Άνευ του Θεανθρώπου και εκτός του Θεανθρώπου ο άνθρωπος πάντοτε διατρέχει
τον κίνδυνον να καταστή διαβολοειδής, διότι η αμαρτία είναι ταυτοχρόνως και
δύναμις και εικών του διαβόλου, και δουλεύων εκτός του Θεανθρώπου εις την
αμαρτίαν ο άνθρωπος εκουσίως καταντά διαβολοειδής, γίνεται οικείος του
διαβόλου: «Ο ποιών την αμαρτίαν εκ του διαβόλου εστί» (1 Ιωάνν. 3, 8). Δεν
πρέπει να μας διαφεύγη ότι ο κύριος σκοπός του διαβόλου είναι να στερήση τον
άνθρωπον του θεοειδούς, να τον από-θεανθρωποποιήση, να τον α-θεώση και ούτω να
τον μεταβάλη εις ένα ον όμοιον προς τον εαυτόν του. Ο ουμανιστικός
ανθρωποκεντρισμός είναι κατ΄ ουσίαν διαβολοκεντρισμός, διότι και οι δύο θέλουν
ένα πράγμα: να ανήκουν μόνον εις τον εαυτόν των, να είναι μόνον εις τον εαυτόν
των, δια τον εαυτόν των. Τοιουτοτρόπως όμως εις την πραγματικότητα μεταφέρουν
εαυτούς εις το βασίλειον του «δευτέρου θανάτου», όπου ουκ έστι Θεός ούτε τι του
Θεού (Αποκ. 21, 8. 20, 14). Ό,τι ελέχθη μέχρις εδώ δεν είναι άλλο τι παρά ο
ευαγγελικός, ο αποστολικός, ο αγιοπατερικός, ο ορθόδοξος θεανθρωπισμός (θεοουμανισμός,
θεοχομινισμός).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου