Ο ηρωϊκός Στρατηγός Μακρυγιάννης:


«…Αφού με λευτέρωσαν και πήγα στο χαλασμένο μου σπίτι και εις την ταλαίπωρή μου οικογένεια… μ΄ ανάδωσαν οι πληγές, την μία Λαμπρή επέρσι και την Λαμπρή οπού πέρασε πάγει δυο χρόνια τώρα… πήγα εις την σπηλιά οπούναι εις το περιβόλι μου να ξανασάνω… και με το στανιό και ακουμπώντα με το ξύλο έσωσα εκεί, μου ρίχνουν πέτρες και με χτυπούν και μαγαρισιές ανθρώπινες απάνω μου, «Φάγε από αυτές, στρατηγέ Μακρυγιάννη, να χορτάσης, οπούθελες να κάμης σύνταμα». Και μ΄ ανοίγουν τόσες νέες πληγές από τα χτυπήματα κι από τα αγκυλώματα, και με πάγει ως την σήμερον το όμπυον, και αίμα από μπροστά και από πίσω· εσάπισα, εσκουλήκιασα… Αυτά έστειλα εις την δημαρχία κι ακρόαση δεν μούδωσε. Και ξακολούθαγε αυτό ως την παραμονή του Σωτήρος. Κι ανήμερα με χτύπησαν πολύ, έμεινα νεκρός, δεν στανόμουν ζωντανός είμαι ή πεθαμένος… Νύχτωσα εκεί, και με χέρια και ποδάρια πήγα κ΄ έπεσα εις το κρεββάτι μου να μην με ιδή η δυστυχισμένη μου οικογένεια…». Δυστυχέστατε Μακρυγιάννη!

Δεν υπάρχουν σχόλια: