Ο Κοσμάς :

ε. Ο π. Πορφύριος

Τον γνώρισα τη δεκαετία του 1970. Τότε είχε πρωτοπάει στον Ωρωπό. Ζούσε μέσα σ’ ένα παράπηγμα από τσιμεντόλιθους. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. ΄Ηταν ένα από τα τρία πρόσωπα, που επέδρασαν καταλυτικά στη ζωή μου. Τα άλλα δύο ήταν ο π. Επιφάνιος και ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Για λόγους ευνόητους δεν μπορώ εγώ να αφηγηθώ εμπειρίες απ’ τον π. Πορφύριο, που με αφορούν. Υπάρχουν άλλα άτομα, που τα γνωρίζουν απ’ ευθείας από τον ίδιο.
Από το στόμα του π. Πορφυρίου άκουγα πατερικά λόγια, που άκουγα και από τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τον οποίο όμως δεν γνώρισε προσωπικά ποτέ. Τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη τον εκτιμούσε βαθύτατα ως Ορθόδοξο θεολόγο. Πολλές φορές δε ζητούσε από μένα να του πω τι λέει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης,  για διάφορα θέματα που συζητούσαμε, ή άλλες πληροφορίες γι’ αυτόν.
Μου διηγείτο πολλά περιστατικά απ’ τη ζωή του, τα οποία ατυχώς, παρά τις προτροπές φίλων μου δεν τα κατέγραψα.
Τον επισκεπτόμουνα τακτικότατα και μιλούσαμε κατ’ ιδίαν πολύ. Εξομολογήθηκα πολλές φορές σ’ αυτόν. ΄Ηταν θαυμάσιος στην εξομολόγηση. Έλεγα ποτέ να μην τελειώσει η εξομολόγηση. Ποτέ δεν χάρηκα τόσο την εξομολόγηση, όσο αυτή κάτω απ’ το πετραχήλι του. Τον ένοιωθα πραγματικά ως γιατρό. Μερικές φορές με πήρε τηλέφωνο σπίτι μου για να ρωτήσει τη γνώμη μου για την νομοκανονική υπόσταση του μοναστηριού του.
Συνήθως πήγαινα με φίλους μου, μερικοί απ’ τους οποίους ήταν με το Παλαιό, ένας δε από τους οποίους είναι ο νυν Μητροπολίτης Αμερικής Παύλος. Τους αγαπούσε ιδιαίτερα και μου έλεγε για τα άτομα αυτά τα καλύτερα λόγια. Κάποτε ο π. Παύλος, δεν ήταν ακόμα Μητροπολίτης, είχε επισκεφθεί τον π. Πορφύριο με τον Μητροπολίτη Λαύρο, που ανήκε στη Ρωσική Σύνοδο της Διασποράς και είχε κάνει παλαιά τον αφορισμό κατά του Οικουμενισμού και όλων των Οικουμενιστών. Ο π. Πορφύριος αγκάλιασε το Μητροπολίτη Λαύρο, τον φιλούσε και επαινούσε την παρουσία του στην Αμερική. Τότε οι Ρώσοι της Διασποράς είχαν ακόμα «κοινωνία» με την Εκκλησία του Παλαιού Ημερολογίου της Ελλάδας. Τώρα, δυστυχώς, ενώθηκαν με τη Μόσχα.
Άλλοτε πάλι μας μιλούσε για να ένα άγιο μοναχό, όπως τον χαρακτήριζε. Ήταν Παλαιοημερολογίτης και ονομάζονταν Μωϋσής. Ο μοναχός Μωϋσής ήταν άνθρωπος της νοεράς προσευχής, με θείες εμπειρίες και διορατικό χάρισμα. Ζήτησε μάλιστα από τους Παλαιοημερολογίτες φίλους μου αν μπορούσαν να του βρουν μια φωτογραφία του. Ο π. Μωϋσής αυτός, ήταν πνευματικό τέκνο του π. Παχωμίου, ενός αγίου ανθρώπου, που ίδρυσε τη σκήτη των αγίων Πατέρων στη Χίο, Ο Παχώμιος αυτός ήταν «πνευματικός» του αγίου Νεκταρίου. Ο δε π. Μωϋσής είχε ιδρύσει και αυτός δύο παλαιοημερολογίτικα μοναστήρια στη Κορινθία.
Μου αποκάλυψε ακόμα ότι ο γέροντάς του στο Άγιο Ορος, που ονομάζονταν π. Παντελεήμων, τον οποίο θεωρούσε άγιο, ήταν ζηλωτής, και μάλιστα απ’ τους πιό αυστηρούς. Ζηλωτής επίσης ήταν και ο αδελφός του γέροντά του π. Παντελεήμονα, που ζούσαν μαζί στα Καυσοκαλύβια του Αγίου Όρους.
Θα αναφερθώ επίσης σε μιά ερώτηση, που μου έκανε κάποτε για ένα γνωστό θεολόγο. Με ρώτησε, αν τον θεωρώ Ορθόδοξο, ή όχι. Όταν του απάντησα ότι τον θεωρώ αιρετικό, μου είπε
- Ναι! ΄Ετσι είναι! Είναι αιρετικός!
Άλλη φορά όταν του είπα ότι θα πήγαινα στην Εύβοια να γνωρίσω ένα
φημισμένο γέροντα, είπε:
-Ε, τι θα πας να κάνεις εκεί. Δεν λέει τίποτα αυτός!
Και εννοούσε ότι δεν άξιζε πολλά πράγματα.
Άλλοτε μου εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν στενοχωρημένος, για μερικά λόγια που έμαθε ότι είπε γι’ αυτόν ο π. Παΐσιος. Απεναντίας, αγαπούσε πολύ τον π. Σωφρόνιο στην Αγγλία. Πολύ καλά λόγια άκουσα από το στόμα του και για τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ.
Μ’ αυτές τις προσωπικές μου εμπειρίες θα κλείσω το σημείωμά μου αυτό, χωρίς ν’ αναφερθώ για ευνόητους λόγους, στις γνωριμίες μου με μερικά άλλα σύγχρονα άτομα, τα οποία εκτιμώ βαθύτατα, επειδή βρίσκονται ακόμα στη ζωή.
Ας με συγχωρέσουν οι αδελφοί για την πολυλογία μου, που με παρέσυρε η αγάπη μου για τα πρόσωπα αυτά, το καθένα απ’ τα οποία με το δικό του τρόπο έδωσε τη μαρτυρία του. Ο Θεός να αναπαύει όλους. Και ν’ ανταμώσουμε μιά μέρα, την ανέσπερη ημέρα Κυρίου, στη Βασιλεία Του. Αμήν.


3 σχόλια:

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Ο π. Πορφύριος (...) αγαπούσε πολύ τον π. Σωφρόνιο στην Αγγλία

KX
Αν δεν κάνω λάθος, ο π. Σωφρόνιος (του Έσσεξ) στην Αγγλία ήταν ο εκσυγχρονιστής της Μοναχικής ζωής και άσκησης, ιδρύοντας τη μικτή ανδρώα και γυνακεία Μονή στο Έσσεξ.

Ο Μοναχικός βίος στην Ορθοδοξία απέκτησε νέο πρωτοποριακό ήθος, ώστε να προσαρμόζεται στα ήθη κάθε λαού και κάθε εποχής!

"Ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις · τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα"

Αργήσαμε ...

Silver είπε...

@KX
Αν δεν κάνω λάθος,

Δεν κάνεις λάθος αδελφέ. Έχουμε γράψει πολλές φορές γι΄ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, αλλά "επαχύνθη η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν..."

…όταν ο Μέγας Αρσένιος είπε εις την Ρωμαία συγκλητική που του ζήτησε να προσεύχεται γι αυτήν: «είθε ο Θεός να εξαλείψει το μνημόσυνό σου από την σκέψι μου» και αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Θεόφιλος το ανέλυσεν ότι δεν εννοούσε ο Άγιος κάτι το κακό αλλά δεν ήθελε να την φέρνη εις την σκέψιν, καθ’ ότι ο διάβολος, είπε, πολεμεί τους μοναχούς δια των γυναικών. Τώρα εάν οι μοναχοί της ωραίας Αγγλίας είναι ανώτεροι του Μεγάλου Αρσενίου και δεν πολεμούνται πλέον διά των γυναικών, τότε είναι άξιοι προσκυνήσεως. Αλλά κι άξιοι προσκυνήσεως εάν είναι, το ότι το παράδειγμα των αγίων αυτών δημιουργεί προηγούμενον εις την Εκκλησίαν, αυτό και μόνον νομίζω είναι ένας λόγος να τους παρακαλέσωμεν να διορθώσουν τα του οίκου των.

«Μήτε ἐν ἀνδρώω Μοναστηρίω γυνή, μήτε ἐν γυναικείω ἀνήρ, καθευδέτω. Παντὸς γὰρ προσκόμματος καὶ σκανδάλου ἔξω εἶναι δεῖ τοὺς πιστοὺς καὶ πρὸς τὸ εὔσχημον καὶ εὐπρόσεδρον τῷ Κυρίῳ, τὸν ἑαυτῶν εὐθετίζειν βίον. εἰ δὲ τις τοῦτο πράξοι, εἴτε Κληρικός εἴη, εἴτε λαϊκός, ἀφοριζέσθω.
(ΜΖʼ Ἱεροῦ Κανόνος Στʼ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

«Ἀπό τοῦ παρόντος ὁρίζομεν μὴ γίνεσθαι διπλοῦν Μοναστήριον, ὅτι σκάνδαλον καὶ πρόσκομμα τοῖς πολλοῖς γίνεται τοῦτο... Μὴ διαιτάσθωσαν ἐν ἑνί Μοναστηρίω. Μοναχοί καί Μοναχαί. μοιχεία γὰρ μεσολαβεῖ τὴν συνδιαίτησιν. Μὴ εχέτω Μοναχός παρρησίαν πρὸς Μονάστριαν ἤ Μονάστρια πρὸς Μοναχόν, ἰδία προσομιλεῖν. Μὴ κοιταζέσθω Μοναχός ἐν γυναικίω Μοναστηρίω, μηδέ συνεσθιέτω Μονάστρια κατὰ μόνας...»
(Κ΄ Ἱεροῦ Κανόνος Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου).

Η Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κατεδίκασαε το 1987 διὰ συνοδικοῦ δικαστηρίου εἰς τὴν ἐσχάτην ποινήν τῆς καθαιρέσεως τὸν ἱερομόναχον Ἄγγελον Ἀναστασίου, μὲ πρωτίστην κατηγορίαν «τὴν σύμπηξιν μικτῆς μοναστικῆς ἀδελφότητος» ἐν Ἀθήναις .....

Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...

Ποιοι Κανόνες και ποιες Οικουμενικές Σύνοδοι, αδελφέ Silver. Όλα πeτάχτηκαν στα σκουπίδια. (Μαζί με αυτά και οι παραδοσιοκάπηλοι σχισματοαιρετικοί). Τώρα έχουμε την κάθαρση, το φωτισμό τη θέωση,με τη θεολογία της σχέσης (σχεσιολογία): Τον θειο έρωτα της ελευθερίας του προσώπου! Όλα είναι πρόσωπο, όλα είναι σχέση, όλα είναι ελευθερία, όλα είναι έρωτας! Ναι, αλλά και όλα είναι Καύσις.

Τα καζάνια τους περιμένουν.