Πατέρων, ότι όλοι οι άνθρωποι θα είδουν την δόξαν του Θεού εν Χριστώ, αλλ' όλοι δεν θα μετάσχουν.

Συνεχίζεται.

ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ !!!


Ούτω πως, δια της αγνοίας των και με το «δεν έχομεν διαφοράς», δύο μεγάλα κακά απεργάζονται.


Επειδή τόσον ο παπισμός, όσον και ο προτεσταντισμός εντυπωσιάζουν δια του όγκου των και της ψευδοσοφίας των, δεν είναι αρκετόν να είναι πραγματικότης, ότι η Ορθοδοξία αποτελεί την Εκκλησίαν του Χριστού. Είναι απαραίτητον και όπως γνωρίζωμεν αυτήν την αλήθειαν ως και την μοναδικότητα και εις τι συνίσταται η αλήθεια και η μοναδικότης της Εκκλησίας. Και αν μεν οι πολλοί δεν είναι εις θέσιν να γνωρίζουν θεωρητικώς τι είναι εκείνο που ακριβώς βιούν εντός των κόλπων της Εκκλησίας, όμως οι Οικουμενισταί Προκαθήμενοι των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι «δοκούντες στύλοι είναι», τουλάχιστον θεωρητικώς μόνον οφείλουν να το γνωρίζουν, εφ’  όσον εμπειρικώς το αγνοούν. Ούτω πως, δια της αγνοίας των και με το «δεν έχομεν διαφοράς», δύο μεγάλα κακά απεργάζονται. Ένα, ότι κλονίζουν την πίστιν των Ορθοδόξων και δεν τους οδηγούν εις την οδόν της θεώσεως, και δεύτερον, ότι καθησυχάζοντες τους αιρετικούς εις τας πλάνας των, τους φράσουν την οδόν της σωτηρίου επιστροφής εις την Μητέρα Εκκλησίαν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2013 : ΙΕ΄ΛΟΥΚΑ (ΖΑΚΧΑΙΟΥ)



(Λουκ. ιθ΄1-10)                                                            (Εβρ. ζ΄26-28, η΄1-2)

Η δύναμη της μετάνοιας
«Και εζήτει ιδείν τον Ιησούν τίς εστί…»

Η πορεία διά μέσου της μετάνοιας καταξιώνει τον άνθρωπο σε πνευματικές κορυφογραμμές. Ακριβώς, σ’ αυτή τη χρονική στιγμή η Εκκλησία προβάλλοντας το παράδειγμα του Ζακχαίου, στέλνει το πιο ισχυρό μήνυμα στον άνθρωπο. Όσο και αν έχει πέσει στη ζωή του, όσο και αν βιώνει την τραγική οδύνη στο χώρο της αμαρτίας, όσο κι αν βρίσκεται στο περιθώριο της ζωής, η αγάπη του Κυρίου απλώνεται σ’ ένα εύρος που δεν μάς επιτρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας να βυθίζεται στο σκοτάδι της απελπισίας. Αντίθετα, η εκζήτηση της χάρης του Θεού, ανοίγει τους ορίζοντες της ελπίδας και της χαράς και μεταβάλλεται σε οδοδείκτη αληθινής ζωής. Αυτό έπραξε και ο Ζακχαίος, ο οποίος, ζητούσε μετά μανίας να ιδεί τον Ιησού. Γιατί ακριβώς γνώριζε ότι μόνο η αγάπη του προσφέρει την αληθινή σωτηρία.

H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

ΠΟΙΜΕΝΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΓΑΠΗ

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση ἔχει ἐπηρεάσει βαθύτατα τό λαό καί πολλούς ἔχει ὁδηγήσει στή δυστυχία. Κανένας δέν μπορεῖ νά ἀμφισβητήσει τήν πραγματικότητα. Ὅπως καί κανένας δέν μπορεῖ νά μείνει ἀπλήγωτος ἀπό τά βέλη μελαγχολίας καί ἀπελπισίας. Ἡ κρίση ἐπηρεάζει καί τήν Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δηλώνει ὅτι πολλές κοινωνικές της δραστηριότητες, ἀλλά καί πολλά ἱδρύματά της, θά περιοριστοῦν. Ἡ κατάσταση αὐτή θά διαρκέσει χρόνια καί ἴσως νά ἐπιδεινωθεῖ. Μέσα σ᾽ αὐτό τό ζοφερό κλίμα ὑπάρχουν μερικοί πού παραδόξως μένουν ἀδιάφοροι!


H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


51. Ο «νέος άνθρωπος» ανατέλλει μέσα από την θεοειδή ψυχήν και την συνείδησιν και την θέλησιν, και «ανακαινούται» βαθμιαίως δια Χριστού του Θεού, ο Οποίος τον έχει και δημιουργήσει θεοειδή και χριστοειδή. Αυτή η ανακαίνισις είναι πάντα φυσική, διότι γίνεται βάσει της εξ αρχής θεοειδούς φύσεως του ανθρώπου. Ο δε Χριστός, ο Οποίος είναι «εικών του Θεού του αοράτου» (Κολ. 1, 15), είναι ακριβώς το πρωτότυπον και η Αιωνία Εικών, κατά την οποίαν ανακαινούμεθα ημείς.  Κατ΄ Αυτόν και δι΄ Αυτού αποκαθιστώμεν το θεοειδές της ψυχής μας. και όχι μόνον αποκαθιστώμεν, αλλά και το αναπτύσσομεν περαιτέρω, φερόμενοι προς τας απείρους θείας τελειότητας, «μέχρι καταντήσωμεν εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφ. 4, 13). Επομένως η ανακαίνισις αυτή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ενχρίστωσις και η χριστοποίησίς μας. διότι αυτός είναι και ο λόγος της δημιουργίας και της σωτηρίας μας: να γίνωμεν όμοιοι προς τον Δημιουργόν και Σωτήρα μας—τον Κύριον Ιησούν Χριστόν. Και όντως γινόμεθα όμοιοι προς Αυτόν, όταν ζώμεν εν Αυτώ και δι΄ Αυτού. Το χριστοειδές (η χριστοείδεια), ως ιδανικόν μας, ανταποκρίνεται εις την φύσιν μας, διότι εδημιουργήθημεν με ψυχήν χριστοειδή.

Συνεχίζεται.  

«ημείς αποστρεφόμεθα τους Λατίνους, όχι δια το ετερόδοξον μόνον, αλλά και δια την ενοικούσαν αυτοίς έμφυτον κακίαν»,



Σήμερον, κατόπιν τόσης αντιπαπικής γραμματολογίας, είναι πολύ ευκολώτερον να μορφώση κανείς φρόνημα περί της φύσεως του Παπισμού ή προ δύο αιώνων. Πατέρες σοφώτατοι και αγιώτατοι, μεμαρτυρημένοι υπό Θεού, εξ αφορμής των Παπικών προκλήσεων και μηχανορραφιών εν τη Ανατολή, πόσα δεν έγραψαν απογυμνούντες τον Παπισμόν από κάθε απατηλόν ένδυμα και παρουσιάζοντες την φύσιν του εις πλέον ελεεινήν μορφήν! Παραπέμπομεν όσους βούλονται να μάθουν την αλήθειαν, εις τους αγίους της Εκκλησίας μας. Εις τον σοφώτατον Μοναχόν Ιωσήφ Βρυέννιον, εις τον Γεννάδιον τον Σχολάριον, Δοσίθεον Πατριάρχην Ιεροσολύμων, άγιον Γρηγόριον τον Παλαμάν, τον Μ. Φώτιον, τους εντεύθεν Πατριάρχας της Ανατολής όλους, πλην του Βέκκου, του Μεταξάκη , του Αθηναγόρου και του τελευταίου κ. Βαρθολομαίου. Εις όλους τους σοφούς διδασκάλους του γένους, αγίους Κοσμάν τον Αιτωλόν και Νικόδημον τον Αγιορείτην, τον Αθανάσιον Πάριον, τους αγίους Μακάριον τον Κορίνθου και τον επί των ημερών μας θαυματουργόν άγιον Νεκτάριον Πενταπόλεως, τον σοφώτατον Ευγένιον τον Βούλγαρην. Παραπέμπομεν εις τα πλήθη των υπό λατινοφρόνων βασανισθέντων Ομολογητών εν όλη τη Ανατολή και εξαιρέτως εν Αγίω Όρει. Και εις τον μέγαν άγιον Μελέτιον τον Γαλησιώτην, όστις, λέγων ενώπιον του Μιχαήλ του Αζυμίτου ότι «ημείς αποστρεφόμεθα τους Λατίνους, όχι δια το ετερόδοξον μόνον, αλλά και δια την ενοικούσαν αυτοίς έμφυτον κακίαν», υπέστη εκρίζωσιν της γλώσσης και των οδόντων του. Παραπέμπομεν, λοιπόν εις όλους, τους δια της γραφίδος και των μαρτυρικών αιμάτων ανανεώσαντας και κρατύναντας την Ορθόδοξον Πίστιν, ακριβώς, απαραλλάκτως, όπως την παρέδωκαν ημίν οι αυτόπται και υπηρέται του Λόγου. Αυτήν την Παναγίαν Πίστιν κρατούμεν χάριτι Χριστού και ημείς, αντλούντες φως και γνώσιν και χάριν εις εύκαιρον βοήθειαν. Και εμμένομεν…

Παναγία η Κασσιωπία

Στα 1530, στη βενετοκρατούμενη Κέρκυρα, ένας τίμιος νέος, ο Στέφανος, γύριζε κάποια μέρα από την πόλη στο χωριό του. 
Στον δρόμο συνάντησε κι άλλους οδοιπόρους, κι έτσι βάδιζαν όλοι μαζί συντροφιά. Κάποια στιγμή διέκριναν μακριά μερικούς νεαρούς, που μετέφεραν αλεύρι από τον μύλο. Η παρέα του Στέφανου μπήκε σε πειρασμό. 
- Δεν τους κλέβουμε το αλεύρι; είπαν μεταξύ τους. Κανείς δεν μας βλέπει. Θα το μοιραστούμε και θα το μεταφέρουμε στα σπίτια μας.
 
Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τον Στέφανο.
 
- Είναι αμαρτία! διαμαρτυρήθηκε. Κι ύστερα, δεν θα ξεφύγουμε την δικαιοσύνη. Θα τιμωρηθούμε σαν ληστές και κακοποιοί.
 
Εκείνοι ήταν αποφασισμένοι. Κι όταν πλησίασε η λεία τους, επιτέθηκαν στα παιδιά, τα έδειραν και άρπαξαν το αλεύρι.
 



H συνέχεια, “κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΕΥΡΟΒΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ, Η ΔΕ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ


+ π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης

  Φραγκο-Λατινικός πολιτισμός

Οι Μεροβίγγιοι ρήγες των Φράγκων εσφετερίσθησαν πρώτον το δικαίωμα αρνησικυρίας εις τας εκλογάς των επισκόπων. Κατόπιν εσφετερίσθησαν το δικαίωμα διορισμού των επισκόπων. Εν συνεχεία ανεκάλυψαν την οικονομικήν ωφέλειαν εκ της πωλήσεως των θέσεων των επισκόπων δια της πλειοδοσίας. Εις αυτό το σημείον οι Ρωμαίοι επίσκοποι της Φραγκίας έχασαν την επαφήν των με τον φωτισμόν και τον δοξασμόν, που επεβίωσαν ανάμεσα εις τον μοναχισμόν, κλήρον και λαόν, όπως φαίνεται σαφώς εις τους βίους των αγίων. Εν συνεχεία ηυξήθη ο αριθμός των Φράγκων επισκόπων μέχρις ότου οι Καρολίγγειοι Φράγκοι εξεδίωξαν τους εναπομείναντας Ρωμαίους επισκόπους και επέβαλον τους εαυτούς των ως επισκόπους εις την Εκκλησίαν, με ιδιαιτέραν φροντίδα αστυνομεύσεως των Ρωμαίων, που είχον μεταβληθεί εις τα διάφορα είδη της δουλοπαροικίας. Ούτως αι Φραγκο-Λατινικαί βασιλείαι και ευγένειαι έκαμον την αποστολικήν διαδοχήν ιδιοκτησίαν της φυλής των. Η απείθεια των δούλων και δουλοπαροίκων εις αυτήν την αποστολικήν διαδοχήν διορθώνετο από τον επισκοπικόν στρατόν.

Συνεχίζεται.