ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ «Φανάρι -Βατικανό: "Προς σύνθεσιν τελική


Published on May 4, 2012 by
«Φανάρι -Βατικανό: "Προς σύνθεσιν τελικήν";» 

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΛΟΥΚΑ


«Οσοι θέλουσιν επροσωπσαι ν σαρκί, οτοι ναγκάζουσιν μς περιτέμνεσθαι, μόνον να μή τ σταυρ το Χριστο διώκωνται» (Γαλ. 6, 12)

α. Στούς Γαλάτες πευθύνεται πόστολος Παλος, ο ποοι δέχονταν ῾ἐπιθέσεις πό τούς ουδαιοχριστιανούς, τούς ψευδαδέλφους δηλαδή κείνους πού εχαν εσχωρήσει ς κατάσκοποι νάμεσά τους διακηρύσσοντας τι χριστιανική πίστη ποτελε μία βελτιωμένη πλς κδοση το ουδαϊσμο καί συνεπς διέστρεφαν τήν ν Χριστ ποκάλυψη. Μέ τά λεγόμενά του ὁ ἀπόστολος ποκαλύπτει τό παιχνίδιτν νθρώπων ατν: ὄχι μόνο χριστιανισμός τους λλά κόμη καί ὁ ἰουδαϊσμός τους δέν ταν γνήσιος. Τό μόνο πού τούς νδιέφερε ταν δική τους νεση, ἡ κατοχύρωση τν τομικν τους μόνο συμφερόντων. Πιό σαφής λόγος πό τόν παραπάνω τοῦ ἀποστόλου δέν θά πρχε: ῾Ὅσοι θέλουν νά ποκτήσουν καλή φήμη στούς νθρώπους, ατοί σς ποχρεώνουν νά περιτέμνεσθε, μέ μόνο στόχο νά μήν καταδιώκονται πό τούς Ιουδαίους ξαιτίας τοσταυροτοΧριστοῦ᾽.

H συνέχεια, ‘’κλικ’’ πιο κάτω στο: Read more

Καθ. Ι. Κορναράκης :





.....Τ 2003, δύο χρόνια μετ τν ρχομ το Πάπα,  ρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εσηγήθηκε τν νεωτερισμ τς «Λειτουργικς ναγέννησης» τς κκλησίας.

Τ θεολογικ πόβαθρο τς ναγεννήσεως πο εχε στ μυαλό του, δημοσιεύθηκε τ διο τος, στ περιοδικ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ς συνοδικ κείμενο, γραμμένο π καθηγητς τς Θεολογικς Σχολς το Α.Π. Θεσσαλονίκης. Τ κείμενο ατ ποτυπώνει, μ γνώμονα τν ρχ τς μετανεωτερικότητος, τς σαρωτικς λλαγές πο πρεπε ν γίνουν γι ν λοκληρωθε  «Λειτουργικ ναγέννηση» τς κκλησίας.
π τς προτεινόμενες ατς λλαγές, ναφέρουμε δύο:

α) Λόγ τν προόδων τν νθρωπιστικν κα κοινωνικν πιστημν, θ πρέπει ν παναπροσδιορίζεται  ταυτότητα τς κκλησίας, προκειμένου ν συμπορευόμαστε μ ατς τς προόδους κα τς πολιτιστικς ξελίξεις.
β) Γι τος δίους λόγους, θ πρέπει ν παναπροσδιορίζεται συνεχς κα τ Μυστήριο τς Θείας Εχαριστίας.  πλατύτερη παναδιατύπωση το μυστηρίου ατο προταθεσα κα σ λλο κείμενο το δίου, σ πετηρίδα τς Σχολς ξηγε τι, στ μυστήριο ατό, δν προσερχόμαστε γι ν γίνουμε γιοι, λλ γι ν ποκτήσουμε πνεμα λληλεγγύης μεταξύ μας (στ πνεμα τς παγκοσμιοποιήσεως), γι ν φθάσουμε στ σχατα!!!

πειδή, μως,  ταυτότητα τς κκλησίας κα τ Μυστήριο τς Θείας Εχαριστίας εναι  διος  Χριστός, τ συνοδικ ατ κείμενο πρότεινε, κατοσίαν, τν διαρκ παναπροσδιορισμ το δίου το Χριστο!!!

Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) : Άνθρωπος και Θεάνθρωπος.


ΣΚΕΨΕΙΣ  ΠΕΡΙ  ΤΟΥ  «ΑΛΑΘΗΤΟΥ»  ΤΟΥ  ΕΥΡΩΠΑΙΟΥ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
                                                                                                                                                                  
1. Αναμφιβόλως, ο άνθρωπος είναι μετά τον Θεόν η περισσότερον μυστηριώδης και αινιγματική ύπαρξις εις όλους τους κόσμους τους γνωστούς εις την ανθρωπίνην σκέψιν. Εις τα απύθμενα και απέραντα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως ζουν και στροβιλίζουν ασυμβίβαστοι αντιθέσεις:  η ζωή και ο θάνατος, το αγαθόν και το καλόν, ο Θεός και ο διάβολος, και ό,τι υπάρχει εντός των και γύρω των. δι΄ όλων των θρησκειών του, των φιλοσοφιών, των επιστημών, των πνευματικών και υλικών πολιτισμών του, το ανθρώπινον γένος προσεπάθει να λύση εις την ουσίαν εν μόνον πρόβλημα, παμπεριεκτικόν πρόβλημα:  το πρόβλημα του ανθρώπου. Και από όλους τους πόνους και τα μαρτύριά του εσφυρηλάτησε δια τον εαυτόν του μίαν υπερτάτην θεότητα, την οποίαν ελάτρευσεν ως υψίστην αξίαν και το ύψιστον κριτήριον των πάντων. Η υπερτάτη αυτή θεότης είναι:  «μ έ τ ρ ο ν  π ά ν τ ω ν   ά ν θ ρ ω π ο ς», δηλ. ο άνθρωπος είναι το μέτρον όλων των όντων και πραγμάτων. Αλλά με τον τρόπον αυτόν η αυτού θεία μεγαλειότης, ο άνθρωπος, δεν έλυσε το πρόβλημα του ανθρώπου. Διότι μετρών δι΄ εαυτού τον εαυτόν του δεν κατενόησε ούτε εαυτόν ούτε τον κόσμον γύρω του (πρβλ. Β΄ Κορ. 10, 12). Εις την πραγματικότητα εματαιοπόνει:  κατώπτριζε κάτοπτρον εν κατόπτρω. Και τα πάντα συνωψίσθησαν εις την συγκλονιστικήν κραυγήν και την ανατριχιαστικήν εξομολόγησιν:  «ουδέν εμαυτώ σύνοιδα» (Α΄ Κορ. 4, 4). Τίποτε δεν γνωρίζω δια του εαυτού μου:  δεν γνωρίζω ούτε τι είναι ο άνθρωπος, ούτε τι είναι ο Θεός, ούτε τι είναι ο θάνατος, ούτε τι είναι η ζωή. Επί πλέον, με όλον το είναι μου αισθάνομαι ότι είμαι δούλος του θανάτου, δούλος του κακού, και δια της αμαρτίας δούλος του διαβόλου.

Συνεχίζεται.